วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 290 ทำให้อยากจะกลืนกิน
ตอนที่ 290 ทำให้อยากจะกลืนกิน
“ฐา…เธอกลับมาแล้ว! ”วรพลเอ่ยปากขึ้นก่อน แม้ว่าพูดออกมามันจะไม่ได้ชัดเจนนัก แต่มันก็ทำให้คนฟังรู้สึกอบอุ่นได้ไม่ยากเลย
กนิษฐาเพียงแค่มองธัชชัยไปเล็กน้อย ก่อนจะเดินตรงไปตรงหน้ารถเข็นของวรพล
ธัชชัยงงเล็กน้อยว่าทำไมเธอถึงได้กลับบ้านตระกูลศรีทองอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจอยู่
ตอนนี้มันมีสิ่งหนึ่งที่แน่นอน นั่นก็คือตอนนี้เธอจะไม่ทำอะไรพี่ชายของเขา เพราะหากเธอทำแบบนั้น เธอก็จะหายไปจากบ้านตระกูลศรีทองตลอดไป จริงๆ แล้วก็คือหายไปจากโลกนี้เลย!
กนิษฐาโน้มตัวลงมาให้อยู่ในระดับของรถเข็น เหมือนดั่งที่วัจสาเคยทำ วางผมยาวงามของเธอบนขาของเขา และเงยหน้าขึ้นมอง
เธอไม่พูดอะไรเลย แค่ทำแบบนั้นอย่างเงียบๆ แต่เพียงแค่เธอทำแบบนั้น นั่นก็มีความหมายมากแล้วสำหรับเขา
“ฐา….เกิดอะไรขึ้น? แผลที่มือดีขึ้นแล้วหรือยัง? ” ด้วยเพราะอยู่ๆ เธอก็ทำตัวสนิทสนมกับตัวเขาเอง เลยทำให้เขาทำตัวไม่ค่อยถูก เขายกมือตัวเองขึ้นมาก่อนจะหยุดค้างอยู่กลางอากาศ ด้วยไม่รู้ว่าจะเอาไว้ตรงไหน หรือว่าจะเอากลับดี
เธอแค่แสดงให้เขาเห็นด้านหลังของมือที่ถูกทิ่มด้วยไม้ เมื่อคราวที่เธอทุบประตูเมื่อสองวันก่อน
“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร หมอภาคินมียาใส่แผลอยู่ตรงนั้น ปากแผลเธอเล็กนิดเดียว ไม่กี่วันมันก็จะดีขึ้น”กนิษฐายังไม่ทันจะพูดอะไร แค่วางหัวเอาไว้บนตักของเขาเบาๆ แต่ในทุกการเคลื่อนไหวสายตาของเธอกลับจดจ้องอยู่ที่ธัชชัยคนสองคนไม่ได้สื่อสารกันด้วยภาษา มันเป็นแค่การแข่งขันทางสายตาเขามีสายตาที่คมชัดอย่างเป็นธรรมชาติ แต่ของเธอกลับเต็มไปด้วยมีความอ่อนโยน“เมื่อวานซืน ฉันไม่น่าพูดเรื่องน่าอายแบบนั้นกับคุณเลย ฉันเข้าใจผิดไป…ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วยนะคะ…..”เธอวางหัวของเธอบนขาของเขา แต่ดวงตาที่สวยงามของกลับยังคงจ้องมองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของธัชชัยโดยตลอดแน่นอนว่าวรพลไม่รู้ การที่กนิษฐายอมรับความผิดของเธอนั้น จริงๆ แล้วล้วนพูดกับธัชชัย”“ไม่เป็นไรเลย เธอนี่มันซื่อบื้อ ฉันไม่ได้โกรธอะไรเธอเลย เธออย่าเสียใจไปเลยนะ….ฉันไม่ได้โกรธอะไรเลยจริงๆ ”เขาปลอบหญิงสาวที่กำลังนอนอยู่บนตักของเขา ในอีกด้านหนึ่งก็คิดอยากจะเอามือข้างหนึ่งไปปลอบเธอเพราะในสายตาของเขา กนิษฐาเป็นคนที่สวยที่สุด งามเสียจนทำให้หายใจไม่ออก เธอบริสุทธิ์และไร้ที่ติ แถมยังมีศักดิ์มีศรีแล้วทะนงในตัว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ต้องการที่จะทำลายความงามของเธอด้วยมือที่น่าเกลียดของเขาเองดวงตาของธัชชัยค่อยๆ เปลี่ยนเล็กน้อย แต่ก็ไม่รู้แน่ว่าเขารู้สึกยังไง และก็ไม่รู้ว่าจะให้อภัยเธอแล้วหรือยัง นั่นทำให้เธอแอบกลัวในใจลึกๆทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นปรากฏตัวขึ้นมา ความเงียบของพี่ชายของเขาที่เสมือนน้ำนิ่ง กลับกลายเป็นตื่นเต้นประหม่าเหมือนคลื่นน้ำ เขาทั้งคาดหวังตั้งตา และเต็มไปด้วยความรัก ธัชชัยจึงรู้เลยว่าเขาไม่อาจจะขับไล่ผู้หญิงที่เสนอตัวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของพี่ชายเขาแบบนั้นได้สิ่งนั้นมันสามารถฆ่าพี่ชายของเขาได้เลย ถึงแม้จะไม่ใช่ตอนนี้แต่มันจะคร่าเขาช้าๆ สิ่งนั้นมันทำให้เขากลายเป็นเพียงผักง่อยๆ แม้แต่ผักก็ไม่อาจเทียบเพราะผักไม่มีสมอง แต่พี่ชายของเขาไม่มีหัวใจไปแล้วแน่นอนธัชชัยไม่ได้ต้องการให้พี่ชายของเขาที่จะใช้ชีวิตแบบนี้ในชีวิตที่เหลือของเขา เป็นดั่งศพเดิน ไม่มีจิตวิญญาณ ไม่มีความเชื่อและความหวังในชีวิตหลังจากรู้ว่าธัชชัยอนุญาตที่จะให้เธออยู่ที่นี่แล้ว เธอก็ไม่นอนบนเข่าของวรพลอีกต่อไป จริงๆ แล้วเธอรีบลุกขึ้นจากเขาแทบจะทันทีเลยหล่ะ“พล ฉันหิวแล้วหล่ะ อยากกินข้าวจังเลย” คำพูดที่แฝงไปด้วยการออกคำสั่ง สายตาของหญิงสาวนุ่มนวลราวผ้าไหมแต่ก็ดูรั้นเอาแต่ใจ“เอาสิๆ ป้าอ้อย จัดสำรับเลย!”ราวกับว่าวรพลทิ้งทั้งตัวเข้าไปในวังวนแห่งความรัก แม้ว่าตอนนี้เธอจะฆ่าเขาให้ตายไป เขาก็เต็มใจอย่างยิ่ง!“ได้ค่ะ คุณชายใหญ่ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” ป้าอ้อยรับคำก่อนจะเดินงุดไปทันทีคำพูดเพียงเท่านั้นของกนิษฐาทำเอาบ้านตระกูลศรีทอง อลหม่านวุ่นวายไปหมดแม้ว่าป้าอ้อยจะไม่ค่อยชอบกนิษฐานัก อีกทั้งยังรู้สึกกลัวๆ ผู้หญิงคนนี้อย่างบอกไม่ถูก แต่ด้วยเพราะเธอเป็นดั่งดวงหฤทัยของคุณชายใหญ่ พอเห็นว่าคุณชายใหญ่ของเธอดุมีความสุขแบบนั้น เธอก็ยังอยากจะต้อนรับกนิษฐากลับมา การที่มีเธออยู่ด้วยนั้น ก็จะยิ่งทำให้คุณชายใหญ่ร่าเริงขึ้นเธอเดินช้าๆ ไปที่โต๊ะอาหาร ในขณะที่สายตาของวรพลยังคงจับจ้องไว้ที่ตัวเธอธัชชัยก้าวไปหาเพื่อที่จะเข็นรถให้ วรพลจึงอาศัยโอกาสนี้แอบกระซิบกับเขา “ชัย แกโทรบอกให้สาเขามาที่บ้านสิ ฉันอยากจะขอโทษเธอแทนกนิษฐา”“พี่ไม่จำเป็นต้องขอโทษแทนใคร” ธัชชัยพูดออกมาอย่างรวดเร็ว เขาทนไม่ได้จริงๆ กับความเห็นอกเห็นใจของพี่ชายของเขาที่ชอบทำเพื่อประโยชน์ของผู้อื่นด้วยว่ากลัววรพลจะคิดไปเอง ธัชชัยจึงกล่าวเสริมขึ้นอีก “พี่เห็นไหมหล่ะ ผู้หญิงสองคนนี้ ก็เปรียบเหมือนเสือสองตัวนั่นแหละ อยู่ในถ้ำเดียวกันไม่ได้หรอก ปล่อยให้คนซื่อบื้ออย่างวัจสาอยู่ที่ในโรงเรียนไปสักสองสามวันเถอะ”เมื่อได้ยินธัชชัยพูดแบบนั้น วรพลก็หัวเราะในคำอุปมาของเขา เขายิ้มและพยักหน้าลงเล็กน้อย “นั่นก็ดีเหมือนกัน เดี๋ยวอีกสองสามวันฉันค่อยไปรับเธอกลับก็แล้วกัน”