วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 376 รู้แล้วน่าว่าเจ็บปวดหัวใจเพราะผม
ตอนที่ 376 รู้แล้วน่าว่าเจ็บปวดหัวใจเพราะผม
“ทำไมถึงยังไม่เรียกผมว่าสามีอีกหล่ะ? ”
คราวนี้ธัชชัยไม่ได้ใช้เสียงกระโชกโฮกฮากอะไร แต่มันแฝงไปด้วยความจริงจัง ฟังดูจริงจังมากทีเดียว
“ให้เรียกคุณว่าสามีหน่ะเหรอ? คุณคิดว่าฉันคู่ควรเหรอ? ผู้หญิงที่เห็นแก่เงินเรียกคุณว่าสามีเนี่ย มันจะทำให้เสื่อมเสียเกียรติและศักดิ์ศรีของคุณชายรองตระกูลศรีทองของคุณเสียเปล่าๆ ”
วัจสาหัวเราะเยาะให้แก่ตัวเองพร้อมกับถากถางธัชชัยในเวลาเดียวกัน
แต่แค่คำพูดที่เจ็บแสบไม่กี่ประโยคนั้นมันไม่เพียงพอหรอก เธออยากจะกระโจนเข้ากัดเขาเพื่อที่จะได้ทำให้เขารู้ว่ามันเจ็บปวดขนาดไหน
แม้ว่าความเจ็บปวดที่วัจสาได้รับมันเป็นที่ใจ ซึ่งก็ไม่ได้เหมือนกับที่เจ็บที่กายหรอก เพราะมันเจ็บจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ มันเจ็บเข้าไปในแก่นกระดูกของเธอ ธัชชัยจะรับรู้ถึงมันมั้ยว่ามันเจ็บขนาดไหน?
แค่ไม่กี่ประโยคนี่ก็บรรเทาความโกรธของคุณได้แล้วเหรอ? คุณใจดีจัง ผมนึกว่าคุณจะต้องด่าผมไปซักสามวันสามคืนเป็นอย่างต่ำซะแล้ว”
ผู้หญิงของเขานั้นแสนดี แสนดีเสียจนเขาไม่รู้ว่าจะดูแลจัดการเธอยังไง
“ฉันขี้เกียจจะด่าคุณ แค่นี้นะ วางละ”พูดจบเธอก็เตรียมจะวางหู ผู้ชายหน้าหนาแบบนี้ เธอเบื่อที่จะด่า แต่ไม่ด่าเธอก็ไม่สบายใจ
ธัชชัยได้ยินว่าหญิงสาวจะวาง ก็รีบตะโกนอย่างกระตือรือร้น “อย่าเพิ่ง…อย่าวาง”
แต่เธอก็วางไปอย่างไม่คิดจะเมตตา ทั้งยังดับเครื่องส่งอีกด้วย
เจ้าตัวน้อยในท้องสั่นไหวในทันที : อาหารของหนู!
เป็นเสียง “ฉึบ”้เขาปาโทรศัพท์ลงที่นั่งข้างคนขับอารมณ์เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวสามนาทีให้หลังจึงหยิบมาโทรอีกครั้ง ก็กลับพบว่าวัจสาได้ปิดเครื่องไปแล้วจะเอาอย่างนี้กับเขาใช่มั้ย? ได้เลย!ธัชชัยปลดคลายสายเนกไทที่คออย่างหงุดหงิดประมาณ10นาทีได้นั้นจู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูที่ห้องหอของวัจสา ธัชชัยคงไม่ได้วิ่งขึ้นหอมาเคาะหรอกใช่มั้ย?เธอหล่ะสงสัยจริงๆ ว่าเขาจะทำแบบนั้นได้มั้ย“วัจสา เธออยู่หอหรือเปล่า? ”เป็นเสียงของเด็กผู้หญิงพูดขึ้นวัจสาจึงปีนเตียงลงมา แล้วเปิดประตูออก นอกประตูเห็นเป็นเด็กนักเรียนผู้หญิงใส่แว่นคนหนึ่ง ไม่มีแม้เงาของคนใจโฉดอย่างธัชชัย“เธอเป็นใครเหรอ? ”“ฉันแค่เดินผ่านมาหน่ะ คนที่ชื่อธัชชัยบอกให้ฉันมาบอกข้อความนี้กับเธอ : เขาอยากให้เธอกลับไปกินข้าวมื้อสุดท้ายกับเขาที่บ้านตระกูลศรีทอง ถ้าคุณไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร อย่าลืมเก็บศพเขาด้วยนะ เขาไม่อยากจะมาโมโหใส่เธอ อ้อ แล้วก็อยากจะมีช่วงเวลาแบบคนรักสักวัน…”“พอแล้วหล่ะ..ขอร้องหล่ะ..ไม่ต้องพูดอะไรต่อแล้ว…”วัจสาได้ยินแบบนั้นน้ำตาของเธอก็ร่วงผล็อย เขานี่ใจดำชะมัด รู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่อยากได้ยินอะไรแบบนี้ ทุกๆ คำที่เขาฝากบอกว่ามันทิ่มแทงหัวใจของเธอราวกับเข็มธัชชัยประเมินได้ถูกต้องทีเดียว ว่าเล่นไม้นี้แล้วมันจะได้ผลมันเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะใช้กับคนแบบวัจสาธัชชัยโป้งมือจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบระหว่างแขน ก่อนที่จะเอาไปทิ่มไว้ที่เขี่ยบุหรี่ด้านในใบหน้างามของเขาถูกปกคลุมไปด้วยควันสีเทาของบุหรี่รูปหน้าหล่อเหลาที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจราวปีศาจนั้นกำลังมองหญิงสาวที่เดินมาแต่ไกล ริมฝีปากได้รูปกระตุกยิ้มขึ้นบอกแล้วว่ามันได้ผลประตูอีกด้านหนึ่งของรถถูกเปิดออก วัจสาหยุดครู่หนึ่งก่อนจะนั่งลงข้างในยังไงซะเธอก็มาแล้ว ไม่ว่ารถหรือเรือธัชชัยเธอก็เคยขึ้นมาแล้วไม่ใช่หรือไง?ธัชชัยมองหญิงสาวที่มีดวงตาแดงระเรื่อ จึงถามขึ้น “ร้องไห้เหรอ? ”“อืม” เธอยอมรับอย่างใจเย็น ก็ไม่ได้อะไรมั้ย ร้องไห้ก็ร้องไง ยังไงก็ปิดบังไม่ได้อยู่ดี“มันทำให้คุณยิ้มนี่”วัจสาพูดอย่างตรงไปตรงมา คุยกับธัชชัยนั้นไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องประชดประชันใส่“โอเคๆ รู้แล้วน่าว่าเจ็บปวดหัวใจเพราะผมหน่ะ”ธัชชัยหันตัวมาพร้อมกับกระชับเอาหญิงสาวเข้ามาไว้ในอ้อมกอด และสูดเอากลิ่นของเธอเข้ามาไว้ให้ชุ่มปอดมันบริสุทธิ์ เป็นกลิ่นหอมหวานอ่อนๆ ของหญิงสาวที่ทำให้คนได้กลิ่นนั้นรู้สึกสบายนี่เป็นวิธีแสดงความรักของเขาหรือยังไงกันนะ?‘อะไรที่คุณไม่เคยได้มันจะก่อกวนหัวใจของคุณ แต่หากได้รักแล้วมันจะไม่มีแม้แต่ความกลัว’ ประโยคที่ว่านี้เธอรู้สึกว่ามันช่างเหมาะกับธัชชัยมากทีเดียวเธอไม่ได้ขัดขืนอะไร ปล่อยให้ธัชชัยดึงเธอเอาไปไว้ในอ้อมกอดอย่างง่ายดาย มันเป็นความรู้สึกที่ค่อนข้างจะชัดเจนตอนนี้ในท้องของเธอมีเจ้าตัวน้อยอยู่ด้วย ยังไงซะเด็กน้อยก็อยากที่จะได้อ้อมกอดของคนเป็นพ่อธัชชัยบรรจงจูบโปรยไปทั่วข้างหูของหญิงสาว ให้ความรู้สึกเหมือนพู่กัน ที่ค่อยๆ ลากผ่านตัวของเธอวัจสารู้ดีว่าเขาใช้ความอ่อนโยนนี้ก็เพื่อทลายความเอาเหตุผลเข้าตั้งของเธอลิ้นของเขานั้นช่างเป็นดั่งเวทมนตร์ ทุกสัมผัสของเขาทำให้ความรู้สึกของเธอค่อยประสานหัวใจของวัจสาอ่อนนุ่มราวกับนุ่นก็ไม่ปาน เธอชอบที่เขาทำอะไรอ่อนโยนแบบนี้ความรู้สึกที่กำลังถูกฝืนใจสักนิดก็ไม่มี มันเหมือนการกระทำของคู่รักที่บ่มรักกันมาเนิ่นนาน อวบอวลไปด้วยกลิ่นของความรัก