วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 527 สิบห้าน้อยร้องไห้ 2
ตอนที่ 527 สิบห้าน้อยร้องไห้ 2
“ตะวันลูก ลูกชิมเนื้อตงโปนีสิ อร่อยกว่าที่sky dreamอีกนะ” วัจสาไม่อยากที่จะให้แค่เพียงเพราะอาหารไม่ถูกปากลูกชายเธอแล้ว จะต้องไปลำบากพ่อครัวต้องทำให้ใหม่
เจ้าเด็กน้อยฝืนเปิดปากกัดไปนิดนึง และด้วยวัจสาเกรงว่าเขาจะคายจึงรีบป้อนข้าวเข้าไปให้อีกหนึ่งคำ
“หม่ามี๊กินเถอะ ผมกินเองได้ “ ด้วยเพราะไม่อยากให้หม่ามี๊วัจสาของเขาเองเป็นห่วง เด็กน้อยจึงหยิบช้อนกับถ้วยน้อยขึ้นมากิน
อาหารที่อำเภอพัดรักคีบให้เขา เขาก็กินหมดอย่างว่าง่าย ไม่เหมือนกับปกติที่จะงอแงวอแวตามภาษาเด็ก
ไม่รู้ว่าทำไม บางทีอาจจะเป็นเพราะเขาติดเชื้อความเศร้าโศกจากเด็กน้อยมาก็เป็นได้ อำเภอพัดรักจึงไม่ได้กินอะไรเสียเท่าไหร่เลย
“สิบห้าน้อย เราไปนั่งรถเล่นกันเถอะ ไม่ต้องกินแล้ว”
“ในเมือง Sนั้น ไม่เหมือนกับที่อังกฤษ ด้วยไม่สามารถขี่ม้าได้อย่างอิสระ ดังนั้นเขาจึงแทนการขี่ม้าด้วยเกวียน
ขณะที่พูด อำเภอพัดรักก็เอื้อมมือไปอุ้มสิบห้าน้อยขึ้นมา และมุ่งหน้าออกจากวิลล่าไป
“ไปดีมาดีนะ” วัจสารู้ว่าตัวเธอไม่อาจจะไปห้ามพวกเขาไว้ได้ ดังนั้นเธอจึงเงียบ และได้แต่บอกให้พวกเขาดูแลตัวเอง
หลังจากได้ยินเสียงรถออกไป เธอก็วางชามและตะเกียบในมือเตรียมพร้อมที่จะไปตามหาสิบสอง
แต่ค้นจนทั่วบ้านแล้ว ก็ยังไร้ซึ่งเงาของสิบสองอีกทั้งวัจสาก็ไม่มีอุปกรณ์สื่อสาร เหมือนกับตอนที่อยู่ที่sky dream มันจึงเหมือนกับแค่เธอเปลี่ยนสถานที่ถูกจับกุมก็เท่านั้นหลังจากรออยู่ที่วิลล่ากว่าชั่วโมง สิบสองที่เธอเฝ้ารอก็กลับมาเขากลับมาเพื่อจะกินข้าวเย็น อีกทั้งก็เพื่อจะมาดูสิบห้าน้อยนั่นแหล่ะวัจสายังไม่ได้ถามออกไปโดยตรง เพียงแต่ช่วยให้พ่อครัวนำอาหารไปอุ่นขึ้นอีกครั้งเพราะในสายตาของเธอ สิบสองนั้นเป็นเพียงพี่ชายคนโตที่คอยดูแลตะวันน้อยของเธอ เขาแทบจะไม่มีความเป็นฆาตกรในสายตาเธอเลยสิบสองกินไปก็ถามขึ้นมา “สิบห้าหล่ะ? ”“พ่อเลี้ยงของคุณพาเขาไปนั่งรถเล่น” วัจสาตอบตามความจริง“อ้อ จริงสิ วันนี้คุณพาสิบห้าไปที่ไหนมา เจ้าตัวเล็กดูซึมไปเลย นั่นทำให้พ่อเลี้ยงของคุณอารมณ์ไม่ได้ดีไปด้วยเลย”คำถามของเธอมักจะอ่อนโยนเสมอ ไม่เคยที่จะทำร้ายจิตใจใครเลย“แค่ซึมเฉยๆ งั้นหรอ? ” สิบสองพึมพำออกมาอย่างประหลาดใจ “ฉันคิดว่าเขาจะร้องไห้เมื่อเขาเจอเธอซะอีก บางทีอาจจะเพราะเขาเสียน้ำตามาทั้งวันแล้วหล่ะมั้ง ทำให้พอมาถึงตอนนี้ก็เลยไม่ร้องแล้ว”หลังจากพูดประโยคนั้นออกมา สิบสองก็เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองได้เผลอหลุดปากบอกความลับให้หญิงสาวได้รับรู้เสียแล้ว“ว่าไงนะ? เขาร้องไห้ตลอดทั้งวันเลยหรอ? แล้วยังร้องหนักอีกด้วย? เขา..ร้องไห้ทำไมหล่ะ? ” หัวใจของวัจสาเต้นแรงขึ้นอีกครั้งสิบสองจ้องเธอหน้าเครียด ก่อนจะพูดขึ้น “เธอไปบ้านตระกูลศรีทองมาแล้วยังไม่รู้หรอ? ยังไงก็ตามตอนนี้เธอเป็นอิสระแล้ว เธอสามารถเข้าและออกจากที่นี่ได้อย่างอิสระนะ”วัจสาสตั๊นไปแปปนึง เธอไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่สิบสองพูดสักเท่าไหร่นัก ทำไมอำเภอพัดรักถึงได้ใจดี ปล่อยให้เธอเป็นอิสระได้หล่ะ?เมื่อเห็นใบหน้าของวัจสาที่ดูจะไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูดนั้น สิบสองก็รู้สึกสนุกสนานขึ้นมาในใจ เขายิ้มขึ้นเล็กน้อย ซึ่งรอยยิ้มนั้นก็ส่อถึงความเขินด้วยเล็กน้อย“วัจสา ตอนนี้เธอเป็นหนูขาวในห้องทดลองที่ซึ่งตอนนี้กรงก็ถูกเปิดแล้ว แต่เธอดันไม่กล้าที่จะออกไปอย่างนั้นหรอ? ”อุปมาอุปไมยของสิบสองนั้นถือว่าคู่ควรกับสถานการณ์ตอนนี้จริงๆวัจสาถูกกักขังแบบนี้อยู่หลายปี และเพื่อความปลอดภัยของลูกชายของเขา เธอจึงไม่เคยคิดว่าจะไม่เชื่อฟังอำเภอพัดรัก ขอเพียงแต่ลูกชายของเธอนั้นปลอดภัยและเติบโตขึ้นอย่างมีความสุขก็เพียงพอหลังจากที่ลูกชายของเธอเกิดมานั้น เธอก็อยู่อย่างเงียบๆ ไม่ค่อยทำสิ่งที่ยั่วยุอำเภอพัดรักแต่อย่างใด ถึงแม้ว่าเธอมักจะมีจิตใจที่อยากให้ตัวเองและลูกชายของเธอเป็นอิสระ“คุณแน่ใจนะว่าพ่อเลี้ยงของคุณอนุญาตให้ฉันเป็นอิสระ”วัจสาถามด้วยความไม่แน่ใจเล็กน้อย“วัจสาคุณเป็นยิ่งกว่าหนูขาวในห้องทดลองอีกหล่ะมั้งเนี่ย ช่วยไม่ได้ งั้นก็อยู่ในนี้ต่อไปก็แล้วกัน”สิบสองอดไม่ได้ที่จะขบขันกับท่าทีของหญิงสาว ในแง่ของการเป็นมนุษย์ สิบสองนั้นดูไม่เหมือนจะฆ่าจะแกงใครได้เลยจริงๆวัจสาเพียงแค่เงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพูด “พูดเหมือนกับคุณไม่กลัวว่าเลี้ยงคุณอย่างนั้นหล่ะ” การที่เธอยังคงเปรียบดั่งหนูขาวในห้องทดลองนั้น ยังคงทำให้สิบสองหัวเราะอย่างงอหายสิ่งที่วัจสาสูญเสียนั้นคืออิสรภาพทางร่างกาย แต่สำหรับสิบสองที่อยู่ที่นี่มาหลายปี สิ่งที่ขาดหายไปคือเสรีภาพทางจิตวิญญาณ เขาได้กลายเป็นทาสที่ชอบธรรมของอำเภอพัดรัก ที่ซึ่งไม่มีแม้แต่ความคิดของตัวเองแต่วัจสาก็ยังเชื่อว่าสิบสองจะไม่มีทางหลอกเธอหรือเล่นกับเธอแน่นอนดังนั้นในวินาทีถัดมา เธอจึงวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วมันเป็นเหมือนมอเตอร์ไฟฟ้าขนาดเล็กที่แล่นจี๋ ในช่วงเวลาขณะที่กำลังจะออกจากวิลล่านั้น จิตใจของวัจสาเต็มไปด้วยความตึงเครียดและหวาดกลัวกลัวว่าจะมีใครสักคนเข้ามาขวางเธอ แต่กลับไม่มี คราวนี้เธอออกมาจริงๆ และไม่มีใครพยายามที่จะหยุดเธอนี่เธอเป็นอิสระจริงๆเหรอเนี่ย? อำเภอพัดรักปล่อยให้เธอเป็นอิสระแล้วจริงๆเหรอ?อยู่ๆ ทุกอย่างก็กลับกลายเป็นดีขึ้นอย่างกะทันหัน ห้าปีของการเป็นหนูขาวในห้องทดลองของวัจสาได้ถูกแปรเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง แต่ว่าหลังจากวิ่งออกไปได้สิบเมตร วัจสาก็จำต้องหยุดฝีเท้าลง และเดินกลับเข้าไปในวิลล่าอีกครั้ง