วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 526 สิบห้าน้อยร้องไห้
ตอนที่ 526 สิบห้าน้อยร้องไห้
น้ำตาร่วงหลั่งเป็นเม็ดสายจากดวงตาของเจ้าตัวน้อย เขาพยักหน้ารับแรงๆ "อื้อๆ ตะวันคิดถึงหม่ามี๊ คิดถึงมากๆ มากๆ เลยครับ"
ตะวันไม่ยอมบอกแม่ของเขาว่าแท้จริงแล้วเขาร้องไห้นั้นเป็นเพราะว่าตัวเขาเองเหน็ดเหนื่อยจากการตามหาพ่อแต่ก็กลับพบว่าพ่อของเขามีลูกใหม่แล้ว
เขารู้ว่าหากถ้าแม่ของเขารู้เรื่องนี้จะต้องเศร้ากว่าตัวเขาเองแน่ๆ เด็กน้อยจึงไม่อยากให้แม่ของเขาต้องมาเศร้าเจ็บปวดใจเหมือนกับที่ตัวเขาเองเป็นอยู่
"สิบห้าพวกเราเพิ่งจะจากกันไม่เท่าไหร่เองไม่ใช่หรอ? ดูนายร้องไห้เข้าสิ" อำเภอพัดรักถอดเสื้อนอกของเขาออกพรางเดินเข้าไปหาสิบห้าน้อย
"คิดถึงแต่หม่ามี๊แล้วไม่ถึงพ่อเลี้ยงสักนิดเลยหรอ? "
" พ่อบุญธรรม…" เด็กน้อยพึมพำกับตัวเอง อำเภอพัดรักอุ้มตะวันเจ้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขา
ก่อนจะมองดูดวงตาที่น่ารักกลมโตของเขา" เจอพ่อแล้วหรือยังหล่ะ? "
คำถามที่อำเภอพัดรักถามออกมานั้นจริงๆ แล้วค่อนข้างจะมีเจตนาชัดเจนเลยทีเดียว
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในเมือง S มีอะไรบ้างหล่ะที่เขาไม่รู้?
ไม่ว่าจะเรื่องพี่น้องตระกูลศรีทองหรือจะชีวิตของกนิษฐา ไหนจะการปรากฏตัวขึ้นอย่างซับซ้อนเกี่ยวกับชีวิตของมิ้น ทุกอย่างอยู่ในสายตาของเขาอยู่ตลอด
ดังนั้นเขาจึงรู้อยู่ก่อนแต่แรกอยู่แล้วว่าการที่สิบห้าน้อยไปร่อนเร่หาพ่อนี้ มันจะต้องไม่ใช่เรื่องบันเทิงใจและการที่เด็กน้อยกลับมาร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของแม่เขานั้น ก็เป็นดั่งเครื่องยืนยันการที่อำเภอพัดรักพูดเรื่องนี้ขึ้นมามันทำเอาวัจสาที่ได้ยินใจเต้นขึ้นมาถึงคอหอยทันทีเธออดคิดไม่ได้จริงๆ ว่าการที่ลูกชายของเธอร้องไห้นั้นมันเกี่ยวกับเรื่องที่เขาออกไปตามหาธัชชัยหรือไม่คนทั้งสองจึงค่อนข้างจะรอคอยคำตอบจากปากของเด็กน้อยแต่เขากลับหยุดร้องไห้ แล้วส่ายหน้าทันที “ไม่ครับ ผมไม่อยากหาอีกต่อไปแล้ว พ่อบุญธรรมพาผมกับหม่ามี๊กลับ Sky dreamเถอะครับ” เจ้าตัวน้อยสูดจมูกขึ้นก่อนจะพูดต่อ “ผมจะเชื่อฟัง และตั้งใจฝึก…พ่อบุญธรรมให้หม่ามี๊ออกมาตาจากSky dreamบ้างได้มั้ยครับ? อย่าขังเธอไว้อีกเลย”คำพูดของลูกชายของเธอ ทำเอาวัจสาน้ำตานองขึ้นมาอีกครั้ง เธอค่อนข้างมั่นใจแล้วว่าลูกชายของเธอนั้นต้องไปได้ยินได้ฟังอะไรที่ไม่ควรมาแน่นอน“ไหนๆ ก็มากันแล้ว ไม่ต้องรีบต้องร้อนอะไรหรอก เราอยู่นี่กันสัก2-3วันเถอะ และที่เมืองนี้ก็เป็นบ้านเกิดของหม่ามี๊นายด้วย เธอคงจะอยากออกไปเที่ยวเดินเล่นดูให้คิดถึงอดีตนั่นแหล่ะ”เขาแค่จูบที่หน้าผากของเด็กน้อยแผ่วเบา พลางพูดถ้อยคำที่ชวนน่าฟังและดึงดูดใจวัจสาก็นึกขึ้นมาได้อย่างฉับพลันทันทีว่าการที่อำเภอพัดรักพาเธอสองแม่ลูกกลับที่เมืองS นี้นั้นมันถูกวางแผนไว้ล่วงหน้าก่อนแล้วไม่ใช่สิ่งที่เรียกว่าความเมตตา และไม่ใช่เพื่อทำตามลูกชายของเธอต้องการ มันเป็นเพียงหนึ่งในแผนการของเขาเท่านั้นจู่ๆ เธอก็นึกถึงขึ้นมาได้ว่าเมื่อห้าปีก่อน เมื่อเธอพยายามทุกวิถีทางเพื่อหนีจากปราสาทsky dream และเฝ้าแต่ถามเขาว่าทำไมเขาถึงจับเธอไว้ในปราสาทตอนนั้นเขาบอกว่าเขายังไม่ต้องการจะบอกเธอ ให้เธอรอห้าปีต่อมาซะก่อนแล้วตอนนี้…..ไม่ใช่ว่าเป็นห้าปีต่อมาที่ว่าแล้วหรอ?วัจสาเกิดความสับสนขึ้นมาในหัวของเธอเป็นอำเภอพัดรักที่พาเธอสองแม่ลูกไปอยู่ในที่ห่างไกลและไม่ให้ออกมา ไม่ให้มีอิสรภาพ โดยให้อยู่แต่ในsky dreamเธอนึกถึงวันที่เธอต้องไปอยู่ดั่งคนนอกอย่างอายุตของเธอ มันเป็นประสบการณ์ที่เธอไม่เคยต้องการที่จะให้เกิดในชีวิตของเธออีก เธอไม่ต้องการให้เจ้าเด็กน้อยของเธอต้องมาเจออะไรในแบบที่เธอเคยประสบแต่หากว่าไม่กลับไปที่sky dream ตัวเธอเองกับลูกจะไปไหนได้บ้างหล่ะ? จะหนีออกจากพันธนาการของอำเภอพัดรักนี่ได้ยังไงกัน?ยังไงก็ตาม ก็ได้โอกาสมาแล้ว ก็ต้องลองดูกันซักตั้ง“ตะวันจ๊ะ ที่พ่อบุญธรรมพูดก็ถูกนะ นี่เป็นบ้านเกิดของหม่ามี๊ ดังนั้นเลยอยากที่จะอยู่ในเมือง S อีกสักสองสามวัน หนูจะอยู่กับแม่ด้วยมั้ย?อยู่ในเมือง S แน่นอนหล่ะว่าดีกว่ากลับไปที่ปราสาทsky dream อย่างน้อยก็มีโอกาสหนีมากขึ้นเด็กน้อยพยักหน้าแล้วตอบอย่างชาญฉลาด “อื้อ ตะวันอยู่ด้วยครับ หม่ามี๊อยู่ที่ไหน ตะวันก็จะอยู่ตรงนั้น!”จริงๆ แล้วในใจลึกๆ เจ้าเด็กน้อยก็ไม่ค่อยเต็มใจซักเท่าไหร่ ด้วยว่ากลัวแม่ของเขาจะเสียใจ ไอ้พ่อเฮงซวยของเขาต้องลืมแม่ของเขาไปแล้วแน่ๆ ถึงไปมีลูกใหม่กับผู้หญิงคนอื่นแบบนั้น!ตอนนี้ที่เขาคิดก็คือ เขาไม่อยากเรียกผู้ชายที่ชื่อว่า ธัชชัย นั่นว่า พ่อ แล้วในเวลารับประทานอาหารเย็น มีเพียบงแค่อำเภอพัดรักที่นั่งรับประทานอาหารกับสองแม่ลูกเท่านั้น คนอื่นไม่รู้ว่าหายไปไหน แม้กระทั่งสิบสองเองก็ไม่อยู่ที่จริงแล้ววัจสานั้นยังคงมองหาร่างของสิบสองอยู่มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเด็กอายุห้าขวบที่จะค้นหาพ่อของเขาอย่างไร้จุดหมายในเมืองขนาดใหญ่เช่นนี้ ดังนั้นสิบสองจำต้องอยู่กับตะวันน้อยตลอดการเดินทางเพราะด้วยรู้สึกว่าลูกชายของเธอดูไม่มีความสุข ทั้งยังดูเศร้าสร้อย เธอจึงอดไม่ได้ที่จะอยากถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ดังนั้นวิธีการที่ดีที่สุดนั่นก็คือถามสิบสองไปตรงๆ เพื่อสืบหาข้อมูล“สิบห้า ทำไมไม่กินหล่ะ? หรือว่าอาหารไม่ถูกปาก? เดี๋ยวพ่อให้คนไปทำให้ใหม่ อยากกินอะไรหืม? ”ในความเป็นจริงนั้นนี่ไม่เพียงแสดงให้เห็นถึงความรักที่มีต่อลูกเบุญธรรมเท่านั้น แต่ยังลึกซึ้งถึงการสำรวจพฤติกรรมความชอบ ไม่ว่าเขาจะชอบหรือไม่ชอบอะไร อำเภอพัดรักกสนใจทั้งนั้น”