วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 512 ทารกผู้หญิงในแขนของธัชชัย
ตอนที่ 512 ทารกผู้หญิงในแขนของธัชชัย
อำเภอพัดรักชายตามองวัจสาที่นั่งคุกเข่าอยู่ พลันรู้สึกว่าเด็กสาวคนนี้ทั้งดื้อรั้น ทั้งกล้าหาญ!
“พอแล้ว ลุกขึ้นมาเถอะ ฉันให้เวลาเธอเตรียมตัวสิบนาที แล้วพวกเราก็ออกไปกัน!”
อำเภอพัดรักพูดเรื่อยๆ ซิก้าในมือยังคงจุดอยู่ ปากพ่นควันออกมา กลิ่นของซิก้ายังคงกรุนอยู่ในปากของเขา แล้วค่อยๆพ่นออกมา เหมือนกับเกิดมาเป็นผู้สูงส่งอย่างนั้น
เขาคิดว่าวัจสาจะบอกว่าไม่ต้องเตรียมตัว ไปได้เลยตอนนี้
ไม่คิดว่าวัจสาจะรีบวิ่งขึ้นบ้าน เข้าห้องนอนไป เก็บเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว แล้วรีบวิ่งลงมา ใช้เวลาเพียงห้านาที
มองดูท่าทางหอบของวัจสา อำเภอพัดรักก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม
จะพูดได้ว่า วัจสาเป็นหญิงสาวคนที่สามที่เขารู้จักนานที่สุด
คนแรก แม่ของธัชชัย ผู้หญิงที่ติดตรึงอยู่ในใจของเขา ที่ทำให้เขาทั้งรักและเกลียด!
คนที่สอง คือกนิษฐาลูกเลี้ยงของเขา เธอทำให้เขารู้ว่าผู้หญิงก็นำมาใช้งานได้
คนที่สาม ก็คือวัจสาที่อยู่ตรงหน้าเขา
หญิงสาวที่ยอมขอร้องและอดทนเพื่อลูกชายของเธอ และช่างดูน่าสนใจ!
ตะวันใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงในการปรับระหว่างเมืองเอสและประเทศอังกฤษ
ในหนึ่งชั่วโมงนี้ เขาทำความคุ้นเคยกับตึกสูงในเมืองเอส รถลา ผู้คนมากมาย และคนที่อัดกันอยู่ในรถเหมือนกับแมลง และสุดท้ายท้องฟ้าที่ไม่สดใสนั้น ทำให้จิตใจของเขาไม่สบายเมื่อเทียบกับความอลังการของskydreamแล้ว รอบๆยังมีป่าที่กว้างสุดลูกหูลูกตา ช่างต่างกันเหลือเกิน“สิบสอง ตอนนี้อากาศหนาวมากไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังมีพี่สาวมากมายไม่ใส่กางเกงกัน? พวกเขาไม่หนาวเหรอ?”“แล้วรถติดขนาดนี้ ทำไมพวกเขายังอยู่บนรถ ไม่ลงมาเดิน?”คำถามที่ยากขนาดนี้ สิบสองก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร หนูน้อยจึงเลิกถามมือของตะวันถูกสิบสองจูงไป มืออีกข้างเป็นภาพวาดที่เขาติดตัวมาด้วย เบิกตากลมโตนั้นมองไปในหมู่คนภาพวาดในมือเขานั้นเก็บมาจากถังขยะ“ตะวัน”ในแบบตัวโต ก็คงจะเป็นพ่อของเขาอย่างแน่นอน!ที่จริงพรที่หนูน้อยขอคือ ออกมาหาพ่อจากskydreamกับแม่แต่พ่อเลี้ยงของเขากลับให้พรให้เพียงแค่ครึ่งเดียว เพราะเขาจะให้ตัวเองออกไปตามหาพ่อที่เมืองเอสก่อน แล้วค่อยพาพ่อกลับมาช่วยแม่ที่skydreamหนูน้อยจึงทำได้เพียงตอบตกลงหลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง ก็ยังไม่เจอธัชชัย แต่หนูน้อยก็ไม่ยอมแพ้ จะใช้ภาพวาดของคนๆหนึ่งมาตามหานั้น มันช่างยากเย็นเหลือเกินที่จริงสิบสองรู้ว่าตอนนี้ธัชชัยอยู่ที่บริษัทโฮสติ้ง แต่เขาไม่ได้พาหนูน้อยไป ให้เขาได้เพลิดเพลินกับการตามหาพ่อเสียก่อน“สิบสองๆ พ่อของฉันหล่อมากเลยใช่ไหม?” นิ่งไปสักพัก ยังไม่ทันรอคำตอบจากสิบสองก็ถามขึ้นอีก “หน้าเหมือนฉัน ต้องหล่อมากแน่ๆ!”เขาเงยหน้าน่ารักๆนั้นขึ้นมา “น่าเสียดาย ที่นายหน้าไม่เหมือนฉันเลยสักนิด! ไม่งั้นนายคงจะหล่อ!”สิบสองก้มลงมองหนูน้อย ด้วยสีหน้าเรียบเฉยผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดสิบสองก็พาหนูน้อยมายังบริษัทโฮสติ้ง แต่พวกเขาไม่ได้เข้าไป เพียงแค่นั่งรอที่สวนด้านนอก“สิบสอง นายรู้จักพ่อฉันไหม?”“เหมือนว่าไม่รู้จัก”“แล้วทำไมนายถึงพาฉันมาที่นี่ ฉันจะเจอพ่อได้ที่นี่เหรอ?”“เจอสิ เซ้นส์บอกฉันอย่างนั้น”“เซ้นส์คือใครเหรอ?”“…ไม่ใช่ใคร เป็นความรู้สึกรับรู้ได้เท่านั้น”“นายเก่งจังเลย ที่มีความรู้สึกว่าพ่อฉันจะอยู่ที่นี่!”“อืม…”“นายสนิทกับพ่อของฉันไหม?”“ไม่สนิท”“แล้วทำไมนายถึงมีความรู้สึกว่าเขาจะอยู่ที่นี่ล่ะ? ฉันยังไม่มีเลย!”ขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกัน รถRolls-Royceคันสีดำขลับก็ค่อยแล่นเข้ามาห้าปีมานี้ ธัชชัยพยายามทำตัวเคยชิน กับการใส่ชุดสูทสีเข้ม สุขุมและลุ่มลึก ไม่สนใจแฟชั่นแต่ยังคงหล่อเหลาเหมือนเดิม อายุที่มากขึ้นยิ่งทำให้เขาดูมั่นคง เปลี่ยนไปเล็กน้อยตะวันเห็นสายตาเขาก็เกร็งขึ้นมา“รีบมองคนนั้นสิ!”หนูน้องมองคนที่ออกมารถRolls-Royce สลับกับมองภาพในมือของตัวเอง“เหมือนมาก! เหมือนฉันมาก! แต่แค่แก่ไปหน่อย!”ตะวันทำท่าจะวิ่งเข้าไป แต่ท่าทางของเขาก็ต้องหยุดลง