วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 516 ความรู้สึกภาคภูมิที่มีพ่อ
ตอนที่ 516 ความรู้สึกภาคภูมิที่มีพ่อ
เจ้าตะวันน้อยสามารถรับรู้ได้เลยว่าหม่ามี๊ของเขานั้นจะต้องรักพ่อของเขามากแน่ๆ เธอนั่งวาดรูปของเขาทั้งวัน แม้แต่ตอนกลางคืนก็ยังไม่หยุดวาด ดั่งว่ามันเป็นความปรารถนาที่จะได้อยู่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูกที่สวยงาม
แต่ตอนนี้ความฝันของเขากลับถูกทำลายด้วยความจริงที่โหดร้าย
ธัชชัยผู้ซึ่งเป็นพ่อของเขามีลูกกับผู้หญิงคนอื่นไปเสียแล้ว นั่นทำให้เธอเจ็บปวดจนไม่รู้จะเจ็บยังไง แล้วจะให้หัวใจลูกชายแท้ๆ อย่างตะวันมีความสุขได้ยังไง?
เจ้าเด็กน้อยพยายามปกปิดอารมณ์ของตัวเขาเองเอาไว้ เขาคาดหวังที่จะได้ยินคำปลอบโยนจากคนอื่น ที่อาจจะแค่ประโยคที่ว่า ‘พ่อเขายังไม่เคยเห็นนายเลยสักหน่อย ถ้าเกิดเขาได้เจอนายหล่ะก็ เขาจะต้องชอบนายมากกว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ ’ แค่นั้นก็พอแล้ว
เอาจริงๆ นะ สิบสองนี่ก็ชั่งโง่เขลาและพูดตรงเกินไปจริงๆ
อีกอย่างในสายตาของสิบสองนั้น สิ่งที่เขาพูดก็ไม่มีอะไรเกินจริงเลยแม้แต่นิดเดียวแต่เขาก็ลืมนึกไปเลยว่าเด็กน้อยอายุเพียง5ขวบนั้นจะทานทนกับเรื่องแบบนี้ได้มั้ย
พอเห็นดวงตาของเด็กน้อยชุ่มไปด้วยน้ำตา สิบสองก็เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่าที่เขาพูดไปนั้นมันเถรตรงเกินไป เขาจึงอ้าแขนและกอดเจ้าเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมกอด
“อยากร้องก็ร้องออกมาเถอะ! ” จริงๆ พูดแค่นั้นก็พอแล้ว แต่สิบสองก็ยังเสริมประโยคตบท้ายที่เข้าใจเอาเองว่าเป็นคำปลอบโยนอีกว่า “จริงๆ นายก็เป็นแค่เด็ก5ขวบ ร้องออกมาก็ไม่ได้ทำให้ใครตายหรอก”
พอได้ยินที่เขาพูดนั้น เพื่อนตัวน้อยอย่างตะวันที่อยู่ในอ้อมกอดก็หยุดกึกทันที แต่เขาไม่อาจที่จะห้ามให้ตัวเองไม่ร้องไห้ได้
“ผมไม่ได้ร้องนะ คุณเห็นผมร้องไห้แล้วใช่มั้ย? วันหลังผมจะไม่ร้องไห้อีก! ”
เจ้าเด็กน้อยยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาที่ปรกหน้า พยายามควบคุมหัวใจดวงน้อยให้เข้มแข็ง เขาไม่อยากที่จะเสียหน้าต่อหน้าสิบสอง!“ผมไม่ได้ไม่มีพ่อสักหน่อย ผมยังมีพ่อบุญธรรมอยู่ทั้งคนนะ! ” เด็กน้อยพรึมพรำออกมาด้วยความภาคภูมิใจเมื่อเห็นเด็กน้อยปากแข็ง สิบสองก็ได้แต่ยักไหล่อย่างหมดหนทางธัชชัยนั้นรักมิ้นสุดหัวใจของเขาจริงๆ นั่นแหละขนาดเวลาทำงานเขายังเอาเจ้าตัวน้อยมากอดเอาไว้ แล้วก็ทิ้งไว้ในอ้อมกอดแบบนั้นไม่เพียงแต่ทำไปด้วยเพราะความสัมพันธ์ของเขากับมิ้นเท่านั้นยังมีความรู้สึกเจ็บปวดในใจลึกที่เขาอิงแอบซ่อนเอาไว้ด้วยธัชชัยลอบมองมิ้นที่นั่งอยู่บนตักของเขาอย่างเงียบๆ ใช้นิ้วกร้านหยาบคลอใบหน้าเนียนละเอียดของเด็กน้อยไปมาหากลูกของเขายังมีชีวิตอยู่หล่ะก็ ตอนนี้ก็คงจะอายุได้5ขวบได้แล้ว อีกทั้งก็น่าจะเป็นเด็กผู้ชายน่ารักๆ คนหนึ่ง ตอนเป็นแบบนั้นแน่ๆ เขาจะต้องหล่อได้พ่อปลายจมูกของธัชชัยเรื่อแดงขึ้นมาอีกครั้ง นี่ก็ผ่านมาห้าปีแล้วสินะ แต่เขายังไม่อาจที่จะลืมเลือนมันไปได้เลย ตรงกันข้าม เขากลับจดจำมันได้มากขึ้นและลึกซึ้งขึ้นไปมากทุกที“ป่าป๊าคะ ป่าป๊าว่ามิ้นวาดสวยมั้ย? ”เจ้าตัวเล็กชูภาพที่วาดขึ้นมา มันเป็นรูปของดวงอาทิตย์บ้านและดอกไม้“สวยครับ มิ้นวาดสวยที่สุดเลย” เสียงของธัชชัยยังคงเจือไปด้วยความเศร้าในใจ ทำให้เต็มไปด้วยความแหบพร่า“ป่าป๊าคะ ป่าป๊าร้องไห้หรือคะ? ”ธัชชัยเอื้อมมือมาเช็ดทันทีเมื่อได้ยิน “เปล่านี่”“แต่ตาของป่าป๊าแดง…..”มิ้นถามอย่างไร้เดียงสา“คงเพราะเอกสารมันเยอะมากเลย ป่าป๊าเลยใช้สายตามากไปหน่อยหน่ะ” ธัชชัยพูดพลางโอบอุ้มมิ้นเข้ามาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะจุ๊บเข้าไปที่หน้าของเด็กน้อยราวกับจะมอบเอาความรักทั้งหมดของตัวเขาให้แก่เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนจริงๆ นี่ก็ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว แต่ธัชชัยก็ยังคงไม่อาจที่จะทำใจเชื่อได้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นจะเอาเด็กผู้ซึ่งเป็นลูกของเขาออกจริงๆ แต่เขาก็เห็นมันมาด้วยตาของตัวเองว่ามันเป็นเนื้อและขาเล็กนั่นผู้หญิงคนนั้นคงจะเกลียดและสิ้นหวังในตัวเขามากจริงๆเธอจึงอยากที่จะแก้แค้นเขาด้วยการขว้างฝันร้ายนั้นมาให้ เธอคงไม่อาจที่จะทนได้อีกต่อไปสามีที่ใช้ไม่ได้ ทั้งยังเป็นพ่อที่ไร้ประโยชน์ เขาทั้งโง่ทั้งเลวจนขนาดที่ที่ทำให้ภรรยาของเขาเลือกที่จะทำอะไรแบบนี้ไป เลือกที่จะทำร้ายเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองดังนั้น ทั้งชีวิตนี้ของธัชชัยเขาไม่สมควรที่จะได้เป็นพ่อของใครทั้งนั้น!“ป่าป๊า หนูหิวแล้วค่ะ อยากกินปีกไก่กับเฟรนฟรายจัง แล้วต้องมีซอสมะเขือเทศด้วยนะคะ!”เจ้าตัวเล็กเกาะไหล่ธัชชัยเอาไว้พร้อมกับเขย่าแขนทั้งสองข้างของธัชชัยอย่างเว้าวอน“อาหารขยะทั้งนั้นเลย อย่ากินเลย เดี๋ยวเหรอป่าป๊าทำงานเสร็จแล้วเรากลับไปให้ย่าอ้อยทำอาหารอร่อยๆ ให้กินดีกว่า” ธัชชัยกระชับเด็กน้อยในอ้อมกอดเข้ามาแผ่วเบา“แต่ตอนนี้มิ้นหิวแล้วนี่คะ กินตอนนี้เลยไม่ได้เหรอ….เนี่ย หิวจนเดินไม่ไหวแล้ว….ถ้าพ่อใหญ่เห็นหล่ะก็จะต้องเศร้าใจแน่ๆ เลย”เด็กน้อยไม่เพียงใช้เรา แต่ถอดแบบออกมาไม่ผิดจากกนิษฐาเลยทีเดียว“งั้นก็ได้ เดี๋ยวป่าป๋าพาไปกิน แต่กินได้แค่ทาร์ตไข่นะ ไก่ทอดกับเฟรนฟรายกินไม่ได้”ธัชชัยพูดพลางหยิบเสื้อนอกและพาเด็กน้อยเดินออกไปเจ้าตัวน้อยพยักหน้าหงึกๆ คิดอยู่ในใจเพียงว่าถ้าไปถึงKFCแล้วค่อยอ้อนอีกทีก็คงไม่สาย เด็กในวัยกำลังกินเนี่ยฉลาดไม่เบาเสมอนั่นแหล่ะห้านาทีหลังจากนั้น รถRolls Royceคันดำก็มาเทียบจอดอยู่ข้างๆ ออดี้คันงามเด็กน้อยตะวันที่เพิ่งจะพูดออกไปว่าเขาก็ไม่ได้จะขาดหรือเสียดายพ่อจริงๆ ของเขาซักเท่าไหร่หรอกนั้นก็มองเข้าไปในรถRolls Royceสีดำอย่างไม่วางตา