วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 398 ความรักที่ไม่มากพอ
ตอนที่ 398 ความรักที่ไม่มากพอ
“ฐา เธออยู่ไหนหน่ะ? ทำไมถึงไม่ได้อยู่ที่บ้านตระกูลศรีทอง? ” เสียงของธัชชัยฟังดูอบอุ่นและเรียบราวกับไม่ได้โกรธเธอในสิ่งที่อำเภอพัดรักทำ
“ทำไม? ถ้าฉันอยู่ที่บ้านคุณจะใช้ประโยชน์จากฉันแลกตัวกับนังคนต่ำต้อยวัจสาหรือยังไง? ”กนิษฐาพูดด้วยเสียงเศร้าสร้อย
“จะคิดถึงเรื่องที่ไม่ได้ทำไปทำไม? ฐาเรามาเจอกันหน่อยมั้ย? ฉันจะรอเธอที่ร้านอาหารในเมือง”
ครั้งนี้ดูเหมือนว่าความอดทนของธัชชัยจะมีสูงมากทีเดียว เขายังคงพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ฮ่าๆ ” กนิษฐาหัวเราะเย็นๆ ขึ้นมาสองครั้งก่อนจะพูดต่อ “น่าเสียดายที่วันนี้ฉันไม่อยู่ในอารมณ์ที่ดีนัก ไม่อยากไป! ”
“ก็เพราะว่าอารมณ์ไม่ดีนั่นไง จึงต้องมาเดินเล่นผ่อนคลายสักหน่อย ฉันจะรอเธออยู่ที่นั่นนะ”
รอเธออยู่ที่นั่น คำพูดนั้นทำเอากนิษฐาตกใจ นานมากแล้วที่ธัชชัยไม่ได้พูดกับเธอด้วยคำที่อ่อนโยนแบบนี้
ฟังแล้วรู้สึกดี ฟังแล้วหัวใจของเธอพองโต
“แต่ว่าตอนนี้อารมณ์ฉันดีแล้วหล่ะ เพราะมีของเล่นใหม่ ไม่ออกไปฉันก็มีความสุขได้ คุณอยากรู้มั้ยหล่ะว่ามันคืออะไร? ”
สายตาของเธอมองไปยังห้องที่วัจสาอยู่ เรียวปากของกนิษฐากระตุกขึ้นอย่างเย็นชา
“ล้างหูรอฟังแล้ว” ธัชชัยเพียงพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวล ด้วยความฉลาดของเขานั้น ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าไอ้สิ่งที่กนิษฐาเรียกว่าความบันเทิงนั้นคืออะไร
“ก็ยัยอินโนเซ้นต์ของพวกคุณหน่ะสิตอนนี้ตัวแดงไปหมดแล้ว ฉันหล่ะไม่อยากจะมองสักเท่าไหร่เลย เลือดเต็มไปหมด น่าสงสารเสียงจริ้ง! ”ในขณะที่พูดเธอก็เดินเข้าไปที่ห้องขัง “ไม่งั้นจะให้ฉันถ่ายรูปให้คุณดูมั้ยหล่ะ? ให้คุณได้เพลิดเพลินกับมันซะหน่อย”กนิษฐาวางเลนส์กล้องเข้าไปในห้องขังนั้น เพื่อที่จะถ่ายเอาร่างที่ดูไร้จิตวิญญาณของวัจสา ใบหน้านั้นเปื้อนเลือดและรุงรัง เธอดูเหมือนคนไม่มีวิญญาณ เป็นดั่งหุ่นไล่กาที่ไร้ชีวิตปลายสายทางด้านธัชชัยเงียบไปสักพักก่อนจะพูดด้วยเสียงที่ชุ่มหัวใจอีกครั้ง“เธอมีอะไรน่าสนุกเล่า? ให้ฉันเล่นกับเธอดีกว่ามั้ย? ฉันน่ะสนุกกว่ายัยซื่อบื้อนั่นตั้งแยะ! ”“อั้ยหยา ธัชชัย ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าคุณจะใจไม้ไส้ระกำขนาดนี้ มีคนเคยพูดไว้ว่าเป็นสามีภรรยากันคืนเดียวครองคู่กันไปร้อยวัน แล้วนี่คุณนอนกับหล่อนมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ไม่มีความรู้สึกอะไรเลยหรือไง? ”กนิษฐาพูดยิ้มๆ ยิ่งธัชชัยโหดร้ายกับวัจสามากเท่าไหร่ เธอยิ่งมีความสุข“เธอเป็นหญิงที่พี่ฉันเลือกให้ เพื่อที่จะได้มาปรนนิบัติฉัน”ธัชชัยเริ่มอธิบายเหตุผลที่แต่งงานกับวัจสา เพื่อจะให้กนิษฐาคลายความเคืองใจ“ให้คุณ คุณก็เอาเลยหรือไง? ”“เธอก็รู้นี่ เพื่อพี่น้อง มันไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าพี่ชายฉัน”“แล้วทำไมคุณถึงรักเธอ? ”“พจนานุกรมของฉัน ไม่มีคำว่า “รัก”อยู่ในนั้น ถ้าหากจะรัก ฉันก็รักพี่ชายฉัน”จู่ๆ กนิษฐาก็ด่ากราดขึ้นมาเสียงดัง “ธัชชัย คุณอย่าคิดที่จะมาหลอกฉันต่อคุณหน่ะชอบที่จะหลับนอนกับเธอไม่อย่างนั้นจะนอนทำไมตั้งหลายครั้งหลายครา”“แล้วของฟรีเธอไม่กินหรือไง? นี่ผู้หญิงฟรีๆ เลยนะจะไม่ทำอะไรเลยเหรอ? ”กนิษฐาไม่รู้ว่าเธอกำลังเข้าไปอยู่ในกับดักของธัชชัยอย่างไม่รู้ตัว เขามักจะลวงแบบนี้เสมอ เขามีความสามารถที่จะทำมันตลอด“ธัชชัยให้มันน้อยๆ หน่อยนะ ฉันไม่หลงกลคุณหรอก คุณแค่พยายามหลอกให้ฉันออกไป”กนิษฐาฉลาดมากพอสมควร แต่ด้วยเพราะธัชชัยก็เป็นคนที่เธอรักมาก ความฉลาดเธอจึงยังไม่พอ“ฉันจะรอเธอที่นั่น ถ้าเธอไม่มาฉันก็ไม่กลับ” ธัชชัยพูดจบเขาก็วางสายลงไปทันทีกนิษฐาพอวางสายไปจากธัชชัยแล้วเธอก็เงียบงันอยู่นานเห็นได้ชัดว่าธัชชัยกำลังหลอกเธออยู่ แต่เธอก็ยังคงลังเล นี่มันมีล้านครั้ง ถ้ามันเป็นหนึ่งในล้าน ถ้าหากว่าครั้งนี้เขาพูดจริงหล่ะจนกระทั่งเข้มพูดขึ้นมา นั่นยิ่งทำให้เธออยากที่จะไปพบเขามากยิ่งขึ้น มันเหมือนกับจิตวิทยาอะไรสักอย่างหนึ่ง“ฐา อย่าไปเลย มันก็เป็นเพียงวิธีที่เขาใช้หลอกคุณ”แค่นั้นก็รู้เลยว่าเข้มไม่ใช่คนที่ฉลาดทางอารมณ์นัก จริงๆ ไอคิวไม่ได้มากเลยตามที่เข้มว่า กนิษฐายิ่งอยากจะไป ถึงถูกเขาหลอกอีกก็ไม่เป็นไร แค่อย่างน้อยได้เจอก็พอแล้ว“ยิ่งคุณไม่ให้ฉันไป ฉันก็ยิ่งอยากจะไป ไม่อย่างนั้นเขาจะกินฉันได้เหรอ? ”ถ้าเกิดว่าธัชชัยอยากจะกินเธอหล่ะก็ เธอก็จะขัดสีฉวีวันส่งตัวเองไปให้เขาเลย“……”เข้มได้แต่เงียบ แต่ก็ยังตกลงตามความหยิ่งผยองของเด็กวัยยี่สิบกว่า“ก็ได้ งั้นฉันไปด้วย”ธัชชัยที่วางสายไปนั้น สายตายังหยุดนิ่งค้างเติ่งอยู่กับรูปที่กนิษฐาส่งมาให้อยู่นาน มีร่างของหญิงสาวที่ถูกห่อหุ้มอยู่ในเงามือตรงนั้นดูไม่ค่อยจะสู้ดีนัก ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเธอชุ่มไปด้วยเลือด ผมเผ้าก็ดูยุ่งเหยิง นั่นยิ่งทำให้ธัชชัยปวดใจ“เป็นสามีภรรยาหนึ่งวันอยู่ด้วยกันไปอีกร้อยวัน ฉันนอนกับเธอมาตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ฉันก็ยัง….โหดร้ายอะไรได้ขนาดนี้”ธัชชัยยิ้ม มันเป็นยิ้มที่ขมขื่น ความรู้สึกที่แสนเจ็บปวดนั้นซึมทะลุเข้ามาในกระดูกของเขากรดลมองรูปที่ส่งผ่านมาในโทรศัพท์ของธัชชัยผ่านๆ ดวงตามองไม่แยแส ในพจนานุกรมของกรดลนั้น ไม่มีความสงสารหรือเห็นใจใดๆ ทั้งนั้นผู้แสวงหาคมดาบ มันไม่แปลกที่เห็นอะไรแบบนี้จนชินตา แต่ด้วยสีหน้าของธัชชัยตอนนี้นั่นทำให้กรดลคิ้วขมวด