แรงลมที่พัดกระทบเข้ามาบนใบหน้าของเฉียวชูเฉี่ยนทำให้ปอยผมบนหน้าผากของเธอขยับ อาจเนื่องจากรู้สึกจั๊กจี้เนื่องจากปอยผม คิ้วของเธอจึงขมวดขึ้นมา จึงต้องการที่จะหาของมาขจัดออกไปตามสัญชาตญาณ และดันไปจับนิ้วมืออันเรียวยาวของเฉินเป่ยชวนที่กำลังยื่นเข้ามาเพื่อที่จะจัดการกับผมของเธอไว้พอดี

“เฉียวชูเฉี่ยน คุณยั่วผมก่อนนะ”

ภายในความฝัน เธอรู้สึกเพียงว่ามีคนหนึ่งกำลังขึ้นคล่อมตนอยู่

เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้

เธอไม่ได้อยู่กับผู้ชายมาเนิ่นนานและอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ จึงทำให้เธอฝันถึงเรื่องอันน่าอับอายเช่นนี้

จึงคิดที่จะผลักผู้ชายที่ต้องการจะเอารัดเอาเปรียบเธอในฝันออกโดยเร็ว

“หึ ๆ”

ทันใดนั้นข้างหูของเฉินเป่ยชวนก็มีเสียงอันแปลกประหลาดดังขึ้นมา หัวเราะจนทำให้เขาหยุดการกระทำของตนเอง

“หึ ๆ ปรนนิบัติดี ๆ นะ พี่มีเงินนะจะบอกให้”

เฉียวชูเฉี่ยนยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าตนเองฉลาดมาก จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมาด้วยความลำพองใจ แถมยังไม่ลืมที่จะเอ่ยสถานะของตนเอง ครั้นกลับไม่รู้เลยว่าสีหน้าของผู้ชายข้าง ๆ นั้นเขียวปั๊ดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ผู้หญิงบ้านี่ !”

แสดงพระอาทิตย์ยามเช้าในวันถัดมาทะลุผ่านร่องผ้าม่านสาดส่องเข้ามา เฉียวชูเฉี่ยนจึงต้องลืมตาขึ้นมาโดยไม่เต็มใจนัก ความฝันอันสวยงามทำให้เธอไม่อยากตื่นขึ้นมาตลอดไปจริง ๆ

“ไม่เป็นไรครับ ความจริงเหล้าเมื่อคืนนี้พี่ไม่ต้องดื่มก็ได้”

เขามองเข้าไปในห้องนอนแวบหนึ่ง จากนั้นก็ฉีกยิ้มขึ้นอีกครั้ง เมื่อคืนนี้เขาออกไปจัดการธุระ ตอนกลับมาก็ได้ยินในห้องของเธอมีเสียงเล็กน้อย

“ในเมื่อมารับงานต่อ เลยหลีกเลี่ยงการดื่มสังสรรค์ไม่ได้หรอก”

ประเด็นนี้ตั้งแต่ที่เธอเป็นเลขาวันแรก ก็ชัดเจนถึงกฎเกณฑ์ของอาชีพเหล่านี้อยู่แล้ว

“ผมแค่เป็นห่วงว่าพี่ดื่มจนทำร้ายร่างกายน่ะ จริงสิ ตั๋วกลับซั่นเป่ยผมจองเรียบร้อยแล้วนะครับ พวกเราทานข้าวเที่ยงเสร็จแล้วก็กลับเลย”

“วันนี้ก็กลับแล้วเหรอ ไม่ใช่ว่าต้องไปดูซัพพลายเออร์หน่อยเหรอ ?”

ขณะที่มาที่นี่เธอตั้งใจดูรายละเอียดกำหนดการที่เฉินจิ้นถงให้เธอแล้ว วันสองสามวันหลังพวกเขาจะต้องไปเยี่ยมเยียนซัพพลายเออร์วัตถุดิบหลายเจ้า เหตุใดจึงจะกลับไปกะทันหันเช่นนี้ ?

“เฟิงฉิงมีเรื่องด่วนต้องกลับไปจัดการน่ะครับ พี่ใหญ่ไม่อยู่ผมเลยต้องกลับไปดูแลแทนเขาก่อน เห็นทีว่าเรื่องของซัพพลายเออร์คงต้องรอครั้งหน้าแล้วแหละครับ”

เฉินจิ้นถงพูดปลดไปด้วยใบหน้าที่แดงก่ำหัวใจเต้นตุบตับ การที่เขาเร่งรีบกลับไปนั้นไม่ได้เป็นเพราะเรื่องที่เฉินเป่ยชวนจะสืบเรื่องที่หลินเฟยเอ๋อร์โดนยาพิษแต่อย่างใด ครั้นเนื่องจากเขาได้รับข่าวสารมา ว่าเฉินเป่ยชวนปรากฏตัวที่ซั่นเป่ยแล้ว

“ถ้างั้นก็คงทำได้เท่านี้แล้วแหละ”

เฉียวชูเฉี่ยนพยักหน้าด้วยความเสียดาย เธอหวังว่าครั้งนี้ที่มาจะสามารถจัดการเรื่องหลัง ๆ ให้ได้พอสมควร งานช่วงระยะหลังนั้นจะได้แบ่งเบาไปเยอะมาก ครั้นเหตุผลของเขาทำให้เธอไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้

เฉินเป่ยชวนอยู่ที่ต่างประเทศ ไม่มีทางที่จะจัดการได้อย่างทันท่วงที

เมื่อนึกถึงคนที่ตนจินตนาการถึงแล้วนั้น สีหน้าของเธอจึงเปลี่ยนแปลงไปทันที เทคโนโลยีสมัยนี้พัฒนาไปมาก สามารถคิดค้นวิจัยยาชนิดหนึ่งที่ทำให้มนุษย์สามารถลบล้างความทรงจำไปจนหมดออกมาได้หรือไม่

ถ้ามี เธอยินยอมที่จะทุ่มเงินมหาศาล ทำให้เฉินเป่ยชวนสามพยางค์นี้ลบล้างออกไปจากก้นบึ้งของหัวใจเธอ