วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 588 เขาจะเลือกให้ตัวเองถูกรถชน
ตอนที่ 588 เขาจะเลือกให้ตัวเองถูกรถชน
วรพลหยุดพูด แล้วเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเจ้าหญิงตัวน้อย
“มิ้น หนูจำไว้นะ ว่าพี่ชายคนนั้นเป็นพี่ชายแท้ๆดั่งเลือดเนื้อเชื้อไข พวกหนูต้องรักกันรู้ไหมคะ?”
วรพลพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เขาต้องการให้หนูน้อยมีจิตใจที่ดีเช่นนี้ไปตลอด
“จริงเหรอคะ?” แววตาของหนูน้อยเป็นประกาย “อย่างนั้นมิ้นก็มีพี่ชายแล้ว!”
เธอหยุดร้องไห้ลง แล้วหันไปมองกนิษฐา
“เขาไม่ใช่พี่ชายของหนู เขาเป็นเพียงเด็กนอกคอกเท่านั้น! ธัชชัยมีลูกเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวเท่านั้น!” กนิษฐาไม่ยอมการมีอยู่ของตะวัน มีเพียงมิ้นเท่านั้นที่จะมีธัชชัยเป็นพ่อแท้ๆได้!
“กนิษฐาเธอตื่นเสียเถอะ! เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว! ที่จริงมิ้นเป็น…”
พ่อบ้านภูษิตเข้ามาขัดวรพลที่เกือบจะเสียการควบคุมตัวเอาไว้ “คุณชายใหญ่ รีบตามคุณชายรองไปดีกว่าครับ! คนพวกนั้นคงจะไม่ทำร้ายคุณหนู อย่าให้คุณชายรองตามไปติด มันจะอันตรายต่อเขา!”
ที่พ่อบ้านพูดก็มีเหตุผล และวรพลก้นึกถึงที่เมื่อกี้เขาเกือบหลุดปากพูดออกไป จึงเม้มปากแน่น
“ดูแลมิ้นให้ดี!” หลังจากสั่งพ่อบ้านภูษิตเรียบร้อย วรพลก็รีบออกไปจากบ้าน
เจ้าหญิงน้อยแอบมองท่าทางที่น่ากลัวของหม่ามี๊ รู้สึกกลัวเล็กน้อย ต่อให้เป็นการทะเลาะกับคุณพ่อนั้น ก็ไม่น่ากลัวเท่าตอนนี้ดังนั้นหนูน้อยจึงกอดคอพ่อบ้านภูษิตอย่างเงียบๆ ไม่ไปเข้าใกล้หม่ามี๊ที่น่ากลัวกว่าปกติอีกและวรพลที่เดินออกจากบ้านศรีทอง รีบโทรหาวิศาล แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่างให้เขาฟังเฟอร์รารี่เร่งจนสุดขีดความเร็ว ไล่ตามรถกันกระสุนสองคันนั้นไปธัชชัยเล็งรถสองันนั้นเขม็ง ในหัวคิดแต่จะเอาลูกชายคืนกลับมา นั่นเป็นของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดของเขา และเป็นทายาทแท้ๆของเขาและสิบห้าที่นั่งอยู่ในอ้อมแขนอำเภอพัดรัก อำเภอพัดรักไม่ได้ถามอะไรเขา เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นในบ้านศรีทอง เขาได้ยินผ่านเครื่องติดตามจนหมดแล้วอำเภอพัดรักค่อนข้างพอใจกับปฏิกิริยาของสิบห้า เขาวู่วามจนควบคุมตัวเองไม่ได้เมื่อเห็นลูกชายแท้ๆ ยิ่งวอดวายเท่าไหร่ยิ่งดี! ยิ่งทำให้การเลือกนั้นยิ่งสนุกยิ่งขึ้น!เขาแทบจะอดใจไม่ไหวที่จะเห็นธัชชัยเลือก หนึ่งคือลูกชายที่สูญเสียไปกลับมาใหม่ สองคือลูกสาวตัวน้อยที่เขารักมากมาย แค่คิดก็รู้สึกสนุกแล้ว!แต่น่าเสียดาย สิ่งที่อำเภอพัดรักคิด กลับเป็นเพียงภายนอกเท่านั้น“คุณพ่อครับ ธัชชัยตามขึ้นมาแล้ว!” ในบลูทูธมีเสียงของแปดที่อยู่ในรถอีกคันดังขึ้น“ให้เขาตามมา! อุ่นเครื่องเสียหน่อยก็ดี!” อำเภอพัดรักยิ้มอย่างเย็นเยือก แล้วเอื้อมมือไปลูบใบหน้าเล็กที่ดูไม่ค่อยพอใจนักเมื่อได้ยินที่แปดพูด หนูน้อยรีบหันไปมองด้านหลัง เหมือนกับเขาเห็นรถเฟอร์รารี่ที่ตามอยู่ด้านหลังรถกันกระสุนจริงๆไอสารเลวนั้นตามมาแล้วเหรอ? เขารนหาที่ตามนี่? ภายใต้ความไม่พอใจของหนูน้อยเจือความวู่วาม ราวกับกำลังสนใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้านหลัง“สิบห้าลูกกำลังห่วงเสื้อผ้า หรือไอพ่อสารเลวนั่น?” อำเภอพัดรักถาม เจือความดุดันเล็กน้อยที่จริงเมื่อห้าปีก่อน ที่เขาพาวัจสาที่ตั้งท้องกลับsky dream ก็มีเป้าหมายที่ชัดเจนมาตลอด คือต้องการจะใช้เจ้าหนูนี่เป็นเครื่องมือ ให้พ่อของเขาพยายามจนถึงความเป็นตายแต่เมื่อผ่านมาห้าปี หลังจากที่เขาเลี้ยงหนูน้อยจนโต กลับพบสิ่งที่ไม่คาดคิด เป็นความรู้สึกประหลาดอย่างหนึ่ง และเจ้าหนูนี่หน้าเหมือนกับเธอมาก…อำเภอพัดรักเคยวาดฝัน ว่าหนูน้อยเป็นลูกชายของเขากับเธอ…ต่อให้เป็นคนที่ดุร้ายขนาดไหน ในใจย่อมอ่อนโยนเสมอ เขาก็มีมุมอ่อนโยนของเขาเหมือนกันแน่นอน หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมา ก็พบว่ามันเป็นเพียงความฝันเท่านั้น ฝันกลางวัน ที่ไม่มีทางเป็นจริง“เขาไม่ใช่พ่อแท้ๆของผม! เป็นแค่สารเลวคนหนึ่งเท่านั้น! สารเลว!” หนูน้อยพูดจบพลางหันกลับเข้ามาในรถ แล้วเอาตัวซุกกับอ้อนแขนของอำเภอพัดรักแน่นราวกับหลงรักในอ้อมแขนนี้ เพราะในอ้อมแขนของอำเภอพัดรัก ทำให้เขารู้สึกปลอดภัยหลังจากที่ขับออกมาจากเมืองเอสแล้วนั้น ธัชชัยสลัดรถกันกระสุนอีกคันออกได้แล้ว เหลือเพียงคันของอำเภอพัดรักที่อยู่ด้านหน้าเมื่อเฟอร์รารี่ขับเบียดเข้าใกล้ ก็ดูเขาลังเล ไม่กล้าลงมือมากเพราะธัชชัยกังวลตะวันที่นั่งอยู่ในรถ“สิบสอง ชนขึ้นไป!”อำเภอพัดรักรู้ว่าเขาไม่กล้าโจมตีรถคันนี้ เพราะมีลูกชายของเขาอยู่ แล้วอำเภอพัดรักก็อุ้มหนูน้อยขึ้นมากอดไว้เฟอร์รารี่วิ่งได้เร็วกว่ารถกันกระสุนนี้ แต่แรงรับการกระแทกไม่มากเท่า รถทั้งสองคันจึงไล่ตามกันตลอด และธัชชัยก็เอาแต่หลบ“คุณพ่อครับ ทางด้านหน้าเหมือนถูกปิด แล้วยังมีหินอยู่สองลูก เหมือนกับรถผ่านไปได้เพียงคันเดียว แต่ธัชชัยเอาแต่เบียดพวกเรา…”“ไม่เป็นไร พุ่งไปต่อ ธัชชัยมีแต่ยอมให้ตัวเองชนก้อนหิน แต่ไม่ยอมเบียดพวกเราจนตกหรอก”อำเภอพัดรักลูบใบหน้าเล็กของหนูน้อย แล้วพูดด้วยความมั่นใจ