วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 667 แค่คำว่าสามี 2
ตอนที่ 667 แค่คำว่าสามี 2
สายตาและคำพูดของเขาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น เพราะสำหรับเธอ วรพลคือคนที่คอยขัดความสุขของเธอมาโดยตลอด ไม่อย่างนั้นเธอคงจะได้แต่งงานมีความสุขกับธัชชัยไปแล้ว!
ด้านกนิษฐาเอาแต่ด่าสาปไป ในขณะที่วรพลค่อยๆ สงบความโกรธลงจนนิ่ง แล้วมองไปที่ใบหน้าสวยก่อนจะแค่นหัวเราะ
“ใช่แล้วหล่ะ เธอพูดถูกทีเดียว คนที่ควรจะตื่นจากฝันหน่ะคือฉัน กนิษฐา เธอหน่ะอาจจะเป็นคนที่ฉันเคยรัก รักจนจะเป็นบ้า….แต่นี่ก็ห้าปีแล้ว มันทำให้ฉันรู้ว่ามันเป็นฝันร้าย ตอนนี้ความฝันนี้มันควรที่จะต้องตื่นได้แล้ว! ”
ถ้ากนิษฐาฟังแล้วเข้าใจ เธอจะรู้ถึงสิ่งที่วรพลกำลังจะพูด ว่ามันหมายความว่ายังไง
หลังจากพูดจบเขาก็หันหลังออกจากห้องของกนิษฐาไป แล้วตรงดิ่งไปที่ห้องของตัวเอง
เมื่อเห็นร่างวรพลลาลับไปแล้ว กนิษฐาก็รู้สึกโดดเดี่ยวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ธัชชัยก็ไม่อยู่ข้างๆ มิ้นเองก็ถูกจับตัวไป ตอนนี้แม้กระทั่งวรพลก็เดินหนีเธอไปอีก..
เธอกลายเป็นผู้หญิงที่โดดเดี่ยวคนหนึ่งไปแล้ว….
เห็นได้ชัดว่าเธอกลับไปอยู่ข้างๆ อำเภอพัดรักไม่ได้ แต่รั้งจะให้อยู่บ้านตระกูลศรีทองต่อไปก็คงไม่ได้แล้ว…
ท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ ผืนดินอันกว้างไกลนี้ ปลายเธอของชีวิตเธอมันอยู่ตรงไหนกันแน่?
ในเวลาเดียวกันนั้นคนที่กำลังสับสนขึ้นสุดคือวัจสา
หลังจากฟื้นคืนมาก็เป็นเวลาใกล้รุ่ง ยังไม่ทันจะหกโมงดี ดังนั้นฟ้ายังไม่สว่างนัก เต็มไปด้วยม่านหมอกไปหมด
อีกทั้งข้างตัวก็ไม่มีใคร หนาวเย็นไปหมด ดูเหมือนว่าธัชชัยจะไปนานแล้ว
ที่บนโซฟา วัจสาพบว่าธัชชัยทิ้งโน๊ตเอาไว้ให้เธอใบหนึ่ง“อยู่รอผมที่นี่ก่อนนะ เชื่อในสามีของคุณ ผมจะต้องพาลูกเรากลับมาอย่างปลอดภัย”ดวงตาของวัจสาเริ่มแดงขึ้นเป็นเพราะคำว่า ‘สามี’ คำนี้ สำหรับเธอมันเกินเอื้อม มันราวกับว่าเธออยู่ในความฝันก็ไม่ปานเพราะความไม่มั่นใจในตัวเองทำให้เธอคิดว่าเธอกำลังฝันความบ่มเพาะของความรู้สึกเมื่อครู่ผ่านไป เธอบังคับให้ตัวเองเลิกสงสารสมเพชตัวเอง ดังนั้นเธอจึงหันไปคิดถึงตะวันลูกชายของเธอเธอไม่ได้มีแนวโน้มที่จะได้แต่งงานกับธัชชัยอีกต่อไป ดังนั้นเธอจึงหวังไว้แค่กับลูกชาย เธอแค่อยากอยู่กับลูกชายของเธอ เธออยากจะกลับไปที่อ่าวตื้น กลับไปอยู่ข้างๆ ลูกชายเมื่อคืนพวกเขาพักกันอยู่ที่บริษัทโฮสติ้ง ดังนั้นวัจสาจึงลองที่จะเปิดสมาร์ทดอร์ ใครจะคิดหล่ะว่าห้องนั่งเล่นจะเปิดง่ายแบบนี้อย่าบอกนะว่าเป็นเพราะความรู้จักผิดชอบชั่วดีของเขา จึงไปได้กักขังเธอเอาไว้?วัจสาไม่ได้คิดอะไรให้มากมาย ด้วยเพราะเธอต้องการจะหนี เพื่อกลับไปหาลูกชายของเธอสำหรับแม่คนหนึ่งแล้ว ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าลูก!เมื่อกลับถึงอ่าวตื้น แสงแดดเริ่มสอดแสง วิลล่าและต้นไม้ใบหญ้าเริงร่ารับแดดยามเช้าแต่ประวิลล่าที่อำเภอพัดรักอยู่นั้นปิดอยู่ กนิษฐายืนเคาะอยู่หน้าประตูเป็นเวลานานแล้ว จึงเพิ่งรู้ได้ว่าไม่มีใครอยู่ด้านในวัจสาเริ่มตระหนก มองไปรอบด้าน ก่อนจะตะโกนก้องเรียกลูก “ตะวัน…..ตะวันลูก……หม่ามี๊กลับมาแล้วนะ……สิบสอง….สิบสอง! ”เมื่อลูกชายไม่ตอบกลับ วัจสาจึงนึกถึงสิบสองสุดท้ายก็ไปพบว่ามีจดหมายหนึ่งฉบับเสียบไว้ที่ประตูวิลล่าเป็นข้อความเขียนถึงธัชชัย : รอตรงนี้ สามวันนะในจดหมายเขียนไว้เท่านั้นแต่หัวใจของวัจสาสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะไปที่ไหนตะวันผู้เป็นลูกชายก็ถูกอำเภอพัดรักเอาตัวไป แล้วให้เธอรออยู่ที่นี่แบบนี้หมายความว่ายังไง?เมื่อเห็นโน๊ตนั้นแล้ว ดูเหมือนว่าจะให้ธัชชัยเลือกภายในสามวันแล้วนี่เธอต้องเอาจดหมายไปให้เขามั้ย?แต่ถ้าเธอไปจากอ่าวตื้นนี้ แล้วเธอจะไปที่ไหน? กลับไปห้องพักที่บริษัทโฮสติ้งเหรอ? เธอไม่ใช่นักโทษนะ!กลับไปที่บ้านตระกูลศรีทองเหรอ? ที่นั่นก็มีเสือตัวเมียอย่างกนิษฐาอยู่อีก วัจสาไม่มีอารมณ์จะไปต่อสู้กับเธอถ้าจะกลับไปตระกูลเดิมขุนทด เธอเองก็ไม่ได้กลับไปหลายปีแล้ว อาของเธอจะต้องตกใจแน่ๆช่วงเวลานั้นเอง วัจสารู้สึกว่าพื้นฟ้ากว้างใหญ่นี้ มันไม่มีที่ที่จะให้วัจสาไปจริงๆก่อนหน้านี้เธออยากที่จะพาลูกหนีจากsky dream ตอนนี้แม่ลูกแยกกันแล้ว นี่เธอจะต้องตายคนเดียวอย่างนั้นเหรอ?วัจสานั่งจุ้มปุ๊อยู่ตรงขึ้นบันไดหน้าวิลล่า เหมือนกับคนโง่ไม่มีที่ไป เธอช็อกไปชั่วครู่ มันเป็นความเจ็บปวดที่ไม่สามารถควบคุมได้ จนต้องเอาหัวซุกไปไว้ในแขน ก่อนจะเริ่มสะอื้นมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา ก่อนจะก้มมองหญิงสาวที่กำลังร้องไห้อยู่ แววตาคู่สวยเต็มไปด้วยความเจ็บปวดชายหนุ่มยกมือขึ้นช้าก่อนจะลูบศีรษะของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา “ซื่อบื้อจริงๆ เลย ไม่ใช่บอกว่าให้รอสามีที่ห้องพักหรือยังไงฮึ? ”วัจสาค่อยๆ ผินตาที่แดงเรื่อไปหมดขึ้นมองต้นเสียง เป็นธัชชัยที่ยืนทะลุม่านน้ำตาในดวงตาของเธอเข้ามาราวกับเขาเป็นพระเจ้าซะอย่างนั้น เหมือนเป็นที่ให้เธอยึดเพื่อพยุงชีวิตของเธอเอาไว้เธอถลันตัวเข้าไปในอ้อมกอดของชายหนุ่ม ก่อนจะร้องไห้จนตัวโยน“ธัชชัย ฉันจะทำยังไงดี? อำเภอพัด…อำเภอพัดรักเอาตัวตะวันไปแล้ว”“คุณไม่ต้องทำอะไรเลย แค่คอยอยู่ข้างๆ ผมก็พอแล้ว มันเป็นเรื่องที่ผมจะต้องใคร่ครวญ! ”ธัชชัยกอดร่างของหญิงสาวเอาไว้แน่น สูดกลิ่นหอมบนตัวเธอ ก่อนจะเหลือบมองเห็นจดหมายที่บันไดวัจสาถูกบังคับให้มาที่บ้านตระกูลศรีทองเพื่อทานข้าวเช้า ด้วยเพราะไม่อยากจะกลับไปเจอกนิษฐา และก็ไม่อยากจะฟังเสียงว่าด่าทอ หรือเสียงวี๊ดว๊ายด้วยเพราะตอนนี้มันชัดเจนมากว่าบ้านตระกูลศรีทองเป็นถิ่นของกนิษฐาไปแล้ว วัจสาไม่อยากจะคิดดูถูกตัวเองอะไรแต่ธัชชัยบอกว่าวันนี้มีการนัดหมายประชุมสำคัญ วัจสาผู้เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลศรีทองจึงต้องเข้าประชุมโดยดี