วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 497 ภรรยาผู้มีอำนาจ2
ตอนที่ 497 ภรรยาผู้มีอำนาจ 2
“ไปเล่นกับพี่สิบสองอีกแล้วใช่ไหม?”
“อื้มๆ วันนี้พี่สิบสองพาผมไปยิงเป้าเคลื่อนไหว สนุกมากๆเลย!” เด็กน้อยยิ้มได้บริสุทธิ์มาก ใบหน้าไร้เดียงสานั้นเต็มไปด้วยความสดใส ยิ้มแล้วเหมือนผู้ชายคนนั้นมาก ที่เป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ สันจมูกโด่งๆ นั้นทำให้ดวงตาดูสดใสยิ่งขึ้น
“เป้าเคลื่อนไหว? คืออะไร? ใช่พี่สิบสองเขาจับสัตว์อะไรมาให้ยิงไหม?”
วัจสารีบถาม เธอไม่เห็นด้วยกับการที่อำเภอพัดรักให้สิบสองสอนเด็กให้ฆ่าอย่างเลือดเย็นอย่างนี้
แต่วัจสาไม่อาจชนะอำเภอพัดรักได้ เขาต้องการให้ตะวันเรียนพวกนี้ ถ้าหากตะวันไม่เรียนล่ะก็ อำเภอพัดรักจะจับพวกเขาสองแม่ลูกแยก แล้วตะวันก็จะไม่ได้เจอแม่อีก
ดังนั้นหลังจากที่เรียนครั้งแรก ตะวันตั้งใจเรียนมาก
ต่อให้เขาจะเป็นเพียงเด็กอายุห้าขวบก็ตาม
“ไม่เป็นไรครับ หม่ามี๊ เป็นพวกแมลงมีพิษเท่านั้น ลูกกำลังฆ่าแมลงเพื่อประชาชนอยู่!”
ตะวันรู้ว่าแม่ไม่ชอบให้ไปทำเรื่องอันตราย เขาจึงเล่าแต่เรื่องดีๆให้ฟัง
“ตะวัน พวกเราเป็นเด็กดี ต้องมีจิตใจที่ดี ไม่เพียงแต่จะเป็นห่วงผู้อื่น ยังต้องรักสัตว์ด้วยรู้ไหม? รวมถึงพวกต้นไม้ใบหญ้าด้วย”
วัจสาพยายามปลูกฝังตะวันอย่างไม่รู้เบื่อ ให้เขาได้มีจิตใจที่ดี“อื้มๆ ตะวันของหม่ามี๊ใจดีที่สุดเลย! ผมทำแผลให้กระต่ายทุกวันด้วย!”ตะวันเป็นเด็กฉลาดรู้เรื่อง เขาไม่ต้องการให้แม่กังวลมากขนาดนั้น“ใช่แล้ว อย่างนี้สิถึงเป็นที่รักของหม่ามี๊ ตะวันจะต้องเป็นเด็กดีที่มีจิตใจดีนะ”วัจสาจูบลงบนใบหน้าเล็กๆนั้น“ติ๊ดๆ…”เสียงของรถดังขึ้นสองครั้ง ทำให้วัจสาหันกลับไปดู“อ้ะ! พ่อเลี้ยงกลับมาแล้ว!”เด็กน้องรีบวิ่งลงไปด้านล่างราวกับเสือดาวตัวน้อย“ตะวัน… ระวังหน่อย ไม่ต้องรีบขนาดนั้น!” เสียงเตือนด้วยความเป็นห่วงของวัจสาดังตามขึ้นด้านหลังวัจสาถอนหายใจอยู่ประจำ ไม่ว่าห้าปีมานี้เธอจะลำบากขนาดไหน จนกระทั่งตอนที่เธอคลอดตะวันออกมา เธอรู้สึกว่าทุกอย่างมันคุ้มค่าแล้ว ตะวันคือของขวัญที่สวรรค์มอบให้เธอแต่ว่าทันใดนั้น วัจสาก็รู้สึกแปลก ที่ตะวันบอกว่าทำแผลให้กระต่ายทุกวัน แล้วกระต่ายมาจากไหน?“สิบห้า สิบห้า…” เสียงของอำเภอพัดรักดังลั่นไปทั้งsky dream ผ่านไปห้าปีแล้ว เวลานั้นเหมือนกับทำให้ใบหน้าของอำเภอพัดรักมีริ้วรอยมากขึ้น ถ้าหากพูดถึงการเปลี่ยนแปลง ก็คงเป็นรอยยิ้มของเขาที่มากขึ้นตอนที่ตะวันรีบวิ่งไปหาเขานั้น บนหน้าของเขาก็ยิ่งยิ้มกว้างขึ้น แล้วอ้าแขนรับเด็กน้อยเอาไว้“พ่อเลี้ยงๆ… ผมอยู่ตรงนี้! รับนะ!” เด็กน้อยกระโดดขึ้นไปบนตัวอำเภอพัดรักอำเภอพัดรักกอดเด็กน้อยเอาไว้ในอ้อมแขน แล้วยกเขาขึ้นสามครั้ง ทำให้เด็กน้อยนั้นดีใจมากเด็กน้อยถูกธัชชัยทอดทิ้งมาแล้วสี่ปี และวัจสาก็ฝ่าฟันมาแล้วสี่ปีเช่นกันบนพื้นเป็นพรมขนแกะหนาๆที่วัจสาให้คนใช้เอามาเปลี่ยน เธอไม่ได้รู้สึกว่าพื้นมันเย็นหรือแข็งเกินไป แต่ถ้าวันไหนอำเภอพัดรักรับเด็กน้อยไว้ไม่ทัน ก็ทำให้เขาล้มลงมาได้แต่หลายปีมานี้ เขาก็รับเด็กน้อยได้ตลอด ไม่เคยพลาดวัจสาไม่รู้ว่าอำเภอพัดรักที่โหดร้ายนี้จะชอบตะวันจริงๆหรือไม่ดูจากท่าทางที่เขาหัวเราะนั้น ก็น่าจะชอบอยู่นิดหน่อย แต่ก็ไม่มีใครรู้ได้ว่าผู้ชายคนนี้จะเปลี่ยนไปเมื่อไหร่ หรือจะบอกว่ารอยยิ้มนี้เป็นเพียงแผนการตบตาเธอที่จริงวัจสารู้สึกขอบคุณมากที่เขาให้พวกเธอสองแม่ลูกมีชีวิตอย่างสงบสุข เหมือนกับที่เขาเคยพูดก่อนหน้านี้ ว่าจะดูแลลูกชายของเธอไปตลอดชีวิต ตอนนี้ก็ห้าปีมาแล้ว ไม่รู้ว่ามันจะอีกนานเท่าไหร่เธอไม่ต้องการไปคิดว่าเขามีแผนอะไรอยู่เบื้องหลัง แต่ทุกครั้งที่เธอได้สติ ก็จะคิดอยู่เสมอ และวิเคราะห์แผนกลของเขาบางครั้งวัจสาก็คิด อำเภอพัดรักเอ็นดูตะวันมาก เขาคงไม่ใช้ตะวันเป็นเครื่องมือหรอก?แต่ทุกเรื่องย่อมมีสองด้าน ยิ่งคนอย่างอำเภอพัดรัก เขาสุขุมมีสติ คงจะแบ่งแยกความชอบและความแค้นออกหรือในใจของเขา การรักตะวันและแค้นธัชชัยนั้น ไม่เกี่ยวข้องกัน“สิบห้าของฉัน ชอบพ่อเลี้ยงไหม?”อำเภอพัดรักยกตะวันขึ้นเหนือหัว แล้วให้เขาขี่ขึ้นมาบนคอตัวเอง ไม่ว่าจะมองอย่างไร ก็คือการที่ผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก“อื้ม… ถ้าหนูทำตัวดีล่ะก็ ฉันก็จะชอบขึ้นมาหน่อย!”เด็กน้อยขี่อยู่บนคออำเภอพัดรัก แล้วใช้ขาเล็กนั้นรัดคอเขาเอาไว้ เหมือนกับอินทรีที่กำลังสยายปีก