วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 224 ถูกทิ้งไว้ท่ามกลางสายฝน
ตอนที่ 224 ถูกทิ้งไว้ท่ามกลางสายฝน
วัจสาไม่อยากจะเสียเวลาเสวนากับกนิษฐาอีก ตอนนี้เธออยากจะขึ้นไปอธิบายกับวรพลให้เขาเข้าใจที่ห้องบำบัด เธออยากจะไปขอโทษ คิดไม่ถึงเลยว่าขณะที่เธอกำลังขึ้นไปนั้นก็พอดีกับที่ธัชชัยเดินออกมาจากห้องบำบัดพอดี
ใบหน้าของชายหนุ่มราวกับถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งพันปี ที่ซึ่งสามารถทำให้ผู้พบเห็นแข็งตายได้ด้วยความหนาวที่แผ่ซ่านออกมา
วัจสาถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วยความกลัวโดยไม่รู้ตัว เธอลูบแขนที่หนาวเย็นของตัวเองขณะที่สะท้อนถึงสิ่งที่ตนได้ทำลงไป
“ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ …..”
วัจสาพึมพำออกมา นอกจากคำขอโทษแล้วเธอไม่รู้จริงๆ ว่าจะต้องทำยังไง
วรพลต้องรวบรวมความกล้าหาญมากมายกว่าจะสามารถเผชิญหน้ากับทุกคนด้วยใบหน้าที่หักงอไม่สมบูรณ์ของเขาโดยไม่มีการปกปิด แต่เธอกำลังตั้งครรภ์แล้วดันอ้วกออกมาแบบนั้น อย่างที่กนิษฐาพูด วรพลคงจะเจ็บช้ำน้ำใจมากจนทำให้เกิดเหตุการณ์ที่ว่านี้
ให้ตายเถอะ สาเหตุจริงๆ ที่เธอทำแบบนั้นเธอก็พูดออกไปไม่ได้
เขาเปรียบประดุจห้องแช่แข็งไปแล้ว วัจสากลัวมากจริงๆ เธอกลัวว่าชายหนุ่มจะโกรธ แล้วพลั้งทำร้ายเด็กในท้อง
ซึ่งก็เป็นลูกของพวกเขา
ก่อนที่ธัชชัยจะออกมา วรพลก็พลันพูดขึ้นไม่ให้เขาโทษวัจสา“สาเธอไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้”คำพูดของวรพลทั้งหมดล้วนมาจากความเมตตาของเขา กลัวว่าวัจสาจะถูกทำธัชชัยร้ายแต่ด้วยเพราะประโยคนี้ เขาจึงมั่นใจว่าครั้งนี้มันเป็นความผิดของเธอ ที่พอเห็นหน้าพี่ชายของเขา แล้วก็เกิดอยากอ้วกออกมาเธอพูดอะไรไม่ออกเลยตอนนี้ เธอไม่ได้อาเจียนออกมาเพราะเห็นหน้าของเขาจริงๆ มันเป็นปฏิกิริยาทางสรีรวิทยาของการตั้งครรภ์ของเธอ เพียงแต่เธอไม่สามารถพูดมันออกมาได้ตอนนี้วัจสาราวกับคนใบ้รับประทาน พูดอะไรไม่ออกไปหมดแต่สิ่งที่เกินความคาดหมายของเธอนั้นก็คือธัชชัยไม่ได้ตะคอกหรือทำร้ายร่างกายเธอ เธอเลย เขาเพียงพูดออกมาเรียบๆ “ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ แต่ทำไมคุณไม่ระวังหน่อยเลยหล่ะ? คุณรู้มั้ยว่ามันยากมากเลยนะสำหรับพี่ใหญ่ที่จะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง จิตใจเขาบอบบางมาก การที่คนอื่นมองเขายังไงมันส่งผลต่อการที่เขาจะมีชีวิตอยู่ในอนาคตนะ”พูดจบ เขาก็อารมณ์ขึ้นอย่างอดไม่ได้ด้านวัจสาเธอก็รู้ว่าเธอผิดมาก ทำไมเธอถึงอดทนเอาไว้ไม่ได้นะ! แต่เธอก็ทำได้เพียงแค่ขอโทษซ้ำไปซ้ำมาธัชชัยไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรอีกดี เขาจึงจับข้อมือของวัจสาก่อนจะลากพาเธอลงมาข้างล่างวัจสาเดินลงช้าๆ คิดอยากจะขอร้องเขาให้ได้เจอวรพลสักครั้ง “ธัชชัย….คุณให้ฉันเจอพี่ชายคุณสักครั้งได้มั้ย ฉันอยากจะขอโทษเขา…”“พี่ผมไม่อยากได้ยินคำขอโทษจากใครทั้งนั้น โดยเฉพาะคุณ!” เขาไม่ได้ตะโกนเสียงสูงเพียงแค่พูดด้วยเสียงราบเรียบแต่เต็มไปด้วยความเย็นชา นั่นทำให้คนฟังหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ“ธัชชัย ฉันสาบานได้เลยว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันไม่สบาย จริงๆ นะ”เธอรู้สึกแย่ เธอไม่สามารถบอกเหตุผลที่แท้จริงได้ แต่เธอพยายามที่จะชดเชยมันด้วยความเสียใจของเธอ”“ผมให้คุณอยู่ที่โรงเรียน แล้วคุณกลับมาทำอะไร นี่มันความผิดพลาดที่ไม่ได้ตั้งใจหรือจงใจทำกันแน่ฮะ ผมไม่ต้องการให้สายตาแบบนี้มองไปที่พี่ชายของผม เพราะมันจะทำให้เขาทนความเจ็บปวดนี้ไม่ไหวอีก เข้าใจมั้ย วัจสา? ”นี่เป็นเสียงเย็นชาที่สุดและทำให้เธอกลัวเขามากที่สุดตั้งแต่รู้จักกันมา“ฉันรู้แล้ว ฉันเข้าใจแล้ว งั้นฉันก็เลยอยากจะขอโทด….”วัจสายังไม่ทันได้พูดจนจบ ธัชชัยก็ตัดบทมาก่อน“เดี๋ยวผมไปส่งไป” เขาพูดออกมาเสียงห้วนไม่มีความอ่อนโยนเลยแม้เพียงปลายก้อยวัจสาถูกธัชชัยลากจากชั้นบนลงไปถึงห้องนั่งเล่น เปิดประตูใหญ่ของบ้านออกและโยนเธอออกไปปะทะกับพายุอย่างไร้ซึ่งความเมตตาพายุฝนในตอนนี้ตกลงมาอย่างสาดเท“ปัง” ประตูใหญ่ของบ้านถูกปิดตึงและล็อกลงอย่างรวดเร็วโดยคนด้านในวัจสานั่งลงท่ามกลางสายฝน ให้ฝนชโลมตัวจนชุ่ม ให้ฝนนั้นลบเลือนความเจ็บปวด ลบลืมไปแม้กระทั่งว่าตอนนี้ห่าฝนกำลังตกอยู่สมองของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยสายตาของชายหนุ่มที่เอาเธอมาทิ้งไว้หน้าประตูบ้านราวกับเธอเป็นขยะหรืออะไรสักอย่างที่มันไร้ประโยชน์ ซ้ำไม่นึกถึงใจเจ้าของ และแม้กระทั่งสายตาที่น่ารังเกียจนั่นมันทำให้หัวใจเธอเจ็บปวดรวดร้าวเกินทนสายฟ้าสีขาวตัดผ่านอากาศบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ฝนตกหนักสาดลงมาบนตัวของเธอ เม็ดฝนแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าโศกของสาวน้อย ที่อยากจะหนีแต่ก็หนีไปไม่ได้เมื่อชายหนุ่มลากเธอออกมา วัจสาก็ปกป้องท้องของเธอเองโดยสัญชาตญาณ ในตอนนี้เธอเพียงต้องการที่จะปกป้องเจ้าเด็กน้อยในท้องของเธอเพื่อให้เขาได้รับอันตรายมากนักในคืนที่ฝนตกเฉกเช่นนี้ เธอยิ่งรู้มากขึ้นถึงความสำคัญของเด็กในท้อง ในเวลาที่ไม่มีเธอสิ้นเนื้อประดาตัวทุกอย่างแล้ว เธอยังมีเขา ที่เป็นดั่งไฟแห่งความหวังในชีวิตของเธอลูกจ๋า เราจะไม่ร้องไห้ อย่าเศร้ากันไปเลย มันเป็นความผิดของแม่เอง แม่ไม่ควรทำร้ายลุงเขาแบบนั้น กลับกันเถอะนะจ๊ะลูกจ๋า ป้าแววกำลังรอพวกเราอยู่วัจสาลุกขึ้นจากพื้นอันเหน็บหนาว “โอ่ย..” ดูเหมือนว่าเข่าขวาที่ล้มลงเมื่อครู่ มันค่อนข้างจะรุนแรงทีเดียว จนเธอแทบจะลุกขึ้นยืนไม่ไหวเธอรู้ว่าเธอไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วในตอนนี้ เธอไม่อาจเป็นหวัดโดยได้ เด็กน้อยในท้องของเธอจะต้องไม่เป็นไข้เด็ดขาด ดังนั้นเธอจึงต้องการที่จะได้รับที่พักพิงจากฝนโดยเร็วที่สุด