วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 498 ที่มาของสิบห้า
ตอนที่ 498 ที่มาของสิบห้า
สิบห้าคือฉายา เป็นฉายาที่วัจสาต้องเลือกอย่างอดไม่ได้
ตอนที่ตะวันอายุครบหนึ่งขวบ อำเภอพัดรักได้จัดงานเลี้ยงให้หนูน้อยอย่างยิ่งใหญ่ คึกคักเสียยิ่งกว่าตอนเขาแต่งงานเองเสียอีก แสงสีอลังการ
เมื่อครบปีนั้น ที่ขาดไม่ได้เลยก็คือการทำนาย
และที่เขาให้ตะวันเลือกนั้นไม่ใช่ของเล่น แต่เป็นลำดับชื่อของลูกเลี้ยงของเขา และเป็นชื่อที่อำเภอพัดรักใช้เรียกเขาในภายหลัง
จากโตสุดไปจนถึงสิบสาม ก็จะเป็นไปตามที่ตะวันเลือก
เขียนตัวเลขไว้บนกระดาษ แล้วอำเภอพัดรักก็อุ้มตะวันมาเลือกตัวเลขที่วางสลับกันอยู่นั้น
ตอนนั้นวัจสาคิดว่าถ้าลูกเธอเลือกสิบสามก็คงดี แต่ถ้าเลือกอย่างอื่น ก็จะซ้ำสิ? อย่างสี่ ห้า และแปด ก็มีอย่างละสองคนแล้ว
วัจสารู้ดีว่าเธอไม่มีทางปฏิเสธให้ลูกของเธอเป็นบุตรบุญธรรมของอำเภอพัดรักได้ และนี่อาจจะเป็นเหตุผลที่พาเธอกลับมาที่sky dreamก็ได้
ตอนนั้นวัจสาแปลกใจมาก ที่ตรงหน้าของทุกคนจะมีแอลกอฮอล์สีดำวางอยู่ แล้วต่อมาเธอจึงเข้าใจว่า นั่นคือยาพิษ ที่เมื่อดื่มลงไปแล้วจะเสียชีวิตในทันที
หรือจะบอกได้ว่าอำเภอพัดรักไม่มีทางให้ลูกบุญธรรมของเขามีชื่อซ้ำกันแน่นอน
ถ้าวัจสาเลือกสี่ล่ะก็ สี่คนเดิมก็จะต้องดื่มยาพิษแก้วนั้น…อำเภอพัดรักยังคงโหดเหี้ยมเช่นเดิม ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่ ความอำมหิตของเขาก็ไม่เคยหายไป มีแต่จะเพิ่มมากขึ้น และลูกบุญธรรมของเขาก็เป็นเพียงแค่อาวุธสำหรับเขาเท่านั้นมีเข้ามาและจากไปและเหตุการณ์ที่น่ากลัวยิ่งไปกว่านั้นคือ หลังจากที่อำเภอพัดรักถูกเลขคนหนึ่ง “ตักเตือน” วัจสาก็ไม่เคยพบสองอีกเลย“สิ่งที่เป็นไปอย่างปรารถนา” อย่างที่ธัชชัยเคยกล่าวสัญญา สำหรับสองนั้น อาจจะเป็นเพียงความดีใจในชั่วขณะแต่เด็กน้อยที่อายุเพียงหนึ่งปี จะเข้าใจตัวเลขอะไรกัน เขาไม่รู้อะไรเลย เขาแค่อยู่ในอ้อมแขนของอำเภอพัดรัก แล้วเบิกตาโตๆมองตัวเลขเหล่านั้น“เจ้าหนู ตอนนี้พ่อจะสอนนับเลขนะ แล้วหนูทำเสียงให้พ่อหนึ่งครั้ง เข้าใจไหม?”เด็กน้อยอย่างตะวันไม่มีทางเข้าใจอย่างแน่นอน เขาแค่โบกของเล่นใหม่ในมือไปมา“พี่ใหญ่…สอง…สาม…”อำเภอพัดรักนับช้ามาก ราวกับกำลังรอให้เจ้าหนูน้อยได้คิด แต่เด็กน้อยไม่สนใจเลขที่เขานับอย่างเห็นได้ชัด แล้วหยิบปืนที่ข้างตัวเขามาเล่นอำเภอพัดรักก็ปล่อยให้ตะวันเล่นไป แล้วเขาก็ค่อยๆอ่านตัวเลขทีละตัวแต่วัจสาที่อยู่ข้างๆตกใจแทบแย่ ใจตกไปตาตุ่ม กลัวว่าเด็กอายุเพียงหนึ่งขวบจะทำปืนลั่น แต่ต่อมาเธอก็เข้าใจ ว่าปืนนั้นยังไม่ได้ชัก แล้วบนนั้นก็มีประกันด้วยหรือจะพูดอีกอย่างว่าปืนกระบอกนั้นที่ตะวันเล่นปลอดภัย ตอนนั้นที่ไม่รู้ วัจสาก็ตกใจแทบแย่“เจ็ด…แปด…”ตอนที่อำเภอพัดรักนับถึงแปด ตะวันที่อยู่ในอ้อมแขนก็หยุดลง แล้วในปากก็พูดตามไม่หยุด “แปดแปด…แปด…แปด…”ทุกคนที่นั่นไม่มีใครรู้ มีเพียงวัจสาที่รู้ว่าตะวันพูดนั้นไม่ใช่ “แปด” แต่เป็น”ป๊า”นี่เป็นคำที่วัจสาเคยสอนเขาพูดอยู่บ่อยๆก่อนหน้านี้ “ปะป๊า” กับ “มะม๊า”“ฮ่า…เด็กนี่ชอบแปด?”อำเภอพัดรักหัวเราะอย่างชอบใจ แล้วหอมลงไปบนหน้าของหนูน้อยที่ยังนับ “แปด แปด แปด” หยุดวัจสาพบว่าสีหน้านิ่งเฉยของแปดนั้นเปลี่ยนไป แล้วเขาก็ค่อยๆ ยื่นมือไปหยิบแก้วที่มีแอลกอฮอล์สีดำขึ้นมาตอนนั้นวัจสายังไม่รู้ แต่เธอคิดว่ามันต้องไม่ใช่ของดีแน่ๆเธอจึงตะโกนขึ้น “เดี๋ยวก่อน เขาไม่ได้ชอบแปด! และฉันไม่อยากให้ลูกชื่อแปดด้วย! ชื่อสิบห้า! คืนสิบห้าต่ำพระจันทร์เต็มดวง!”เลขที่สิบห้าเธอแค่พูดหลุดปากไปอย่างนั้น อย่างไรซะก็เพราะกว่าสิบสาม!แล้วคนอื่นก็ไม่ต้องตายด้วยอำเภอพัดรักนิ่งไปสักพัก เหมือนกับรอให้หนูน้อยมีปฏิกิริยา“ตะวัน เชื่อฟังแม่นะ หนูชอบ”สิบห้า”ใช่ไหมครับ? ถ้าชอบก็พยักหน้า ตะวันก็จะได้กินนมแล้ว”วัจสาลองพูดชักจูงตะวันเมื่อตะวันได้ยินว่ามีนมให้กิน ก็รีบพยักหน้าเป็นจังหวะกลอง แล้วก็อยากจะมาหาวัจสาเมื่อเห็นหนูน้อยพยักหน้า เขาจึงยอม“หนูน้อยหลังจากนี้ชื่อสิบห้า! สิบห้าเป็นชื่อที่เพราะ!” แล้วอำเภอพัดรักก็ก้มลงมาหอมบนหน้าแดงๆนั้นอีกครั้ง “สิบห้าๆ… วันหลังพ่อจะเรียกหนูสิบห้านะครับ”มือที่แปดจับแก้วอยู่สั่นเล็กน้อย แล้วก็ค่อยๆผ่อนคลายลง หน้าผากเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เขารู้ว่าตัวเองเหมือนได้ลงไปเที่ยวในนรกมารอบหนึ่ง