วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 507 ใช้ความรู้สึกส่วนลึก 2
ตอนที่ 507 ใช้ความรู้สึกส่วนลึก 2
อำเภอพัดรักเตะบอลกับหนูน้อยเสร็จ ก็ทานอาหารเช้า หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ ก็พาสี่ ห้า และสิบสองออกจากบ้านไป
คงจะมีเรื่องที่ต้องการ ไม่อย่างนั้นคงไม่พาลูกน้องออกไปถึงสามคน แต่แปดไม่อยู่ในนั้น
วัจสาสงสัยมาก ก่อนและหลังเข้มต้องมีอีกหนึ่งคน ทั้งพี่ใหญ่และสาม ไม่มีหก เก้า และสิบ หรือพวกเขาตายไปแล้ว?
วัจสาไม่รู้ว่าเก้าถูกกรดลฆ่าตายไปแล้ว
รอจนกระทั่งอำเภอพัดรักออกไป วัจสารีบดึงลูกชายเธอเข้ามากอดอย่างทนแทบไม่ไหว ไม่ได้เจอหนูน้อยมาทั้งคืน วัจสาใจจะขาด
ทั้งกอดทั้งหอม และหนูน้อยก็ไม่หวงน้ำลายตัวเองแม้แต่น้อย เลียไปบนหน้าหม่ามี๊เต็มไปหมด
มีเพียงวัจสาที่ชอบกลิ่นเหงื่อบนตัวหนูน้อย และกลิ่นบุหรี่อ่อนๆ
“ตะวัน บอกหม่ามี๊ซิว่าไปห้องมืดกับพ่อเลี้ยงทำอะไรครับ? ได้คุยกับพี่สาวคนสวยไหม?”
ถ้าหากเป็นรูปปั้นหุ่นขี้ผึ้ง เธอก็คงจะพูดไม่ได้ แต่อำเภอพัดรักคงจะพูดกับเธอแน่ๆ
วัจสาจึงเปลี่ยนคำถาม
หนูน้อยเอียงคอคิดอยู่สักพัก เม้มปาก แล้วจึงส่ายหัว “ไม่รู้ว่าคุณพ่อพูดภาษาอะไร ผมฟังไม่ออก”
มีเพียงวัจสาที่รู้ว่าภาษาที่เขาพูดคือ ภาษาฝรั่งเศส“แต่คุณพ่อร้องไห้กับพี่สาวคนนั้น…” หนูน้อยเม้มปาก เหมือนว่าเขาสงสารพ่อเลี้ยง“คุณพ่อร้องไห้กับพี่สาวคนนั้นด้วย?” สิ่งที่ตะวันพูดทำให้วัจสาตกใจอย่างมาก เพราะเธอไม่คิดว่าคนโหดเหี้ยมอย่างอำเภอพัดรัก จะเสียน้ำตาให้ผู้หญิงผู้ชายจะไม่ยอมเสียน้ำตาง่ายๆ หากไม่ได้เสียใจจริงๆความรักช่างยากที่จะเข้าใจจริงๆแต่ในเมื่อแม่ของธัชชัยคือคนที่อำเภอพัดรักรัก แล้วทำไมเขาถึงต้องการจะฆ่าลูกชายของคนที่เขารักล่ะ?มีเพียงสาเหตุเดียว คือ ธัชชัยเป็นลูกที่เกิดจากแม่ของเขาและปรีดิท ดังนั้นอำเภอพัดรักจึงเคียดแค้น จึงตามฆ่าสองพี่น้อง“ตะวัน พาหม่ามี๊ไปดูพี่สาวดีไหม?” วัจสาออกความเห็นที่ห้าวหาญ ยังไงซะอำเภอพัดรักก็ไม่อยู่ เธอฉวยโอกาสไปดูเสียหน่อยคงจะไม่เป็นไรแล้วอีกอย่าง เมื่อเธอได้เข้าไปดูแล้วอาจจะคลายความสงสัยของเธอได้ ในเมื่ออำเภอพัดรักรักกับแม่ของธัชชัยขนาดนั้น ทำไมถึงต้องฆ่ากัน แม้กระทั่งลูกยังต้องฆ่า?เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำอย่างแน่นอนถ้าหากความจริงคือแม่ของธัชชัยคบชู้ หักหลังอำเภอพัดรัก แล้วมีลูกกับปรีดิท แล้วทำไมแม่ของธัชชัยจะต้องทิ้งรูปของอำเภอพัดรักไว้ให้เขา? แล้วทำไมถึงกลายเป็นความแค้นได้?“พาหม่ามี๊ไปก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้…” หนูน้อยลากเสียงยาว “แต่ เมื่อคืนแม่ไม่ได้กอดผมทั้งคืนเลย”ไม่ว่าจะฉลาดเฉลียวเพียงไหน ตะวันก็ยังคงเป็นเพียงเด็กห้าขวบ ที่ยังต้องการความรักจากแม่วัจสากอดเขาขึ้นมาอย่างทะนุถนอม แล้วค่อยๆบรรจงหอมบนหน้าผากเขา“ตอนนี้พาหม่ามี๊ไปหาพี่สาวได้ยังครับ?” วัจสาถามอย่างอ่อนโยนแต่หนูน้อยเอาแต่ซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนวัจสาลูบผมสีดำด้วยความเอ็นดู “ตะวัน หนูโตขนาดนี้แล้ว ยังอ้อนหม่ามี๊อีกเหรอ?”“ชิ ยังไงซะหม่ามี๊ก็มีแค่คนเดียว ผมจะหอมเท่าไหร่ก็ได้!” หนูน้อยประคองหน้าของวัจสาขึ้นมา แล้วตะโกนใส่ “นี่เป็นตราปั๊มเฉพาะของตะวัน! หม่ามี๊ต้องเป็นของผม!”วัจสารู้สึกอึดอัดขึ้นมา การกระทำที่เผด็จการนี้ เหมือนผู้ชายคนนั้นมากหลังจากที่หอมหม่ามี๊เสร็จ หนูน้อยก็เดินจูงมือหม่ามี๊ไปส่วนลึกของด้านในsky dreamนั่นเป็นทางเดินที่มืดสลัว เพราะไม่ได้พระอาทิตย์ส่องผ่านมานานปี ทางเดินจึงมืดมาก ไม่มีแม้กระทั่งไฟตกแต่งวัจสารู้สึกเย็นวาบที่หลัง จึงจับมือของลูกชายแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว“หม่ามี๊ หม่ามี๊บีบมือจนผมเจ็บไปหมดแล้ว หม่ามี๊กำลังกลัวรึเปล่า?” แล้วก็พูดต่อ “พวกผู้หญิงเนี่ย มักต้องการให้ผู้ชายปกป้องอยู่เรื่อยเลย”ฟังจบวัจสาถึงกับหมดคำพูด ไม่รู้ว่าเขาเรียนคำพวกนี้มาจากไหน?หนูน้อยพาวัจสาเดินมาถึงหน้าประตูไม้บานหนึ่ง “นี่ ที่นี่นี่แหละ แต่เสียดายที่คุณพ่อล็อคเอาไว้”วัจสาเดินขึ้นหน้าไป แล้วค่อยๆลูบที่บานประตูเบาๆ มันปิดกั้นเสียจนอากาศไม่สามารถเล็ดลอดเข้าไปได้วัจสายืนที่ด้านหน้าประตู เธอต้องการเขย่งมองลอดกระจกเข้าไปด้านในรู้สึกเพียงด้านหลังเหมือนมีคนเดินผ่าน เย็นวูบที่ด้านหลังวัจสาตกตะลึงในใจ แล้วรีบหันกลับไป เห็นเงาดำๆเดิมทีก็ตื่นเต้นเล็กน้อย แต่เมื่อเจอกับแปด วัจสาก็ทุบที่หน้า เหมือนตกใจมาก“แปด ทำไมนายไม่เดินดีๆ? ลอยไปลอยมา หม่ามี๊ผมตกใจจะทำยังไง?”หนูน้อยตะคอกแปดอย่างไม่พอใจ ตามด้วยท่าทางจองหองที่อำเภอพัดรักชอบ หรือเรียกอีกอย่างว่า เชือดไก่ให้ลิงดู