วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 727 กลัวว่าเธอจะสงสารเขา 2
ตอนที่ 727 กลัวว่าเธอจะสงสารเขา 2
แปดไม่ได้ออกไปจากบ้าน เพียงแต่ซ่อนตัวอยู่ในที่มืด มองวัจสาที่กำลังต่อสู้กับความคิดของตัวเองอยู่เงียบๆ เมื่อเห็นว่าเธอห้าวเข้าไปในประตูชั้นล่าง แปดถึงจะโผล่ออกมา ด้วยไม่รู้ว่าจะเอาตัวเองไปไว้ที่ไหน
เขาซ่อนตัวอย่างรวดเร็วจนทำให้คนไม่สามารถมองเขาได้ชัด
ตอนที่วัจสาเดินลงไปด้านล่างนั้น ดูเหมือนเธอจะก้าวทีมองหลังทีว่ามีใครอยู่มั้ย หรือจะมีคนมาปิดประตูจากด้านนอกหรือเปล่า
เมื่อแน่ใจว่าประตูนั้นไม่ได้ขยับ เธอจึงเบาใจลงในขณะที่ลงไปด้านล่าง
คนที่ไม่สามารถปรับสายตาให้เข้ากับความมืดมิดได้อย่างวัจสาทำได้แค่คลำทางเพื่อหาไฟเท่านั้น
ก่อนหน้านี้เธอเคยถูกนำมาขังเอาไว้ ดังนั้นจึงไม่ได้นับว่าคู่ชิน แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้อะไรเลย
แน่นอนหล่ะว่าข้างในของรั้วเหล็กนั้นเธอเห็นธัชชัยหันข้างอยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะหลับ
วัจสามองร่างของชายหนุ่มก่อนจะวางถาดอาหารไว้บนพื้นนอกรั้ว เพื่อที่เมื่อเขาตื่นแล้วจะได้กินได้
ช่องว่างระหว่างรั้วนั้นมันกว้างพอที่จะให้ชายหนุ่มยื่นมาออกมาหยิบได้
เดิมทีเธออยากจะมาพูดอะไรกับชายหนุ่มสักหน่อย แต่เธอเองก็ไม่รู้จะเริ่มที่ตรงไหน
ตัดแล้วก็ตัดเลย เธอไม่ควรที่จะทิ้งคำถามอะไรเอาไว้อีก จะได้ไม่ต้องแบกความรู้สึกต่อไปอีก
ถึงแม้ว่าจะผ่านอะไรมาตั้งมากตั้งมาย แต่เธอไม่เคยเสียใจที่ได้รักผู้ชายคนนี้เลย
เขามีเสน่ห์ ดูดี แล้วความดูดีของเขานั้นก็เหมือนดอกไม้ ที่ทำให้คนคนต้องมาติดพลันหลงใหล มันไม่ใช่แค่นาน แต่ติดไปตราบเท่าชีวิตวัจสาเองก็ยังไม่รู้ว่าต่อจากนี้ไปเธอจะสามารถที่จะมีความรักครั้งใหม่ได้รึเปล่า แต่เธอรู้อยู่เพียงหนึ่งเรื่องนั่นก็คือ การที่เธอจะลบชายผู้นี้ออกจากสมองนั้น มันยากมากจริงๆ มันอาจจะต้องใช้เวลาทั้งชีวิตของเธอเลยก็เป็นได้ตอนที่วัจสากำลังจะหันตัวกลับนั้น ชายหนุ่มที่อยู่หลังกรงก็ไวประดุจเสือชีตาร์ เขาเอื้อมมือออกมาคว้าแขนของวัจสาเอาไว้จู่ๆ หัวใจของวัจสาก็เต้นผิดจังหวะไป ชายคนนี้ชอบทำอะไรให้เธอตกใจอยู่เรื่อย“ไหนๆ ก็มาแล้ว อยู่เป็นคุยกับผมแป๊บนึงเถอะ”ธัชชัยที่มาเพื่อที่จะเป็นนักโทษของอำเภอพัดรัก เขาทำเพื่อที่จะได้ยู่ใกล้ลูกเมียของเขา เขารออยู่ที่นี่ทั้งคืน กว่าหญิงสาวจะมาหา แล้วเขาจะปล่อยให้เดินจากไปง่ายๆ ได้อย่างไร?วัจสามองไปที่ชายหนุ่มมันไม่ได้เป็นสายตาที่สมเพชแต่เต็มไปด้วยความสับสนเท่านั้น เธอไม่รู้ว่าเธอควรที่จะรู้สึกยังไง จึงพูดออกมาเรียบๆ “ธัชชัย คุณหาทางออกไปจากที่นี่เถอะ! ”“ทำไมหล่ะ? สงสารผมเหรอ? ผมรู้นะว่าคุณยังรักผมอยู่ วัจสาคุณทิ้งผมไม่ลงหรอก” ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงเงียบขรึม เต็มไปด้วยความมั่นใจในตัวเองอย่างไม่สามารถจะอธิบายได้วัจสาแทบจะสำลักออกมา เธอหล่ะอยากจะตีเขาสักที เพื่อที่จะให้เขารู้ว่าบางทีเขาก็ออกจะมั่นใจในตัวเองมากเกินไปหน่อยนะ ซึ่งมันค่อนข้างจะน่าหมั่นไส้ทีเดียว“ไม่ ฉันแค่ไม่อยากให้ตะวันต้องมาเห็นสภาพที่น่าสมเพชของพ่อเขา ตะวันยังเด็กเกินไป คุณควรจะให้ภาพจำที่มันดีสำหรับเขาหน่อยไม่ได้หรือยังไง? ”สิ้นเสียงหัวใจของวัจสาก็เต็มไปด้วยความขมขื่น ภาพจำที่สวยงามอย่างนั้นเหรอ? ประสบการณ์วัยเด็กของตะวันเป็นเรื่องที่ถูกพ่อแท้ๆ ของตัวเองทิ้งไปแล้ว แบบนี้เขาจะยังมีภาพจำที่ดีอีกอย่างนั้นเหรอ?“ผมไปไม่ได้! นอกเสียจากว่า…คุณกับตะวันจะไปกับผมด้วย”ธัชชัยเอื้อมมือไปลูบข้อมือละเอียดของวัจสา ผู้หญิงคนนี้ถึงแม้จะดูอ่อนแอ แต่ใจของเธอนั้นแข็งแกร่งไม่มีที่เปรียบ“ธัชชัย นี่คุณทำแบบนี้มันหมายความว่ายังไง? ”วัจสาพูดเสียงเย็น “หรือว่าคิดอยากจะพาเราสองแม่ลูกกลับไปที่บ้านตระกูลศรีทอง เพื่อที่จะทิ้งพวกเราซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนั้นเหรอ? แบบนั้นเหรอคุณถึงจะพอใจ? ”ธัชชัยไม่ตอบ วัจสาจึงพูดสิ่งที่เธออยากจะพูดต่อไป “คุณให้สภาพแวดล้อมที่มันสงบแก่เราสองแม่ลูกไม่ได้ ทำไมถึงอยากจะมาอยู่กับเรา? ไปจากกันแต่โดยดีเถอะ แบบนี้มันดีต่อทั้งคุณแล้วก็ฉัน! ”วัจสาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “เอาหล่ะธัชชัย ฉันไม่มีอะไรอยากจะพูดกับคุณแล้ว คุณอยากที่จะเป็นนักโทษของอำเภอพัดรัก ก็เป็นต่อไปเถอะ แต่อย่ามายุ่งอะไรกับฉัน”ถึงแม้ว่าตัวเองจะตัดสินใจแล้วว่าเธอกับเขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรกันอีก แต่เธอก็ไม่อาจจัดการกับความสับสนภายในใจของเธอเองได้วัจสาขยับตัว แล้วก็พบว่ามือของเธอถูกธัชชัยจับเอาไว้ราวกับคีมไม่ยอมให้เธอไป“ธัชชัย ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ถ้ายังไม่ปล่อยอีกฉันจะเรียกคนมาช่วย! ”วัจสาพยายามขัดขืนอีกครั้งจนแม้แต่ข้อมือที่ถูกติดเอาไว้ของชายหนุ่มกะเทาะกับเหล็กจนเป็นเสียงดังก้องแต่ธัชชัยกลับใช้แรงเอาตัวของวัจสามาใกล้ๆ มือหนึ่งเอื้อมไปกุมเอวของหญิงสาว ก่อนจะเข้าไปที่ท้อง“ยังเจ็บอยู่รึเปล่า? ”มือของชายหนุ่มครอบคลุมในส่วนที่เคยมีเด็กน้อยที่ยังไม่ได้ลืมตาดูโลกอยู่“เจ็บ ทำไมจะไม่เจ็บหล่ะ? ” วัจสาตอบเสียงเย็นชา ก่อนจะหัวเราะเย้ย “แต่เจ็บในครั้งนี้มันทำให้ฉันจำ ว่าอย่าให้ใครหน้าไหนมายุ่งกับร่างกายของฉันอีก! เพราะมันเป็นบทเรียนที่ต้องจ่าย และสิ่งที่ต้องจ่ายมันคือเลือด! ”วัจสาหัวเราะเย้ยหยันตัวเอง และก็ยังเยาะธัชชัยอีกด้วย“พูดอะไรอย่างนั้นเล่า? เราสองคนเป็นสามีภรรยากัน ทำเรื่องแบบนี้ มันไม่ใช่ว่าสมเหตุสมผลแล้วเหรอ? ”เมื่อเห็นหญิงสาวขมวดคิ้วใส่ ธัชชัยก็เจ็บหัวใจไปหมด“ผู้หญิงการที่สามีไม่รัก แล้วถูกเขาเล่นเป็นดั่งของเล่น ในเมื่อเธอไม่รักตัวเองมันก็สมควรที่จะได้รับการทรมาน”วัจสาพูดอย่างหนักแน่นและเน้นเสียง จนทำให้ร่างแทบสั่นไปทั้งตัว“ฉันวัจสาคนนี้เป็นผู้หญิงที่สามีไม่รัก ต้อยต่ำและไม่รักตัวเอง ดังนั้นจึงไม่หวงตัวแล้วถูกเอาไปเล่นราวกับตุ๊กตายางยังไงหล่ะ”ทุกคำพูดของเธอมันช่างแสนแทงใจ ยิ่งทำให้เหมือนมีมีดมากรีดหัวใจของเขาก่อนหน้านี้ไม่นาน หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา เต็มไปด้วยเลือด เขาเห็นมันมาด้วยตาของตัวเองใช่แล้วหล่ะ เขาคิดว่าเขาจะใช้วิธีการรักหญิงสาวเหมือนแบบเดิมที่รัก แต่คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะเจ็บปวดรวดร้าวใจแบบนี้ ทั้งร่างกายและจิตใจมันเต็มไปด้วยแผลที่สาหัสเหลือเกินผ่านไปพักใหญ่ธัชชัยไม่พูดอะไรออกมาเลย แต่ก็ไม่ได้ปล่อยหญิงสาวไป ทั้งสองกำลังเผชิญหน้ากันในห้องที่มืดมิดกับความชื้นที่มีอยู่ในห้อง