วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 456 กระสุนทะลุผ่านหัวเขาไป
ตอนที่ 456 กระสุนทะลุผ่านหัวเขาไป
วัจสาหันไปมองอย่างรวดเร็ว ดวงตาเบิกกว้าง พร้อมๆ กับน้ำตาที่เอ่อหน่วยหยดลงอีกครั้ง
กระสุนแทงทะลุตรงไปที่ต้นขาขวาของธัชชัย เลือดทะลักออกมาทันทีที่กระสุนลากผ่าน เห็นเป็นรูเลือดขนาดใหญ่
ร่างสูงยาวของธัชชัยเซไปแล้วเกาะยันร่างไว้กับรถเข็น เพื่อไม่ให้ร่างตัวเองล้มลง
อำเภอพัดรักได้พูดไปแล้ว ว่าเขาจะให้ธัชชัยได้จ่ายให้แก่ความโอหังอวดดีของตัวเขาเอง!
กระสุนนัดนี่เป็นผลลัพธ์จากประโยคที่ว่า ‘ถ้าคุณยังเป็นลูกผู้ชาย ก็ไม่ควรที่จะให้ผู้หญิงที่อ่อนแอคนหนึ่งต้อง ต้องกระสุน’ และมันเป็นสิ่งที่เขาต้องชดใช้
เดิมทีอยากจะตีเข้าไปที่หน้าขาเพื่อให้เขาคุกเข่าลง เพื่อที่จะละลายความโอหังของตัวชายหนุ่ม
แต่ไม่คิดเลยว่าธัชชัยนั้นจะเห็นไปเพียงไม่กี่ก้าวก่อนที่จะยืดตัวให้แข็งแกร่งขึ้นมาได้ใหม่อีกครั้งยังมองกลับไปที่อำเภอพัดรักด้วยสายตาที่มั่นคงและเยือกเย็น
ตาลูกท้อคู่นั้น ไม่เพียงแต่สงบและแข็งแกร่ง แต่ยังคงเต็มไปด้วยความอยากจะกินเลือดกินเนื้ออำเภอพัดรักเข้าไปอีก
“ชัย….”
วัจสาร้องเรียกด้วยเสียงสะอื้น ในที่สุดเธอก็เข้าใจความหมายที่เขาพูด ที่เขาพยายามยั่วให้อีกฝ่ายโกรธเพื่อที่จะเปลี่ยนวิถีกระสุน ให้เปลี่ยนไปเป็นตัวเขาเอง
“ฟังเสียงคร่ำครวญของผู้หญิงของแกสิ น่าสงสารจริงๆ ฉันดูแย่ไปเลยว่ามั้ย? ” อำเภอพัดรักเย้ยหยัน
วัจสารีบฮึบปาดน้ำตาของเธอทันที
อื้ม นี่สิถึงจะสมกับเป็นผู้หญิงของธัชชัย!
“อำเภอพัดรัก แกคงแก่แล้วสินะ ไม่มีแรงจะยิงอีกสักนัดแล้วหล่ะมั้ง? ” ธัชชัยพูดพลางหัวเราะ เขาใช้วิธีการแดกดันเพื่อยั่วให้อำเภอพัดรักยิงเขาซ้ำอีกนัด
แท้จริงแล้วเขาก็เพียงเพื่อถ่วงเวลาเอาไว้เท่านั้น เพื่อที่จะให้กรดลและหน่วยรบพิเศษของไผ่ได้มีเวลามากขึ้นอีกสักหน่อย!เมื่อครู่ที่เขาจูบไปที่หน้าผากของวรพลนั้น เขาก็รู้สึกได้ถึงเครื่องติดตามที่แขนของเขานั้นได้เริ่มทำงานแล้ว ไอ้สิ่งเล็กนั่นก็ทำให้เขาคันเล็กน้อย ดูเหมือนว่ากรดลกำลังบอกเขาว่า เขากำลังมุ่งหน้ามาที่นี่แล้ว!ประโยคที่เต็มไปด้วยความโอหังของเขานั่น อำเภอพัดรักกลับไม่ได้สนใจอะไรขาขวาที่ถูกยิงของธัชชัยเริ่มสั่น เขาจึงหันเหไปทิ้งน้ำหนักไว้ที่ขาซ้าย เพื่อลดแรงกดในด้านที่ถูกยิงตอนนี้อำเภอพัดรักได้หมุนกระบอกปืนหมายไปที่วัจสาอีกครั้ง จากนั้นก็ลดลงมาที่ท้องของเธอในท้องนั้นยังมีสิ่งมีชีวิตตัวน้อยที่อายุได้4เดือนอยู่ข้างใน เขาเพิ่งจะอายุได้4เดือนเท่านั้น!ในครั้งนี้วัจสาไม่ได้หันหนีไปไหน เธอยืนประจันหน้าต่อหน้าอำเภอพัดรัก มือทั้งสองโอบกอดท้องของเธอเอาไว้แน่นเพื่อปกป้องลูกน้อยของเธอด้วยเพราะเธออยากให้เจ้าตัวน้อยได้รู้ว่า หม่ามี๊ของเขาไม่อาจที่จะทิ้งเขาไปไหนได้ หากจะต้องตาย หม่ามี๊ก็ขอตายก่อนลูก!แต่ลูกรักของหม่ามี๊เอง หนูก็เป็นลูกของพ่อด้วย พ่อของหนูยังสามารถที่จะเผชิญหน้ากับปีศาจร้ายตรงหน้าได้ ลูกรักเองก็ต้องทำได้!ตาของเธอเบิกขึ้นแล้วจ้องไปที่อำเภอพัดรัก เพื่อที่จะเผชิญหน้ากับปีศาจที่โหดร้ายและไร้ซึ่งมนุษยธรรมวัจสาที่กำลังเผชิญหน้ากับความตายนั้นทั้งหวาดกลัว ทั้งยังสงบเงียบในเวลาเดียวกัน ด้วยเพราะมีธัชชัยที่อยู่ข้างๆ เธอด้วยเขาที่ซึ่งอาจไม่ได้รักพวกเธอสองแม่ลูกนัก แต่เธอก็ยังคงไม่อาจที่จะหยุดความรัก ที่รักไปแล้หมดหัวใจได้ ผู้ชายที่ซึ่งยอมที่จะสละทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อพี่ชายของเขา อย่างน้อยเขาก็เป็นน้องชายที่ประเสริฐไปด้วยความรักที่บริสุทธิ์ต่อพี่ชายที่ที่เภอพัดรักนั่งอยู่นั้นหันหน้าออกตรงไปทิศตะวันตก ในขณะที่วัจสาหันหน้าไปทางทิศใต้ จากมุมของเธอนั้นสามารถเห็นมุมหน้าของอำเภอพัดรักได้อย่างถนัดตาทีเดียวจริงๆ ในตอนที่มองมุมหน้าของเธอนั้น วัจสาก็ยังคิดไม่ออก แต่เมื่อมองไปยังที่ส่วนท้ายตาของเขาตรงที่มีแผลเป็นอยู่นั้น เธอก็เพิ่งจะนึกอะไรออกมาได้ด้วยเพราะเธอเรียนออกแบบมา ดังนั้นความจำเธอจึงค่อนข้างดีและชัดเจนรอยลบตรงนั้น เธอคิดไปเองว่ามันเป็นรอยลบ!ท้ายสุดเธอก็นึกขึ้นได้ว่า เธอจำมันออกมาจากรูปวาดเป็นภาพวาดของแม่ธัชชัย!รูปนั้นวาดเสร็จไว้เพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น ที่ที่วัจสาคิดว่ามันเป็นรอยลบนั้นจริงๆ แล้วไม่ใช่ มันเป็นรอยแผลเป็นนั่นเอง!ดังนั้นมันจะเป็นเหตุผลที่ในตอนที่เธอเห็นรูปแล้วจึงนึกสงสัยว่าทำไมก็เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเป็นรูปของหนุ่มอายุไม่มาก ทำไมถึงเป็นรอยลบที่ดูเหมือนตีนกา ที่แท้มันเป็นรอยแผลเป็นวัจสายิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่า คนที่แม่ของธัชชัยวาดนั้น จริงๆ แล้วอาจจะเป็นอำเภอพัดรักก็ได้!ผู้ชายที่มีดวงตาประดุจอินทรีและคมประดุจเหยี่ยวนั้น…มันดูเหมือนตาของอำเภอพัดรักในตอนนี้เป๊ะเลย…..วัจสายิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่ามันคลับคล้ายคลับคลา…แต่ในขณะนั้นทันใดนั้นเอง ก็เกิดเสียงแผดขึ้นอย่างที่เธอไม่ทันจะเตรียมตัวหัวใจของเธอเต้นแรง ในขณะที่หัวสมองในขณะนี้ว่างเปล่าไปแต่ร่างกายของเธอก็ยังคงเรียบร้อยดังเดิม ดูเหมือนว่าคนที่ถูกยิงยังคงไม่ใช่เธอและเธอก็พบว่ามันเป็นอีกครั้งที่ ธัชชัยเป็นคนที่อำเภอพัดรักยิง!กระสุนนัดนี้ไม่ได้ทะลุออก แต่ปักเข้าไปที่หน้าอกด้านซ้ายของธัชชัย ทิ่มไปที่หัวใจของเขา!เมื่อเห็นหน้าอกด้านซ้ายของเขามีเลือดไหลออกมาไม่หยุด วัจสาก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา “ธัชชัย!”“ร้องอะไรเล่า? ผมยังไม่ตายสักหน่อย!”ธัชชัยยังคงยิ้มอยู่โดยยิงที่ขาไปหนึ่งนัด ซ้ำยังโดนไปที่อกอีก ไม่ว่าเขาจะแกร่งกล้าแค่ไหนก็ตามที แต่มันก็เป็นเพียงแค่ร่างกายของมนุษย์ปุถุชนคนหนึ่ง โดนความเจ็บปวดถาโถมรวมกันถึงขนาดนี้ ยังจะยิ้มออกมาได้อีก!หัวใจของวัจสาเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งหัวใจ เธอไม่ได้อยากจะร้องไห้ออกมาอยู่เห็นๆ ไม่อยากให้อำเภอพัดรักต้องมาดูถูกเธอ ไม่อยากให้ธัชชัยต้องเสียหน้า เธออยากที่จะเผชิญหน้ากับอำเภอพัดรัก เผชิญหน้ากับความ อย่างอาจหาญ….แต่เห็นท่าทีของธัชชัยแล้ว เธอไม่อาจที่จะเอามันออกมาได้เห็นธัชชัยที่เต็มไปด้วยเลือด กับแขนข้างหนึ่งที่ดูเป็นอัมพาต อีกด้วยขาขวาก็ยังนองไปด้วยเลือด วัจสาก็แทบจะล้มทั้งยืน“อำเภอพัดรัก นายยิงฉันเถอะ อยากจะเล่นสนุกอะไรยังไง เดี๋ยวฉันจะเล่นกับนายเอง ปล่อยชัยไปเถอะ!”วรพลที่อยู่ในรถเข็นตัวสั่นไปหมด เขาพยายามจะโน้มตัวที่ถูกผูกเอาไว้กับรถเข็นเพื่อที่จะไปหาธัชชัย แต่ด้วยเชือกที่ผูกนั้นแน่นราวกับเงื่อนตาย เขาจึงไม่สามารถจะออกไปได้”“พี่ใหญ่ ผมยังมีลมหายใจอยู่ไม่ใช่เหรอ? ยังไม่ถึงขนาดที่พี่จะต้องมาปกป้องผมหรอก!” ธัชชัยที่ไหลออกมานั่นไม่ใช่น้ำธรรมทั่วไป แต่เป็นเลือดที่จำเป็นที่จะต้องมีไว้หล่อเลี้ยงหัวใจทั้งนั้นธัชชัยเริ่มรู้สึกว่าสติของเขาเริ่มที่จะเลือนราง แต่เขาไม่อาจที่จะสติหลุดไปได้ เขายังจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปแม้จะถูกยิงถึงสามนัดถ้าเป็นแบบที่กรดลว่าไว้นั้นว่ายังไงก็ตามแต่ อำเภอพัดรักไม่มีทางที่จะผิดคำพูดเด็ดขาด เขาจะต้องปล่อยพี่ชายของเขาให้มีชีวิตอยู่ไป“อำเภอพัดรัก เอาสิ ดูเหมือนฉันจะเริ่มเสพติดมันซะแล้วหล่ะ เล็งดีๆ หล่ะครั้งนี้อย่ามือสั่น! ”ธัชชัยยังคงหัวเราะต่อไป เขาใช้วิธีเดิมในการยั่วยุอำเภอพัดรัก เพื่อให้ลั่นไกหนสุดท้ายที่ตัวของเขาหากเป็นแบบนั้น พี่ชายของเขาจะปลอดภัย อีกทั้งไผ่และกรดลก็อาจจะนำกองกำลังมาช่วยในเวลาที่เขายังคงกัดฟันฝืนทนไหว แล้วยังยัยซื่อบื้อที่อดกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหวนั่นอีก!