วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 339 ฉันไม่ปล่อยคนหรือหมาตัวไหนที่ทำร้ายพี่ชายฉันแน่ๆ2
- Home
- วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง
- ตอนที่ 339 ฉันไม่ปล่อยคนหรือหมาตัวไหนที่ทำร้ายพี่ชายฉันแน่ๆ2
ตอนที่ 339 ฉันไม่ปล่อยคนหรือหมาตัวไหนที่ทำร้ายพี่ชายฉันแน่ๆ2
กนิษฐาพอจะนึกจุดจบที่เลวร้ายนั้นออก
เด็กคนหนึ่งที่อายุเพิ่งจะแปดขวบ วิ่งไล่ตามหมาเป็นระยะทางห้าหกลี้ แล้วยังทุบมันตายทั้งเป็น…
“ธัชชัยเขาเลวร้ายไปรึเปล่า?” กนิษฐาอดไม่ได้ที่จะเล่นสงครามเย็น
“ความเมตตาต่อศัตรู คือความเลวร้ายต่อตัวเอง!”
ด้านหลังก็มีเสียงไร้อารมณ์์ของธัชชัยดังขึ้น
“ดังนั้น จะเป็นคนหรือหมาที่มาทำร้ายพี่ฉัน ฉันไม่ปล่อยไว้แน่”
กนิษฐาตกใจการมาถึงของธัชชัย เธอได้แต่เม้มปากเงียบไม่พูดจา
คิดๆดูก็น่ากลัว แต่เพิ่งจะแปดขวบ ก็ไล่ตามหมาได้ไกลขนาดนั้น สุดท้ายยังฆ่ามันตายทั้งเป็น เพียงเพราะมันมาทำร้ายพี่ฃายเขาอีก
ธัชชัยเขาเป็นคนรุนแรงมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว!
“ธัชชัย นายเป็นอะไรเหรอ? ทำไมอยู่ๆถึงตะคอกขึ้นมา ผิดที่ฉันเอง ไม่น่าเล่าเรื่องที่น่ากลัวอย่างนี้ให้กนิษฐาฟังเลย” วรพลเป็นคนดี ชอบเอาความผิดมาไว้ที่ตัวเอง โดยเฉพาะกับคนรักหรือคนสนิทธัชชัยเดินไปยังเตียงผู้ป่วย แล้วยืนอยู่ตรงหน้าวรพล ยกผ้าพันแผลขึ้นมาดูมือของวรพลที่ทำการศัลกรรมปลูกถ่ายผิดหนังเรียบร้อยแล้ว“วรพล ถ้าตอนนั้นมีหมาแมวที่ห้องใต้ดิน นายจะไปช่วยไหม? ฉันว่านายช่วย” ธัชชัยถามขึ้นวรพลหัวเราะ “นายมองฉันเป็นคนดีเกินไปแล้ว ฉันไม่ได้ละความเป็นมนุษย์ขนาดนั้น! ฉันยังอยากมีชีวิตอยู่!”ใช่สิ สำหรับทุกคนแล้ว ชีวิตนั้นเป็นของล้ำค่า ชีวิตมีเพียงครั้งเดียวจึงเป็นสิ่งล้ำค่าหาที่เปรียบไม่ได้ แต่วรพลกลับมอบมันให้กับธัชชัย!เขาพลันนิ่งไป นิ่งไปนานมากรับรู้ได้ว่าธัชชัยกำลังหนักใจ เขาจึงดึงมือธัชชัยมากุมไว้“ธัชชัย เลิกทำหน้าบึ้งตึงได้แล้ว ตอนนี้พี่ก็ดีขึ้นเยอะแล้วไม่ใช่เหรอ? ขอแค่นายใช้ชีวิตอย่างมีความสุข พี่ก็สบายใจแล้ว”ธัชชัยไม่ได้ตอบอะไร และเขาก็ไม่อยากตอบด้วย เขาแค่ก้มตัวลงไป บรรจงหอมที่หน้าของวรพลหนึ่งทีป้าอ้อยและภูผาถือกล่องอาหารเข้ามา วรพลต้องใช้เวลารักษานาน และไม่ควรที่ขัยบตัวมากในเวลานี้ ดังนั้นป้าอ้อยจึงทำอาหารมาส่งให้“ป้าอ้อย วัจสาล่ะ? เธอกินอะไรรึยัง? วันนี้ไม่ได้กลับไปโรงเรียนใช่ไหม? วันนี้วันหยุดนี่” ในขณะที่ป้าอ้อยกำลังตักอาหารให้ วรพลจึงถามขึ้น“ไม่ได้ไปค่ะ ยังนอนหลับอยู่ เมื่อกี้ก่อนที่ฉันออกมา ตักซุปลูกชิ้นปลาสดไว้ให้เธอแล้ว คุณนายทานเสร็จก็ขึ้นไปนอนต่อแล้วค่ะ คงเป็นเพราะออกกำลังกายที่โรงเรียนมากเกินไป ทำให้ง่วงง่าย”ออกกำลังกายเยอะเกิน? คงจะออกกำลังกายเยอะเกินจริง แต่คงเป็นออกกำลังกายบนเตียงกับธัชชัยมากกว่า! กนิษฐาคิดด้วยแววตาเยือกเย็น“แบบนี้นี่เอง งั้นก็ไม่ต้องรบกวนเธอ ให้เธอพักผ่อนไป” วรพลสั่งด้วยน้ำเสียงอบอุ่น“คุณชายไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ฉันจะดูแลคุณนายอย่างดีเองค่ะ”ธัชชัยเลิกคิ้ว แค่เขาทรมานเธอในห้องครัวนิดหน่อย ทำไมถึงเหนื่อยได้จนขนาดนี้? ยังไม่ได้ทำอะไรเลย! ก็หมดแรงจนขนาดนี้แล้ว ดูท่าต้องช่วยเธอฝึกมากกว่าหน่อย!ทำตามปกติ ธัชชัยเตรียมยาจะป้อนให้วรพล แล้วกนิษฐาเข้ามาทำแทน“ธัชชัย นายไปกินเถอะ ฉันป้อนพี่นายเอง”กนิษฐาสวยอย่างกับนางฟ้า แล้วเสียงอ่อนหวานของเธอในตอนนี้ยิ่งทำให่น่าหลงใหลธัชชัยก็ไม่ดื้อรั้น เพียงแค่มองกนิษฐาป้อนวรพลวรพลทานได้ช้า เธอก็ป้อนช้า แล้วสลับคีบเนื้อป้อนเขาเป็นครั้งคราว“กนิษฐา ทำเธอลำบากหมดเลย!” สายตาที่วรพลมองเธอ เป็นความอบอุ่นที่หาไม่ได้ธัชชัยกลับอยากรู้ ที่กนิษฐาคอยป้อนให้วรพลนั้น เป็นการแสดงออกมามากน้อยเพียงไหน? หรือจะเป็นแบบนั้นทั้งหมดแต่ว่าไม่เป็นไร ทั้งหมดนี้แสดงถึงความสงบสุขแต่ไม่ทันไรกนิษฐาก็เริ่มคันไม้คันมือ เธอคีบเนื้อขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้วยื่นไปข้างปากธัชชัย“ธัชชัย นายก็คงหิวแล้ว มากินเนื้อหน่อยสิ!”ธัชชัยไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่จ้องกนิษฐานิ่งๆเหมือนเหยี่ยว ใช้สายตาแบบนี้บอกเธอ ว่าการกระทำของเธอมันไม่เหมาะสม!