วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 385 กลัว 2
ตอนที่ 385 กลัว 2
“คุณชายใหญ่! ”
พ่อบ้านภูษิตร้องเรียกขึ้นอย่างตื่นตกใจ รีบปรี่เข้าไปประคองวรพลที่อยู่บนพื้น
ธัชชัยที่เดิมทีจะตรงเข้าไปช่วยวรพลขึ้นมา แต่กลับถูกกนิษฐาขวางไว้แล้วไล่ตีเขา
ธัชชัยตะโกนใส่เธอในทันที “กนิษฐานี่เธอบ้าไปแล้วหรือไงฮะ? ”
“คุณมันบ้า ธัชชัย ทำไมถึงได้ใจร้ายแบบนี้ ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้ คุณรู้มั้ยว่าฉันเจ็บปวดขนาดไหนฮะ? ”
“เพื่อช่วยคุณ ฉันต้องคุกเข่าให้กับพ่อเลี้ยงอยู่กับพื้นถึงสามวันสามคืน”
“เพื่อช่วยคุณ ฉันทั้งอดอาหาร ตัดเส้นเลือด สรรหาวิธีต่างเท่าที่จะคิดได้”
“ทำไมคุณถึงได้ใจร้ายกับฉันแบบนี้? เราเคยรักกันแท้ๆ นะ”
“ธัชชัยคุณคิดว่าที่ฉันรักคุณมันผิดตรงไหนเหรอ? ทำไมฮะทำไม? ทำไมคุณถึงได้โหดร้ายแบบนี้! ”
ใบหน้างามของกนิษฐาชุ่มไปด้วยน้ำตา ที่ไหลออกมาเป็นก๊อกแตกไม่หยุด
วัจสาฟังกนิษฐาร้องคร่ำครวญอย่างเงียบๆ ที่แท้เขาก็เคยรักกันมาก่อนจริงๆ
หากถ้าเธอไม่ไปทำร้ายวรพล พวกเขาตอนนี้ก็ควรจะเป็นครอบครัวที่มีความสุขไม่ใช่เหรอถ้าอย่างนั้น? และแน่นอนหล่ะตระกูลศรีทองก็จะไม่มีคนที่จะต้องมาแต่งงานด้วยอย่างวัจสา
หลังจากที่กนิษฐาทั้งต่อยทั้งเตะธัชชัยไปแล้ว ก็เหมือนว่าเธอยังระบายมันออกไม่หมด เธอจึงเริ่มกวาดของบนโต๊ะเทลงพื้นจนหมดสิ้น“เพล้ง เพล้ง”เสียงของตกลงมาแตกไม่หยุดวัจสากินเนื้อวัวไปไม่กี่คำเท่านั้น นอกนั้นเธอยังไม่ได้ตักเลยอาหารที่มากมายเกลื่อนโต๊ะที่ป้าอ้อยทุ่มทุนความเหนื่อยยากทำมันมาทั้งวันนั้นถูกกนิษฐากวาดลงไปเสียสิ้นกนิษฐาทั้งหัวเราะและร้องไห้อย่างกับคนบ้าที่ไร้ซึ่งการควบคุมไปเสียหมดสิ้นป้าอ้อยแค่นั่งกอดวัจสาอยู่ข้างๆ เพื่อที่จะปกป้องให้ไม่ว่าจานหรือถ้วยอะไรลงแค่ที่ตัวของเธอเอง“ฉันสาบานเลย ฉันจะฆ่าพวกเธอด้วยมือของฉันเอง! ”“ฉันจะร่วมมือกับพ่อเลี้ยง ฆ่าพวกคุณให้ตาย! ”“และนั่นคือสิ่งตอบแทนที่พวกเธอหลอกฉัน เล่นกับความรู้สึกของฉัน! ”เธอทิ้งคำร้ายกาจนั้นก่อนที่จะตรงดิ่งไปที่ประตู เพื่อที่จะออกไป“อย่าให้เธอออกไป! ”ธัชชัยที่อุ้มวรพลขึ้นมานั่งที่รถเข็นดังเดิมแล้วนั้น เขาก็ปรี่ตามทางที่กนิษฐาดิ่งไปเขาจับเอาตัวของกนิษฐาที่กำลังเปิดประตูเพื่อไม่ให้เธอออกไปจากบ้านตระกูลศรีทองเมื่อเธอถูกดึงออกมานั้นทำให้เธอเซถลาสะดุดลง และเมื่อเห็นคนที่ทำว่าเป็นที่ธัชชัย เธอจึงอดไม่ได้ที่จะด่ากราดเขาไปอีก“ธัชชัยคุณจะต้องชดใช้ในสิ่งที่คุณทำกับฉัน! พวกเขาทุกคนจะต้องตาย แล้วก็เธอ วัจสา ผู้ชายที่ฉันไม่ได้ ก็จะไม่มีใครได้เขาไปทั้งนั้น! ”“ฐา ฐา ฟังหน่อย เป็นฉันไม่ดีเอง…ใจเย็นก่อน….ฟังหน่อยนะ”ธัชชัยเอากนิษฐาที่บ้าไปอย่างไม่สามารถควบคุมได้เอามาไว้ในอ้อมกอด และลูบหลังเธอเบาๆ การกระทำอย่างนั้นทำให้เธอค่อยๆ สงบลงแล้วเขาจึงส่งสัญญาณให้หมอภาคินไปเอายาระงับประสาทมาวัจสาเพียงแค่เช็ดเอาคราบต่างบนตัวเธอออก จากนั้นก็มองไปที่ธัชชัยที่กอดกนิษฐาเอาไว้ในอ้อมแขนคืนนี้กนิษฐาทุกข์ช้ำระทมหนักเลยทีเดียว เธอเอาแต่ร้องไห้ซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด วัจสานั้นได้ยินแต่เสียงร้องไห้ที่ดังจากหูเข้ามาอยู่ในใจ ด้วยเพราะเธอก็เคยร้องไห้แบบนั้นมาก่อนแล้วเหมือนกันวัจสารับรู้ได้เลยว่ากนิษฐานั้นรักธัชชัยมากถึงมากที่สุดอาจจะมากที่สุดในชีวิตเลยด้วยซ้ำ เพื่อเขาแล้ว เธอต้องเสียไปเท่าไหร่ก็ไม่รู้กลับกันเมื่อคิดถึงตัวเอง ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เคยทำอะไรให้เขาเลย ไม่เคยเสียสละอะไรในตอนนั้นเอง จู่ๆ เธอก็รู้สึกขอบคุณเขาขึ้นมา เพราะอย่างน้อยเขาก็ให้เธอมีลูกให้แก่เขา ให้เธอมีเด็กน้อยเอาไว้อยู่ด้วยกันหมอภาคินลงมาพร้อมกับยาระงับประสาทด้านบนอย่างรวดเร็วกนิษฐาหันหลังให้กับหมอภาคิน ดังนั้นจึงมองไม่เห็น แต่ว่าวรพลนั้นเห็นเข้า“ไม่นะ…พวกนายทำแบบนี้กับฐาไม่ได้…ไม่…”เมื่อกี้ที่ตกลงมาจากรถเข็นนั้น เขาเกือบจะทิ้งชีวิตของเขาไป ดังนั้นการพูดและการขยับตัวของเขาจึงลดลงด้วยเพราะเรี่ยวแรงนั้นสูญหายไป เขาอยากที่จะดิ่งรถเข็นไปด้านหน้า แต่พ่อบ้านภูษิตนั้นคุมรถเข็นเอาไว้ ดังนั้นเขาจึงไปไม่ได้ยาระงับประสาทนั้นค่อยๆ ถูกฉีดเข้าไปในตัวของกนิษฐา เธอจึงค่อยๆ ล้มตัวลงในอ้อนแขนของธัชชัยธัชชัยถามเรียบๆ “มีฤทธิ์ถึงกี่ชั่วโมง? ”“6-8ชั่วโมง“โอเค นั่นก็เพียงพอแล้ว”ธัชชัยรับคำพลางอุ้มกนิษฐาที่หมดสติอยู่ในอ้อมแขนขึ้น เดินเข้าไปหาวรพล“ให้พี่ได้มองนานๆ อีกครั้งหนึ่ง ไม่อย่างนั้นพี่คงไม่ปล่อยเธอไป! ”วรพลมือสั่นไปหมดทั้งสองข้าง ค่อยๆ ลูบน้ำตาที่ปรกหน้าหญิงสาวออก “ฐา นอนตื่นหนึ่งนะ มันจะไม่เป็นไรๆ ”“จูบเธอสักหนึ่งครั้งตอนยังมีโอกาส กล้าหน่อยวรพล อย่าพูดว่าน้องชายอย่างผมไม่สนใจพี่นะ”เขารู้ว่าวรพลไม่อาจจะละทิ้งผู้หญิงคนนี้ไปได้ ธัชชัยเพียงแค่พูดเล่นก็เท่านั้น