วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 353 ฉันช่วยนายเก็บศพแน่นอน2
ตอนที่ 353 ฉันช่วยนายเก็บศพแน่นอน2
“แต่ว่าเจ้านั่นต้องเก่งมากแน่ๆ นายมั่นใจไหมว่าจะเอาชนะได้?” ถามออกไปตามตรง เพราะฟังจากที่กนิษฐาพูดแล้ว คนๆนั้นต้องเป็นคนที่อันตรายและยิ่งใหญ่มากแน่ๆ
“ธัชชัยไม่มีทางเป็นศัตรูของพ่อเลี้ยงฉันได้ เขามีลูกเลี้ยงถึงเจ็ดคน… ไม่สิ ตอนนี้มีเก้าคน ไม่แน่น่าจะเอามาเลี้ยงเพิ่มแล้ว แล้วคนที่อยู่ข้างๆเขาล้วนมีฝีมือ ถึงแม้ว่าพวกเราจะเป็นลูกเลี้ยง แต่ที่จริงก็เป็นเพียงอาวุธฆ่าคนนั้นเอง!”
“ธัชชัย นายจำคนที่ตีนายจนเป็นผลครั้งก่อนที่สวนสนุกได้ไหม? นั่นก็คือลูกเลี้ยงคนที่เก้าของพ่อฉัน แม้กระทั่งกรดลยังถูกเขาทำร้าย แต่ว่านี่ก็แค่คนเดียว ข้างกายพ่อฉันมีอีกตั้งกี่คน? นายมีอะไรไปสู้กับพ่อฉัน?”
กนิษฐาพูดสองประโยคนี้ด้วยความอึดอัด
วรพลก้มหัว ครุ่นคิดอยู่ชัวครู่ แล้วเตือนด้วยเสียงอบอุ่น “ธัชชัย หรือเราจะมาวางแผนระยะยาว คืนนี้ก็ไม่ต้องไป”
ทำไมวรพลจะไม่เกลียด? ไม่อยากจะฆ่ามันเองกับมือ? คุณชายตระกูศีทองที่รูปงาม ถูกเผาจนเป็นสภาพนี้! การงานของเขา ความรักที่เขาใฝ่หา หายวับไปกับตา!
แล้วธัชชัยจะไม่เกลียดได้ยังไง!
แต่สำหรับกนิษฐาแล้ว เขารักเธอมาก ยังไงก็เกลียดไม่ลง
“พี่ อย่ากังวลไป คืนนี้ผมไม่ได้ไปต่อยตี แค่ไปเจอหน้ากันเท่านั้น แล้วอีกอย่าง วิศาลก็อยู่ด้วย
ธัชชัยกุมมือวรพลแน่น ต้องการปลอบโยนเขา “พี่ ผมตกลงนะ ว่าจะกลับมาอย่างปลอดภัย ไม่ให้ขาดผมแม้แต่เส้นเดียว!”
“วรพล นายอย่าไปเชื่อเขา! พ่อเลี้ยงฉันคนนี้ ไม่ใช่เหยื่อที่จะยอมปล่อยเหยื่อปลาที่เดินไปถึงปากแล้วหรอก จะให้ธัชชัยถอยกลับมา? มันเป็นเพียงคำปลอบใจนายเท่านั้น!”กนิษฐาร้องไห้โฮออกมา แล้วกุมมือวรพลร่วมกับธัชชัยธัชชัยพลันจ้องที่น้ำตาของกนิษฐาเขม็ง อดคิดไม่ได้: ถ้าหากผู้หญิงคนนี้ไม่เคยทำร้ายพี่ชายของเขา สถานการณ์วันนี้ก็คงจะดีกว่านี้ทั้งสองเจอกัน และรักกัน…ธัชชัยก็จำไม่ได้ว่าตัวเองเคยรักไหม แต่ว่าวันนี้ เขามองที่ใบหน้านั้น แล้วมีแต่ความรู้สึกโกรธและเกลียด!“ธัชชัย งั้นวันนี้นายอย่าเพิ่งไปเลยดีกว่า เดี๋ยวนายไปผ่าตัดปลูกถ่ายผิวหนังกับพี่ดีกว่า!”วรพลรู้ว่าจะทำอย่างไรให้ธัชชัยมีชีวิตต่อไปดี ที่เขาปล่อยไปไม่ได้มากที่สุด ก็มีเพียงพี่ชายที่ไร้ความสามารถอย่างเขา“พี่ต้องเชื่อผม ผมบอกแล้วว่าจะกลับมาอย่างปลอดภัย! ถ้าผมจะไปหาปลาตัวนั้นจริงๆ ผมจะมาบอกพี่ก่อนทำไมกัน?”ธัชชัยก้มตัวลงไป แล้วหอมที่หน้าผากของวรพลวัจสาทำได้เพียงยืนดูทุกอย่างอย่างเงียบๆมองดูกนิษฐาที่พยายามรั้งธัชชัยด้วยความจริงใจ และเขากับวรพลที่มีความสัมพันธ์ของพี่น้องที่ลึกซึ้ง แต่ตัวเธอได้แต่ยืนเงียบๆ แล้วมองดูเธอต้องการที่จะใช้ช่วงเวลากับเขาให้ได้มากที่สุดทุกวินาที เขาเป็นคนที่เธอรักมากมาย!“วัจสา ฉันจะไปตายอยู่แล้ว ทำไมเธอยังนิ่งเฉยล่ะ? ไม่ร้องไห้หรือรั้งฉันเสียหน่อยเหรอ?”ธัชชัยมองผู้หญิงที่ยืนเงียบ แล้วก็เริ่มทักขึ้น“นายไปเถอะ ฉันจะเก็บศพให้นายเอง!” ตัววัจสาเองก็ไม่คิดถึง ว่าจะพูดคำที่เย็นชาในบรรยากาศเงียบสงัดขึ้นมาธัชชัยเพียงแค่ขมวดคิ้วเบาๆ แล้วก็คลายออกอย่างรวดเร็ว จนเหมือนยิ้ม“ฉันก็อึดอัดจะแย่เธอก็หลุดพ้นได้ใช่ไหม?”วัจสาส่ายหัวเบาๆ“ฉันรู้ ฉันรั้งนายไว้ไม่ได้ ฉันรู้ดีว่าฉันไม่อาจไปแก้แค้นแทนนายได้ ชีวิตนี้ฉันจะสบายใจไม่ได้ และใช้ชีวิตต่อไป เจ็บแค่นี้ยังดีกว่าเจ็บไปอีกนาน”หลังจากที่หยุดไปซักพัก วัจสารีบพูดต่อ “ไม่ว่าสุดท้ายจะยังไง มันคุ้มหรือไม่ ก็มีแต่นายที่ต้องเลือกเอง!”ริมฝีปากธัชชัยเผยกว้างขึ้น เขาไม่เคยยิ้มสดใสเท่านี้มาก่อน ช่างดูมีเสน่ห์!“วัจสา เธอเป็นคนที่เข้าใจฉันที่สุด!”เธอรู้ดี ว่าแค้นนี้ เขาจำเป็นต้องชำระ!“ได้ นายไปเถอะ ถ้านายตายไปจริงๆ ฉันจะดูแลพี่ของนายแทนเอง! ขอแค่มีข้าวกิน ฉันก็จะไม่ให้พี่นายหิว! ฉันจะดูแล ทำทุกอย่าง ที่ฉันพอจะทได้ ฉันก็จะทำ!”“วัจสา เธอไปแล้วเหรอ? เธอกำลังผลักธัชชัยไปสู่ทางตันเธอรู้ไหม?” กนิษฐาตะคอกสุดเสียงธัชชัยกลับยิ้มขึ้น ยิ้มเสียจนใจสั่นเธอเข้าใจเข่ ผู้หญิงที่โง่และซื่อบิ้คนนี้ เมียน้อยที่เขาไม่เคยยอมรับ คือคนที่เข้าใจเขามากที่สุด!ธัชชัยค่อยๆยืนขึ้นจากตรงเก้าวีลแชร์ของวรพล แล้วหันไปทางวัจสา“วัจสา ถ้าฉันรอดชีวิตกลับมาได้ จะมีของขวัญให้เธอหนึ่งชิ้น”ธัชชัยเลิกคิ้วขึ้น ปากที่ลับกันนั้นทำให้คนยากที่หลับฝัน เหมือนกับที่เจอกันครั้งแรก ตอนที่เขาผลักประตูเข้ามา…