“จบแล้วนะเว้ยเพื่อน”

“ใช่ จบแล้วว่ะ”

 

ในขณะที่หลายๆ คนกำลังเฉลิมฉลองกันในงานปัจฉิมของโรงเรียนการบิน

ผมและเพื่อนๆ ในรุ่นก็ได้นั่งล้อมวงกันร้องไห้อยู่อย่างซาบซึ้ง

 

คงเป็นเพราะนี่อาจจะได้เป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเราจะได้อยู่ด้วยกันแบบพร้อมหน้า

พร้อมตา

 

เนื่องด้วยพวกเราทั้งหมดได้รับทุนจากแต่ละสายการบิน และหลังจากเรียนจบ

ก็เข้าสู่โหมด ‘ใช้ทุน’ ซึ่งทำให้เวลาการทำงานจะไม่ตรงกันแน่นอน…

 

ตัวของผมอาจอยู่ไทยแต่เพื่อนๆ อาจกำลังบินข้ามมหาสมุทรก็เป็นได้

 

“เฮ้ออ ถึงห้องสักที วันนี้เหนื่อยสุดๆ เลย”

 

หลังจากที่ถึงห้องพัก ผมก็มุ่งเข้าหน้าเข้าห้องนอนและล้มตัวลงนอนทันที

ไม่รู้ว่าเกิดจากความเหนื่อยล้าหรือว่า คืนก่อนไม่ได้นอนเพราะตื่นเต้นกันแน่

 

โทรศัพท์ของผมเริ่มสั่น

ผมหยิบมันขึ้นมาและกดรับสาย

 

“ลูกพ่อ เป็นไงบ้าง จบแล้วใช่มั้ย!” “ใช่แล้วพ่อ! เสียดายจังวันนี้พ่อกับแม่มาไม่ได้”

“ขอโทษด้วยก็แล้วกัน พ่อกับแม่ต้องอยู่เวรอีกตั้งอาทิตย์นึงเลย”

“ไม่เป็นไรหน่า งานรับใช้ชาตินี่เนอะ”

“ก็ใช่อยู่หรอก แต่ก็แอบเสียดายไม่ได้”

“ว่าแต่ สายการบินจะให้ไปเริ่มฝึกวันไหนล่ะ?”

“อืมมม คงเป็นอาทิตย์หน้าละมั้ง”

 

สำหรับผมก็เป็นหนึ่งในนักเรียนทุนเช่นกัน ด้วยความโชคดีและมุ่งมั่น

ผมจึงได้สายการบินประจำชาติเป็นผู้สนับสนุนทุนการศึกษา

 

นั่นหมายความว่า ผมได้เข้าทำงานกับสายการบินโดยทันทีหลังจากจบการศึกษาจากโรงเรียนการบิน

 

“งั้นก็ดีเลยนะ กินอะไรรึยังล่ะ?”

“ยังเลย พึ่งถึงห้องเมื่อตะกี้เลย”

“อย่าลืมหาอะไรกินด้วยล่ะ”

“รับทราบครับ”

“ไว้ค่อยคุยกันใหม่นะลูก”

 

สายถูกวางลง

 

นักเรียนหลายๆ คนตอนนี้น่าจะกำลังเฉลิมฉลองกับครอบครัวอยู่อย่างสนุกสนาน

 

แต่คุณพ่อและคุณแม่ของผมนั้นเป็นหน่วยเฝ้าระวังทางอากาศของกองทัพ

ทำให้พวกเขาไม่สามารถมาเข้าร่วมงานวันนี้ได้

 

ว่าแล้วก็เริ่มหิวขึ้นมาแล้วสิ ไปหาอะไรกินดีกว-

 

“นี่พี่! กลับมาแล้วไม่คิดจะบอกน้องหน่อยเหรอ!?”

“อะ อ่าว นึกว่าไปเที่ยวกับแฟนสะอีก”

“ก็ใช่อยู่แต่กลับมาตั้งนานแล้วนะ”

“งั้นพี่คงตาบอดมองไม่เห็นหนูละมั้ง 55555”

“น่าหมั่นไส้จังเลย!!!”

 

น้องสาวเริ่มตีผมด้วยความหมั่นไส้

 

ตอนแรกตัวผมเองก็คิดว่าน้องสาวสุดที่รักจะไม่มีแฟนก่อนผมอย่างแน่นอน

เพราะเธอเป็นเด็กเอาแต่เรียนมากๆ

 

จนถึงตอนนี้… เธอคบกับแฟนมาเกือบ 2 ปีแล้ว ส่วนผม…

เรียกได้ว่าห่างหายไปจากเรื่องความรักเลยก็ว่าได้

 

“ว่าแต่ อยากกินอะไรมั้ย เดี๋ยวพี่ทำให้”

“อืมม อยากกินชาบูเหมือนวันนั้นน่ะ”

 

ชาบูอีกแล้วรึ… วันนั้นของเธอก็คือเมื่อวานนี่นั้นแหละ…

น้องสาวอยากกินเราก็คงต้องจัดการให้

 

“โอเคได้เลย งั้นช่วยพี่เตรียมเนื้อหน่อย”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวไปเรียกแฟนมาช่วยนะ”

“เฟรมนี่เก่งเอาเรื่องเลยนะเรื่องการทำอาหาร”

“ใช่แล้วค่ะ หนูถึงได้รักเขาขนาดนี้~”

 

ช่างน่าอิจฉาสะจริงๆ เลยนะ แต่ก็ได้แค่ทำใจ

 

แถมเฟรมก็ยังเป็นลูกมือที่มีประโยชน์มากๆ อีกด้วย 

รวมไปถึงยังเป็นคนอัธยาศัยดีอีกต่างหาก! สมบูรณ์แบบสุดๆ เลยนะพ่อคนนี้

 

เวลาได้ผ่านไปสักระยะหนึ่ง

 

อ่า… เสร็จสักทีสินะ…

 

“ให้ผมไปเรียกไอซ์มากินเลยไหมครับ?”

“ถ้าได้ก็ดีเลย พี่ขอนั่งพักก่อนนะ”

 

คนที่บอกว่าจะช่วยเตรียมคนแรกกลับหนีไปนอนก่อนเฉยเลย

เป็นอะไรที่น่าโกรธอยู่เหมือนกัน แต่โกรธไม่ลงจริงๆ

 

“มาแล้วค่ะมาแล้ววว! โอ่โห่ววว เยอะกว่าเมื่อวานอีกกก”

“วันนี้เฟรมมาน่ะเลยทำให้เยอะๆ ไว้ก่อน”

“ขอบคุณมากๆ นะครับ”

 

ทุกคนเริ่มหยิบหมูออกจากหม้อและทานอย่างเอร็ดอร่อย

ผมก็เช่นกัน… แต่ดูเหมือนเราจะหิวไปหน่อยกระมั้งถึงได้

หยิบหมูออกมาเยอะขนาดนี้…

 

ในขณะที่ผมกำลัง ‘ดื่มด่ำ’ กับรสชาติของชาบูนั้น

 

“นี่พี่ซัน เฟรมเขาบอกว่าอยากเป็น ATC* น่ะ”

“ATC งั้นเหรอ… ให้พี่ช่วยติวสอบไหมล่ะ เพราะสอบเข้ายากมากๆ เลยแหละ”

“ได้เหรอครับ? คือว่ามันเป็นความฝันเล็กๆ เองน่ะครับ”

“ไม่มีความฝันไหนเล็กไปหรอกนะเฟรม อยากเริ่มติวตอนไหนทักมาหาพี่ได้เลยนะ”

 

พึ่งเคยเจอคนที่อยากเป็น ATC แบบจริงๆ จังๆ เลยนะ…

ต้องสานฝันให้เป็นจริงให้ได้แล้ว

 

*ATC = Air Traffic Controller / ผู้ควบคุมจราจรทางอากาศ