วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 518 วรพลเดินเองได้แล้ว
ตอนที่ 518 วรพลเดินเองได้แล้ว
ด้วยเพราะไม่เห็นพี่ชายน้อยของเธอ มิ้นก็เป็นผิดหวังเล็กน้อย
“ป่าป๊า พี่ชายน้อยไม่อยากได้ไก่ของมิ้น….”เด็กน้อยยังคงถือถุงไก่อ้อยอิ่งอยู่นั้นเพียงหันหน้าไปหาป่าป๊าของเธอ
“ถ้าพี่ชายน้อยไม่อยากได้ เราก็เอาไปให้เจ้าแจ๊คที่บ้านสิ”ธัชชัยพูดปลอบ
เมื่อเห็นน้ำที่ที่คลอหน่วยของสิบห้าน้อย สิบสองก็เลิกคิ้วงามขึ้นเล็กน้อย จากนั้นจึงโน้มตัวไปหยิบเอาถุงปีกไก่จากมือของเด็กหญิง
“ขอบคุณมากเลยนะเด็กน้อย”
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ” มิ้นพูดพลางโปรยยิ้ม “แล้วพี่ชายน้อยหล่ะคะ? ทำไมหนูไม่เห็นเขาหล่ะ?
“พี่ชายน้อยหน่ะเหรอ? เขาขี้อายหน่ะ เลยรู้สึกเขิน
แน่นอนหล่ะว่าสิบสองดูออกว่าสิบห้าน้อยของเขาไม่อยากที่จะเผชิญหน้ากับเด็กหญิง ซ้ำร้ายไม่อยากเผชิญหน้ากับธัชชัยที่อยู่ด้านหลังด้วย
“ไม่เป็นไรนะคะ ไม่ต้องเขิน มิ้นไม่หัวเราะพี่ชายน้อยหรอก….”
หลังจากที่เอาถุงปีกไก่ให้แล้ว เด็กหญิงก็ไม่ได้คิดที่จะจากไปแต่อย่างใด เธอยังคงเขย่งไม่หยุดด้วย ด้วยหวังที่จะพบกับพี่ชายน้อยที่ขี้อายของเธอคิ้วงามของธัชชัยบิดขึ้นเล็กน้อย ด้วยเพราะเขาได้ยินในสิ่งที่มิ้นพูด พี่ชายน้อยที่เธอเรียกแน่นอนหล่ะว่าไม่ใช่สิบสอง แต่ก็ไม่เห็นพี่ชายคนอื่นอีกด้วยอายุของสิบสองนั้น ไม่น่าจะใช่คนที่มิ้นจะเรียกว่าพี่ชายน้อยได้ ต้องบอกว่าพี่ชายใหญ่ หรือไม่ก็คุณลุงเลยเพราะคำว่าพี่ชายน้อยที่ออกมาจากปากของมิ้นนั้น มันควรจะเอาไว้เรียกเด็กชายที่อายุใกล้เคียงกัน ถึงจะถูกธัชชัยชะเง้อข้ามกระจกที่เปิดอยู่เพียงเล็กน้อยเข้ามาก็เห็นตะวันน้อยที่นั่งอยู่ข้างคนขับรีบเอามือขึ้นโอบสิบสองที่คุยกับเด็กหญิงอยู่แน่น เขาเอาหัวซุกไปที่อกของสิบสอง ด้วยเพราะไม่อยากให้ธัชชัยเห็นหน้า ทั้งยังลังเลและไม่อยากมองหน้าธัชชัยอีกด้วย“ไม่ต้องเขินอาย มิ้นไม่หัวเราะพี่ชายน้อยหรอก……”เด็กน้อยสั่นศีรษะน้อยๆ ของเธอเบาๆ ด้วยเพราะอยากจะแสดงถึงความเป็นมิตรและจริงใจให้พี่ชายตัวน้อยของเธอธัชชัยมองก่อนจะก้มตัวลงไปกอดมิ้นเอาไว้ในอก“มิ้น ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว เราต้องไปรับพ่อใหญ่ที่สถานบำบัดแล้วไว้ค่อยกลับไปกินข้าวกัน”“ก็ได้ค่ะ “ ตุ๊กตาน้อยรับคำอย่างชาญฉลาดและน่ารัก จากนั้นก็บอกลาตะวันน้อยในรถอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก“ลาก่อนนะคะพี่ชายน้อย มิ้นต้องไปรับคุณพ่อใหญ่กลับบ้านแล้ว”สิบสองกลับพูดลาอย่างมีนัยบางอย่าง “ไว้เจอกันครับน้องหนู”พอพูดจบเขาจึงขับออดี้จากไป ด้วยเพราะรู้สึกได้ถึงเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในอกนั้นสั่นเล็กน้อยไอ้ประโยคที่ว่า ไว้เจอกันใหม่ นั้น ด้วยเพราะสิบสองรู้ดีว่าอีกไม่นานสิบห้าและธัชชัยจะต้องได้เจอกันอีก อาจจะเป็นคืนนี้ หรือไม่ก็พรุ่งนี้ก็เป็นได้“เอาหล่ะ ไม่ต้องเขินแล้ว พวกเขาไปแล้วน่า” สิบสองก้มมองเด็กชายที่อยู่ในอ้อมอก ด้วยคิดว่าเด็กน้อยร้องไห้ แต่ก็โล่งใจขึ้นมาหน่อยที่ใบหน้าน้อยนั้นใสสะอาดปราศจากน้ำตาแต่สภาพจิตใจตอนนี้ก็ยังเศร้าอยู่เล็กน้อย ไม่ยอมพูดอะไรเลย“เมื่อกี้บอกว่าหิวไม่ใช่หรอ? ในนี้มีปีกไก่ตั้งสองชิ้นนะ” สิบสองชวนเปลี่ยนเรื่อง“ไม่กิน คุณกินเถอะ ไม่กินก็ทิ้งไปซะ” ยังไงซะเขาก็ยังเป็นเด็กเพียง5ขวบเท่านั้น เขากำลังโกรธและ และเวลาโกรธนั้นก็มองออกง่ายเสียด้วย“ทิ้งไปก็เสียดายแย่เลย อีกอย่างน้องสาวร่วมพ่อของนายก็ปรารถนาดีด้วย อย่าทำให้มันดูแย่เลย เธอแค่ชอบนายก็เท่านั้น นี่แม้แต่พูดด้วยนายก้ไม่ยอมพูด มันไม่เป็นสุภาพบุรุษเลยนะรู้มั้ยก็รู้ทั้งรู้แหล่ะว่าการไปกระเซ้าเด็กน้อยในตอนนี้มันไม่เหมาะแต่สิบสองก็อดไม่ได้จริงๆ ไม่ว่าเขาจะอยากหรือไม่อยากฟังเขาก็พูดออกไปหมดนั่นแหล่ะๆเดิมทีเขาคิดว่าเพื่อนตัวน้อยจะตอบกลับด้วยการจะเอาไปฟ้องอำเภอพัดรักหรือโกรธต่างๆ นานาแต่นี่กลับไม่เลย ตะวันน้อยไม่ทำและไม่พูดอะไร เขาทำเพียงเงียบราวกับกลัวว่าดอกไพิกุลจะร่วงออกมาก็ไม่ปาน ไม่สนใจเพียงนิดว่าสิบสองจะพูดหรือทำอะไรอีกด้านหนึ่งตุ๊กตาน้อยก็ถูกธัชชัยอุ้มมาไว้ที่ที่นั่งสำหรับเด็ก“ป่าป๊าคะ พี่ชายน้อยต้องไม่ชอบมิ้นแน่ๆ เลย มิ้นพยายามจะพูดกับเขา แต่พี่ชายก็ไม่สนใจมิ้นเลยอ่ะค่ะ” ด้วยเพราะเด็กหญิงตัวน้อยยังไม่ได้พูดคุยอะไรกับเพื่อนตัวน้อยอย่างตะวันเลย เธอจึงอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ค่อยร่าเริงเท่าไหร่“มิ้นของป่าป๊าน่ารักขนาดนี้ ไม่มีใครที่จะไม่ชอบหรอกนะ” ธัชชัยพูดก่อนจะเลื่อนมือไปบีบแก็มของเด็กน้อยเบาๆ“พี่ชายน้อยของมิ้นต้องคิดว่ามิ้นสวยเกินไปก็เลยเขินหน่ะครับ เลยไม่ได้คุยอะไรกับมิ้น”“หืม? มิ้นสวยขนาดนั้นเลยเหรอคะ? ” เมื่อธัชชัยพูดแบบนั้น เจ้าก้อนน้อยก็เขินขึ้นมาทันที ก่อนจะยิ้มยีจนเห็นฟันครบทุกซี่อารมณ์ของเด็กน้อยผันแปรว่องไว ครั้งนี้ก็เช่นกัน ไม่นานมิ้นก็อารมณ์ดีขึ้นมาอีกครั้งที่โรงพยาบาลเอกชนของบริษัทโฮสติ้ง