วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 358 ห้ามตาย
ตอนที่ 358 ห้ามตาย
“คุณชายใหญ่ คุณทานรังนกสักนิดเถอะนะ จะไม่กินอะไรเลยไม่ได้นะครับ” พ่อบ้านภูษิตเดินเข้าไปหาพร้อมกับป้าอ้อย
วรพลไม่พูดอะไรทำเพียงแค่ส่ายหน้าเท่านั้น
ด้วยเพราะร่างกายของเขาเป็นแบบนี้ ด้วยเพราะเขาไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เลย ความเจ็บปวดที่บาดลึกในใจทั้งหมดที่เขามีส่งผลให้ตัวเขาคิดไม่ทางว่าตัวเขาเองไร้ค่า ไม่ใช่แค่ไม่สามารถช่วยน้องชายร่วมสายเลือดได้เท่านั้น แต่แม้แต่ผู้หญิงที่ตัวเขารักเขาก็ไม่สามารถปกป้องเธอเอาไว้ได้
วรพลได้กลายเป็นขยะอย่างเต็มรูปแบบ เป็นขยะที่รอคอยวันย่อยสลายไปก็เท่านั้น!
วัจสารู้สึกได้ถึงความใจในใจในส่วนลึกของวรพล ถึงแม้ว่าตัวเธอเองก็ไม่ต่าง ในมันสับสนปนเป ทั้งเป็นห่วงเขา ทั้งเขาเป็นพ่อของเด็กในท้อง แต่เธอก็ยังบังคับตัวเองให้ก้าวเดินไปที่รถเข็นของวรพลช้าๆ
“พี่ใหญ่คะ ไม่ต้องกังวลนะ” นี่เป็นครั้งแรกที่วัจสาเรียกวรพลว่าพี่ใหญ่เหมือนกับธัชชัย “ชัยกับกนิษฐาจะต้องไม่เป็นอะไร พี่เชื่อฉันนะ แล้วพี่ต้องเชื่อเขาทั้งสองคนด้วย!”
“อีกอย่างชัยเขาไม่ใช่คนที่จะเป็นอะไรไปได้ง่ายๆ เพราะว่ามีพี่ และมีพวกเราทุกคนรอเขาอยู่ด้านหลังนี้ เขาไม่มีทางที่จะทิ้งพวกเราไม่หรอก ไม่ใช่เหรอ? ”
เธอเลือกที่จะใช้คำพูดเพื่อให้ใจของวรพลได้ผ่อนคลายลง “คนผู้นั้นเป็นพ่อบุญธรรมของกนิษฐา หากแม้ว่าจะไม่สามารถที่จะเป็นตัวแลกชัยเขากลับมาได้ แต่เธอก็จะไม่เป็นอะไร”
เมื่อวรพลฟังจนจบ เขาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะพยักหน้าลง แล้วหันไปพูดกับพ่อบ้านภูษิตที่อยู่ด้านข้าง “ภูษิต ไปเอาเบย์แม๊กลงมาให้ฉันหน่อย”
“ได้ครับ ผมจะรีบไปเอาให้เดี๋ยวนี้”พ่อบ้านภูษิตวางรังนกไว้ข้างๆ ก่อนจะรีบปรี่ขึ้นไปด้านบนทันทีรถจีปข้ามแดนของกรดลแล่นเข้ามาจอดที่ด้านนอกของแพนกู ไม่ได้ขับเข้าไป เพียงดัดซุ่มอยู่ด้านนอกเพื่อหาโอกาสเข้าไปด้านใน“นี่คุณยังจะอยากที่จะซุ่มจู่โจมพ่อเลี้ยงฉันอยู่อีกเหรอ? ”ดูเหมือนว่ากนิษฐาจะรู้ได้ถึงเจตนารมณ์ของกรดล จึงพูดแค่นหัวเราะถาม “คุณรนหาที่ตายเอามากเลยหล่ะ แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือนก็แล้วกัน”กรดลไม่สนใจเสียงหัวเราะอันเยือกเย็นนั่นของกนิษฐา เขาเพียงหันไปเพื่อที่จะหยิบอะไรบางอย่างจะด้านหลังออกมาเสี้ยววินาทีต่อมา ปากของกนิษฐาก็ไม่อาจใช้การได้อีกต่อไป ต้องได้เพียงเสียง อื้ออื้ออื้อ ด้วยเพราะปากของเธอโดนเทปกาวปิดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แม้แต่มือของเธอนั้นก็ยังถูกเขาเอาเชือกมัดเอาไว้เกิดเสียง คลิก ดังขึ้นอีกครั้ง ด้วยเพราะกรดลใช้เซฟตี้เบลท์รั้งเอวของหญิงสาวเอาไว้ที่ที่นั่ง ทำให้เธอไม่สามารถที่จะขยับตัวได้หนึ่งในความสามารถของรถทหารข้ามประเทศนี้ ก็คือกระสุนไม่อาจจะยิงทะลุเข้ามาได้ อีกทั้งยังสามารถทนต่อแรงกระแทกได้เป็นอย่างดีไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนที่อยู่ด้านในนั้นก็คืออำเภอพัดรักนั่นเอง ดูจากที่เขาเดินทางอย่างสงบราบเรียบแบบนี้แล้ว ก็สามารถคาดเดาได้ว่าธัชชัยยังคงปลอดภัยอยู่จริงๆ แล้วตอนที่ธัชชัยโทรมาบอกเขาว่าสถานที่เจอนั้นคือที่แพนกู กรดลก็รู้แล้วว่าธัชชัยจะไม่เป็นอะไรแน่นอนที่แห่งนี้เป็นอาณาเขตของวิศาล ไม่ว่าอำเภอพัดรักจะหยิ่งยโสเพียงใดก็ไม่อาจหาญพอที่จะมาทำร้ายอีกฝ่ายถึงถิ่นแน่นอนยิ่งไปกว่านั้นด้วยวิธีของอำเภอพัดรักแล้วนั้น เขาไม่ได้รีบร้องที่จะเอาชีวิตของธัชชัยเลยเกมมันเพิ่งจะเริ่มเองไม่ใช่หรอ? สิ่งที่อำเภอพัดรักอยากที่จะเห็นนั้นก็คือความรู้สึกสิ้นหวังหมดหนทางอย่างตายทั้งเป็นของธัชชัยเมื่อมีรถคันแรกออกมาจากแพนกูแล้วมุ่งสู่ทางยางมะตอยออกมาแล้ว รถกันกระสุนของอำเภอพัดรักก็ตามออกมาทันใดนั้นกรดลก็เหยียดคันเร่ง ดิ่งตรงไปยังรถกันกระสุนของอำเภอพัดรักทันทีระยะห่างของรถทั้งสองคันห่างกันไม่เกินร้อยเมตร นับเอาตามความเร็วแล้วการที่รถsuvของกรดลจะไปขนาบข้างนั้นไม่จำเป็นที่จำต้องใช้ความเร็วที่แรงมากเท่าไหร่กรดลไม่ได้วางแผนว่าจะชนรถกันกระสุนคันนั้น เขาเพียงขับผ่านรถคันนั้นแล้วปลดสายรัดตัวกนิษฐา พลางผลักเธอให้ตกรถลงไปกนิษฐากลิ้งไปตามแรงเฉื่อยสองสามตลบ ก็พอดีกับที่ไปหยุดอยู่ตรงข้างรถของอำเภอพัดรักแบบพอดิบพอดีวินาทีที่กนิษฐาตกจากรถไปนั้น เขาทำเพียงมองเธอจากกระจกหลังเพียงเท่านั้นในกระจกหลังนั้น เขาไม่เห็นว่าประตูรถกันกระสุนนั้นจะเปิดออกมาเลย คันที่ลงมาตรวจดูกนิษฐานั้นเป็นคันที่ตามออกมาอีกทีคันของอำเภอพัดรักนั้นหยุดอยู่เพียงเสี้ยว3-4วิเท่านั้น ก็เริ่มขับออกไปต่อเขาไม่ได้ลงจากรถเพื่อที่จะมาดูว่ากนิษฐาเจ็บมากน้อยเพียงไหนแม้แต่น้อย ดูๆ แล้วมันก็คงจะเป็นแบบที่กนิษฐาว่าไว้จริงๆ นั่นก็คือเขาไม่มีทางเอาตัวเธอไปข่มขู่พ่อเลี้ยงของเธอได้เลย เพราะเขาไม่มีทางที่จะแยแส ด้วยเพราะความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็เป็นเพียงแค่อาวุธสังหารคนก็เท่านั้นเป็นบุคคลที่เลือดเย็นเกินที่จะเป็นคนจริงๆคนที่ลงจากรถมาดูกนิษฐานั้นคือเข้มเขาอุ้มเธอขึ้นไปที่รถของเขา ในหมู่ลูกบุญธรรมที่มีมากมายนั้น มีเพียงเข้มเท่านั้นที่ดูจะเป็นห่วงความเป็นความตายของกนิษฐาที่สุดภาพที่เห็นตรงหน้านั้นไม่เพียงแต่ปรากฏให้เห็นในสายตาของกรดล แต่ธัชชัยและวิศาลเองก็เห็นภาพนั้นด้วยเช่นเดียวกัน“คนที่ขับรถนั่นคือใคร? ” วิศาลถามขึ้นธัชชัยเพียงตอบกลับเบาๆ “คนของฉันเอง”“ได้มาจากไหนทำไมอำมหิตขนาดนี้? ” วิศาลถามซ้ำ“เก็บได้” ธัชชัยฮัมออกมาเย็นๆ ในขณะที่เปิดประตูและเสือกตัวเข้าไปในรถเฟอร์รารีคันดำของเขาวิศาลเคาะกระจกรถก่อนจะพูด “ให้ฉันไปส่งเถอะ” ด้วยเพราะเขายังเป็นห่วงว่าอำเภอพัดรักนั่นจะทำอะไรกับธัชชัยระหว่างทาง อาจจะยังไม่ฆ่าเขา แต่ก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี