วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 493 ฉันคือผู้หญิงป่าเถื่อน 2
ตอนที่ 493 ฉันคือผู้หญิงป่าเถื่อน 2
วัจสาไม่ได้ฟังคำวิพากษ์วิจารณ์ทั้งหมดทีี่บุรีกล่าว เธออยากที่จะหันกลับไปดูชายหนุ่มแต่ว่าถ้าหากเธอให้ชายหนุ่มเห็นน้ำตาที่ไหลนองเต็มหน้าของเธอบางทีมันก็อาจจะไม่มีทางที่จะดำเนินแผนนี้ต่อไปได้
จากที่ดูแล้วนี่เป็นโอากาสเพียงโอกาสเดียวเท่านั้นที่เธอจะสามารถหนีได้! ถ้าผ่านช่วงนี้ไปและกนิษฐาเกิดนึกขึ้นมาได้ว่าต้องคนเพื่อปิดปากมันจะสายเกินไป!
ดังนั้นวัจสาจึงกัดฟันพุ่งออกจากห้องผ่าตัดโดยไม่หันกลับมามอง
ด้านนอกตรงทางเดินมีกลุ่มคนกินแตงโมกันอยู่กลุ่มเล็กๆ ซึ่งมีคนของพวกเขาคอยคุ้มกันอยู่ วัจสาจึงเดินโซซัดโซเซกัดฟันกึ่งวิ่งกึ่งเดินผ่านพวกเขาเพื่อออกไปด้านนอก
เธอไม่กล้าที่จะหันกลับมาและไม่กล้าที่จะหยุด. เธอกลัวจริงๆ ว่ากนิษฐาจะพุ่งมาจับเธอและขังเธอไว้ในห้องมืดๆ เล็กๆ
วัจสามีร้อยวิธีที่จะหนี งั้นกนิษฐาก็มีหมื่นอุบายที่จะจับเธอกลับไป!
วัจสาเพียงพอแล้วกับชีวิตอย่างงั้น
เธอก็ยังหวังว่าธัชชัยสามีคนนี้จะพอสามารถปกป้องเธอและลูกได้ ให้ไหล่ของเขาประคองท้องฟ้าให้มั่นคงเพื่อพวกเขา
แต่วัจสารู้ว่าตนเองไม่สามารถที่จะหวังอย่างงั้นได้เพราะในสายตาของเขามีเพียงแต่วรพลพี่ชายของเขา.
เธอก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงที่ไม่ได้มีความสำคัญ จะมีสิทธ์ไปเทียบกับพี่ชายเขาได้อย่างไร?
ที่จริงบางครั้งวัจสาก็อิจฉา อิจฉาวรพลที่สามารถได้อยู่ตำแหน่งคนสำคัญสำคัญในใจของธัชชัย! แต่เธอแค่อิจฉาเฉยๆ วัจสาไม่เคยคิดที่เกลียดเลย
เพราะวัจสารู้ว่าวรพลเลี้ยงดูธัชชัยน้องชายตนเองนี้ทุ่มเทมากแค่ไหน ทั้งให้มีร่างกายที่แข็งแรงแม้กระทั้งครึ่งชีวิตของเขา ทั้งหมดมันคุ้มค่าที่ธัชชัยจะรักและเคารพเมื่อหวังพึ่งสามีตนเองไม่ได้วัจสาก็ทำได้แค่ต้องพึ่งตัวเองมีประโยคนึงที่ธัชชัยพูดได้ถูกต้องมากก็คือ เด็กก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอวัจสา! แต่นับตั้งแต่จากนี้ไปเป็นแค่เธอเพียงคนเดียว!ในเมื่อไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กับธัชชัย งั้นนี่ก็เป็นลูกของเธอแค่คนเดียว!วัจสาวิ่งเหยาะๆ มาตลอดทางไม่กล้าที่จะหยุดแต่ก็ไม่กล้าที่จะวิ่งไวๆ เพราะกลัวที่จะกระทบกับเด็กน้อยในท้องตอนนี้นอกจากเด็กน้อยในท้องแล้วก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว พวกเขาก็ทำได้แค่พึ่งพาเอาชีวิตรอดกันไป!แค่อึดใจเดียววัจสาก็ออกมาอยู่นอกโรงพยาบาลแล้วจนกระทั่งรู้สึกว่ามีน้ำฝนลงมากระทบบนหัววัจสาถึงรู้ว่าตนเองหนีออกมาได้แล้วจริงๆ!บางทีพระเจ้าอาจรู้สึกว่าขณะนี้จิดใจของวัจสามันมืดหม่นดังนั้นจึงมีฝนปรอยๆ ลงมาให้ฝนในต้นฤดูหนาวแทบจะมองไม่เห็นเลยว่ามันเล็กแค่ไหน เธอยื่นมือออกไปเมื่อน้ำฝนกระทบกับฝ่ามือมันช่างหนาวเหน็บราวกับมีเข็มแหลมๆ มาทิ่มแทงเข้าไปที่ผิวแต่กลับไม่ได้เจ็บปวดมากนักวัจสาไม่กล้าหยุดอยู่ที่หน้าประตูโรงพยาบาล เธอเริ่มก้าวเดินไปข้างอย่างรวดเร็ว กางมือออกแล้วปล่อยให้ฝนตกใส่บนมือเธอวัจสาพยายามระงับความเจ็บปวดขมขื่นในใจเพื่อไม่ให้มันแย่ขึ้นกว่าเก่าตอนนี้นอกจากเด็กน้อยที่อยู่ในท้องแล้ววัจสาก็ไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆแม้การแต่งการเข้ามาในตระกลูศรีทองยังถูกรักษาเอาไว้ได้ แต่ไม่มีความหวังความปราถนาในความรักอีกแล้ว ทุกๆ สิ่งค่อยๆ จะเลือนหายไป!ความสัมพันธ์ของเธอกับธัชชัยนั่นคือทั้งหมดสำหรับตอนนี้ แต่เธอใช้มีดผ่าตัดแทงเข้าที่อกของเขาซ้ำยัง ‘ทำแท้ง’ เด็กอีก เขาจะต้องเกลียดเธอแน่ เกลียดจนถึงขั้นสุด!ในที่สุดเธอก็เป็นผู้หญิงเลว วัจสารู็สึกดีจริงๆ!เธอไม่ลังเลที่จะก้าวต่อไปข้างหน้า เดินไปเรื่อยๆ ทั้งที่ก็ไม่รู้ว่าจุดหมายอยู่ตรงไหนคิดเพียงแค่อยากออกไปจากตรงนี้ออกไปให้ไกลจากธัชชัย เพราะมีแค่เพียงการออกไปให้ไกลจากธัชชัยถึงจะสามารถออกห่างจากกนิษฐาได้มากพอและก็จะสามารถหนีจากอำเภอพัดรักได้! หนีจากทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับความเจ็บปวดในห้องเล็กๆ แคบๆ นั่น!เธอไม่ต้องการความมั่งคั่งร่ำรวย ไม่ต้องการเสื้อผ้าอาหารอาภรณ์เธอต้องการแค่เพียงสถานที่ที่เงียบสงบและชีวิตที่อิสระให้แก่ลูกเหมือนกับว่าเธอคิดอะไรขึ้นมาได้ วัจสาก็หยุดฝีเท้าลงซ่อนตัวภายใต้ร่มไม้จากสายฝนที่เย็นจัดวัจสายกมือขึ้นหลักจากนั้นพยายามดึงกระเป๋าเล็กๆ ออกมาจากผ้าด้านในที่อยู่ด้านหลังกระโปรงฤดูหนาวของตนเองในนั้นมีบัตรประชาชนชั่วคราว,พาสปอร์ตวีซ่าและที่สำคัญที่สุดคือเงินหนึ่งหมื่นดอลล่า!กนิษฐานานๆ จะ ‘ใจดี’สักครั้งเธอจะปล่อยไปได้ยังไงถ้าหากว่าเธอเอาเงินหมื่นดอลล่าไปแลกเป็นสกุลเงินจีนมันก็จะมีค่ามากถึง6หมื่นกว่าหยวนแม้ว่าจากการคำนวณด้วยตนเองนี้ความต่างของ8หมื่นกับหนึ่งแสนจะห่างกันเล็กน้อย แต่ว่าถ้าเธอใช้จ่ายอย่างประหยัดก็ไม่น่าเป็นอะไร หรือก็บอกได้ว่าตนเองก็มี2มือไม่ใช่หรอ?วัจสาเตรียมเลือกสถานที่ ควรจะเป็นที่ที่คนไม่สามารถหาเจอได้. ตนเองได้วางเงินมัดจำไว้แล้วและเจ้าของห้องก็น่าจะรอให้เธอไปหาอยู่ที่นั่นตอนนี้ถ้าเธออยากทำก็ต้องรีบทำให้ไวและรีบไปให้ถึงที่นั่นให้ไวที่สุดแต่วัจสาก็นึกขึ้นมาได้อีกว่าตนเองจะไปอย่างรีบร้อนอย่างงี้ได้หรอ ควรที่จะติดต่อกับแวววัยหรือปยุตไว้ล่วงหน้าก่อนมั้ย?แต่วัจสาก็คิดกลับมาอีกว่า งั้นก็ถือว่าช่างมันเธอไม่อยากให้มีปัญหาอื่นๆ เข้ามาแทรกเพิ่ม. อุบัติเหตุต่างๆ ที่พอจะทำให้แผนของไม่สำเร็จวัจสาหวาดกลัวพวกอุบัติเหตุอย่างนี้จริงๆตอนนี้ก็รีบเรียกรถไปที่สถานนีรถไฟ ให้ออกไปจากเมืองSให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน. ขอเพียงแค่สามารถที่จะออกไปจากที่นี่ได้ไปถึงไหนมันก็ไม่สำคัญวัจสาอยากข้ามตรงถนนที่เสริมมาเพื่อที่จะได้เข้าไปที่ถนนหลักและเรียกรถแท็กซี่“โอ้ะ…..”อาจเพราะด้วยความไม่ระวังและด้วยความที่วัจสาไม่ได้มองถนนใต้เท้าจึงโดนก้อนหินที่อยู่ตรงถนนเสริมทิ่มที่ใต้เท้า โชคดีที่หินนั้นไม่ได้แหลมดังนั้นเท้าของวัจสาจึงไม่มีเลือดไหลเมื่อถึงตอนนี้เธอเพิ่งจะตระหนักได้ว่าตนเองไม่ได้สวมรองเท้าก่อนที่จะวิ่งออกมา