ณ จุดนัดพบก่อนที่ปาตี้พวกเราจะเข้าป่าไปทำงาน เวลาผ่านมาสองวันหลังจากที่เลียมและอลิสเริ่มเป็นคู่รักกัน

พวกเขาอยู่ด้วยกันตลอดวันหยุด จากที่อลิสจะมาอาศัยที่บ้านของเขาทุกเย็น กลายเป็นว่าเธอจะมาอยู่กับเขาตลอดเวลา ช่วยทำงานบ้านต่างๆ

และวันนี้ก็เป็นวันที่พวกเขาต้องทำงานนักผจญภัยต่อ

คริสส์ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางสบายๆ เขารู้สึกสงสัยกับท่าทางของคริสส์ที่ปกติจะเป็นคนที่เข้มงวดตลอดถ้าจะต้องทำงาน

“มีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้นหรอครับ?”

เขาเอ่ยถามคริสส์ด้วยสีหน้าสงสัยใคร่รู้ คริสส์ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตอบกลับมาด้วยท่าทางกระปรี้กระเปร่าผิดกับปกติ

“ใช่ มีคนจ้างวานปาตี้พวกเรามาน่ะ เป็นงานที่รางวัลตอบแทนค่อนข้างสูงเลยทีเดียว”

“…..สูงหรอครับ? สามทองที่ปกติได้ข้าว่าก็สูงแล้วนะ”

“คราวนี้สูงกว่านั้นเท่าตัวเลยล่ะ รางวัลที่ระบุมาในใบจ้างวานระบุว่ารางวัลของภารกิจนี้สูงถึงสิบทองเลยทีเดียว”

“สะ สิบทอง!!!”

เขาไม่เคยได้ยินเงินจำนวนมากขนาดนั้นมาก่อน แสดงว่าผู้จ้างวานต้องเป็นคนที่มีระดับขุนนาง หรือผู้ที่มียศถาบรรดาศักดิ์อยู่พอสมควรเลย

“แล้วทำไมถึงมาเลือกปาตี้เรา ปาตี้อื่นที่เก่งๆแถมสมาชิกเยอะกว่าก็มีเยอะแยะ”

“อย่าลืมว่าระบบนักผจญภัยมีระบบที่เรียกว่า’อัตราความสำเร็จ’อยู่สิ ถ้านับค่าอัตราการทำภารกิจสำเร็จและสม่ำเสมอแล้ว ปาตี้ของเราก็ถือว่าเป็นปาตี้ลำดับต้นๆของเมืองเลยนะ”

คริสส์พูดอธิบายออกมาอย่างภาคภูมิใจ เขาที่ได้ฟังก็รู้สึกภูมิใจและยินดีตามไปด้วย

“นั่นเป็นผลจากความพยายามของเจ้าไงล่ะ”

ได้ยินเช่นนั้นเขาก็อดที่จะรู้สึกปรื้มปริ่มไม่ได้ นั่นเป็นผลงานของเขา เป็นผลจากความพยายามของเขา

“เอาล่ะ อลิสเองก็มาแล้ว ต่อจากนี้พวกเราจะวางแผนกันทำงานนี้ให้สำเร็จ มาพยายามกันเถอะเพื่อรางวัลอันหอมหวาน”

“โอ้ว!!!!”

สมาชิกปาตี้ต่างพากันกู่ร้องออกมา ลูกฮึดเต็มที่ถูกเปร่งออกมาทางเสียงจนคนรอบข้างพากันมองมา

“แผนตามที่ได้คุยกันไว้ วันนี้พวกเราจะเข้าไปในป่าลึกกันครั้งแรก ถึงจะเป็นครั้งแรกของสมาชิกปาตี้นี้ แต่อย่ากังวลเกินเหตุ ข้า ลาร่า และฮานเนสเคยเข้ามาหลายครั้งแล้ว เจ้าสองคนเชื่อฟังคำสั่งอย่างเคร่งครัดทุกอย่างก็จะผ่านไปได้ด้วยดี”

“ครับ/ค่ะ!!!!”

คริสส์พูดย้ำอีกครั้งระหว่างที่พวกเราเดินเข้าไปภายในป่าลึกขึ้นเรื่อยๆ

นี่เป็นประสบการณ์ครั้งแรกของเขาและอลิสที่ได้เคยเข้ามาในป่าลึกเป็นครั้งแรก

จากการศึกษาหาข้อมูลและสอบถามข้อมูลจากผู้เชี่ยวชาญอย่างพวกคริสส์ ป่าแห่งนี้มีชื่อว่า เฟลรูด เป็นป่าดงดิบขนาดใหญ่ เต็มไปด้วยมอนสเตอร์มากมายซุกซ่อนอยู่

ภายในป่าจะถูกจัดโซนตามสีของต้นไม้และพื้นดิน

โซนแรกมีสีเขียวขจีเหมือนดั่งผืนป่าทั่วๆไป มอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่มักจะมีสไลม์และก็อปลินอาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก

แต่ก็จะมีมอนสเตอร์อันตรายที่มีความแข็งแกร่งเทียบเท่ามอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ในโซนลึกๆซุกซ่อนอยู่ด้วยเช่นกัน

โซนที่สองมีสีส้มอมเหลืองเหมือนดั่งต้นไม้ในฤดูใบไม้ร่วง มีมอนสเตอร์ปะปนและหลากสายพันธ์มากกว่าโซนที่หนึ่ง

โซนที่สามซึ่งเป็นโซนล่าสุดที่นักผจญภัยมากฝีมือได้สำรวจถึง มันมีสีม่วงอมฟ้า ท้องฟ้าจากที่มีสีขาวอมฟ้าปลอดโปร่งกลับถูกเมฆมืดครึ้มบดบังจนมัวหมอง

งานนี้ที่เราได้มาคือการไปหาสมุนไพรที่มีสรรพคุณด้านการรักษาโรค ซึ่งสมุนไพรนั่นอยู่ภายในโซนที่สองที่เคยถูกพบเจอ

“เห็นว่าโซนที่สองจะค่อนข้างมีใบไม้กองทับถมกันค่อนข้างเยอะเลย อันตรายชะมัด”

“นั่นสิ คงต้องให้เจ้าช่วยใช้สกิลจับสัมผัสตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วสิ”

“เอาตามนั้นแล้วกัน”

เราสองคนวางแผนพูดคุยถึงแนวทางการรับมือมอนสเตอร์ในโซนที่สอง การลอบโจมตีของพวกมอนสเตอร์จะมีความถี่และหลากหลายมากยิ่งขึ้น

“ด้านหน้ามีก็อปลินอยู่ฝูงนึง เราจะเลี่ยงมัน”

ตามแผนที่คริสส์ได้วางเอาไว้ ตราบใดที่ยังไม่เข้าโซนสอง พวกเราจำเป็นต้องรวบรวมแรงไว้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ นั่นก็เพราะพวกมอนสเตอร์ในโซนสองมีความดุร้ายและต่อสู้ได้ยากมากกว่าโซนหนึ่งอยู่เท่าตัว

เดินมาได้เป็นเวลาหลักชั่วโมงโดยหลีกเลี่ยงไม่สู้มอนสเตอร์ที่เจอทุกครั้งทำให้ใช้เวลาเดินทางถึงโซนสองค่อนข้างเร็ว

“ด้านหน้าจะเข้าสู่โซนสองของป่า เลียม เจ้าใช้สกิลจับสัมผัส ลาร่า เจ้าใช้เวทย์ตรวจหาทุกๆสิบห้านาทีเริ่มจากตอนนี้เลย”

ลาร่าพยักหน้า ตัวเขาเองก็ด้วย

จากนั้นลาร่าจึงก้าวไปด้านหน้าและเริ่มทำหน้าที่ของตนเอง

“วัตุถุที่สูญ ไม่ได้ลบเลือน ผูกด้วยเส้นแห่งการเสาะหา โดยนาม โดยสายใย โดยโชคชะตา ขอเสียงสะท้อนของมัน ส่งกลับมายังข้า”

เธอเอ่ยพูดร่ายเวทมนตร์ พร้อมทั้งหลับตารวบรวมสมาธิ พลังเวทย์ของเธอถูกส่งผ่านไปยังไม้คฑาด้ามนั้น คริสตัลสีฟ้าส่องแสงพรางพราว

“——-เทรซเบานด์”

เมื่อพูดชื่อเวทมนตร์ พลังเวทย์ที่ถูกรวบรวมไปยังคริสตัลก็กระจายออกไปทั่วสารทิศ ดวงตาของเธอมีออร่าสีฟ้าเคลือบอยู่

“ทิศเหนือห่างออกไปประมาณหนึ่งกิโลเมตร ทิศตะวันตกเฉียงเหนือห่างออกไปอีกประมาณเจ็ดร้อยเมตร ส่วนนอกจากนี้เกินระยะหนึ่งกิโลเมตรทั้งหมด”

“ทำได้ดีมาก เอาล่ะเป้าหมายต่อไปคือทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ เลียม ต่อจากนี้ฝากเจ้าด้วยล่ะ”

“ครับ!”

นั่นคือความเชื่อใจที่คริสส์มีต่อตัวของเขา เขาจึงรู้สึกว่าอยากจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด

เขาหันไปหาอลิสที่ยืนฟังอยู่ด้านข้าง เธอมีหน้าที่คุ้มครองลาร่าหากเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นมา

“ถึงจะฟังดูขี้ขลาด แต่ถ้าเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นฝากระวังหลังให้ด้วยนะ”

“อื้ม! ไว้ใจข้าได้เลย”

จากนั้นพวกเราก็มุ่งไปสู่ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ระหว่างทางเขาใช้สกิลจับสัมผัสอยู่ตลอดเวลาจึงสามารถรับรู้มอนสเตอร์ที่อยู่ในบริเวณรอบตัวได้

“ด้านหน้ามีฝูงดัสต์แรตหนึ่งฝูง ไม่สิ ด้านซ้ายและขวาก็มีอีกด้านละฝูงด้วย”

เขาเอ่ยรายงานด้วยสีหน้าเคร่งเครียด พึ่งจะก้าวเข้ามาสู่โซนสองของป่าเฟลรูดก็ถูกต้อนรับโดยฝูงมอนสเตอร์มาเป็นจำนวนมาก

คริสส์ได้ยินรายงานนั้นจึงขยับเตรียมรับมือได้อย่างคล่องแคล่ว

“ฮานเนส ฝากต้านด้านหน้าที ข้าจะต้านด้านซ้าย ส่วนเลียม อลิส และลาร่าช่วยกันกำจัดด้านขวาและมาสมทบพวกเรา”

“รับทราบ!!!”

ฝูงดัสต์แรตที่มีรูปร่างเป็นหนูตัวสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาของมันเป็นฝ้าสีเทาราวกับไม่ใช่สิ่งมีชีวิต พวกมันกรูกันเข้ามาอย่างบ้าคลั่งหมายที่จะใช้จำนวนบดขยี้

คริสส์เริ่มเคลื่อนไหว เขายืนตั้งรับและใช้หอกของเขาได้อย่างคล่องแคล่ว ฆ่าดัสต์แรตตัวแล้วตัวเล่า แต่ด้วยจำนวนที่ต่างกันเขาจึงเป็นฝ่ายตั้งรับแทน

ทางด้านของฮานเนสก็ใช้สกิล พุ่งกระโจน ของเขาวิ่งเข้าไปปะทะจนดัสต์แรตตัวหน้าแหลกละเอียดตายลงทันที

ดัสต์แรตพยายามจะใช้ฟันอันแหลมคมของมันกัดไปที่ขาของคริสส์ที่ยืนเผชิญหน้าอยู่ แต่เขาก็หลบได้

“ฮึ่ย!!!”

เขาใช้สกิล’เหยียบอากาศ’กระโดดขึ้นสูงก่อนตัวเขาจะแทงหอกลงมายังดัตส์แรตตัวนั้นตายทันที

และวินาทีนั้นเองเขาก็เห็นถึงสิ่งผิดปกติเมื่อได้มองดูจากที่สูง คริสส์รู้ได้ทันทีจึงตะโกนบอกสมาชิกในปาตี้ของตน

“ด้านหลังของพวกดัสต์แรตมีพวกเวโนไมร์อยู่ ระวังพิษที่มันจะพ่นออกมาด้วย!!!”

เลียมที่ได้ยินเช่นนั้นก็รู้ว่าสถานการณ์นี้อยู่ในขั้นวิกฤษแล้ว

เวโนไมร์ เป็นมอนสเตอร์ที่มีรูปร่างเหมือนกับแมงมุม ขนาดตัวของมันเล็กกว่าดัสต์แรตพอสมควร แต่มันอันตรายกว่าดัสต์แรตมากตรงที่มันสามารถพ่นพิษออกมาได้

“คุณลาร่า ฝากจัดการพวกเวโนไมร์ด้วย ส่วนพวกดัสต์แรตข้าและอลิสจะจัดการให้หมดเอง”

“อื้ม วางใจได้เลย”

ลาร่าตกปากรับคำเสร็จเธอก็เริ่มร่ายเวทมนตร์ทันที ส่วนเขาและอลิสพยักหน้าให้กัน จากนั้นก็พุ่งเข้าใส่ฝูงดัสต์แรตพร้อมๆกัน

เขาฟันเข้าไปที่ท้องของดัสต์แรตและกรีดมันเป็นแนวยาวจนอวัยวะภายในของมันพุ่งพรวดออกมาจากท้องและตายคาที่

อลิสเองก็ไม่น้อยหน้า เธอใช้ความรวดเร็วของเธอหลบการโจมตีของพวกมันได้จนหมด ใช้มีดสั้นแทงไปที่ท้องของมัน สร้างบาดแผลฉกรรย์จนพวกดัสต์แรตตกตายตามกันไป

การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไปอีกสักพักและในที่สุดพวกเขาก็สามารถฆ่าดัสต์แรตและเวโนไมร์จนหมดได้

“เฮ้อ~ เยอะเป็นบ้าเลย”

“เจ้าเกือบไปแล้วนะตอนนั้น! ถ้าข้าไม่ช่วยไว้เจ้าคงได้แผลฉกรรย์ไปแล้ว!!”

อลิสเอ่ยออกมาด้วยท่าทางตำหนิตัวเขา ตอนนั้นเขาเผลอได้ใจจนไปอยู่กลางวงล้อมของพวกดัสต์แรต สุดท้ายอลิสจึงฝ่าฝูงพวกมันและมาช่วยได้ทันเวลา

อลิสคงจะโกรธเขาที่จุดนั้น เพราะตอนนั้นสามารถชี้ชะตาชีวิตของเขาได้เลย

“……ข้าขอโทษจริงๆ”

“อย่าทำอีกล่ะ!!!”

“…….เจ้าเป็นห่วงข้าหรอ?”

“ก็ใช่สิ ถ้าเจ้าตายไป…..”

อลิสพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลงเรื่อยๆ

ตัวเขาที่เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะหาคำพูดใหนมาปลอบด้วยเพราะเขาไม่มีประสบการณ์ในเรื่องพวกนี้ แต่ว่า…

“ข้าจะไม่ทำแบบนั้นอีก ข้าสัญญาเลย กลับไปข้าจะเลี้ยงช็อคโกแลต อื้ม…..”

เขายื่นนิ้วก้อยไปทางอลิส

“เกี่ยวก้อยสัญญา”

อลิสเห็นเช่นนั้น ดวงตามีลอยน้ำตาปริ่มๆอยู่ นั่นทำให้เขายิ่งรู้สึกผิดกับการกระทำที่ประมาทเลินเล่อของตัวเอง

“เจ้าพูดแล้วนะ”

เธอยื่นนิ้วก้อยของตนมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของเขา

นั่นเป็นสัญญาระหว่างพวกเรา เขาปฏิญาณกับตนเองแล้วว่าจะไม่เผลอทำเรื่องเสี่ยงๆอีกเป็นครั้งที่สอง

ภารกิจยังคงต้องดำเนินต่อไป