วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 622 ให้พวกเขาได้สร้างความสัมพันธ์ของพ่อลูก
ตอนที่ 622 ให้พวกเขาได้สร้างความสัมพันธ์ของพ่อลูก
นี่มันก็เหมือนหนังเรื่องหนึ่งที่ฉายอย่างรวดเร็ว จนทำให้มิ้นที่คอยดูอยู่ดูจนตาค้าง
ดังนั้นสุดน่ารักที่ไม่อยากจะคิดอะไรเยอะแยะ สุดท้ายก็เลือกที่จะยอมรับผลสรุป
นั่นก็คือหม่ามี๊ของพี่ตะวันได้ทิ้งเขาไว้ที่นี่คนเดียว ดังนั้นพี่ตะวันเป็นเด็กที่ไม่มีแม่และไม่มีบ้านอีกต่อไป
“พี่ตะวัน ไม่ต้องร้องไห้นะ…….หม่ามี๊ของพี่ไม่เอาพี่แล้ว พี่ก็กลับบ้านกับมิ้นนะ!”
สุดน่ารักเป็นเด็กที่มีจิตใจงาม เธอก็แค่ไม่อยากให้พี่ตะวันต้องเสียใจ และอยากจะให้เขามีครอบครัว
แต่ทีแรกเขาก็ไม่ได้เสียใจขนาดนั้น และไม่อยากจะร้องไห้ต่อหน้าธัชชัย สุดท้ายเขาก็ยิ่งเสียใจ น้ำตาเม็ดใหญ่ร่วงลงจากไม่หยุด
“เธอนี่แหละร้องไห้ ทั้งบ้านของเธอร้องไห้กันหมด! หม่ามี๊ของพี่แค่กลับไปเรียกทหารมาช่วยเหลือ ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอพูด! พูดมันน่ารำคาญจริงๆ!’’
เด็กน้อยรู้สึกอึดอัดใจ เขาแค่ห้าขวบ ถึงแม้ปากจะบอกให้หม่ามี๊ของเขาจากไป แต่ในใจกลับรู้สึกเสียดาย ดังนั้นตอนที่หม่ามี๊ของเขาวิ่งหนีไปคนเดียว เขาก็รู้สึกรับไม่ได้
แต่พอตะวันตะคอกใช้เจ้าหญิงน้อย เธอก็รับไม่ได้เหมือนกัน จากนั้นก็รีบเข้าไปในอ้อมกอดของแม่เธอแล้วร้องไห้หนักมาก ทั้งร้องไห้อยู่และแอบมองตะวัน ตะวันที่ถูกแดดดี้น้อยของเธอกอดไว้ จะดูว่าตะวันจะรู้สึกผิดมาปลอบเธอไหม
แต่ว่าตอนนี้ตะวันยังรู้สึกเสียใจอยู่เลย จะไปรู้สึกสงสารหรือเห็นใจคนอื่นได้ยังไง
“ชัย ฉันว่าแกก็ปล่อยตะวันกลับไปเถอะ”จริงๆวรพลอยากจะพูดว่า แกกอดเด็กน้อยจนไม่ขยับตัวไม่ได้แบบนี้ เขาก็ยิ่งไม่อยากจะใกล้ชิดกับแก ก็ยิ่งจะออกห่างจากแก ในใจของเขาจะยิ่งไม่ยอมรับพ่ออย่างแกธัชชัยจึงทำนัยน์ตาที่เย็นชาแล้วมองวรพล แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “วรพล ถ้านี่เป็นลูกแท้ๆของแก แกจะยอมให้เขาไปนับโจรเป็นพ่อแบบนี้หรอ?”พอธัชชัยตะคอกเสียงดังใส่เขา วรพลก็เงียบนิ่งไปทันที จริงๆมาคิดๆดูแล้ว เขาก็เข้าใจในความรู้สึกของธัชชัย ตัวเองก็มักจะทำอะไรออกมาได้ เพื่อลูกสาวมิ้นของตัวเองเหมือนกันธัชชัยรู้ว่าการกระทำของตัวเองนั้นทำร้ายจิตใจลูกชาย แต่เขาก็ไม่มีทางเลือก ต้องยอมจนเห็นลูกชายของตัวเองจากไปต่อหน้าต่อตา และยิ่งไม่อยากให้เขากลับนับโจรเป็นพ่อแบบนั้น!หลังจากที่หม่ามี๊วัจสาจากไป ตะวันที่ร้องไห้ไปสักพักก็ค่อยๆได้สติขึ้นมา“ธัชชัยคุณซวยแล้ว!เดี๋ยวหม่ามี๊ก็จะพาคนของพ่อเลี้ยงมา คุณไม่มีทางรอดแน่นอน!”เด็กน้อยที่อยู่ต่อหน้าธัชชัยเหมือนสุนัขจิ้งจอกที่พึ่งบารมีเสือมาข่มขู่ตัวเองธัชชัยกลัวว่ากอดเด็กน้อยคนนี้ไว้ เขาจะรู้สึกอึดอัด เลยค่อยๆปล่อยแรงแขนให้หลวมลง แต่เด็กน้อยเลยเริ่มที่จะดิ้น สุดท้ายก็ต้องบังคับเขาใช้แรงกอดเขาไว้อีกครั้งเขาทำท่าทีแบบนี้ไปครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เด็กน้อยกลัวและเจ็บตัวไปฟรีๆแต่วิธีที่จะแสดงความรักจากพ่อนั้นมันเข้ายากมากจริงๆ ตะวันที่เป็นเด็กน้อยอายุห้าขวบจึงดูไม่ออก และยิ่งสัมผัสความรักนี้ไม่ได้“เด็กชาย ตะวัน ศรีทอง แกเห็นพ่อเลี้ยงตัวปลอมมาทำร้ายพ่อแท้ๆของตัวเองแบบนี้ แกรู้สึกมีความสุขหรอ?”ธัชชัยใช้วิธีของตัวเองในการพูดคุยกับเด็ก และตั้งใจพูดนามสกุลของเด็กคนนี้ที่มีนามสกุลเดียวกับของผมออกมา จริงๆเขาก็คือลูกของเขา แน่นอนว่าต้องใช้นามสกุลของเขา!”เด็กน้อยจึงต่อต้านอย่างแรง “คุณนี่แหละตัวปลอม พวกคุณทั้งบ้านล้วนเป็นตัวปลอมกันหมด”ไม่มีเวลาไหนเลยที่เด็กน้อยจะปกป้องภาพลักษณ์ของพ่อเลี้ยงตัวเอง จริงๆเขาก็รู้ความจริงบางอย่าง ตั้งแต่เด็ก อำเภอพัดรักก็ไม่เคยทำอะไรที่ไม่ดีกับเขาเลย อาจจะรักใคร่และเอ็นดูเขามากๆก็ได้โลกของเด็กน้อยมันไร้เดียงสามากๆ คุณแค่ดีกับเขา เขาก็จะชอบคุณเอง“ฉันเป็นตัวปลอม? ถ้าไม่มีลูกอ๊อดของฉัน แกก็ไม่ได้เกิดมาหรอก! ดังนั้นแกเป็นลูกแท้ๆของฉัน ถ้าไม่ใช้นามสกุลของฉัน แล้วจะใช้อะไร?”ธัชชัยพยายามจะแก้คำพูดและเปลี่ยนมุมมองที่ตะวันมองโลกนี้“แกต้องรู้เอาไว้อำเภอพัดรักนี่แหละ ทำให้ครอบครัวเราต้องแตกแยกกัน! เขาควรจะเป็นศัตรูของพวกเราด้วยซ้ำ!”ต่อให้เด็กน้อยรับไม่ได้ ธัชชัยก็จะบอกความจริงกับเขา ให้เขารู้ว่าตอนนั้นเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น“ไม่ คุณนี่แหละเป็นศัตรูของผม หม่ามี๊และของพ่อเลี้ยง! ผมเห็นกับตากับคุณล็อคหม่ามี๊กับโซฟา และยังจะเอาถอดเสื้อของหม่ามี๊! คุณมันสารเลว! ผมเกลียดคุณมากๆ เกลียดจะตายแล้ว!”เด็กน้อยจดจำไว้เรื่องนี้มาตลอด ไอ้ป่าปี๊สารเลวนั้นกล้าทำร้ายหม่ามี๊ของเขา!และธัชชัยได้ยินแบบนี้จึงหยุดชะงักไปทันที ที่แท้วัจสาถูกอำเภอพัดรักช่วยตอนที่เธออยู่ในห้องรับแขก แต่เขานึกไม่ถึงว่าลูกชายของตัวเองจะเห็นกับตาแบบนี้ไม่พูดไม่ได้ว่าอำเภอพัดรักนั้นร้ายกาจมากจริงๆ จริงๆเขาเป็นคนสร้างปัญหาให้เขาทั้งหมดแล้วยังจะทำให้คนอื่นเกลียดแค้นเขาอีก!แต่พอมาคิดๆดูแล้วก็ใช่ อำเภอพัดรักกลัวอย่างเดียวก็คือโลกจะไม่ยุ่งวุ่นวาย เขาจะทิ้งโอกาสที่จะทำให้สองพ่อลูกนั้นเข้าใจผิดกันแบบนี้ได้ยังไง!“หม่ามี๊ของแกเป็นเมียของฉัน ฉันนอนกับเธอเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว! ไม่งั้นแกคิดว่าจะมีแกได้ยังไง” ตอนนี้หน้าของธัชชัยแข็งเหมือนฝาผนัง เขาแสดงสีหน้าที่บ้าอำนาจและสีหน้าที่ข่มขู่ออกมา“หม่ามี๊ไม่ใช่เมียของคุณ มี๊เป็นของผม! ดังนั้นจึงจะนอนกับผมได้คนเดียว!”คำว่านอนที่ออกจากปากของเด็กน้อยกับปากของธัชชัย มันไม่เหมือนกัน เขาก็ไม่ได้เข้าใจคำๆนั้น“เหอะ ทำไมแกถึงหัวดื้อขนาดนี้ ยังจะมีเถียงกับฉันอีกหรอ? ตอนที่ฉันนอนกับหม่ามี๊ของแก แกยังเป็นลูกอ๊อดอยู่เลย!”ถึงแม้สองพ่อลูกจะคุยกันไม่ราบรื่นมากนัก และยิ่งไปกว่านั้นก็คืออย่างคุยกันด้วยอารมณ์ร้อนแบบนี้ แต่ว่าวันนี้ธัชชัยก็ถือว่าอารมณ์ดีแล้ว แค่เด็กคนนี้ยอมฟังเขาก็พอ“คุณนี่แหละลูกอ๊อด! คุณคือคางคกที่น่ารังเกียจมาก!” แต่ละคำพูดของเด็กน้อยเต็มไปด้วยแรงต่อต้านธัชชัย