วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 333 ผมก็หิวนะ ป้อนผมหน่อย2
ตอนที่ 333 ผมก็หิวนะ ป้อนผมหน่อย2
“คำว่าเงินของอำเภอพัดรักหน่ะ เขาไม่ได้นับมันหรอก เขาดูแค่ว่ามันยาวขนาดไหน”
วิศาลพูดจบก็ถอนใจออกมายาวๆ
สิ่งที่วิศาลกับกรดลพูดไม่ต่างกันเลย ด้วยเพราะทั้งสองได้พูดถึงความร้ายกาจของอำเภอพัดรักที่ดูจะร้ายแรงมากๆ จนเขารู้สึกว่าอยากที่จะพบผู้ชายคนนี้มากจริงๆ
ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาก็คงจะได้พบกัน ไม่อำเภอพัดรักก็เขาคนใดๆ คนหนึ่งจักต้องตายไป
นี่ก็เป็นเวลาเลยเที่ยงคืนไปพักนึงได้แล้ว วัจสาตื่นขึ้นมาด้วยความหิว
พอนึกถึงตอนหัวค่ำที่อยู่ๆ ธัชชัยก็เกิดเป็นบ้าขึ้นมา ตอนนั้นเธอเพิ่งกินพายถั่วแดงไปได้นิดเดียวเท่านั้นเอง และเธอก็ไม่อาจที่จะทนมันไปได้ตลอดทั้งคืนแน่นอน
พอหมอภาคินให้ยาบำรุงแก่เธอเสร็จเธอก็หลับไป หลับอย่างสบายมากทีเดียว แม้ว่าป้าอ้อยจะแวะเอาขนมรองท้องมาให้ถึงสองครั้ง วัจสาก็ยังไม่รู้เรื่อง
เมื่อเห็นว่าเธอกำลังหลับฝันหวานอยู่ ป้าอ้อยจึงไม่ปลุกเรียกเธอขึ้นมา แล้วเอาของว่างนั่นออกไป
“ลูกรัก อดทนหน่อยนะจ๊ะ นี่มันตีสองแล้ว ลูกยังจะให้หม่ามี๊กินอยู่อีกเหรอ? ไม่งั้นลูกรอให้ถึงเช้าวันพรุ่งนี้แล้วเดี๋ยวหม่ามี๊จะป้อนให้จนอ่มเลย ดีมั้ยจ้ะ? ”
ววัจสาลูบท้องน้อยๆ ของเธออย่างเบามือ แต่ยิ่งลูบเธอก็ยิ่งรู้สึกหิว ดูเหมือนว่าลูกน้อยเธอจะอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ดีเสียแล้วหล่ะ
วัจสานอนกระสับกระส่าย มันดูเหมือนไม่มีอะไรอยู่ในท้องของเธอเลย อีกอย่างเธอก็ไม่รู้สึกง่วงนอนอีกแล้วด้วย
เธอลุกขึ้นมา เธอหน่ะหิวไม่เป็นไรหรอก แต่เธอคงจะปล่อยให้เจ้าตัวน้อยหิวไม่ได้ในเวลากลางคืนเช่นนี้ในบ้านตระกูลศรีทองก็ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ วัจสาสวมเสื้อคลุมหนา เดินบนพื้นด้วยเท้าเปล่าเพื่อที่มันจะได้ไม่ทำให้เสียงรบกวนใดๆ ให้กับคนอื่นๆห้องถัดออกไปจากห้องรับแขก เป็นห้องกนิษฐาที่เปิดเอาไว้อยู่ ซึ่งไม่ควรจะมีใครอยู่ข้างในหากไม่ใช่ว่าขึ้นไปนอนห้องนอนหลักที่ชั้นบนก็ไปนอนพักที่ห้องบำบัดของวรพลอย่างอัปยศอดสูเพื่อที่จะหลบเลี่ยงความโหดร้ายของธัชชัยวัจสาไม่ได้เปิดไฟ เธอไม่อยากให้ป้าอ้อยต้องตื่นขึ้นมากลางดึกเพื่อที่จะทำอาหารให้เธอความสามารถในการกินของเธอไม่อาจประเมินต่ำไปได้เลย เธอเดินเข้าไปในครัวโดยไม่แตะต้องสัมผัสโดนเฟอร์นิเจอร์ใดๆ ให้เกิดเสียงเลยเธอค่อยๆ คลำๆ ย่องๆ เข้าไปในครัวตามปกติ แล้วเธอก็พบคู่ตู้เย็น จึงเปิดมันออกทันที ตาของเธอจะมองตรงไป มันเต็มไปด้วยผลไม้นานชนิดเต็มไปหมด นี่ แต่กินผลไม้ตอนกลางคืนแบบนี้ มันจะดูไม่สามารถบรรเทาความหิวของเธอได้เลยนะในที่สุดสายตาของเธอเหลือบไปเห็น บลูเบอร์รี่โยเกิร์ตซึ่งเป็นโยเกิร์ตรสโปรดของเธอ ทั้งยังมีผลไม้อยู่ด้านในด้วยเกิดเสียง“คลิก” ที่ดูเหมือนจะดังออกมาจากด้านนอกของห้องรับแขก แต่ตอนนี้สิ่งที่วัจสาสนใจมีเพียงแค่บลูเบอร์รี่โยเกิร์ตกล่องงามที่อยู่ตรงหน้าของเธอเท่านั้นเธอเปิดมันอย่างรีบร้อนและตักมันขึ้นมา และยัดมันเข้าไปในเรียวปากเล็กๆ ของเธอ มันทั้งเย็นและสดชื่น เหมาะเหลือเกินที่จะทดแทนความหิวโหยของเธอช้อนเดียวนั้นมันยังไม่สมใจเธอ วัจสาจึงฉวยเอากล่องโยเกิร์ตขึ้นมา และนั่งลงบนเสื่อกันลื่นและกินมันอย่างมีความสุขธัชชัยกลับมาพร้อมกับดาวและดวงจันทร์ในยามค่ำคืน เขาได้ยินเสียงกุกกักๆ อยู่ในครัว ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาถอดรองเท้าของเขาไว้ตรงระเบียง ล้วเดินเบาๆ ไปที่ห้องครัว ใครอยู่ในครัวในเวลาแบบนี้ใครนะที่ยังอยู่ในครัว? แถมยังไม่ยอมเปิดไฟอีกด้วย?ไม่มีทางที่จะเป็นวรพล แล้วก็ไม่น่าใช่ป้าอ้อยหรือพ่อบ้านภูษิต แบบนี้คงจะเป็นได้แค่ไม่กนิษฐาก็วัจสาเท่านั้นในส่วนของกนิษฐายัยปีศาจนั่นตอนกลางคืนเธอจะกินน้อย และก็ไม่มีทางจะกินของว่างในเวลากลางคืนแน่นอน ดังนั้นบทสรุปก็มีได้เพียงคนเดียวเท่านั้น ว่าคนที่อยู่ในนั้นต้องเป็นวัจสายัยซื่อบื้อของเขาแค่ธัชชัยคิดว่าคนที่อยู่ด้านในเป็นวัจสา เขาก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกธัชชัยทาบตัวมองทะลุกระจกด้านนอกเข้ามา ก็พบเข้ากับวัจสาที่กำลังก้มหน้าก้มตากินโยเกิร์ตบนเสื่อกันลื่นดูเหมือนว่าเธอจะหิวมากด้วย กินเสียเกลี้ยงทีเดียวในขณะเดียวกันวัจสาก็คิดที่จะอยากกินเค้กเผือกไม่ก็พายถั่วแดง ตัวเธอก็พลันเต็มไปด้วยความสุขแล้วเธอก็ลุกขึ้นยืน เพื่อที่จะหาพายถั่วแดงที่เหลือในตอนเย็นที่อยู่ใกล้ๆ เตาอบ ป้าอ้อยไม่น่าทิ้งมันไปเธอไม่รู้ว่าเธอไปเจอกับอะไร เกิดเสียง ติ๊กๆๆ ขึ้นมา มันเป็นเสียงแจ้งเตือนของเตาอบ นั่นทำให้วัจสาตกใจมาก เมื่อเธอจะดึงเอาปลั๊กเตาอบออก ไฟในห้องครัวก็พลันสว่างขึ้น ห้องครัวทั้งหมดจึงสว่างวาบขึ้นทันทีหัวใจวัจสาเต้นแรงอย่างตื่นตระหนก ยกมือขึ้นบังแสงโดนสัญชาตญาณ ก่อนจะเห็นร่างๆหนึ่งกำลังโฉบมาหาเธอ“ธะ…ธัชชัยหรอ? ทำไมคะ..คุณถึงกลับมา? ”เธอกลัวจนพูดผิดๆ ถูกๆ นี่คือมันบ้านตระกูลศรีทอง มันเป็นบ้านของธัชชัย แล้วเขาจะไปที่ไหนถ้าเขาไม่ได้กลับมาที่นี่หล่ะ?“คุณไม่หิวเหรอ? ” ธัชชัยถามขึ้นด้วยเสียงที่ดูอบอุ่นมีโยเกิร์ตเลอะอยู่ที่มุมปากของเธอ ธัชชัยจึงโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วเลียเอาโยเกิร์ตที่เลอะอยู่ด้วยปลายลิ้นอุ่นๆ ของเขาเธอชะงักไปทั้งตัว อย่าพูดถึงการต่อต้านของเธอเลย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่“แล้วถ้าผมก็หิวเหมือนกันหล่ะ? คุณป้อนผมหน่อยสิ…..”ธัชชัยใช้เรียวแขนของเขาขังเธอไว้ระหว่างตัวเขาเองกับตู้ ระยะห่างระหว่างคนสองคนตอนนี้ใกล้กันมากขนาดที่เธอสามารถได้กลิ่นลมหายใจของชายหนุ่มได้เลย มันเป็นกลิ่นวิสกี้ที่ค่อนข้างแรงใช้ได้“ฉะ…ฉันอิ่มแล้วหล่ะ งั้นอันนี้ฉันให้….”เธอยื่นโยเกิร์ตของเธอไปให้เขา“แต่ผมไม่ได้อยากจะกินอันนี้…”ขาแข็งแรงของธัชชัยยืดออก เกี่ยวกางขาของวัจสาให้ถ่างออก โดยที่เธอไม่อาจจะปิดมันได้แม้จะอยากก็ตาม“ในตู้เย็นยังมีของอีกเยอะเลยนะ ดูเหมือนจะมีผลไม้แปลกๆ ด้วย คุณจะต้องชอบมันแน่ๆ ”วัจสาไม่รู้ว่าเขาอยากจะกินอะไร แต่เธอก็รู้สึกได้ว่า ตอนนี้เขาดูอันตรายมากทีเดียว