วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 533 ไปขโมยพ่อนายกลับมาสิ 2
ตอนที่ 533 ไปขโมยพ่อนายกลับมาสิ 2
ทันทีที่เธอตื่นขึ้นมา ก็พบประตูห้องใต้ดินนั้นเปิดอยู่
เธอก้มหัวลง ถึงแม้ว่าจะไม่อยากนักแต่ก็จำต้องปลุกลูกชายที่อยู่ในอ้อมกอดขึ้น “ตะวัน ตะวันตื่นได้แล้วลูก”
การระบายอากาศในห้องใต้ดินไม่ดีนักไม่เพียงแต่จะอับชื้นแต่หายใจก็ยังลำบาก เธอจึงทนไม่ได้ที่จะให้ลูกชายต้องทนอยู่ที่แบบนี้ เขาอายุแค่ห้าขวบเท่านั้น สภาพแวดล้อมแบบนี้มันไม่ดีกับเขามากเลยทีเดียว
“อื้อ อรุณสวัสดิ์ครับหม่ามี๊ เด็กน้อยครึ่งหลับครึ่งตื่นตอบ เสียงของเขาดูจะติดอยู่ที่จมูกเหมือนว่าเป็นไข้อ่อนๆ
“ตะวัน เดี๋ยวอาบน้ำล้าวหน้าเสร็จแล้วก็ไปขอโทษพ่อบุญธรรมเขาซะนะลูกรู้มั้ย?” วัจสาเตือนลูกชายด้วยเสียงที่จริงจัง
ได้ยินแบบนั้นแล้ว ดวงตาของเด็กน้อยก็เบิกกว้าง “เหอะ ผมไม่ขอโทษพ่อบุญธรรมที่ชั่วร้ายแบบนั้นหรอก เขาขังหม่ามี๊กับผมเอาไว้ในห้องมืดแบบนี้ได้ยังไง ผมเกลียดเขา”
ปากก็พูดว่าเกลียดไปตามประสา แต่เขาก็ยังคงชื่นชอบอำเภอพัดรักมากอยู่ดี
“ตะวันอย่าพูดกับพ่อบุญธรรมแบบนั้นหน่ะลูก ูลูกเกลียดเขาไม่ได้ เขาดูแลเลี้ยงลูกให้ข้าวกินให้เสื้อผ้าใส่ลูกมากว่าห้าปี อย่างกับคำเป็นครูหนึ่งวันเป็นพ่อตลอดชีวิต ดังนั้นนะลูกตะวันลูกต้องกตัญญูต่อเขา”
เด็กน้อยรับฟังแม่ของเขาอย่างเงียบๆ พลางพยักหน้ารับเบาๆ เขาอาจจะไม่ได้ตระหนักถึงความหมายและความลึกของมัน แต่เขาก็ยังทำตาม
ในเวลาเดียวกันบนโต๊ะอาหาร สีหน้าอำเภอพัดรักดูไม่ค่อยดีนัก ใบหน้าเปรี่ยมไปด้วยความเย็นชา จนรอบข้างสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิความเย็น
“พ่อบุญธรรมครับบบบ” เด็กหนุ่มร้องเรียกขึ้น
อำเภอพัดรักไม่ตอบอะไร แค่กินอาหารเช้าที่แสนอร่อยไปอย่างเงียบๆ อาหารเช้าที่เต็มไปหมดทั้งโต๊ะและมักจะมีเบคอนและกุ้งม้วนที่เด็กน้อยชอบกินอยู่ด้วยเสมอเห็นอำเภอพัดรักไม่ตอบเขา เด็กน้อยจึงเดินเข้าไปและปีขึ้นไปบนขาของอำเภอพัดรักเหมือนปกติ“หม่ามี๊ให้สิบห้ามาขอโทษอำเภอพัดรัก เธอบอกว่า เป็นครูหนึ่งวันเป็นพ่อตลอดไป”เด็กน้อยเจื้อยแจ้วก่อนจะเริ่มหยิบเบคอนขึ้นมากิน“แล้วหม่ามี๊นายพูดว่าอะไรอีก?” อำเภอพัดรักถามเสียงเรียบ“หม่ามี๊บอกให้ตะวันกตัญญูต่อพ่อบุญธรรมครับ” เจ้าตัวน้อยตอบขึ้นอีกครั้งอำเภอพัดรักเงียบไป หลังจากนั้นไม่นาน ก็พูดขึ้นอีกครั้ง “สิบห้า นายเกลียดฉันมั้ย?”“ไม่นะ ถึงแม้ว่าพ่อบุญธรรมจะไม่ดี แถมยังไม่มีเหตุผลอีกต่างหาก แต่สิบห้าก็ยังชอบพ่อบุญธรรมอยู่ดี”เด็กน้อยไม่ลืมเลยว่าตอนที่อำเภอพัดรักตีเขานั้นได้พูดอะไรบ้าง“แล้วนายเกลียดธัชชัยพ่อแท้ๆ ของนายมั้ย?” น้ำเสียงของอำเภอพัดรักเย็นขึ้น เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งเด็กน้อยกินเบคอนช้าลง ด้วยเพราะเขาได้ยินชื่อของธัชชัยเข้าที่แท้พ่อแท้ๆ ของเขาก็ชื่อว่าธัชชัยนี่เองมันเป็นชื่อที่โคตรเท่เลยหล่อจริงๆ แต่ก็นะคนไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย ทิ้งเขากับแม่ไม่พอยังจะไปมีลูกใหม่อีก!“ผมมีแค่พ่อเลี้ยงก็พอแล้ว ไม่ต้องมีหรอกพ่อแท้ๆ อะไรนั่น ผมไม่อยากได้” เด็กน้อยพูดอย่างเบื่อๆถึงแม้ว่ามันจะเป็นคำตอบที่ขัดกับหัวใจเขา แต่ได้ยินแล้วก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา เจ้าหมาป่าน้อยนี่เลี้ยงไม่เสียข้าวสุกจริงๆ“พ่อแท้ๆ ของนายทิ้งแม่นายให้เจ็บปวดใจกว่าหลายปี นายไม่คิดจะเรียกคืนความยุติธรรมมั่งหรือยังไง?”เขาคลอคางของเขากับใบหน้าของเด็กน้อย แค่คืนเดียวเองที่ไม่ได้กอดเจ้าตัวเล็ก เขาก็เหมือนกับว่าอะไรบางอย่างมันขาดหายไปเด็กน้อยชะงักลง ดวงตาสดใสกลอกไปมาอย่างใช้ความคิดอำเภอพัดรักคิดว่าเขาจะตอบรับ แต่เด็กน้อยกลับส่ายหน้าซึ่งเขาก็ไม่ค่อยพอใจกับปฏิกิริยาของเด็กน้อยนัก“สิบห้า ทำไมนายถึงไม่อยากเอาพ่อนายกลับมา แม่ของนายชอบเขา รักเขามากขนาดนั้น นายเห็นรูปที่เธอเฝ้าวาดเช้าเย็นก็น่าจะรู้แล้วหรือเปล่า”หัวใจของเจ้าตัวน้อยถูกเหวี่ยงลงราวกับก้อนหินเล็กๆ หัวใจของเด็กน้อยสั่นไหวตีกันด้วยความรู้สึกที่ขัดแย้งกัน“ถ้าไม่มีพ่อของนายคอยอยู่เคียงข้าง ฉันไม่คิดว่าแม่ของนายจะมีความสุขหรอกนะในชีวิตนี้” อำเภอพัดรักพยายามพูดหว่านล้อมโดยการใช้วัจสาเป็นพาหะ นั่นยิ่งทำให้ค่อยๆ ลึกล้ำไปเรื่อยๆดูจากการแสดงของเจ้าตัวน้อยเมื่อคืนนี้ ตราบใดที่มันเกี่ยวกับแม่ของเขา เขาก็จะสนใจเป็นพิเศษ“ไม่ใช่ว่ามีผมที่คอยอยู่กับหม่ามี๊หรอ?” เด็กน้อยโต้เถียง“มันไม่เหมือนกัน กับความรู้สึกของนายกับแม่มันเป็นครอบครัว แต่แม่ของนายกับธัชชัยพ่อของนายมันเป็นความรัก เข้าใจมั้ย?”กับเรื่องการจัดการกับปัญหาของเจ้าตัวน้อย อำเภอพัดรักมักจะมีความอดทนเป็นพิเศษถึงแม้ว่าเขาจะพูดกับเพื่อนตัวน้อยของเขาเป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง แต่ก็เป็นหมากที่น่าสนใจเป็นพิเศษเด็กน้อยเอียงศีรษะของเขากลับมาเล็กน้อย ราวกับว่าเขาต้องการที่จะเห็นใบหน้าของอำเภอพัดรักชัดๆ“พ่อบุญธรรม คุณไม่มีแฟนแล้วจะรู้ได้อย่างไรว่ารักคืออะไร?” เด็กน้อยบ่นแอดแม้จะพูดอย่างไม่ประสา แต่เขาก็ตกใจกับคำถามนั้น คำที่เด็กน้อยว่าทำเอาเขาจมเข้าไปอย่างไม่สามารถยั้งไว้ได้ใช้เวลานานอยู่พอสมควรกว่าอำเภอพัดรักจะดึงตัวเองกลับมาจากความเศร้าได้