วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 511 สิบห้าไปหาพ่อแล้ว 2
ตอนที่ 511 สิบห้าไปหาพ่อแล้ว 2
“สิบสองจะบอกทางเขาไหม? สิบห้าจะหาธัชชัยเจอใช่ไหม?” วัจสาร้อนรนจนยากที่จะสงบใจ พยายามสงบสติอารมณ์
อำเภอพัดรักพยักหน้า “เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว”
“คุณพรมมิน ฉันเป็นแม่ของตะวัน ฉันไม่ต้องการให้เขาเจอกับธัชชัยได้ไหม?” วัจสาขอร้อง
อำเภอพัดรักวางไวน์ในมือลง แล้วถามวัจสา “ทำไมล่ะ?”
“เพราะห้าปีก่อน ก่อนที่คุณจะพาพวกเรามาที่นี่ ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรกับธัชชัยแล้ว ระหว่างพวกเรามันจบลงไปแล้ว! เขาไม่รู้การมีอยู่ของตะวัน เพราะเขาคิดว่าฉันทำแท้งไปแล้ว แล้วฉันยังใช้มีดปักไปที่หน้าอกเขาอีก! ฉันตัดทุกอย่างขาดหมดแล้ว! คุณเข้าใจไหม?”
สุดท้ายวัจสาตะคอกเหมือนกับระเบิดทุกอย่างออกมา
ตอนนี้ความรู้สึกของวัจสาคือไม่ใช่ไม่ต้องการให้พวกเขาสองพ่อลูกเจอหน้ากัน แต่เธอกลัวว่าการไม่เจอกันอาจจะดีกว่า!
แบบนี้มันดีต่อทุกคนมากกว่า!
อำเภอพัดรักสงบอารมณ์ไปสักพัก ไม่ใช่เพราะที่วัจสาระเบิดออกมา แต่เป็นเพราะสิ่งที่เธอพูดออกมา
หลังจากนั้นไม่นาน อำเภอพัดรักก็หัวเราะออกมาอย่างร่าเริง “ฮ่าๆๆ สนุกจริงๆ! ธัชชัยไม่รู้ว่าลูกของเขายังมีชีวิตอยู่? ดีมาก เกมนี้สนุกมาก!”เพียงฟังสิ่งที่อำเภอพัดรักพูดออกมา ก็รู้ได้ว่าความโกรธแค้นของเขานั้นยากที่จะลบล้างออกไปแล้ว บางทีสิ่งที่เขาต้องการ อาจไม่ใช่ความสะใจจากการแก้แค้น แต่เป็น…แต่เป็น…อะไรกัน? เขาเองก็ไม่รู้มองหน้าของอำเภอพัดรักที่เมาอยู่นั้น วัจสาก็ตกใจ รีบถามขึ้น “คุณพรมมิน คุณคงไม่ใช้ตะวันเป็นหมากตายของธัชชัยหรอกใช่ไหม?”ในแววตาเขาเต็มไปด้วยน้ำตา ในนั้นเต็มไปด้วยความโกรธและหมดหนทางอำเภอพัดรักส่ายหัว “ในเมื่อฉันเคยตกลงเธอแล้ว ตราบใดที่ตะวันยังยังมีชีวิตอยู่ก็จะปลอดภัย ฉันไม่คืนคำแน่นอน ดังนั้นสิบห้าจะไม่เป็นอะไรแน่นอน”แล้วอำเภอพัดรักก็พูดเสริมอีก “ที่จะเป็นปัญหาก็มีแต่ธัชชัย! กระสุนเพียงสามเม็ดไม่อาจฆ่าเขาได้ ดวงแข็งจริงๆ!”วัจสาใจสั่น เพราะไม่ว่าจะเป็นธัชชัยหรือตะวัน เธอก็ไม่ต้องการให้ใครเป็นอะไรทั้งนั้น!ดังนั้นวัจสาจึงรวบรวมความกล้า “คุณพรมมิน คุณเคยรักแม่ของธัชชัยจริงๆไหม? ถ้าคุณเคยรัก ทำไมถึงต้องการจะฆ่าลูกชายของเธอ? ถ้าเธออยู่ในสวรรค์และรับรู้ว่าคุณต้องการฆ่าลูกของเธอ เธอต้องเสียใจแน่ๆ และคงจะเกลียดคุณ!”“หุบปาก!”“เพ้ง” เสียงดังสนั่น อำเภอพัดรักกวาดทุกอย่างโต๊ะทิ้ง กระจายเต็มพื้นกล้ามเนื้อบนใบหน้าอำเภอพัดรักกระตุก เส้นเลือดบนขมับปูดขึ้นมา เหมือนกับโกรธจนสุดขีด หลังจากนั้นสามนาที เขาจึงกลับมามีสติดังเดิมในสามนาทีที่ยากจะผ่านไปนั้น วัจสาไม่มีทางที่จะถอนหลัง และไม่มีทางหลบหนี ได้แต่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ใช้ท่าทีสงบนิ่งโต้ตอบอำเภอพัดรักที่โกรธอยู่“ถ้าเธอขอโทษฉันอย่างจริงใจตอนนี้ ฉันอาจจะพาเธอไปหาตะวันที่เมืองเอส!”อำเภอพัดรักนั่งลง แล้วหยิบซิก้าขึ้นมา ตัดหัวออก แล้วจุดไฟ รอจนซิก้าร้อน จนเปลี่ยนเป็นสีดำ แล้วจึงจับซิก้าเข้าปากท่าทีของเขาดูเกรงขามมาก สายตาที่มองมาทางวัจสาก็แฝงประกายขี้เล่นวัจสายืนนิ่งสักพัก แล้วเดินไปหยุดตรงระยะที่ห่างจากอำเภอพัดรักเพียงหนึ่งเมตรอำเภอพัดรักไม่กลัวว่าวัจสาจะทำร้ายเขา เพราะเพียงแค่เขายื่นมือไป ก็สามารถรับมือหญิงสาวที่บอบบางได้แล้วดังนั้นอำเภอพัดรักจึงโบกมือให้แปดที่เดินเข้ามาใกล้ ให้ยืนอยู่ที่เดิมวัจสาไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอเพียงแต่เข้าไปคุกเข่าตรงหน้าอำเภอพัดรัก“ขอโทษแบบนี้ ไม่รู้ว่ามันจะจริงใจสำหรับคุณพรมมินหรือยัง?” วัจสามองตรงไปที่อำเภอพัดรัก ร่างบางนั้นเหยียดตรงอย่างว่าแต่แปดที่อึ้งไป แม้แต่อำเภอพัดรักยังชะงักไปชั่วครู่“เธอแกร่งกว่านี้หน่อยได้ไหม? ไม่ใช่ว่าจะคุกเข่าก็คุก ใต้เข่าไม่มีใบทองก็ไม่ได้หมายความว่าไม่กระดูกเสียหน่อย”อำเภอพัดรักมองข้ามการคุกเข่าของวัจสาอย่างสิ้นเชิงในสายตาของเขา เขาค่อนข้างที่จะชื่นชมคนที่หัวแข็งอย่างธัชชัยมากกว่า ต่อให้ถูกเขายิงไปสามนัด ก็ฝืนไว้ไม่คุกเข่าให้เขา ต่อให้ล้มลงก็ไม่ยอมแพ้”“ไม่มีอะไรจะเทียบกับลูกของฉันได้ ความแข็งแกร่งจะนับอะไรได้?” วัจสาตอบอย่างชัดเจน นี่เป็นเพียงเสียงจากใจของคนเป็นแม่เท่านั้น และเป็นความหมดหนทางเช่นเดียวกันต่อหน้าผู้แข็งแกร่งอย่างอำเภอพัดรัก เธอหมดทางขัดขืน ใช้เล่ห์กลก็ไม่ได้ผล ไม่แข็งไม่ได้ ก็มีแต่ใช้ไม้อ่อนเท่านั้น!