วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 532 ไปขโมยพ่อนายกลับมาสิ
ตอนที่ 532 ไปขโมยพ่อนายกลับมาสิ
หลังจากปราดมองไปที่วัจสาแวบหนึ่งแล้ว อำเภอพัดรักก็พูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา “สิบห้า ฉันไม่ตีให้นายตายไปซะเปล่าหรอกนะ ฉันจะขังแม่นายเอาไว้จนกว่านายจะสำนึกความผิดของตัวเองดีกว่า”
วัจสามองเข้าไปในดวงตาของอำเภอพัดรัก มันทั้งเย็นชาและไร้ซึ่งความปรานี เธอเพิ่งจะมาสำเหนียกคิดได้ว่าเธอเองไม่เคยที่จะมีอิสรเสรีเป็นของตัวเองอยู่แล้ว เธอถูกล่ามด้วยเชือกตรวนและขังเอาไว้ในกรงพร้อมกับลูกชายมาโดยตลอด
ยังไงซะอำเภอพัดรักก็มั่นใจได้เลยว่าตราบใดที่ลูกของเธอยังอยู่ในมือของเขา ยังไงเสียเธอก็จะต้องกลับมาตายรัง ดังนั้นแม้ต่อหน้าเขาจะให้อิสระกับเธอก็ตามที แต่นั่นก็ยิ่งทำให้เธอหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น
อำเภอพัดรักก็ไม่เคยจะกลัวอะไรใดๆ อยู่แล้ว
เมื่อได้ยินว่าพ่อบุญธรรมจะขังแม่ของเขาเอาไว้ เด็กน้อยก็เปลี่ยนสีหน้า กลายเป็นเด็กฉลาดและน่ารักไปในทันที
อย่างคำที่ว่า อะไรที่สู้ไม่ได้ก็ยอมๆ ไปเถอะ
อีกอย่างนี่ก็ยังเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหม่ามี๊ของเขาซะด้วย แน่นอนว่าเด็กน้อยยังไงก็ยอม
“พ่อบุญธรรมครับ เป็นสิบห้าที่ไม่ดีเอง สิบห้ารู้แล้วว่าทำผิดไป พ่อบุญธรรมเป็นผู้ใหญ่คงไม่รังแกผู้น้อยใช่มั้ย อย่าขังแม่ผมเลยได้รึเปล่า?”
อำเภอพัดรักนิ่งอึ้งไป ดูเหมือนว่าเด็กน้อยที่ดื้อดึงเมื่อครู่เป็นไปเป็นคนละคนอย่างกับหน้ามือหลังมือ ก้นของเขายังแดงเป่งอยู่เลยด้วยซ้ำแต่ว่ากลับเปลี่ยนเป็นเชื่อฟังกลายเป็นว่าง่ายซะเฉยๆ
อำเภอพัดรักจึงพูดเสียดสีอย่างอดไม่ได้ “เหอะ เมื่อกี้ยังขวางอยู่เลย ให้ฉันตีนายให้ตายไปเลยดีมั้ยฮะ”
การได้ต่อปากต่อคำกับเจ้าตัวน้อยนี้มันเป็นความสุขของเขาจริงๆ
“พ่อบุญธรรม สิบห้าผิดไปแล้ว ผมขอโทษแล้ว ช่วยรับประกันได้รึเปล่าว่าจะไม่มายุ่งกับแม่ของผม เธอก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้นเอง”“คงไม่ได้หล่ะมั้ง มันจะไม่เกี่ยวกับแม่นายได้ยังไง ความจำปลาทองไปแล้วหรอ?”“พ่อบุญธรรม สิบห้าไม่ใช่ความจำปลาทองอะไรนะ แต่ถ้ามันจะเกี่ยวมันก็เกี่ยวกับแค่ผม ไม่ได้เกี่ยวกับหม่ามี๊”เมื่อเห็นลูกชายที่แสนฉลาดของเธอแล้ว จมูกเธอก็เริ่มจะเรื่อแดงก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆ หยดลงมาชีวิตนี้มีลูกชายอย่างตะวันแล้ว เธอมีอะไรที่จะต้องเสียใจอีกหล่ะ?”“เจ้าสี่ ยังยืนบื้ออะไรอยู่ตรงนั้นหล่ะ? เอาวัจสาไปขังไว้ชั้นล่าง” เขาตะโกนอย่างเย็นชาตัวเธอเองไม่ทำให้คุณสี่ต้องลำบากอะไรนัก อีกอย่างเธอก็ไม่อยากที่จะได้ยินเสียงร่ำร้องของลูกชายด้วย เธอเพียงอยากให้การปะทะคารมของอำเภอพัดรักสิ้นสุดเสียทีดังนั้นเธอจึงเดินไปหาคุณสี่ด้วยตัวของเธอเองเด็กน้อยบิดตัวลงจากตักของอำเภอพัดรัก “ไม่นะไม่ได้นะ อย่ามายุ่งกับหม่ามี๊ผมนะ” เขาตะโกนพร้อมๆ กับวิ่งไปกอดแม่ของเขาเอาไว้แน่น“สิบห้าผิดไปแล้วจริงๆ พ่อบุญธรรมอย่าลงโทษหม่ามี๊เลย ถ้าจะลงโทษมาลงโทษที่ผมที”วัจสาไม่อยากที่จะร้องไห้ต่อหน้าลูกชายของเธอ อีกทั้งไม่อยากให้บรรยากาศมันดุเศร้าโศกไป แต่แค่ไม่รู้ว่าทำไม คืนนี้เธอถึงได้ควบคุมอะไรไม่ได้เลยน้ำตาของเธอไหลลงมาไม่หลุดราวกับลูกปัดตก“ตะวันลูกรัก ฟังนะ หม่ามี๊ไม่เป็นไรหรอก”ด้วยเพราะไม่สามารถขัดขืนคำสั่งของอำเภอพัดรัก ด้วยเพราะคำสั่งออกไปแล้วคืนคำมันเสียศักดิ์ เด็กน้อยจึงไม่วอนขอความเมตตาจากเขาอีกต่อไป จึงเลือกที่จะจับมือของวัจสาเอาไว้แน่น“หม่ามี๊ งั้นผมจะไปอยู่ที่ห้องแคบนั้นกับหม่ามี๊เอง”อำเภอพัดรักมองร่างทั้งสองของสองแม่ลูกค่อยเดินหายลับมุมไป ก่อนที่ทั้งห้องจะตามมาด้วยความเงียบผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เป็นกระทั่งแม่ จะต้องใช้ความอดทนและเข้มแข็งมากถึงเพียงไหน ถึงได้ทัชหัวใจของใครสักคนได้? การที่วัจสาอยู่ท่ามกลางความรุนแรงและป่าเถื่อนมากมายเธอกลับเลือกที่จะคงทนแต่เพื่อที่จะคงไว้ซึ่งจิตใจที่ขาวสะอาดของตะวันผู้ซึ่งเป็นลูกชาย เธอกลับทำในสิ่งที่ต่างกันวัจสาไม่ได้ห้ามขวางลูกชายของเธอเอาไว้ เพื่อที่จะให้เขาได้ตอบแทนคุณโดยการไปถูกขังอยู่กับเธอด้วยห้องที่ชั้นใต้ดินนั่นมีเพียงแค่เตียงไม้ธรรมดาหลังหนึ่งตั้งอยู่เพราะว่ามีวัจสาอยู่ด้วย เจ้าตัวน้อยจึงไม่รู้สึกอะไรเลย เพราะว่าหากมีวัจสาที่ไหนที่นั่นก็คือที่ปลอดภัยของเขา“หม่ามี๊ครับ ลูกชายสุดที่รักของหม่ามี๊เป็นห่วงหม่ามี๊ที่สุดเลย หม่ามี๊ไปที่ไหนมา?” เจ้าตัวน้อยยื่นมือออกไปข้างหน้าพลางเช็ดน้ำตาที่ปรกหน้าหญิงสาวอยู่เบาๆ“หม่ามี๊แค่ออกไปเดินดูเมืองเอสว่าเปลี่ยนแปลงไปมากน้อยขนาดไหนก็เท่านั้นจ่ะ เดินไปเรื่อยนั่นแหล่ะ เดินไปเดินมาฟ้าก็มืดไปซะแล้วเธอมีน้ำเสียงที่อ่อนโยนและไม่ได้พูดถึงเรื่องบ้านตระกูลศรีทอง อีกทั้งก็ไม่ได้ถามลูกชายว่าได้เจอกับพ่อจริงๆ ของเขามั้ย“ไม่ต้องพูดพร่ำแล้ว รีบนอนลงเถอะ เมื่อกี้ถูกพ่อบุญธรรมตีเจ็บมากเลยใช่มั้ย?”เจ้าตัวเล็กรู้สึกอายน้อยๆ จึงแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไร “ไม่เป็นไรครับ ไม่เจ็บเลยสักนิด พ่อบุญธรรมแก่มากแล้ว ตีผมไม่เข้าหรอก”เห็นลูกชายแสร้งทำว่าไม่เป็นไร หัวใจเธอเจ็บปวดอีกครั้ง“หม่ามี๊ขอโทษนะตะวัน หม่ามี๊ไม่ดีเอง เดินเล่นไปเรื่อย ทำให้ลูกต้องโดนพ่อบุญธรรมตีเลยวัจสาอุ้มเจ้าตัวน้อยขึ้นมาแล้วดูรอยตีที่ตอนนี้เป็นสีม่วงคล้ำไปหมดแล้วอย่างเจ็บปวด“หม่ามี๊ ผมไม่ได้เจ็บเลยจริงๆ ไม่เป็นไรเลยจริงๆ ตะวันนะอยากโตไวๆ เลยจะได้ปกป้องหม่ามี๊ได้ ตะวันจะไม่ยอมให้พ่อบุญธรรมจับหม่ามี๊ขังเอาไว้แบบนี้เด็ดขาดเลยเด็กน้อยพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมากตลอดทั้งคืน สองแม่ลูกก็ไม่ได้พูดอะไรกันเท่าไหร่นักไม่มีใครเอ่ยถึงธัชชัยเลย บางทีพวกเขาทั้งคู่อาจจะรู้ว่าธัชชัยนั้นไม่ได้เป็นของสองแม่ลูกอีกต่อไปเช้าวันต่อมา