เช้าวันต่อมา เลียมได้มายืนอยู่ที่หน้าบ้านของอลิสตามที่พวกเขาได้นัดกันไว้เมื่อวาน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เขาเคาะประตูบ้านของเธอช้าๆสามครั้ง ก่อนที่ภายในบ้านจะมีเสียงกุกกักและเสียงเท้าของใครบางคนกำลังเดินมาที่ประตู จากนั้นประตูก็ถูกเปิดออกมา

“มาซะเช้าเลยนะ อลิสบอกแล้ว เข้ามาสิๆ”

คนที่เปิดประตูไม่ใช่อลิส แต่เป็นชายวัยกลางคนคนหนึ่งอายุราวๆแม่ของเขา มีหนวดสีน้ำตาลเฟิ้ม ดวงตาสีน้ำตาลของเขาจ้องมองมาที่เลียมอย่างคุ้นเคย

นั่นคือคุณพ่อของอลิส มีชื่อว่าลีโอ

“ครับ ขออนุญาติด้วยนะครับ”

เลียมพูดเช่นนั้นก่อนที่จะเดินเข้าไปภายในด้วยความนอบน้อม

ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเพื่อนของอลิสตั้งแต่เด็ก แต่กับลีโอแล้วเขาไม่ได้สนิทกับลีโอมากนัก เพราะลีโอเป็นข้าราชการและมักจะไม่อยู่บ้านอยู่บ่อยๆ

เมื่อก่อนลีโอจะออกไปทำงานหาเงินโดยทิ้งอลิสไว้กับภรรยาของเขา คุณลิลี่

แต่เมื่อคุณลิลี่ได้เสียไปเพราะโรคร้ายเมื่อเก้าปีก่อน เขาจึงต้องทิ้งอลิสไว้กับครอบครัวของเลียมเพราะต้องไปทำงานที่เมืองหลวงอยู่บ่อยครั้ง

“นั่งได้ตามสบายเลยนะ ตอนนี้อลิสยังไม่ตื่นหรอก”

“เมื่อวานพวกเราเจอฝูงสไลม์น่ะครับ เธอคงจะเหนื่อย ปล่อยให้นอนไปน่าจะดีกว่านะครับ”

ลีโอพูดขณะตระเตรียมสิ่งของบางอย่าง หนึ่งในนั้นเป็นขวดที่ดูมีราคาแพงพอสมควร

“ถึงว่าละ กลับมาอาบน้ำเสร็จก็ฟุบหลับไปเลย”

เขามองดูไปที่ขวดแก้วขวดนั้น ลีโอนำมาวางไว้บนโต๊ะพร้อมกับแก้วใสสองใบ ดูหรูหราน่าดูจนตัวเขาเองถึงกับต้องทำตัวดูสุภาพชนมากขึ้น

“จะว่าไป…..นั่นคงเป็นเหล้าสินะครับ”

“ใช่ ข้าจะดื่มกับเจ้านี่แหละ เจ้าบรรลุนิติภาวะแล้วสินะ”

“มันก็ใช่อยู่หรอกครับ…..แต่”

เขาลังเลที่จะดื่มเหล้าเพราะได้เคยถูกพร่ำสอนจากพ่อและแม่ว่าสิ่งมึนเมาพวกนี้มันไม่ใช่สิ่งที่ดี ลีโอที่เห็นท่าทางของเขาจึงยกยิ้มขึ้นและหวนนึกถึงความหลัง

“เจ้าอัล เป็นคนที่เข้มงวดไม่เปลี่ยนเลยแฮะ”

“…….เรื่องนั้นข้าเห็นด้วยครับ”

ไม่ถามหาคำยินยอมจากตัวเขา ลีโอเปิดฝาจุกขวดและค่อยๆรินเหล้าลงไปในแก้วใสนั้น

น้ำมีสีออกแดงจนเรียกว่าเหล้าก็คงจะไม่เข้ามากนัก คำว่า ไวน์ ดูจะเข้าบริบทมากกว่า รินเสร็จลีโอจึงหยิบแก้วนึงให้กับเขา

“……ข้าดื่มได้จริงๆสินะครับ?”

“อื้ม เอาเลย คนเราก็มีครั้งแรกอยู่เสมอนั่นแหละ ข้าคิดมาตั้งนานแล้วว่าถ้าเจ้าโตขึ้นก็อยากจะดื่มกับเจ้าแบบนี้บ้าง”

ได้ยินลีโอพูดเช่นนั้น เขาจึงรู้สึกว่าตัวเองก็อยากจะลองลิ้มรสรสชาติของความเป็นผู้ใหญ่ดูบ้าง เขาเคยเห็นพ่อและลีโอดื่มด้วยกันตอนเด็กๆ เขาจึงมีความอยากรู้อยากเห็นว่ามันจะมีรสชาติอย่างไร?

ไม่รอช้า เขายกแก้วขึ้นมาดม กลิ่นรุนแรงเตะจมูกทำคิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน

จากนั้นเขาจึงยกแก้วขึ้นดื่ม ถึงจะมีความลังเลแต่นั่นเป็นครั้งแรกของเขา ความหวั่นใจย่อมเกิดขึ้นเป็นธรรมดา

“เป็นไงบ้าง ได้ลิ้มรสชาติของผู้ใหญ่”

ลีโอกล่าวยิ้มๆมองมาที่เลียมที่กำลังกลืนไวน์ลงไป

“รสเผ็ด ไม่สิ ไม่รู้ข้าจะสาธยายยังไงดี แต่ยังดีที่มีหวานด้วย”

“ก็ไวน์นี่ทำมาจากเบอรี่นี่นะ ชอบมั้ยล่ะ?”

“ถึงรสจะแปลกไปหน่อยแต่ก็ไม่ได้แย่ครับ”

“งั้นหรอๆ”

ลีโอเองก็ยกแก้วขึ้นดื่มบ้าง เขาดื่มด้วยท่าทางสบายๆราวกับน้ำเปล่า

จากนั้นจึงมองมาที่เลียมอีกครั้ง เขารู้สึกว่าลีโอกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง

“ก่อนที่อลิสจะตื่น ข้าก็อยากจะคุยกับเจ้าแบบตรงไปตรงมาเหมือนแบบที่ลูกผู้ชายเขาทำกัน แบบนั้นเจ้าคงจะรู้สึกอึดอัดน้อยกว่าการคุยแบบผู้ใหญ่และเด็ก”

“…….ก็จริงครับ เอาตามนั้น”

ลีโอยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้ง ลีโอคงจะเป็นคนชอบดื่มของมึนเมาจริงๆอย่างที่ตัวเขาเคยเห็นในอดีต

ทางฝั่งเขาเองก็ยกจิบดื่มทีละน้อย ถึงรสชาติจะแปลกในการลิ้มรสครั้งแรก แต่พอต่อๆมาก็รู้สึกว่ามันช่วยทำให้ร่างกายกระปรี้กระเปร่าและช่วยให้สมองโล่งด้วย

เลียมจึงเริ่มดื่มเข้าไปอึกใหญ่แทนการจิบ

“…..เจ้าชอบอลิสใช่หรือไม่?”

คำถามที่ไม่คาดฝันพุ่งเข้าใส่ตัวเขาทันตา ถึงแม้ว่าจะดื่มไวน์ไปเป็นจำนวนมากแล้วก็ตาม นั่นก็ไม่ช่วยทำให้สมองของเขากลับมามีสติได้

ลีโอเห็นเลียมนิ่งเงียบไป เขาจึงพูดอธิบายต่อถึงประเด็นที่ว่า

“เผื่อเจ้าเข้าใจผิด ไม่ใช่ชอบในฐานะเพื่อนแต่ชอบในฐานะคนรัก ข้าอยากรู้ว่าเจ้าคิดอย่างไรกับอลิส”

“…….จะพูดยังไงดี…..”

เขาลังเล

เบื้องหน้าเป็นพ่อของอลิส เขาจึงกลัวว่าถ้าเขาพูดออกมา นั่นจะทำให้สถานการณ์เปลี่ยนไปในทิศทางเลวร้ายได้

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“ไม่รู้?”

“ครับ……คือ ข้าขอพูดตรงๆเลยได้มั้ยครับ?”

ตอนแรกเขาตั้งใจจะตัดจบบทสนทนาลงแค่นั้น แต่ว่า…..

เขารู้สึกว่านั่นไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้องในตอนนี้ เขาอยากที่จะยอมรับใจตัวเอง อยากจะพูดออกมาตามตรงว่าตัวเขารู้สึกเช่นไร

ดังนั้นเขาจึงรวบรวมความกล้าและถามออกไป

ถึงว่านั่นจะดูขี้ขลาดตาขาว แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่ตัวเขาในตอนนี้ทำได้

“ได้สิ”

“…….ข้าชอบอลิส ชอบลูกสาวของคุณลีโอ ไม่ใช่แค่ในฐานะเพื่อนสนิท แต่ชอบในฐานะคนรักครับ”

หัวใจเต้นตุบตับ รัวและถี่ ใบหน้าของเขาร้อนฉ่า

นั่นเป็นความกล้าที่เขาต้องใช้เวลารวบรวมอยู่ระยะนึงเลยถึงจะพูดออกไปได้ เขามองไปยังลีโอที่นั่งยกยิ้มขึ้น

“อืม ต่อจากนี้ก็ฝากเจ้าดูแลอลิสด้วยนะ”

“เอ้ะ!?…..”

“แต่ถึงจะบอกข้าแล้วก็เถอะ ที่สำคัญคือเจ้าต้องบอกกับอลิส ข้าไม่สามารถจับคลุมถุงเจ้ากับอลิสได้ ที่เหลือก็ต้องพึ่งดวงแล้วล่ะว่าอลิสชอบเจ้าหรือไม่”

“อะ เอ่อ…….”

เลียมที่ยังคงมีท่าทีที่ตามสถานการณ์ไม่ทันดูสับสนจนเผลอพูดอะไรไม่ได้ศัพท์ออกมา

ลีโอจึงหัวเราะท่าทางของเขาก่อนจะรินไวน์ลงแก้วของเขาที่ว่างเปล่า

เขายกไวน์ขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว หน้าของเขาแดงฉ่า เป็นเพราะความเขินอายและอีกส่วนก็เพราะฤทธิ์ของไวน์

ตอนนี้ตัวเขาเริ่มเมาได้ที่แล้ว แต่ก็ยังคงมีสติสัมปชัญญะเหลืออยู่

“เอ้า ออกมาได้แล้ว”

ลีโอพูดขึ้นเสียงดังพร้อมทั้งกวักมือขวาโบกเรียกใครบางคน และใครคนนั้นเองก็เป็นคนที่ผมคาดไม่ถึงเพราะนึกว่าเธอหลับอยู่

อลิสเดินเข้ามาภายในห้องด้วยใบหน้าแดงฉ่า พอสังเกตุดูดีๆก็พบว่าความแดงนั้นลามไปถึงใบหูของเธอเลยทีเดียว

“อลิส!?…..ไม่ใช่ว่านอนอยู่หรอกหรอ?……คุณลีโอ???”

เขารู้สึกสับสน สมองประมวลตามไม่ทัน หันไปมาระหว่างลีโอและอลิสสลับไปมา

“ที่เหลือก็คุยเอาเองนะ พ่อขอไปซื้อของก่อนล่ะ”

ลีโอพูดเช่นนั้นพร้อมทั้งลุกขึ้น แต่งตัวง่ายๆหยิบหมวกขึ้นมาสวมและเดินออกไปจากบ้าน เมื่อประตูถูกปิดลงจนสนิท ภายในบ้านก็เงียบลงทันใด

เขาได้ยินเสียงใจของตนเต้นดังตุบตับๆรัวและดัง เหมือนกับว่าหัวใจของเขาจะหลุดออกมาจากร่างอย่างใดอย่างนั้น

อลิสไม่พูดไม่จา เดินมานั่งด้านข้างของเขาไม่ใช่โซฟาตรงข้ามเหมือนที่ลีโอนั่งเมื่อครู่

“ข้าได้ยินหมดแล้วนะ”

“อะ อื้ม…….”

ต่างคนต่างไม่กล้ามองหน้ากัน ทั้งที่ตนบรรลุนิติภาวะแล้ว แต่ก็ยังทำตัวขี้ขลาดไม่สมกับวัย เขาได้แต่ด่าทอในใจตัวเองเช่นนั้น

“ตามนั้นแหละ ข้าชอบอลิส ชอบในฐานะคนรัก อยากจะอยู่กับเจ้าไปตลอดนั่นแหละที่ข้าต้องการ แล้วคำตอบของเจ้าล่ะ?”

“……..ข้าเองก็….”

ยิ่งเวลาผ่านไปเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น ช่วงเวลาเพียงเสี้ยววินาทีในขณะที่ถ้อยคำกำลังถูกเอ่ย มันช่างรู้สึกยาวนานมากมายเหลือเกิน

และวินาทีนั้นเองก็มีมือคู่หนึ่งมาสัมผัสที่ใบหน้าของเขา จากนั้นก็ค่อยๆเบี่ยงหน้าของเขา

ภายในทัศนวิสัย เขาเห็นอลิสที่ยิ้มกว้างอย่างดีอกดีใจเป็นใบหน้าที่น้อยครั้งมากที่เขาจะได้เห็น ไม่ใช่ใบหน้าขี้เล่นในยามปกติ

ที่ขอบตาของเธอมีน้ำตารื้นอยู่หน่อยๆ

ตัวเขาเผลอมองภาพนั้นราวกับติดอยู่ในภวังค์

“ข้าเองก็รักเจ้าเช่นกัน”

หัวใจเต้นโครมครามราวกับจะทะลุอกออกมา ความรู้สึกตื้นตันใจเข้ามาแทนที่ความรู้สึกด้านลบทั้งหลาย

เราทั้งสองค่อยๆสวมกอดกันอย่างแนบแน่น รู้สึกถึงความอบอุ่นที่โอบล้อมร่างกายไว้ ทั้งกลิ่น รูปสัมผัส แล้วความรู้สึก ทั้งหมดนั่นทำให้ตัวเขาไม่อยากจะออกมาจากอ้อมอกนี้อีกเลย

และแล้ววันนั้นเองที่เลียมและอลิสได้เริ่มเป็นคนรักกัน

ทั้งสองได้ไปแนะนำตัวเองให้กับแม่และพวกคริสส์ ผู้คนรอบด้านต่างก็ยินดีที่ความสัมพันธ์ของพวกเราก้าวหน้าขี้น

ถึงแม้ว่าจะมีคนบอกก็ตามว่า นั่นไม่ใช่เรื่องน่าตกใจเพราะพอจะคาดเดาได้ตั้งแต่ต้นแล้วก็ตาม