วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 360 นี่เป็นของขวัญที่เขาอยากจะมอบให้เธอ
ตอนที่ 360 นี่เป็นของขวัญที่เขาอยากจะมอบให้เธอ
ในห้องนั่งเล่นบ้านตระกูลศรีทอง แสงไฟยังคงสว่างไสว แม้ว่าจะเป็นเวลากลางคืนเข้าไปแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครที่ง่วงเหงาหาวนอนกันเลย
วรพลกำลังใช้นิ้วที่ไม่ได้มีแรงมากนักเล่นกับตุ๊กตาล้มลุกเบย์แม๊กอยู่
ส่วนวัจสาก็นั่งอยู่กับวรพลที่โซฟาด้านข้าง กำลังอ่านหนังสือที่อยู่ในมือ
ทุกอย่างเงียบเชียบแต่ก็ยังเต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่น เป็นแบบนั้นเพื่อรอจนกระทั่งธัชชัยกลับมาอย่างปลอดภัย
“ชัย…”
วรพลและวัจสาตะโกนเรียกเขาออกมาแทบจะพร้อมเพรียงกัน วรพลร้องออกมาราวกับจะร้องไห้ ด้านของวัจสานั้นเธอกลับดูสุขุมอีกทั้งยังขมขื่น
“พี่ใหญ่” ธัชชัยเดินตรงรี่เข้าไปหา ฉวยพี่ชายตัวเองเข้ามาไว้ในอ้อมกอด เป็นอีกครั้งที่เขาดึงเอาเบย์แม๊กออกมาจากมือพี่ชายเขา “จ้องไอ้เจ้าตัวนี้อีกแล้ว มันจะทำให้คนมองซื่อบื้อนะรู้มั้ย”
วรพลเอื้อมมือไปโอบธัชชัยเอาไว้ “ชัย แกไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว กลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว”
วัจสามองชายหนุ่มที่กลับบ้านมาอย่างปลอดภัยแบบนั้น ตาก็อดที่จะเรื่อแดงขึ้นมาไม่ได้ เธอไม่ใช่ว่าไม่อยากที่จะกอดธัชชัยอย่างที่วรพลกอด
แล้วบอกกับเขาว่าเธอเป็นห่วงเขามากขนาดไหน แต่นั่นไม่ใช่วิธีที่เด็กน้อยทำอย่างนั้นเหรอ?
วัจสาปิดหนังสือของเธอลง มองการเคลื่อนไหวของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าราวกับว่ามองเท่าไหร่มันก็ไม่มีทางจะพอได้เลย“ทำไมเหรอ? เห็นผมกลับมาบ้านแล้วไม่มีความสุขหรือไง? ร้องไห้แบบนี้ ไม่ต้องพูดอะไรแล้วหล่ะ”ธัชชัยค่อยๆ คลายอ้อมกอดออกจากพี่ชายของเขา ก่อนจะเดินมาหาวัจสา จ้องไปที่ดวงหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำตานั้น ก่อนจะยิ้มขึ้นวัจสาถูกเขาถามขึ้นแบบนั้นก็ยิ่งร้องไห้ออกมาเสียยกใหญ่ น้ำตาร่วงไหลลงไม่ขาดสายวินาทีต่อมา ร่างบอบบางของเธอก็แนบชิดเข้ามาในอกแกร่งของชายหนุ่ม แนบชิดกระทั่งได้กลิ่นลมหายใจของกันและกันทีเดียว นั่นเป็นข้อพิสูจน์กับวัจสาได้ดีเลยว่ามันไม่ใช่ฝันไป เขาอยู่ตรงนี้จริงๆวรพลมองไปที่ประตูใหญ่อย่างใจจดใจจ่อ แต่กลับไร้ซึ่งเงาของหญิงที่ตนรักแน่นอนหล่ะว่าเขาไม่กล้าเอ่ยถามถึงวัจสา ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่อดทนกับความเจ็บปวดอยู่คนเดียวอย่างเงียบๆเมื่อเห็นวรพลหงอยไปถนัดตาแบบนั้น วัจสาก็เห็นใจ จึงถามขึ้นแทนวรพล “ ธัชชัย แล้วกนิษฐาหล่ะ? เธอทำไมไม่ได้กลับมากับคุณด้วย? ”เมื่อคิดได้ว่าวรพลคงจะเป็นห่วงกนิษฐาแล้ว ธัชชัยจึงหันตัวไปหาก่อนจะอธิบาย “พี่เลี้ยงของเธอรับตัวกลับไปแล้ว ไม่เป็นอันตรายอะไรหรอก ก็แค่กลับไปสู่ปราสาทที่คู่ควรของเจ้าหญิงเท่านั้น”วรพลได้แต่เงียบ ราวกับว่าคิดอะไรไปสักพัก ก่อนเงยหน้าขึ้นมาถาม “เจอปลาใหญ่นั่นแล้วเหรอ? ”“เจอแล้วหล่ะ แต่ผมไม่ได้ลงมือไป”ธัชชัยพูดพร้อมกับเอื้อมไปจับมือของพี่ชายเอาไว้ จึงรับรู้ได้ถึงมือที่สั่นเทาของพี่ชาย มันทำให้เขารับรู้ได้เลยว่าที่พี่ชายรอเขาอยู่ที่นี่นั้นพี่เป็นห่วงเขามากแค่ไหนเวลาสองชั่วโมงกว่าที่ผ่านพ้นไป มันมากพอที่จะทำให้เขากลัวขึ้นมาจับใจวรพลเอ่ยปากถามขึ้นอีกครั้ง “แกรู้แล้วหรือยังว่าทำไมเขาถึงจ้องเล่นงานเราสองพี่น้อง? ”พอนึกถึงเหตุผลที่อำเภอพัดรักบอกเขา ธัชชัยก็หน้าขรึมลงถนัดตาไป มันไม่เป็นสิ่งที่ดีเลยที่จะพูดออกมาแค่เพราะหน้าของเขาไม่ถูกจริตกับอำเภอพัดรัก เขาเลยอยากจะตัดหน้าเขาออกไปก็เท่านั้นอย่างนั้นเหรอ? ธัชชัยไม่เคยพบเคยเจอคนที่หยิ่งยโสในตัวได้มากขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ แล้วบางครั้ง คนที่ไอคิวสูงๆ หน่อยนั้นมักจะชอบทำเรื่องที่ง่ายแสนง่ายให้มันซับซ้อนไปธัชชัยไม่เคยคิดเลยว่าเหตุผลของอำเภอพัดรักนั้นคือใบหน้าของเขา เลยพยายามที่จะทำร้ายเขาสองพี่น้อง แท้จริงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน“เขาบอกว่าเป็นหน้าผมที่ผิด มันไม่ถูกจริตของเขา !”ธัชชัยพูดด้วยเสียงที่เย็นชา“นี่มัน……ใช่เหตุแน่เหรอ? ”วรพลชะงักไปเมื่อได้ยินดวงตาของธัชชัยเหลือกขึ้นมาในทันที “มันก็เป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้นแหละ คนประเภทนี้จะเอาอะไรมาพูดความจริง!”วรพลได้แต่ส่ายหน้า “ฉันคิดเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ไม่เคยนึกออกเลยว่าเคยไปขัดผลประโยชน์อะไรกับเขา”“ไม่สนหรอก ว่านั่นจะเป็นข้ออ้างหรือไม่ แต่มันก็เห็นเหตุผลที่ผลจะฆ่าเขานั่นก็เพียงพอแล้ว” ธัชชัยพูดพร้อมกับดื่มซุปที่ป้าอ้อยนำมาให้ลงคอไป“ธัชชัย……แกจะว่ายังไง ถ้าหากว่าเรา…..จะย้ายออกจากที่นี่กันแหละ หนีออกไปจากเมืองS พี่….พี่กลัวหน่ะ” ดูเหมือนว่าวรพลจะรวบรวมความกล้าพักหนึ่งก่อนจะพูดมันออกมาแน่นอนหล่ะว่าเขาไม่ได้กลัวตายเลย ยังไงซะก็ต้องตาย ตายไปเรื่องก็จบสิ้นแล้วแต่น้องชายของเขาเองไม่ใช่แบบนั้น เขายังมีชีวิตที่สุกสกาวสว่างไสวได้ ดังนั้นเขาจึงอยากที่จะพาน้องชายของเขาหนีไป รอจนน้องชายปลอดภัยและมีชีวิตที่ดี“ไม่เป็นไรหรอก มีผมอยู่ด้วยแล้ว ไม่มีทางที่จะเกิดอะไรกับพี่ได้อีก พี่จะอยู่ถึง100ปีแน่นอน!”ธัชชัยยิ้มพร้อมกับวางมือบนไหล่ของวรพลจริงๆ แล้วเรื่องที่จะต่อสู้กับเจ้าปลามีพิษอย่างอำเภอพัดรักนี้ ธัชชัยยังคงค่อนข้างจะมั่นใจ และไม่หุนหันพลันแล่นตอนที่ธัชชัยเดินเข้ามาในห้องนั้น วัจสาเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ กำลังเตรียมเตียงให้พร้อมสำหรับที่จะนอนเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นหู วัจสาจึงหันหลังกลับไปมอง ก็เห็นธัชชัยถือกล่องสีทองเดินเข้ามาจริงๆ แล้วเธอรู้ดีเชียวหล่ะว่าสิ่งที่อยู่ในกล่องนั้นคืออะไร มันคือใบทะเบียนสมรสของเธอกับธัชชัยยังไงหล่ะ!