วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 534 คืนนี้จะมามั้ย
ตอนที่ 534 คืนนี้จะมามั้ย
“ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันจะพานายออกไปข้างนอก” อำเภอพัดรักคิดจะให้เจ้าเด็กน้อยลงไปจากตัวของเขา แต่ตะวันกลับคล้องคอเขาเอาไว้แน่น
“เมื่อวานพ่อบุญธรรมตีก้นผมระบมไปหมด ตอนนี้ก็ยังเจ็บอยู่เลยเดินไม่ไหวแล้วเนี่ย วันนี้พ่อบุญธรรมจะต้องอุ้มผมไปทั้งวัน!”
ก้นน้อยๆ ของเจ้าเด็กน้อยไม่ได้เจ็บจนเดินไม่ได้อย่างที่ว่า ซึ่งข้อนี้เขาเองก็รู้ดี เพียงแต่เจ้าตัวน้อยไม่อยากจะให้การกระทำที่โหดร้ายของอำเภอพัดรักนั้นผ่านไปง่ายๆ เท่านั้นเอง
อำเภอพัดรักได้แต่หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะเอาเจ้าตัวน้อยขึ้นสู่อ้อมแขนเขาอีกครั้ง
“โอเคได้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะอุ้มนายทั้งวันทั้งคืนไปเลย” พูดจบเขาก็หยิกหยอกที่ก้นน้อยๆ ของเด็กชายจนเด็กน้อยร้องขึ้นเสียงดัง
เจ็บจริงแค่เสี้ยวเดียวเท่านั้น นอกนั้นแสดงล้วน
สิ่งที่ลูกชายกับอำเภอพัดรักคุยกันนั้น วัจสาได้ยินมันอย่างชัดเจนทุกถ้อยคำ
สิ่งที่เธอกังวลใจมากที่สุด มันกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว
ด้วยแต่เริ่มการที่อำเภอพัดรักเก็บพวกเธอสองแม่ลูกเอาไว้นั้น เจตนาก็ไม่บริสุทธิ์แล้ว เขาเพียงแค่ต้องการจะใช้ลูกชายของธัชชัย จัดการตัวธัชชัยเอง
วัจสารู้เพียงเท่านั้น แต่เธอไม่รู้ว่าเขาจะเอาลูกเธอไปต่อรองแบบไหน
คงไม่ใช่ว่าจะให้ธัชชัยเลือกหรอกนะ? ถ้าอย่างนั้นตัวเลือกทั้งสองควรจะเป็นตัวเลือกไหน
จะให้เขาเลือกลูกสาวกับลูกชายของตัวเองอย่างนั้นหรอ?
พอนึกถึงข้อนี้ วัจสาก็รวดร้าวหัวใจ หากถ้าเขาทอดทิ้งเราสองแม่ลูกอีกครั้ง ถ้าเขายังกล้าที่จะทำร้ายลูกชายของตัวเองอีกครั้งหนึ่ง วัจสาจะไม่มีวันให้อภัยเขาอีกต่อไป
สิ่งที่วัจสากังวลที่สุดก็คือ กลัวว่าคนที่มีสิทธิ์เลือกจะเป็นตะวัน
ด้วยเพราะยังไงซะหากว่าอำเภอพัดรักให้เขาเลือกระหว่างพ่อกับแม่ ตะวันก็ต้องเลือกแม่ของเขาแน่นอน
ถ้าเป็นเช่นนั้น ตะวันก็เหมือนกับเป็นคนลงมือเลือกฆ่าพ่อแท้ๆ ของตัวเองด้วยน้ำมือเขาเองไม่ใช่หรอ?ไม่น่าหละเขาถึงสองให้เด็กอายุเพียงห้าขวบรู้จักอาวุธแล้ว ไม่ว่าจะปืนไหนจะหน้าไม้อีกหล่ะ!วัจสาจินตนาการไม่ออกเลยว่าการที่ให้เด็กที่อายุเพียงห้าขวบไปฆ่าพ่อแท้ๆ ของตัวเองนั้น สถานการณ์มันจะย่ำแย่มากแค่ไหนวันนี้อำเภอพัดรักแค่เพียงพาตะวันออกไปข้างนอก เขาไม่ได้พาสิบสองออกไปด้วยวัจสารู้ดีว่าแม้เขาจะไม่เอาสิบสองไปแต่ว่าเขาจะเอาแปดไป ด้วยเพราะจะให้ไปทำอะไรบางอย่าง ไม่ว่าจะแปดหรือสิบสองต่างก็น่ากลัวกันทั้งคู่ แต่ไม่ว่าจะแปดหรือสิบสอง เขาไม่มีทางทำร้ายน้องรักอย่างสิบห้าได้ลงดังนั้นตอนที่วัจสาเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นจึงพบกับสิบสองที่นั่งกินข้าวเช้าอยู่เธอจึงถามขึ้นอย่างอ่อนโยน “สิบสอง วันนี้พ่อบุญธรรมพาสิบห้าไปไหนหน่ะ?”วัจสาไม่เอาเรื่องที่ถูกขังอยู่ในห้องเมื่อคืนนี้มาเคืองโกรธใครทั้งนั้น“น่าจะพาไปเจอธัชชัยหล่ะมั้ง”อำเภอพัดรักมีลูกหลายบุญธรรมหลายคน แต่มีเพียงสิบสองเท่านั้นที่ได้อยู่ในบ้าน นอกนั้นก็กระจัดกระจายอยู่ใกล้ๆ“ว่าไงนะ? พ่อเลี้ยงคุณพาลูกฉันไปหาธัชชัยเหรอ?” ได้ยินคำตอบของสิบสอง หัวใจของวัจสาก็เต้นแรงจนแทบช็อก“อย่าเพิ่งตกใจไป แค่เดาเฉยๆ แต่ยังไงเสียพวกเขาสองพ่อลูกเร็วช้าก็ต้องเจอกันอยู่ดีไม่ใช่หรอ?”ห้าปีก่อนหน้านี้สิบสองก็เป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง อายุเพียงสิบกว่า แต่ผ่านมาห้าปีนี้เขาได้กลายเป็นคนชั่วร้ายอย่างสมบูรณ์แบบวัจสาเงียบไปสักพักก่อนจะถามขึ้นมาใหม่ “สิบสอง คุณว่าโอกาสที่ฉันจะเอาลูกชายฉันคืนจากอำเภอพัดรักมีมากน้อยแค่ไหน?”วัจสาถามอย่างซื่อตรง เพราะเธอรู้ว่าสติปัญญาของเธอนั้น เมื่อเทียบกับอำเภอพัดรักแล้วก็เหมือนเด็กเล่นของเล่นสิบสองหันหน้ามาทางเธอ ก่อนจะตอบอย่างจริงจัง “ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่เป็นไปได้น้อย”“อีกอย่างถ้าผลลัพธ์ออกมาไม่ดีหล่ะก็ คุณจะต้องไม่อยากเห็นแน่ๆ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตัวอย่างเช่น คุณอาจจะโกรธพ่อบุญธรรมผมไปเลยเพราะเขาอาจจะเอาเครื่องติดตามติดที่ตัวสิบห้า หรืออาจจะเอาตัวคุณไปที่อื่น เพื่อไม่ให้แม่ลูกได้เจอกันอีก หรืออาจจะถอดกะโหลกศีรษะสิบห้าเอาเครื่องติดตาม….”“พอแล้ว พอที ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ฉันรู้แล้วหล่ะ นั่นก็แค่ถามขึ้นมาเฉยๆ ” วัจสารู้สึกไม่ดีเอามากๆ แต่ละอย่างที่สิบสองพูดมามันโหดร้ายเหลือเกินอำเภอพัดรักพาสิบห้าออกไปด้านนอก นั่นก็หมายความว่าเป็นการให้อิสระแก่แม่ของเขา เพราะว่าอำเภอพัดรักรู้ดีว่าหากสิบห้าอยู่ที่บ้าน ไม่ว่าวัจสาจะไปไหนไกลเท่าไหร่ก็จะกลับมาบ้านแน่นอนวัจสาไปเอาเงินจากแม่บ้านอีกครั้ง แต่ครั้งนี้แม่บ้านให้เป็นบัตรมาแก่เธอวัจสาจึงนึกถึงกล่องไม้จันทน์ขึ้นมาสำนักงานใหญ่มีชายหนุ่มที่ห้วงอารมณ์เต็มไปด้วยความโศกเศร้าที่ไม่อาจบรรยายได้นั่งอยู่ ในมือถือกระดาษน้อยๆ ที่ซึ่งทั้งเวลาและการสัมผัสนั้นทำให้กระดาษปวกเปียกไปหมดมันเป็นภาพอัลตร้าซาวน์ที่เจออยู่ในกระเป๋าของวัจสาเจ้าตัวน้อยอายุได้เพียงเจ็ดสัปดาห์เท่านั้น รูปร่างนั้นเหมือนกับก้อนถั่วงอกน้อยๆดวงตาของธัชชัยเริ่มร้อนขึ้นมา ก่อนที่จะชุ่มไปด้วยน้ำตาคลอไปหมดเมื่อครั้งที่เขาสามารถที่จะเป็นพ่อคนได้ เขากลับทำอะไรโง่ๆ ไป พอจำต้องเสียมันไปแล้ว เขาจึงได้มารู้ว่าความเสียใจที่สุดแสนนั้นมันรู้สึกยังไงแต่หากจะต้องให้เลือกอีกครั้ง เขาก็จำต้องเลือกพี่ชายของเขาอยู่ดี มันเป็นหนี้ที่เขาจำต้องชำระได้อย่างเสียอย่าง สุดท้ายแล้วเขาจะต้องเสียอะไรไปนั้น ธัชชัยรูเดีเต็มอกเขาสูญเสียการที่จะได้เป็นพ่อ และชีวิตนี้ก็คงจะไม่ได้สัมผัสกับความรู้สึกแบบนั้นอีก ชีวิตที่เหลือของเขาคงทำได้เพียงแค่มองรูปภาพนี้ไปทุกๆ วันเท่านั้นมันคงจะเป็นบทลงโทษที่เขาคู่ควรที่จะได้รับ มันเป็นบทลงโทษจากเบื้องบน ที่เขาทำมันด้วยตัวของเขาเองทันใดนั้นเองจู่ๆ โทรศัพท์ก็พลันดังขึ้น ธัชชัยเก็บความโศกาไปพร้อมกับรูปที่เก็บเอาไว้ในเซฟใต้โต๊ะเป็นวิศาลที่โทรเข้ามา“อื้ม” ธัชชัยรับสายเสียงแผ่ว เพื่อเป็นการให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าเขาฟังอยู่“อาชัย ทำไมเมื่อคืนไม่มาหล่ะ?” เสียงของวิศาลต่ำแผ่ว ไม่ได้มีแม้เศษเสี้ยวของความคาดโทษ เพียงแค่ถามเฉยๆ ก็เท่านั้น“เจ้าตัวเล็กพัวพันหน่ะสิ” ธัชชัยตอบแผ่วเบาวิศาลจึงถามขึ้นอีกครั้ง “แล้วคืนนี้จะออกมามั้ย?”“ไม่รู้เหมือนกัน ต้องดูอารมณ์? ของแม่คุณก่อน” ธัชชัยตอบอย่างไม่มีทางเลือก แต่มันก็ยังมีความน่ารักเจือปนอยู่ในประโยคนั้นวิศาลเพียงแค่พูดเรียบๆ “ตอนนั้นก็ทาสผู้น้อง ตอนนี้ยังเป็นทาสของลูกสาวอีกหรือไงฮะ”“เป็นแบบนั้นแหล่ะ ยังจะหวังด้วยว่าเจ้าตัวเล็กจะเลี้ยงฉันยันแก่” ธัชชัยพูดพลางกลั้วขำ“เลี้ยงยันแก่นั่นก็หลายสิบปีเชียวนะ” วิศาลหัวเราะ“นี่ก็แค่นิดหน่อยเท่านั้น ดีกว่านายตั้งแยะถึงตายกลางถนนคนเก็บศพก็ไม่มี” ธัชชัยประชดประชันวิศาลเงียบไป ก่อนจะพูดต่อ “วันนี้ฉันว่าฉันอยากเมาหน่อย นายกับฉันก็เทือกๆ เดียวกัน ตายไปก็เจอกันในนรก ถ้าตายกันหมด ก็ไม่ต้องห่วงหรอกว่าใครจะเก็บศพหรือเปล่า”“มาว่าฉันประเภทเดียวกับนายได้ที่ไหน ไม่ใช่เลย ทางนี้เป็นพลเมืองดีอันดับหนึ่ง จะต้องมีคนเก็บศพแน่นอน” ธัชชัยทำทีเล่น“โอเคๆ คารวะพลเมืองดีอันดับหนึ่ง คืนนี้กินอะไรดี? เดี๋ยวฉันให้คนไปจัดการ” วิศาลพูดเบาๆ ดูเหมือนว่าไม่ว่าอะไรก็ตามที่คุยกับธัชชัย มันก็ดูเป็นความสุขของเขาทั้งหมด“อะไรก็ได้…..” ธัชชัยพูดพลางถอนหายใจยาว