วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 442 เธออยากให้ฉันตายอีกรอบหรอ
ตอนที่ 442 เธออยากให้ฉันตายอีกรอบหรอ
กรดลพูดอย่างง่ายดาย แต่คำพูดด้านหลังนั้น ธัชชัยไม่รู้ว่าเขาพูดจริงหรือพูดเล่น
เขาอึ้งไปนิดหน่อย แล้วก้มลงดูแผลที่หัวไหล่ตัวเอง
มีเพียงถั่วเขียวเม็ดเท่านั้น ที่สามารถปล่อยผ่านได้ กล้ามเนื้อแทบไม่รู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอม แต่กลับมีความรู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูก
“ทำไมนายไม่ใส่ระเบิดเหลวมาในฉันเสียเลยล่ะ? จะได้ตายไปพร้อมๆกับอำเภอพัดรักเสียทีเดียวเลย!”
ธัชชัยตะคอกด้วยความโกรธ เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ทำให้สิ่งที่อัดอั้นในร่างกายค่อยๆปลดปล่อยออกมา
นายอยากจะฝังหลุมเดียวกับอำเภอพัดรัก พร้อมด้วยลูกเมียตัวเองงั้นเหรอ?” กรดลคาดเดาสิ่งที่ธัชชัยคิด
เขาหยิบผ้าล้างพิษออกมา ค่อยๆเช็ดไปยังแผลที่เลือดไหลของธัชชัย แต่ไม่ได้ทายาสมานแผลให้
แผลที่ผสานเองจะดูธรรมชาติมากกว่า
ธัชชัยนั่งเงียบ แล้วจึงลองพูดถามขึ้น “นายรู้จักอำเภอพัดรักดีขนาดนี้ คนที่ถูกฉันเลือก ก็ได้มีชีวิตต่อแน่ๆใช่ไหม?”
กรดลมองธัชชัยด้วยแววตาฮึกเหิม แล้วจึงตอบรับเรียบๆ
“ปกติแล้ว ก็จะไม่ตาย”
“แล้วถ้าไม่ปกติล่ะ?” ธัชชัยไล่ถาม“ถ้าไม่ปกติ? รู้สึกเหมือนจะพูดยาก”ถามก็เหมือนยังไม่ได้ถาม“แล้วฉันและอีกฝ่ายที่ไม่ถูกเลือกจะตายยังไง?” ธัชชัยถามธัชชัยขยับทำท่าพลางเดินไปที่กระเป๋าผ้าเตรียมเอาสว่านเก็บเอาไว้ แล้วจ้องธัชชัยเขม็ง“ทำไมนายถึงพูดอย่างสิ้นหวังอย่างนี้ล่ะ? ลองดูก่อน ก็จะรู้เอง” ความหมายของกรดลคือ เขาไม่มางตอบคำถามของธัชชัยธัชชัยหรี่ตา แล้วมองไปยังกระเป๋าที่กรดลกำลังเก็บของ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกและดุดัน “ถ้าเดาไม่ผิดล่ะก็ นายคงจะเป็นหนึ่งในบรรดาลูกเลี้ยงที่ถูกอำเภอพัดรักทิ้งสินะ?”สิ่งที่กรดลกระทำทำให้เขาเข้าใจในความหมายของคำว่า รับใช้กษัตริย์ก็เหมือนกับรับใช้เสือกรดลไม่ได้ยอมรับ และไม่ได้ปฏิเสธ เขาเพียงยอมรับเงียบๆในใจ“ฉันเคยบอกแล้ว ฉันไม่สนสิ่งที่ผ่านมา แต่ตั้งแต่วินาทีที่ฉันช่วยนายมา นายก็ต้องซื่อสัตย์ต่อฉัน!” ธัชชัยเลิกคิ้วเบาๆ “ถ้าฉันไม่อาจฆ่าเขาด้วยน้ำมือตัวเองได้ นายก็ต้องทำแทน!”“น่าเสียดาย ฉันต้องปฏิเสธหน้าที่อันหลังนี้! นายไปให้คนอื่นจัดการเถอะ!”“ไม่กล้าพรากชีวิตพ่อเลี้ยงนายเหรอ? แล้วตอนนี้นายกำลังทำอะไร?”ธัชชัยยิ้มอย่างเย็นเยือกและกรดลก็ตอบนิ่งๆ “รักษาชีวิตของนาย!” เขาหันตัวมาแล้วพูดเสริมอีกประโยค “ฉันจะพยายามสุดความสามารถในการรักษาชีวิตนายเอาไว้ หรือนายจะเลือกที่จะฆ่าตัวตายก็ได้!”ธัชชัยอยากจะมีเรื่องกับกรดลจริงๆ เพราะสิ่งที่กรดลพูด ทำให้เขาโมโห! มันน่าเจ็บใจนัก!“นายตอบฉันอีกหนึ่งคำถาม: อำเภอพัดรักจัดการสองแม่ลูกยังไง?” ธัชชัยแทบจะกดความโมโหในใจไว้ไม่ไหวแล้ว ร่างของเขาพุ่งตรงไปยังกรดลที่เก็บของอยู่“อย่าขยับ! เป็นวิศาล!”กรดลถูกยกมาอยู่ที่เอวของธัชชัยเพียงพริบตา แล้วเขาก็อ่อนตัว ออกแรงดันไปบนพรมถ้าหากจะบอกว่าวิศาลเป็นผู้ต่อยตีที่เก่งที่สุด กรดลก็คงจะเป็นผู้ที่เล่นตุกติกเก่งที่สุด เขารู้ทุกจุดในร่างกายดี และเล่นถึงชีวิตทุกครั้งต่อหน้าธัชชัย เขาใช้แรงเพียงไม่ถึงหนึ่งในห้า ก็หลุดพ้นออกมาได้ชั่วคราวกรดลไม่ต้องการที่จะยืดเยื้อกับธัชชัยอีกต่อไป เขาได้ยินเสียงจากบันไดก่อนธัชชัยจะได้ยิน“นายกลัววิศาลขนาดนั้นเลยเหรอ?” ธัชชัยทนความเจ็บ มองดูสีหน้าที่ตื่นตระหนกของกรดล“นายอยากจะตายอีกครั้งเหรอ?” กรดลพูดด้วยความระมัดระวัง และมีความหมายลึกซึ้งธัชชัยยังไม่ทันได้พูดความหมายของประโยคนั้น กรดลก็ถือถุงผ้ากระโดดหน้าต่างหายตัวไปแล้วที่แท้ โจรพวกนี้ ชอบกระโดดหน้าต่างนี่เองครั้งนี้เป็นภูษิตเปิดประตูให้วิศาล“ธัชชัยล่ะ?” วิศาลถามออกมาอย่างไม่อ้อมค้อม“คุณชายอยู่ด้านบนครับ” ภูษิตตอบ “ผมจะขึ้นไปเรียกเขาให้”“ไม่ต้องล่ะ ฉันขึ้นไปเอง” วิศาลเดินเหยียบบันไดขั้นแรกแล้วก็หยุดฝีเท้าลง หันกลับมาถาม “คุณชายรองของพวกนายกินข้าวยัง?”“กินแล้วครับ กินได้เยอะอยู่ครับ” ภูษิตตอบตามความจริงวิศาลพยักหน้า พลางครุ่นคิด “คืนนี้พวกนายก็ไม่ต้องขึ้นไปแล้ว ฉันจะดูแลเขาเอง”พูดเช่นนี้ ก็แสดงว่า คืนนี้วิศาลจะค้างที่นี่“งั้นก็รบกวนคุณวิศาลด้วยครับ”ที่จริงวิศาลมาค้างที่นี่ ก็ทำให้ภูษิตสบายใจขึ้นเรื่องราวมาถึงขั้นนี้แล้ว ป้าอ้อยกับพ่อบ้านภูษิตก็รู้ดี ถ้าหากเสียสละชีวิตหนึ่งคนเพื่อช่วยคนทั้งบ้านล่ะก็ คงจะเป็นวรพลที่เหมาะสมที่สุด