วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 689 คำสัญญาเมื่อห้าปีก่อน 2
ตอนที่ 689 คำสัญญาเมื่อห้าปีก่อน 2
ธัชชัยย้อนนึกคิด เขาจำไม่ได้สัญญาอะไรกับเข้มเอาไว้ มันลืมไปหมดสิ้นแล้ว
เข้ม เอาอย่างนี้มั้ย เรานัดร้านอาหารแถวๆ ชายฝั่ง ฉันก็รอนายที่นั่น ถ้านายไม่มาฉันก็จะรออยู่ที่นั่น”
“ธัชชัยต่อรองกับเข้มในขณะที่หัวก็คิดว่าเขาได้สัญญาอะไรไว้เมื่อห้าปีก่อน แต่เธอคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก
“ถ้ามีแค่เราสองคน มันจะเงียบเหงาไปหรือเปล่า” เสียงของเข้มค่อยๆ เพิ่มดังขึ้นนั่นทำให้ธัชชัยเหมือนกำลังโดนต้อนอยู่ก็ไม่ปาน
“ดูเหมือนนายจะอยากได้แขกพิเศษไปด้วยอีกคน ฉันจะชวนให้แน่นอน” ธัชชัยพูดตามคำของเข้ม
“อื้อ ดูเหมือนว่าท่านประธานจะลืมสิ่งสำคัญไป งั้นฉันจะรอในวันที่นึกขึ้นมาได้ แล้วเราค่อยมาเจอกันก็แล้วกัน!”
เสียงของเข้มทั้งดิบเถื่อนและเย็นชา ดูเหมือนว่าความโกรธที่สะสมมาเมื่อห้าปีก่อนไม่ได้รับการสะสางลง
“รอเดี๋ยว ความจำฉันมันไม่ได้ดีนัก ยกโทษให้ฉันด้วยนะ เห็นแก่คนจนตรอกคนนี้ ช่วยให้โอกาสฉันอีกทีด้วย”
เพื่อตะวันลูกชายของเขาแล้ว ธัชชัยยอมแม้กระทั่งลดตัวให้เกลือกกลั้วดิน
แต่เข้มที่อยู่ปลายสายกลับเงียบไป ไม่รู้ว่ากำลังนึกถึงความทรงจำในอดีตที่เลวร้ายอยู่หรือเปล่าใช้เวลาประมาณหนึ่งถ้วยชา เข้มจึงถอนหายใจออกมา ราวกับว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมามันทำให้เขาโกรธ“ธัชชัย นายเคย…สัญญากับฉันว่า….จะนำหญิงงามกลับสู่อ้อมกอดฉัน” ท้ายสุเข้มก็เผยข้อความเมื่อห้าปีก่อนให้ธัชชัยได้รับรู้นำหญิงงามกลับสู่อ้อมกอดงั้นเหรอ?ประโยคนี้มันดูคุ้นหูมากจริงๆ ธัชชัยนิ่งอึ้งไปสักพัก มันเหมือนกับว่าเขาเคยได้ให้สัญญาคำนี้กับเข้มไว้จริงๆหญิงงามในตอนนั้น แน่นอนว่าจะต้องเป็นยัยปีศาจกนิษฐาธัชชัยนึกถึงเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อนขึ้นมา ในตอนที่ลูกเมียของเขาอยู่ในกำมือของอำเภอพัดรัก แน่นอนหล่ะว่าเขาใช้เงื่อนไขเพื่อหลอกล่อลูกบุญธรรมไปในตอนนั้น ธัชชัยมั่นใจแล้วว่าเขาเคยพูดกับเข้มจริงๆแต่ตอนนั้นเขาเพียงพูดไปเฉยๆ เหมือนกับว่าพูดไปแล้วก็ลืมเสีย ไม่คิดว่าเข้มจะจริงจังกับมันขนาดนี้“อ้อ” เข้มหัวเราะเยือกเย็นออกมา “ฉันน่าจะรู้ว่านายหน่ะแค่พูดหลอกฉันเท่านั้น แต่ฉันกลับไปคิดเอาเป็นจริงเป็นจัง”เมื่อเห็นว่าธัชชัยเงียบไป นั่นก็ทำให้เข้มจับพิรุจได้ เมื่อเชื่อมโยงกับชีวิตของตัวเองแล้ว ความรู้สึกเศร้าโศกก็ตีขึ้นมาทำให้น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไป“เดิมทีอำเภอพัดรักหน่ะให้ฉันเอาลูกเมียแกไปทิ้งกลางทะเล เพื่อที่จะฆ่าปิดปาก และทำลายหลักฐาน แต่มันเป็นเพราะฉันที่เชื่อในคำมั่นของนาย ก็เลยทิ้งห่วงยางชูชีพไวให้เธอ หญิงตั้งครรภ์คนหนึ่งถ้าไม่มีฉันที่เอาห่วงยางไว้ให้หล่ะก็ เธอก็คงจะต้องว่ายน้ำอยู่ในกระแสน้ำที่เย็นยะเยือก ไม่พ้นครึ่งชั่วโมงเท่านั้นหรอกก็คงจะตายไปแล้ว”คำพูดของเข้มทำให้ธัชชัยหวนกลับไปเมื่อห้าปีก่อน“นายช่วยภรรยาฉัน บุญคุณนี้ไม่อาจลืมไปได้ ฉันจะตอบแทนให้มากยิ่งกว่านั้นเสียอีก”ธัชชัยเป็นคนซื่อสัตย์ เขาคิดอยากจะถือหางเข้ม แต่ความรู้สึกที่อยากจะตอบแทนเข้มที่ทิ้งห่วงยางไว้ให้ภรรยาเขานั้นมันออกมาจากใจจริงๆ“ฮ่าๆๆ ธัชชัยนายนี่มันเล่นลิ้นไม่เปลี่ยน ห้าปีก่อนก็หลอกฉันไปทีหนึ่งแล้ว นี่คิดว่าครั้งนี้ฉันจะเชื่อนายง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ? ”ตอนนี้ฉันจำได้แล้วว่าห้าปีก่อนได้สัญญาอะไรไว้ สัญญาเมื่อห้าปีก่อนยังไม่สายไปหรอกถึงจะได้คืนในตอนนี้ ฉันจะให้ความร่วมมืออย่างดีทีเดียว”“งั้นก็ดี ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้เวลานี้ ก็เอาสาวงามมาดินเนอร์ด้วยก็แล้วกัน ฉันจะบอกนายเองเมื่อถึงเวลา”“ได้เลย ได้แน่นอน”ธัชชัยไม่ลังเลที่จะตอบตกลงเลยแต่เขาแค่คิดไม่ถึงว่า ผ่านมาห้าปีแล้วเข้มยังไม่ลืมกนิษฐาอีกอย่างนั้นเหรอ“ธัชชัย และฉันขอแนะนำให้นายไม่เล่นตุกติกกับฉัน เพราะว่าลูกชายของนายตอนนี้อยู่ในน้ำมือของฉัน การที่อยู่ๆ ก็ได้เด็กมาอุปการะก็นับว่าไม่เลว แค่นี้คนพิการอย่างฉันก็คงจะพอใจแล้ว”พิการอย่างนั้นเหรอ? เข้มพิการเนี่ยนะ? ธัชชัยเต็มไปด้วยความสงสัย“ได้เลย พี่เข้ม ฉันจะไม่ทำให้นายผิดหวัง ฉันเองก็คิดที่จะทำแบบนั้นเช่นเดียวกัน”ธัชชัยตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล แต่สติของเขายังอยู่ดี เขาจึงขอร้องออกไปอย่างหนึ่ง “พี่เข้ม ฉันขอคุยกับลูกชายหน่อยจะได้มั้ย? ”เขาแค่อยากจะมั่นใจว่าลูกชายของเขาอยู่ในมือของเข้มจริงๆ ดังนั้นเขาเลยร้องขอ เข้มเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ แล้วก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้ด้วยด้วยเพราะทุกเกม มันมีกฎตายตัวของมัน“เจ้าเด็กน้อย คุยกับพ่อนายสิ” เข้มยื่นโทรศัพท์ไปที่ปากของตะวัน แต่ตะวันเอาแต่เงียบ ด้วยไม่อยากจะคุยอะไรกับธัชชัย“ทำไมหล่ะ? ไม่อยากคุยกับพ่อแท้ๆ หรือไง? ” ไม่ว่าเข้มจะพูดยังไง เด็กน้อยก็ยังคงเงียบ“ตะวัน…ตะวัน คุยกันพ่อสักคำได้มั้ยลูก”