วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 636 คำว่าหย่าพูดออกมาง่ายๆแบบนี้เลยหรอ
ตอนที่ 636 คำว่าหย่าพูดออกมาง่ายๆแบบนี้เลยหรอ
ตะวันที่นอนหลับฝันดีอยู่นั้นก็รู้สึกไม่สบายตัวเพราะเขาถูกสัมผัสจนหงุดหงิด เขารู้สึกเหมือนโดนใครบางคนมารบกวน เขาจึงนอนงอตัว
หลังจากที่เขานอนอิ่มแล้วเขาก็ค่อยๆปรือตาที่สะลึมสะลือ และรู้ว่าคนที่กอดเขาอยู่นั่นคือพ่อแท้ๆ ของเขา ธัชชัยนั่นเอง!
สองพ่อลูกที่สบตากัน
“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง! แล้วแม่ของผมล่ะ?” ตะวันลุกขึ้นจากเตียงร้องเรียกหาแม่ของเขาทั่วบ้าน
“สงสัยแม่เข้าครัวไปเตรียมอาหารเช้าให้เราสองพ่อลูกแล้วมั้ง?” ธัชชัยกล่าว พร้อมทั้งดึงเขาเข้ามาโอบกอดเพื่อที่จะทำให้ตัวอุ่นๆ เพราะกลัวว่าตะวันจะเป็นหวัด
เราสองพ่อลูกคำนี้ฟังแล้วทำให้ตะวันรู้สึกไม่พอใจและได้แสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างมาก ทำไมแม่ถึงต้องเตรียมอาหารให้ธัชชัยด้วย ทั้งๆที่แค่เตรียมให้เขาคนเดียวก็ลำบากแล้วไม่ใช่รึไง?
“ธัชชัย นายมานอนบนเตียงของพวกเราตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”เด็กน้อยได้ถามออกไปเมื่อฉุกคิดบางอย่างขึ้นมา
แม่เคยได้บอกเขาไว้ว่า ห้ามเรียกเขาว่าสารเลว เด็กน้อยจึงทำได้แค่เรียกชื่อเต็มของธัชชัย
“ถ้าเป็นเวลาที่แน่นอนฉันจำไม่ได้หรอก แต่เหมือนตอนนั้นจะเป็นช่วงที่ลูกหลับเหมือนหมูเลย ไม่ว่าจะเรียกยังไงก็ไม่ตื่น”
ธัชชัยที่เปลือยท่อนบนอยู่ก่อนแล้ว ร่องซิกแพคตามร่างกายที่เปล่งปลั่งนั้น น่าชวนมองและมีเสน่ห์มาก“แล้วคุณมารังแกแม่ของผมหรือเปล่า” เด็กน้อยถามอย่างจริงจัง“เอิ่ม….รังแกเหรอ?น่าจะนับเป็นการรังแกที่หอมหวานแบบที่สามารถสร้างน้องชายหรือน้องสาวได้ ชอบหรือเปล่า?”ธัชชัยตอบคำถามลูกเขาด้วยความภาคภูมิใจ น่าจะเป็นเพราะว่าทั้งภรรยาและลูกได้อยู่กับเขา ทำให้เขานั้นรู้สึกชีวิตถูกเติมเต็มน้องชายน้องสาวอะไรกัน!! ท้ายที่สุดแล้ว พ่อสารเลวคนนี้ก็ได้รังแกแม่ไปแล้ว“ธัชชัย คุณได้ตายแน่ ไม่นึกเลยว่าคุณจะฉวยโอกาสตอนผมหลับรังแกแม่ผม ผมจะกำจัดคุณทิ้งซะ ไอ้คนน่ารำคาญ”เด็กน้อยโกรธมาก เสยหมัดเข้าหน้าของธัชชัย“เด็กบ้า รู้ตัวไหมว่าทำอะไรอยู่?เช้ามาก็หาเรื่องพ่อเลยนะ? กำ จงกำจัดอะไรกัน ยังจะมาทำร้ายพ่อตัวเองอีก”แรงของเด็กนั้นสู้ธัชชัยไม่ได้อยู่แล้วธัชชัยรับหมัดและได้ดึงเขาเข้ามากอดไว้จนเด็กน้อยขยับไม่ได้อีก“ปล่อยผมนะ! บอกให้ปล่อยไงไอ้สารเลว!”เด็กน้อยขยับตัวไม่ได้ ทำได้แค่ตะโกนร้อง“ได้สิ พ่อปล่อยลูกลงก็ได้ แต่ว่าลูกต้องขอโทษพ่อก่อน แล้วก็เรียกพ่อด้วยน้ำเสียงที่จริงใจด้วยนะ”ธัชชัยได้สวนกลับเด็กห้าขวบ และได้เกิดศึกปะทะระหว่างพ่อลูกคู่นี้วัจสาที่ได้ยินเสียงลูกโวยวายนั้นก็รีบกลับเข้ามา ในมือยังถือผ้าที่เพิ่งอบแห้งของลูกและแล้วก็ได้เห็นมิ้นที่ยืนอยู่หน้าประตูทางเดินของห้องรับแขก เธอดูน่าจะอยากเข้ามา แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่เข้ามา“ทำไมมิ้นไม่ใส่รองเท้า? หนาวไหมคะ?”วัจสาเกลียดเด็กน่ารักคนนี้ไม่ลงจริงๆ ไม่ว่าพวกผู้ใหญ่จะเกลียดกันแค่ไหนก็ไม่ควรมาลงกับเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรพอเห็นวัจสาที่ดูอบอุ่น ทำให้น้ำตาของเจ้าหญิงน้อยไหลออกมา“แม่พี่ตะวัน คุณแม่และพี่ตะวันจะแย่งคุณพ่อไปจริงๆหรอ ถ้าหนูไม่มีพ่อจะน่าสงสารมากเลยนะคะ”มองดูน้ำตาของเด็กที่ไร้เดียงสา ทำให้วัจสาเจ็บปวดใจและไม่รู้จะตอบคำถามของเด็กคนนี้ยังไงดี“ฉันพาหนูไปหาพ่อนะ”สิ่งที่วัจสาพอทำได้นั้น ก็คืออุ้มเด็กคนนี้ขึ้นและพาเข้ามาพอพวกเธอเข้ามานั้น ก็เห็นตะวันโดนพ่อเขากอดอยู่ เหมือนแมวน้อยที่อยากตะเกียกตะกายออกจากอ้อมกอดนั้น“แม่! มาดูธัชชัยเร็ว เขาแกล้งลูกของแม่อีกแล้ว รีบโทรหาพ่อบุญธรรมเลย ให้เขาพาสิบสองมาด้วย”เพราะโดนรัดมานานจึงทำให้เด็กน้อยเริ่มมีน้ำโหจนแทบคลั่งแล้ว“ไอ้เด็กบ้า คราวหลังฉันจะไม่ยอมให้แกไปรับไอ้โจรคนนั้นเป็นพ่อ จำเอาไว้ให้ดีล่ะ ฉันต่างหากที่เป็นพ่อแท้ๆของแก”ธัชชัยไม่หยุดที่จะแก้ไขการเข้าใจของเด็กน้อย“ผมไม่ใช่ลูกของคุณ ผมไม่อยากเป็นลูกของคุณ ผมมีแค่พ่อบุญธรรมก็พอแล้ว!”เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าแกมั่นหน้าแล้วจะยอมได้หรอกนะ! ตอนนั้นก็เพราะไอ้นายอำเภอพัดรักนั่นแหละ เราสามคนถึงต้องแยกกัน ตอนนี้แกยังนับมันเป็นพ่อบุญธรรม สรุปแล้วแกหรือวัจสากันแน่ที่ไร้จิตใจ?!วัจสาที่ยืมอุ้มมิ้นอยู่ข้างๆ ได้ตระหนักว่าที่ธัชชัยพูดมานั้นก็มีเหตุผลและเป็นความจริง แต่ว่าเรื่องมันเลยเถิดจนมาถึงวันนี้ มันจะกลับไปเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้อีกแล้ว