วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 652 คุณจะแต่งงานกับผมมั้ยละ
ตอนที่ 652 คุณจะแต่งงานกับผมมั้ยละ
แวววัยที่ถูกโสธรกระชากลากเข้ามาในบ้านดูเหมือนแมวที่ถูกตัดหางและขนมันก็ฟองฟู่อยู่ตลอดเวลา เธอทั้งกัดทั้งถีบโสธร เพื่อนให้หลุดจากมือเขา
ในขณะที่มือของแวววัยไม่ได้รับการควบคุมอย่างดี ใบหน้าของโสธรที่ดูบอบบางกว่าผู้หญิงนั้น ถูกเกาด้วยเล็บของแวววัยอย่างแรง จากมุมตาไปจนถึงแก้มจนเป็นรอยแดงและเพราะผิวที่เรียบเนียนเกินไปมันเลยยิ่งดูน่าตกใจมากไปอีก
แวววัยเธอบ้าไปแล้วเหรอ!
โสธรรีบผลักอย่างแรง จนร่างผอมเพรียวของแวววัยหล่นกระแทกไปที่โซฟาจังๆ
แวววัยรีบยืนขึ้นจากโซฟาแล้ววิ่งกลับไปที่ห้องครัวในทันที
โสธร ผู้ที่ปกตินั้นจะอยู่ในภาพลักษณ์ในลุกคุณชายสะอาดสะอ้าน ตอนนี้ทั้งตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ ค่อยๆดึงเนคไทน์ให้หลวมด้วยความกระวนกระวายเหนื่อยหอบ ก่อนจะได้หายใจเต็มปอด เขาหันไปมองทางห้องครัวก็ต้องเห็นแวววัยที่เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมมีดเล่มหนึ่งในมือ
โสธรถอนหายใจ นี่มันจะฆ่าแกงกันชัดๆ!
โสธรเพิ่งรู้ว่า ถ้าผู้หญิงเกิดบ้าคลั่งขึ้นมาแล้ว ไม่มีใครสามารถหยุดมันได้เลย!
โดยเฉพาะแวววัยผู้หญิงที่มีพละกำลังเหลือเฟือ โสธรสู้กับเธอมานานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้วก็ยังกำราบเธอไม่ได้เลย โสธรที่ตอนนี้ดูจะหมดแรงแล้วก็ต้องเตรียมสู้กับเธออีกรอบ
"แวววัย! ถ้าเธอจะเป็นบ้าก็ควรมีขีดจำกัดบ้างนะ แล้วนี่เธอคิดจะทำอะไรเนี่ย?"
ปกติโสธรก็เป็นคนที่ใจร้อนอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้เขาถูกแวววัยมายั่วโหโหขนาดนี้เขายิ่งหมดความอดทน แผลที่โดนมีดบาดบนมือตอนนี้เลือดไหลไม่หยุดแล้วยังความเจ็บแสบบนใบหน้าที่ถูกเธอขวนจนเป็นแผลอีก"ฉันอยากให้คุณไปตายซะ!"แวววัยตะคอกออกไปอย่างดุเดือดเขาทำให้เธอต้องหมดสิ้นทุกอย่าง ดังนั้นถ้าหากเธอต้องตาย เธอก็จะขอฆ่าโสธรเสียก่อน!"พอได้แล้วแวววัย! เธอคิดว่าการที่เธอฆ่าชั้นแล้วมันจะทำให้เธอพ้นผิดกลายเป็นผู้บริสุทธิ์อย่างงั้นหรอ!"การกระทำที่ดุเดือดของโสธร เพียงครูเดียวเขาก็สามารถแย่งมีดที่อยู่บนมือของแวววัยมาได้อย่างง่ายดาย จากนั้นก็พลิกตัวเธอแล้วกดตัวเธอลงไปบนโซฟาโสธรในตอนนี้โมโหหนักมาก! ทำไมผู้หญิงเวลาบ้าคลั่งถึงได้ไม่มีเหตุผลขนาดนี้?ความเศร้าในหัวใจของแวววัยตอนนี้นั้นรุนแรงยิ่งกว่าเดิม เธอรู้สึกว่าผู้คนทั่วโลกกำลังหัวเราะเยาะเธอ เพื่อนที่ทำงานก็คอยนินทาเธอ ไม่เว้นแม้กระทั่งเวลาไปซื้อของยังถูกคนอื่นหัวเราะเยาะ เธอรู้สึกสิ้นหวังและหมดหนทางแล้วจริงๆเธอรู้สึกว่าเธอมีแค่สองทางเลือกเท่านั้น ทางเลือกแรกคืออยู่แต่ในบ้านไม่ออกไปไหนเหมือนเต่าที่หดอยู่แค่ในกระดองของมัน หรือ อีกทางเลือกคือ ตาย!แวววัยที่ถูกกดไว้บนโซฟาเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอรู้สึกเจ็บปวดยิ่งกว่าตายโสธรเหลียวมองแวววัยที่กำลังร้องไห้อย่างเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่งและต้องการยื่นมือออกไปช่วยเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่ในเวลานี้ดูเหมือนจะไม่เหมาะสมเนื่องจากแวววัยนั้นแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่เขารู้จัก เธอใสซื่อ ดังนั้นความโศกเศร้าของเธอตอนนี้จึงไม่ใช่การเสแสร้งเพราะอย่างนั้น โสธรจึงทำตัวไม่ถูกอยู่พักใหญ่"แวววัย หยุดร้องเถอะนะ … ผมรู้ว่าคุณเศร้าและเสียใจ แต่ว่า … " โสธรรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยโดยไม่มีเหตุผล เขาดึงเน็คไทของเขาอีกครั้ง "เรื่องมันก็เกิดขึ้นไปแล้ว ผมเองก็ไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขเรื่องราวในอดีต หรือย้อนกลับไปเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว "หลังจากผ่านไปสักพัก ในที่สุดเขาก็ค่อยๆถอนหายใจเบาๆ แล้วจ้องมองไปที่แวววัยที่ตอนนี้กำลังนั่นเสียใจอยู่"เป็นความผิดของผมเอง คืนนั้นผมไม่ควรทำอะไรคุณเลย ผมขอโทษจริง ๆ " โสธรรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย เขายกน้ำร้อนชงชาที่วางอยู่บนโต๊ะมาซดจนหมดแก้ว"ถ้าผมรู้ว่าผู้หญิงในคืนนั้นเป็นคุณ ผมจะไม่แตะต้องคุณเลย ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว คุณแค่เข้ามาเต้นเท่านั้น"เมื่อเห็นว่าแวววัยยังคงร้องไห้เสียใจไม่หยุด โสธรก็หมดหนทาง เขาพูดอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก"แวววัย คุณพูดมาดีกว่า ว่าผมจะต้องทำยังไง!"โสธรทนไม่ไหวแล้วกับเสียงสะอึกสะอื้นของแวววัยที่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด มันทำให้เค้ายิ่งหงุดหงิด แล้วก็มีเสียงโกรธแค้นเสียงหนึ่งดังขึ้นมา"ฉันต้องการให้คุณไปตายซะ “ แวววัยยกใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาของเขากับดวงตาสีแดงก่ำขึ้นมาแล้วจ้องมองไปที่โสธรเธอก็ยังคงต้องการชีวิตของโสธรโสธรสะดุ้งตกใจ“ เธอก็ยังคงอยากให้ชั้นตาย นี่มันไม่ร้ายแรงเกินไปหน่อยหรอ? เพราะถ้าเธอไปฟ้องร้องชั้นที่ศาล อย่างมากชั้นก็แค่ต้องติดคุก สามถึงสี่ปีเองนะ แต่นี่เธอถึงขั้นจะฆ่าแกงกัน”"ก็ชั้นอยากให้แกตาย แล้วจะทำไม?" แวววัยยื่นมือออกไปจะเก็บมีดที่หล่นอยู่บนพื้น แต่ก็โดนโสธรเตะทิ้งเสียก่อน"ถ้าผมตายคุณจะได้อะไร? ความสุขของการแก้แค้นหรอ? หรือได้ความบริสุทธิ์กลับคืนมาหรอ? ถ้าเธอฆ่าชั้น เธอก็ไม่รอดเหมือนกัน!"แวววัยไม่สนใจ เธอกรีดร้องเสียงดัง "ถ้าอย่างนั้น เราก็มาตายพร้อมกันเนี่ยแหละ! เพราะชั้นเตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้ว!"โสธรอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ริมฝีปากที่อวบอิ่มของเธอ "ดูเหมือน เรากำลังสารภาพรักกันเลย"“ โสธร ไอ้คนโรคจิต ไอ้คนทุเรศยิ่งกว่าหมูกว่าหมา! รีบไปตาย แล้วรีบไปเกิดใหม่ซะ!”แวววัยถูกกระตุ้นต่อมความโกรธอีกครั้งด้วยคำพูดที่ดูไม่แยแสและไม่สนใจของโสธร ราวกับว่าเธอไม่เสียใจและเธอก็ตกอยู่ในความเกลียดชังและความแค้นอีกครั้ง