เช้าวันรุ่งขึ้น มังกรสีขาวคุ้นตาได้บินมาที่เบื้องหน้าของดันเจี้ยนของเธอตามความคาดหมาย บนหลังของมันก็มีบุคคลที่เธอคุ้นตาอยู่เช่นกัน

อาลาริกค่อยๆลอยลงมาเบื้องล่าง เขาลอยมาหาเธอที่ยืนต้อนรับเขาอยู่ ทางด้านเวลมิราเองก็แสดงท่าทางที่นอบน้อมเหมือนกับครั้งแรกพบ

“ยินดีต้อนรับค่ะ ท่านอาลาริก”

เธอโน้มตัวแสดงความเคารพต่อผู้เป็นนายของเธอตอนนี้

เขาที่เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มย่องและสะบัดมือเป็นการให้สัญญาณว่าให้ทำตัวตามปกติได้

“เจ้าไม่เปลี่ยนไปเลยจากเมื่อวาน ถือว่าฉลาดนัก หากเจ้าคิดจะต่อต้านข้าก็ถือว่าเจ้าโง่เขลาและมาได้เพียงเท่านั้น”

“ข้ามิอาจล่วงเกินท่านหรอกค่ะ ท่านเมตตาไว้ชีวิตข้าเท่านั้นก็ถือว่าเป็นเกียรติสูงสุดต่อสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำเยี่ยงข้าแล้วค่ะ”

“พูดได้ดี”

อาลาริกหันไปสั่งให้มังกรอยู่ตรงนั้นเงียบๆ จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในถ้ำ เวลมิราเห็นเช่นนั้นจึงเดินตามเข้าไปด้วย

“ที่นี่คือดันเจี้ยนที่เจ้าเป็นผู้สร้างขึ้นสินะ ไม่เลว”

“ข้าจะพาท่านไปที่ห้องใจกลางนะคะ”

“ดันเจี้ยนคอร์น่ะรึ!?”

“ค่ะ นั่นจะสามารถบอกแทนคำพูดปากเปล่าของข้าได้ว่าข้านับถือท่านขนาดใหน”

อาลาริกมองมาที่ตัวเธอจากนั้นก็ยิ้มออกมาราวกับว่ามั่นใจแล้วว่าตนเป็นคนคุมเกมๆนี้ไว้ทุกอย่าง

เมื่อเขาและเธอเข้ามาภายในห้องดันเจี้ยนคอร์ ห้องสีขาวที่มีเก้าอี้สีดำตรงใจกลาง เขาก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ดำตัวนั้นราวกับว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเขาเอง

“ข้าพึ่งเคยเข้ามาภายในดันเจี้ยนคอร์ครั้งแรกนี่แหละ อืมๆ ช่างเป็นห้องที่ดูแปลกตาดียิ่งนัก”

“ขอบคุณที่ชมค่ะ”

คงจะแปลกตาสำหรับคนที่อยู่ภายในโลกนี้ แต่สำหรับเธอเป็นห้องที่เหมือนกับห้องวิจัยวิทยาศาสตร์ที่เคยเห็นอยู่บ่อยๆ

“เอาล่ะ มาเริ่มกันเลยดีกว่า ตามข้อตกลงเจ้าสามารถรอดชีวิตต่อไปได้หากเจ้ายอมทำตามคำสั่งของข้าทุกอย่าง เจ้ายอมรับแล้วสินะ”

“ค่ะ ข้ายอมรับด้วยความยินดี”

“ถ้าเช่นนั้นคำสั่งก็ง่ายยิ่งนัก จงใช้ร่างกายของเจ้าปรนนิบัติให้ข้าซะ เจ้าคงจะเข้าใจสินะ?”

เธอตกใจกับคำขอที่กะทันหันของอาลาริก หน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงย้อมใบหน้าของเธอ สายตามองล็อกแล็กไปมาราวกับตนกำลังลังเลที่จะทำ

“…….ท่านคะ ข้าไม่มีประสบการณ์ในเรื่องพวกนี้เลย ข้าอาจจะทำได้ไม่ดี…..”

“เรื่องนั้นไม่ต้องใส่ใจไป ข้าจะชี้แนะให้เจ้าเอง”

เธอนิ่งเงียบไปสักครู่ จากนั้นจึงพยักหน้าน้อยๆว่าตนจะทำตามคำสั่งของเขา

อาลาริกที่เห็นว่าสถานการณ์กำลังไหลผ่านไปได้ด้วยดี เขาจึงถอดกางเกงของเขาออก

“ขึ้นมานั่งบนตักข้า”

“ค่ะ…….”

แต่ก่อนที่เธอจะได้เดินมานั่งบนตักของอาลาริก เวลมิราก็หยุดเคลื่อนไหวไปซะเฉยๆ ยืนนิ่งไม่กระดุกกระดิก

เขาจึงรู้สึกสงสัย คิดว่านางอาจจะเขินหรือกลัวจนไม่กล้าที่จะขยับตัว

“เป็นกระไรไป?”

เขาเอ่ยถามและมองไปยังเวลมิราที่มีท่าทางน่าสงสัยขึ้นเรื่อยๆ

“ดูเหมือนจะจบลงแล้วล่ะค่ะ”

“จบ?…..หมายถึงกระไร?”

และคำตอบที่ตัวอาลาริกกำลังสงสัยก็ได้เดินเข้ามาผ่านทางม่านแสงสีฟ้าอ่อนนั้น เวลมิราอีกคนได้เดินเข้ามาภายในด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“เอเลน่าสองคน? นี่มันอะไรกัน!!?”

เวลมิราอีกคนยืดแขนออกจากนั้นแขนนั้นที่ยืดยาวออกไปก็พุ่งเข้าใส่อาลาริกที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้จนทะลุช่วงท้องของเขาอย่างง่ายดาย

เขากระอักเลือดออกมา แขนที่ยืดยาวนั้นกำลังค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีฟ้าอมเทา นั่นเป็นไฮโดรสไลม์ สัตว์อัญเชิญที่เวลมิราอัญเชิญและผ่านการเสริมมาแล้ว

“ซินนิส!!…..ซินนิส!!!….”

เขาล้มลงจากเก้าอี้สีดำตัวนั้น และพยายามที่จะคืบคลานไปยังทางม่านสีฟ้าเรื่อยๆ

“ซินนิส? ข้าขอเดาว่านั่นคงเป็นชื่อมังกรตัวสีขาวของท่าน”

“อึ้ก……ซินนิส!!!”

“เปล่าประโยชน์ๆ สัตว์ที่ตายไปแล้วจะตอบสนองต่อคำเรียกของท่านได้อย่างไรล่ะ?”

ตาของอาลาริกเบิกค้าง เขาตกใจและแทบจะเชื่อคำพูดของเวลมิราจะในทันที แต่เขาก็ยังมีสติสัมปชัญญะมากพอที่จะตั้งข้อสงสัยและไม่ยอมเชื่อได้ลง

เขายังคงคลานต่อไปอย่างมุ่งมั่นหมายที่จะออกไปจากดันเจี้ยนแห่งนี้และกลับไปรวมตัวกับซินนิสอีกครั้ง

เมื่อเบื้องหน้าเป็นม่านสีฟ้า เป็นประตูทางออกที่จะสามารถออกจากห้องดันเจี้ยนคอร์แห่งนี้ เขาก็เอื้อมมือออกไป แต่จังหวะนั้นเอง…

“!!!!”

มือที่พยายามจะเคลื่อนผ่านม่านสีฟ้านั้นก็ลุกไหม้จนเป็นเศษฝุ่นทันที เขาตกตะลึงกับภาพที่ตนเห็นอยู่ตรงหน้า

ทำตัวไม่ถูก ความเจ็บปวดก็กำลังกัดกิน แต่ตอนนี้เขาตกใจและสิ้นหวังมากกว่าที่จะสนความเจ็บปวดนั้น

“ท่านช่างโง่เขลาเสียนี่กระไร”

เวลมิราเดินไปนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวดำของเธออีกครั้ง ไม่ได้สนอาลาริกที่กำลังนอนอยู่ตรงหน้ามากเท่าไรนัก

แต่ก็อดที่จะพูดอธิบายให้กับอีกฝ่ายฟังไม่ได้ด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย

“ท่านคิดว่าจะออกไปโดยที่ข้าไม่ทำอะไรเลยงั้นรึ ต่อให้ข้าไม่ทำอะไรเลยก็เพราะว่าข้ามั่นใจว่าปัจจัยอะไรสักอย่างที่ข้ามีจะรั้งไม่ให้ท่านออกไปได้ ถ้าตระหนักถึงเรื่องนั้นท่านก็คงจะไม่ต้องเสียมือซ้ายไปและไม่ต้องพบกับความเจ็บปวดที่มากขึ้น”

“ซะ ซินนิส!!!!……”

“เฮ้อ~ เอาเถอะ สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็นนี่เนอะ”

เธอเปิดหน้าจอโฮโลแกรมขนาดใหญ่ขึ้น ไม่ใช่ขนาดที่เห็นอยู่ทุกครั้ง นั่นก็เพื่อให้อาลาริกที่นอนอยู่และสติเริ่มจะกระเจิงได้เห็นผลลัพธ์ที่เต็มตา

ภายในหน้าจอโฮโลแกรมนั้นปรากฏภายในป่าที่มีซากมังกรสีขาวที่ถูกตัดหัวไปแล้วนอนแน่นิ่งอยู่ นั่นเป็นซากมังกรสีขาวนวลของอาลาริกนั่นเอง

“เป็นไปไม่ได้…….ซินนิสที่มีเลเวลถึงห้าสิบสี่จะตายได้ยังไงกัน!!!!”

“เป็นคำพูดที่ฟังดูโง่เขลายิ่งนัก ความเป็นไปที่ท่านเห็นมันก็เป็นคำตอบได้ดี แต่ท่านกลับปฏิเสธคำตอบนั้น มันช่างน่าสมเพช ไม่น่าดูชม แถมยังโง่เขลาจนถึงที่สุดอีก น่าขันยิ่งนัก”

ถึงน้ำเสียงของเธอภายนอกจะฟังดูน่าเกรงขามและเต็มไปด้วยน้ำหนัก

แต่ภายในเธอรู้สึกเขินอายอย่างแปลกๆ นั่นก็เป็นเพราะคำพูดที่ดูราวกับหลุดมาจากโบราณกาลนั่น รู้สึกว่าต้องรีบทำความคุ้นชินกับภาษาให้ได้เร็วมากที่สุด เวลมิราตั้งใจเช่นนั้น

เรื่องทั้งหมดเธอเป็นฝ่ายชนะอย่างง่ายดาย นั่นก็มาจากผลจากการเสริมจากบลูสไลม์เป็นไฮโดรสไลม์ที่มีเลเวลมากถึงหกสิบหก

ตอนนี้มันสังหารมังกรได้ เลเวลจึงเพิ่มขึ้นเป็นเจ็ดสิบเอ็ด เลเวลพุ่งกระฉูดขึ้นมารวดเดียวห้าเลเวลเลยทีเดียว

“หมดธุระแล้ว จะสามารถเรียกว่าโชคดีได้มั้ยที่ท่านมาหาข้าถึงที่เช่นนี้แถมยังประมาทเพราะโดนราคะครอบงำ น่าเสียดายจริงๆนะ”

“ยะ อย่าพึ่ง……ข้ายอมให้ทุกอย่าง….ทรัพย์สินเงินทอง หรือจะฐานะล่ะ…..ขอละเว้นชีวิตข้าด้วยเถอะ!!….จำได้หรือไม่…..ตอนแรกข้าไว้ชีวิตเจ้านะ….บุญคุณย่อมต้องทดแทนกันไม่ใช่รึ!!!!”

เวลมิราหันไปมองที่ไฮโดรสไลม์ตัวนั้น

“แกจะทำอะไรก็เชิญ แต่ช่วยลากมันออกไปก่อนที่จะทำแล้วกัน”

ไฮโดรสไลม์ค้อมศีรษะลงอย่างนอบน้อม จากนั้นจึงใช้แขนที่ยืดยาวของตนรัดร่างของอาลาริกไว้ จากนั้นมันก็ลากผ่านม่านสีฟ้าไป

ร่างของอาลาริกไม่ได้ลุกไหม้และสลายเป็นผุยผงเหมือนกับเมื่อครู่อีกแล้ว

ไม่นานหลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังสะท้อนอยู่ภายในดันเจี้ยน เสียงนั้นก้องไปทั่วบริเวณอยู่หลักชั่วโมงและสุดท้ายเสียงกรีดร้องนั้นก็เงียบไปในที่สุด

ไฮโดรสไลม์ที่กลับมามีรูปลักษณ์เป็นสไลม์เช่นเดิม ภายในลำตัวของมันมีสีแดงฉานไหลเวียนอยู่ มองใกล้ๆก็เห็นกระโหลกและกระดูกส่วนต่างๆของมนุษย์ไหลรวมกันอยู่

“เจ้านี่สยองชะมัดเลยนะ”

เธอทำสีหน้าเหยเกเมื่อเห็นชะตากรรมของอาลาริกที่อยู่ในตัวของไฮโดรสไลม์

นั่นคงจะเป็นวาระสุดท้ายของชีวิตที่ไม่น่าอภิรมณ์นักเป็นแน่ เธอมองดูอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะหันมามองภาพโฮโลแกรมตรงหน้าต่อ

“ได้พ้อยต์มาเพิ่มจากการฆ่ามังกรและอัศวินจากศาสนจักร มังกรเลเวลเยอะกว่าแฮะ”

เลเวลของมังกรคือเลเวลห้าสิบสี่ ส่วนเลเวลของอาลาริกคือเลเวลสามสิบเก้า ห่างกันพอสมควรเลย

“ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาคงจะพึ่งมังกรในการเอาชนะศัตรูเสียส่วนใหญ่”

แน่นอนว่าทั้งคู่นั้นย่อมเทียบไม่ได้กับไฮโดรสไลม์ที่มีเลเวลมากถึงหกสิบหก และตอนนี้เลเวลก็เพิ่มขึ้นมาอีกรวมทั้งสองคนเข้าแล้วมีเลเวลทั้งหมดเจ็ดสิบสาม

เรียกได้ว่าไฮโดรสไลม์ตัวนี้เป็นไพ่ตายของเธอเลยก็ว่าได้

เธอเปิดดูพ้อยต์ของตัวเองที่มีอยู่ทั้งหมดห้าสิบพ้อยต์กว่าๆ จากที่เมื่อวานเธอใช้หนึ่งร้อยกว่าพ้อยต์ในการอัญเชิญและเสริมแกร่งบลูสไลม์จนมันวิวัฒนาการขึ้นสองขั้น

ขั้นแรกจากบลูสไลม์วิวัฒนาการเป็นวอเตอร์สไลม์ ซึ่งตอนนั้นมีเลเวลอยู่ที่สามสิบ

ขั้นที่สองจากวอเตอร์สไลม์วิวัฒนาการมาเป็นไฮโดรสไลม์ ซึ่งตอนนั้นมีเลเวลอยู่ที่หกสิบ

ด้วยขั้นตอนดังกล่าวทำให้เธอรู้ได้ในทันทีว่า การจะวิวัฒนาการมอนสเตอร์ มอนสเตอร์ตัวนั้นๆต้องเลเวลถึงค่าที่กำหนด และถ้าไม่มีพ้อยต์ในการใช้สกิล’เสริม’ก็ต้องใช้ระยะเวลาที่ยาวนานในการเพิ่มเลเวล

และกว่าจะวิวัฒนาการก็ต้องใช้เวลาที่นานเป็นอย่างมาก

เธอตระหนักรู้ได้ในที่สุดถึงเรื่องนั้น

“ต้องหาแหล่งเพิ่มพ้อยต์ที่คงที่และสามารถใช้ได้เป็นระยะเวลาที่ยาวนาน

วินาทีนั้นเองดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นของเวลมิราก็สว่างจ้าขึ้น เธอคิดหาวิธีออกแล้วนั่นเอง ความคิดที่ไม่สนดีชั่วทำให้เธอมีวิธีที่หลากหลายมากยิ่งขึ้นไปอีก

“ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการหาพ้อยต์ ถ้าไม่มีแหล่งเงินทุนก็จะไม่สามารถสร้างผลผลิตที่มีประสิทธิภาพได้”

พ้อยต์ในตอนนี้ก็เหมือนกับเงินสำหรับเธอ สิ่งที่มีมูลค่าเช่นนั้น หากตนไม่มีก็จะไม่สามารถเทียบหรือต่อสู้กับคนที่มีได้ นั่นเป็นความจริงของสังคมเรา

เงินคือทุกอย่าง ถ้าไม่มีมัน ชีวิตเราก็ไม่ได้มีค่าอะไรเลยในสายตาของคนอื่น

“อย่างแรกต้องหามนุษย์ ไม่สิ มองแคบๆแบบนั้นไม่ได้ ถ้าโลกใบนี้มีมังกรก็น่าจะมีเผ่าพันธ์อื่นอยู่ด้วย ขอแค่เพาะพันธ์ได้ก็พอแล้ว”

เป้าหมายของเธอ คือ สิ่งมีชีวิตที่สามารถเพาะพันธ์ได้ และนั่นเป็นขั้นตอนสำคัญในการปั้มพ้อยต์ของเธอในอนาคต