วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 613 ม๊ามี๊จะหาพ่อเลี้ยงให้ผมจริงๆหรอครับ 2
ตอนที่ 613 ม๊ามี๊จะหาพ่อเลี้ยงให้ผมจริงๆหรอครับ 2
"ธัชชัย ถ้าคุณไม่ยอมช่วยฉัน……ฉัน ฉันจะไปสู้เอาเป็นเอาตายกับโสธร!”
มองดูแวววัยที่ร้องไห้ไม่หยุด เธอคงไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วย ธัชชัยอดไม่ได้ที่จะนึกถึงวัจสา เธอในตอนนั้นต้องผ่านอะไรมาบ้าง ถึงขั้นต้องโกหกเขาที่เป็นสามีว่าลูกตาย?
ตอนนี้คิดดูแล้ว คงเพราะเพื่อปกป้องเด็กในท้อง!
ตอนที่วัจสากลับที่บ้านอ่าว ด้านนอกมีดาวเต็มอยู่เต็มท้องฟ้าแล้ว
ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นห่วงตะวัน วัจสาก็คงอยู่กินข้าวเย็นกับวรพลแล้ว
หลายปีแล้ว ที่วัจสาไม่ได้พูดคุยกับคนที่สามารถเล่าทุกอย่างได้ เธอกับเขาคุยกันนานหกถึงเจ็ดชั่วโมงไม่หยุด มากกว่าคำพูดที่เธอพูดมาตลอดหลายปีรวมกันเสียอีก
ทำให้การพูดคุยกันครั้งนี้ วัจสารู้สึกสบายใจมาก
ถึงแม้ว่าวรพลจะไม่ได้ทำให้วัจสาใจเต้นแรง แต่เวลาที่อยู่กับเขา เธอรู้สึกสบายใจ และรู้สึกเป็นตัวเองมากขึ้น
แต่ว่าวัจสาในตอนนี้ ดวงตาของเธอแดงเล็กน้อย เพราะตอนที่คุยกับวรพลนั้น เธอร้องไห้ การพูดคุยกับวรพลทำให้เธอตื้นตันใจ และรู้สึกเสียใจ
โลกของเรานั้นเร่งรีบ และเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว คนเรามักจะพูดคำว่ารักออกมาอย่างง่ายดาย และบอกลากันด้วยความรวดเร็ว คำสัญญาทุกอย่างเป็นเพียงแค่อากาศ โลกของเราหมุนเร็ว ไม่รอแม้แต่ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น ทุกอย่างก็ผ่านไปแล้ว
ตอนที่จะกินอาหารค่ำนั้น ตะวันนั่งอยู่บนตักของคุณสิบสอง แล้วกินข้าวทีละคำ วันนี้ดูเหมือนตะวันไม่อยากจะกินข้าวเท่าไหร่ ฝืนกินเข้าไปเท่านั้น
ก็มีแต่คุณสิบสองเท่านั้นที่มีความอดทนยอมให้ตะวันทำแบบนี้วัจสามองดูรอบๆ แต่อำเภอพัดรักไม่อยู่ เพราะถ้าเขาอยู่นั้น ตะวันก็จะไปนั่งอยู่บนตักของเขา"วัจสา ไปไหนมาทั้งวันครับ? ลูกชายสุดที่รักรออยู่ที่บ้านตั้งนาน!”เด็กน้อยเรียกชื่อของวัจสา ตอนนี้เขาเริ่มน้อยใจวัจสาโทรบอกตะวันก่อนแล้ว แต่เหมือนตะวันจะน้อยใจที่ม๊ามี๊ของเขากลับมาช้าหลังจากที่เขาเห็นวัจสานั้น ก็รีบปีนลงมาจากขาของคุณสิบสอง แล้ววิ่งไปกอดขาของม๊ามี๊ เขาแนบหน้าเล็กๆของเขาเอาไว้ตรงเอวของวัจสา"ตะวัน ผมอายุเท่าไหร่แล้วครับ? ควรจะเป็นลูกผู้ชายเต็มร้อย ติดม๊ามี๊แบบนี้ได้ยังไงครับ"วัจสาตบที่หลังของตะวันเบาๆ แล้วหอมหน้าผากของเขาด้วยความอ่อนโยน น่ารักจริงๆเลยลูกคนนี้"ม๊ามี๊ ม๊ามี๊ยังไม่ได้บอกผมเลยนะครับ ว่าวันนี้ม๊ามี๊ทิ้งผมอยู่บ้านทั้งวัน ออกไปไหนมา? ผมเป็นห่วงม๊ามี๊นะ!”จากน้ำเสียงของเด็กน้อยนั้น พอจะเดาได้ว่าเขาน้อยใจ และเขาก็เอาแต่กอดเอวของวัจสาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยมือ"ม๊ามี๊ไปหาเพื่อนมาครับ" วัจสาก้มตัวลง แล้วหอมที่หน้าผากของลูกชาย"คุยกันทั้งวันเลยหรอครับ เป็นแฟนหรอครับ?" เด็กน้อยเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปที่วัจสา"อื้ม……อื้มอันที่จริงก็ใช่ แต่น่าเสียดายที่ไม่มีวาสนาต่อกัน……."วัจสาไม่ได้พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา ไม่อย่างนั้นก็คงไม่เปิดโอกาสให้แดดดี๊ของนายทำร้ายหรอก!"ม๊ามี๊ครับ ม๊ามี๊จะหาพ่อเลี้ยงคนใหม่ให้ผมหรอครับ?" เด็กน้อยเข้าใจว่าการที่วัจสาออกไปหาเพื่อนผู้ชายนั้น เพื่อหาพ่อเลี้ยงให้เขาวัจสาตกใจกับคำถามของลูก จากนั้นก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้ จึงลองถามลูกชาย “ใช่ครับ ก็เพราะพ่อของตะวันเขาเป็นคนใจร้าย ม๊ามี๊ก็เลยอยากหาพ่อที่ดีกว่าให้กับตะวัน ตะวันมีความคิดเห็นยังไงบ้างครับ?"เด็กน้อยเบ้ปาก แล้วพูดอย่างไม่มีแรง "แต่ว่า…..ถึงแม้ตะวันจะรู้สึกว่าแดดดี๊คนนี้ใจร้าย…..แต่ถ้าพ่อใหม่ที่หามานั้นใจร้ายกว่าจะทำยังไงครับ?"วัจสาฟังลูกชายที่เริ่มพูดวกวน เธอรู้สึกอุ่นใจขึ้นเธอรู้ว่าในใจลึกๆของตะวันนั้น ยอมรับธัชชัยเป็นพ่อ แต่เด็กน้อยแค่ไม่ยอมแสดงออกมาเท่านั้น"อื้ม สิ่งที่ลูกพูดก็ฟังดูมีเหตุผล งั้นม๊ามี๊ยังไม่หาพ่อใหม่ให้นะครับ" วัจสาปลอบใจเด็กน้อยได้ยินม๊ามี๊พูดแบบนี้ คิ้วที่ขมวดเป็นปมของตะวันก็คลายปม เขาพูดอย่างจริงจังๆ “ผมจะดูแลม๊ามี๊เป็นอย่างดีเองครับ!”เขาบอกให้วัจสาฟัง และบอกกับตัวเองเห็นได้ชัดว่า วันนี้วัจสาอารมณ์ดี คงเป็นเพราะวันนี้ได้ไปพูดคุยปรับทุกข์กับวรพล"เหมือนเมื่อกี้ลูกชายของม๊ามี๊จะไม่อยากกินอะไรเท่าไหร่ งั้นม๊ามี๊ทำมื้อค่ำที่มีประโยชน์ให้กินดีไหมครับ?""ไม่เอาครับ ผมไม่อยากให้ม๊ามี๊เหนื่อย!”เด็กน้อยทำปากจู๋ แล้วอ้อนแม่วัจสายิ้ม แล้วจับจมูกของลูกชาย "ตะวันไม่อยากกินผักใช่ไหม?"การอ้อนแม่ของตะวันนั้น วัจสาเป็นคนคลอดเขามา จะไม่รู้ได้ยังไง?"ม๊ามี๊ ผมไม่เข้าใจเลยครับว่าทำไมคนเราต้องกินผัก กระต่ายกินแครอทไม่ใช่หรอครับ? ส่วนน้องแกะนั้นก็กินผักสีเขียว!”"ม๊ามี๊ไม่อธิบายเรื่องพวกนี้เราฟังนะ เพราะยังไงเราก็ชนะแม่ไม่ได้ เราต้องกิน!”"……" เด็กน้อยทำหน้าตาน่าสงสาร "งั้นม๊ามี๊ต้องเป็นคนป้อนผมนะครับ!”"ครับ งั้นม๊ามี๊จะเป็นคนป้อนเราเอง!”วันนี้ วัจสาดูอารมณ์ดีมากจริงๆ!