เวลาผ่านมาหลายวันนับตั้งแต่วันที่เลียมออกผจญภัยครั้งแรก วันนี้เขาเองก็ถูกพวกคริสส์พามาฝึกซ้อมด้านนอก แต่วันนี้เป็นการฝึกซ้อมที่พิเศษไปจากเดิม

“เน้นการสังเกตุศัตรูเป็นหลัก อย่าโจมตีก่อนแต่ให้สวนในตอนที่มันโจมตีมา”

“ครับ!!!”

เบื้องหน้าคือก็อปลิน มันถือกระบองที่สร้างมาจากไม้ ดูจากขนาดกระบองของมันมีน้ำหนักมากกว่าดาบที่เขาใช้อยู่ซะอีก

มันวิ่งเข้ามากระโดดขึ้นไปในอากาศ จากนั้นก็ทิ้งตัวลงมาฟาดกระบองใส่เขาโดยเน้นใช้แรงโน้มถ่วงเพิ่มแรงให้กับกระบองที่ถูกเหวี่ยงฟาดลงมา

เลียมจับสังเกตุ แม้ว่าก็อปลินจะโจมตีเข้ามาอย่างรวดเร็ว แต่มันก็สามารถเห็นทิศทางการโจมตีได้อย่างชัดเจน

เลียมพุ่งทะยานไปทางด้านข้าง กระบองของก็อปลินกระแทกลงบนพื้นเสียงดังตึ้ง

“ให้ช่วยมั้ย?”

“เงียบหน่อย”

อลิสตะโกนบอกเขาด้วยรอยยิ้มขี้เล่น แต่เขาพูดปฏิเสธเธอไปและกลับมาตั้งสมาธิโฟกัสกับการต่อสู้ตรงหน้าก่อน

“คงจะมองเห็นการโจมตีแล้วสินะ เข้าใจถูกแล้ว เหลือแค่จับจังหวะให้ได้”

ก็อปลินเหวี่ยงกระบองเป็นแนวนอน เขาที่เห็นการโจมตีซึ่งต่างจากรอบแรกก็เกิดอาการตกใจและกระโดดถอยหลังทิ้งระยะห่าง

แต่วินาทีที่เลียมทิ้งระยะห่างออกมา ก็อปลินใช้จังหวะนั้นในการพุ่งโถมและเหวี่ยงกระบองของมันอย่างไร้ทิศทาง

เลียมที่เห็นเรื่องที่ตนคาดไม่ถึงจึงทำอะไรไม่ถูก พยายามจะกระโดดถอยหลังเพื่อทิ้งระยะต่อแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

จังหวะที่กระบองของก็อปลินกำลังจะกระแทกเข้าที่ใบหน้าของเขาก็มีร่างนึงปรากฏขึ้นขวางระหว่างเขาและกระบองจากนั้นก็ปัดป้องกระบองนั้นไป

คริสส์นั่นเอง

“ทำได้ดีแล้วสำหรับการต่อสู้ครั้งแรก เอาล่ะ อลิสฝากเธอมาช่วยเลียมสู้หน่อย”

“รับทราบ! รอมาตั้งนานแล้ว……เลียม นายเป็นอะไรมั้ย?”

ถึงอลิสจะมีท่าทางขี้เล่น แต่เมื่อเธอมาเห็นใบหน้าที่ซีดเผือดของเขาเข้า เธอก็อดที่จะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้

“ไม่เป็นไร ขอบคุณที่เป็นห่วง ฝากตัวด้วย”

“อื้ม!!! ไว้ใจได้เลย ข้าจะพุ่งเข้าไปรับการโจมตี ส่วนเลียมก็ใช้จังหวะนั้นปลิดชีพมัน”

“จะไหวหรอ…..กระบองนั่น….”

“ไม่มีเวลาแล้ว เอาตามนั้นแล้วกันฝากด้วย”

เลียมลังเลที่จะให้อลิสไปรับการโจมตีอันหน่วงของก็อปลิน แต่เธอก็ยืนยันและวิ่งเข้าใส่ก็อปลินตัวนั้นโดยที่เขายังไม่ได้พูดห้ามปราม

เลียมเปิดใช้สกิลของเขา สกิลเดียวที่เขามีอยู่คือการจับสัมผัส

ดวงตาที่เป็นสีดำค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นสีเทาด้วยผลจากการเปิดใช้สกิลจับสัมผัส

เขามองไปที่ตัวก็อปลินจึงสัมผัสได้ถึงสายตาของมันและอารมณ์ความโกรธเกรี้ยวของมันที่มีต่ออลิสที่กำลังวิ่งเข้าหาตัวมัน

ก็อปลินเงื้อกระบองเป็นแนวยาวจากนั้นก็เหวี่ยงแนวกวาดหมายที่จะซัดอลิสที่วิ่งเข้ามาให้กระเด็น แต่เธอก็กระโดดขึ้นหลบกลางอากาศได้

ก็อปลินเหวี่ยงกระบองกลับเป็นแนวเฉียง อลิสจึงชักมีดของเธอขึ้นมา มีดสองมือที่อลิสถืออยู่ดูเปราะบางเมื่อเทียบกับกระบองที่ก็อปลินถืออยู่

เคร้ง

เสียงแหลมแสบหูดังขึ้น กระบองของก็อปลินที่มีขนาดใหญ่กว่าลำตัวของตัวมันเองถูกปัดป้องจนร่างของมันหงายหลังไปพร้อมกับกระบองที่ถูกปัดป้อง

นั่นเป็นสกิลของอลิส ‘แพรี่’ เป็นสกิลที่ต้องใช้ให้ตรงกับจังหวะ หวังผลยากเพราะต้องเสี่ยงโชคว่าการแพรี่นั้นจะติดหรือไม่

ก็อปลินล้มลงกับพื้น และในจังหวะที่มันกำลังยุแบบสุดๆ เลียมก็โผล่เข้าไปด้านข้าง ก้อปลินเบิกตาโพลงเมื่อเห็นเด็กหนุ่มอยู่ในตำแหน่งที่ไม่ควรจะอยู่

เลียมใช้ดาบของเขาฟันไปที่คอของมันฉับเดียวจนศีรษะของมันขาดหลุด เลือดสีแดงไหลออกมาจากคอหอยและร่างของมันก็ล้มลงสิ้นชีพทันที

“ทำได้ดีมาก ทั้งสองคนเลย”

คริสส์ ฮานเนส และลาร่าเดินออกมาพร้อมทั้งปรบมือชื่นชมแก่พวกเธอ แต่อลิสกลับแสดงท่าทางไม่พอใจเพราะพวกเขาทำอย่างกับว่าพวกเธอเป็นเด็ก

จากนั้นผมและอลิสจึงมานั่งพักกันหลังจากการต่อสู้อันดุเดือดผ่านไป

“การโจมตีสุดท้ายนั่นทำได้ไงอ่ะ! ข้ายังทำไม่ได้เลย ฉับเดียวหัวหลุดสุดยอดไปเลยนี่นา”

“ข้าอาชีพอัศวินนี่ คนที่เลือกอาชีพอัศวินจะได้รับพรความแข็งแกร่ง ส่วนเจ้าที่มีอาชีพโจรก็คงจะได้รับพรความเร็วล่ะมั้ง….”

อลิสส่ายหน้าปฏิเสธคำคาดเดาของผม

“ข้าได้รับพรความโชคดีมาน่ะ”

“เอ้ะ!? พอคิดๆดูแล้วโจรเป็นฐานะที่ฟังดูใช้ค่าโชคมากกว่าความเร็วอีกแฮะในแง่ของการเลือกขโมย”

“อะไรล่ะนั่น!!! พูดอย่างกับว่าข้าเป็นโจรจริงๆนั่นแหละ”

เลียมพูดหยอกล้อเล่นกับอลิสเหมือนกับทุกที ขณะที่เขาเองก็กำลังดูข้อมูลที่บัตรนักผจญภัยของเขา

เลเวลเพิ่มขึ้นจากสองกลายเป็นห้าแล้วตอนนี้ ก่อนที่จะสู้กับก็อปลินเลเวลของเขาอยู่เลเวลสี่ เพิ่มขึ้นเพียงหนึ่งหลังจากต่อสู้อย่างยากลำบาก

เขาอดที่จะรู้สึกท้อไม่ได้เพราะเมื่อครู่เขาเกือบจะตายแล้วถ้าไม่มีคนเข้ามาช่วย

“เป็นอะไรจริงๆด้วยสินะ…….กลัวหรอ?”

อลิสพูดขึ้น เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองไปที่ใบหน้าของเธอที่แสดงสีหน้าอ่อนโยนมองกลับมายังเขา

“ข้าเกือบตายแล้วนี่ ถ้าคุณคริสส์ไม่เข้ามาช่วยไว้ข้าคงตายไปแล้ว”

เขาพูดออกมาตรงๆ อาการมือสั่นหลังจากสัมผัสขอบเหวแห่งความตายทำให้เขาหวาดกลัวแล้วจิตตกพอสมควร

มือทั้งสองข้างของเขาสั่นเทา แต่ก็มีมือมาสัมผัสมือของเขาอย่างอ่อนโยน มือคู่นั้นที่เคลื่อนลงมาราวกับเป็นการเยียวยาแห่งแสงสว่าง

เลียมรู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลายโดยทันใด เขาเงยหน้าขึ้นก็พบว่ามือคู่นั้นเป็นมือของอลิสที่มานั่งด้านข้างเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“……..ทำอะไรของ…”

อลิสยกนิ้วชี้ขึ้นทาบไว้บนริมฝีปากของเลียม พร้อมทั้งทำเสียงชู่วเป็นการบอกว่าให้เขาเงียบๆ

“ข้าก็แค่อยากทำเท่านั้น เวลาไม่สบายใจก็มีแต่แบบนี้ใช่มั้ยล่ะที่จะช่วยเยียวยาจิตใจได้”

“…….ขอบคุณ”

เลียมและอลิสนั่งจับมือกันและคุยอย่างสนุกสนาน พอกลับมาจากการทำงานเป็นนักผจญภัยเขาก็กลับมาที่บ้านพร้อมกับอลิส

“กลับมาแล้วครับ!!”

“ยินดีต้อนรับจ้ะ หนูอลิสก็ด้วยนะ”

“ค่ะ วันนี้ก็ขอรบกวนหน่อยนะคะ”

อลิสเดินเข้าไปชวนแม่ของเลียมคุยอย่างเพลิดเพลิน เล่าถึงเรื่องที่วันนี้เธอและเลียมเจออะไรกันมาบ้างจากการผจญภัย

ส่วนเขาก็แยกไปทำอาหารเย็นของวันนี้ วันนี้เขาได้เงินมาสิบเหรียญเงินบวกกับเงินที่มีอยู่แล้วก็รวมเป็นจำนวนสิบสี่เหรียญเงินสิบหกทองแดง

ซึ่งถือว่าตัวเขามีทรัพย์สินที่ค่อนข้างเยอะเลยทีเดียวสำหรับคนที่มีฐานะทั่วๆไปเช่นเขา

“วันนี้ข้าซื้อเนื้อแกะมาด้วยแหละ จะทำสตูว์ให้ท่านแม่ทาน”

“ลูกทำเป็นด้วยหรอ มีวัตถุดิบแต่ถ้าทำไม่เป็นนี่มัน…..”

เลียมยิ้มจากนั้นจึงตอบแม่ของเขาไป

“หลายวันมานี้ได้คุณลาร่าสอนน่ะ ไม่ต้องห่วง ถึงรสชาติจะไม่ได้ดีแต่ก็น่าจะพอกินได้….ละนะ”

“มันใช่ที่ใหนเล่า เจ้าต้องบอกว่าไม่ต้องห่วง จะทำให้ออกมาอร่อยที่สุดไม่ใช่รึไง!!!”

อลิสตะโกนแย้งคำของเลียม แม่ที่เห็นสภาพที่อบอุ่นและมีความสุขเช่นนี้จึงยิ้มออกมาบางๆ เธอนึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะสามารถใช้ชีวิตอยู่ในช่วงเวลาที่มีความสุขได้ขนาดนี้อีกครั้งในช่วงชีวิตของเธอ

เธอมองไปยังอลิสและเลียม จากนั้นก็นึกไปถึงสามีของเธอ อัล

‘คุณคะ ลูกของเราเติบโตมาเหมือนกับคุณมากเลยนะ’

น้ำตาปริ่มที่ขอบตาของเธอขณะที่มองสภาพการณ์อันสงบสุขอยู่เช่นนั้น

หลังจากทานอาหารเย็นอันภาคภูมิใจของเลียมที่เขาทำออกมาอย่างสุดฝีมือและอยู่พูดคุยกันต่ออีกหน่อย อลิสก็เตรียมตัวจะกลับบ้าน

“แม่ครับ ข้าขอไปส่งอลิสนะ”

“อืม สู้เขาละ”

ไม่รู้ว่าสายตาที่แม่มองเขาจะสื่อถึงอะไร แต่เขารับรู้ได้แปลกๆว่าคงจะเป็นเรื่องของอลิสไม่ผิดแน่

เดินอยู่บนถนนที่เงียบงัน ท้องฟ้ามืดลงจนมีเพียงแค่แสงไฟริมทางอยู่ประปราย ช่วยให้บรรยากาศที่นิ่งเงียบนั่นน่าอึดอัดยิ่งขึ้น

“เอ่อ….สตูว์นั่นอร่อยมั้ย?”

บรรยากาศเงียบจนเขาต้องหาหัวข้อคุย

“อื้ม…..”

เลียมลุกลี้ลุกลน เขาหวังว่าอลิสจะต่อบทสนทนาเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอพูดขึ้นมาประโยคนึงและเงียบไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ระหว่างทางพวกเขาก็เงียบไม่ได้พูดอะไรอีกเลยต่างคนต่างเดินจนถึงหน้าบ้านของอลิสในที่สุด

เลียมรู้สึกเสียดายอย่างแปลกๆ เป็นความรู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่ปล่อยเวลาอันมีค่านั้นไปและตัวเองก็ไม่ลงมือทำอะไรสักอย่าง

“ขอบคุณที่มาส่งนะ พรุ่งนี้เจอกัน”

“อะ อื้ม พรุ่งนี้เจอกัน”

พวกเราแยกกันตรงนั้น เธอเดินเข้าไปในบ้านส่วนเขาก็หันหลังและตั้งท่าว่าจะเดินกลับ 

“เลียม……”

แต่จังหวะนั้นเองอลิสก็ได้เรียกรั้งเขาไว้

เขาหันไปหาเธอและรอรับฟังคำที่เธอจะพูด อลิสลังเลจากนั้นก็พูดต่อ

“อืม ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากจะบอกว่าสตูว์เนื้อแกะที่เจ้าทำอร่อยมาก ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”

พูดเสร็จอลิสก็กลับเข้าบ้านไป เขายังคงรู้สึกห่อเหี่ยวอยู่เช่นเดิม และเดินกลับบ้านพร้อมกับความรู้สึกเสียใจในภายหลัง