เล่ม 8 บทที่ 3-10 บทคั่น

 

ห้องสภานักเรียนยามเย็น

โฮโคบารุ ฮิบาริ และ ชิกิยะ ยูเมโกะ ทั้งสองกำลังเขียนบางอย่างลงบนไวท์บอร์ดที่ผนัง

ความเงียบดำเนินไปสักพัก ก่อนที่โฮโคบารุจะทำลายมันลง

[ ชิกิยะ ฉันตกใจจริงๆนะ ถ้าบาโซริคุงไม่ได้รับเลือก คงไม่ใช่เรื่องตลกแน่ ]

[ อืม…เทียร่าจังชนะ…ดีแล้วล่ะ ]

ชิกิยะพูดอย่างไม่ใส่ใจ แล้ววาดวงกลมดอกไม้ด้วยปากกาเมจิกสีแดงหมุนไปมา

[ เทียร่าจัง…กลับบ้าน…หรือยัง…? ] 

[ อ่า ฮิโรโตะไปส่งเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องห่วง ]

โฮโคบารุไม่พอใจกับตัวอักษรที่เขียนไป เธอจึงลบตัวอักษรกลางไม่กี่ตัวแล้วเริ่มเขียนใหม่

[ นี่ ชิกิยะ ]

[ มี….อะไรเหรอ…? ]

[ ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ทำไมถึงทำเรื่องแบบนั้น? ]

—เรื่องแบบนั้น

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหมายถึงเรื่องการปราศรัยสนับสนุน

ชิกิยะหยุดมือ แล้วกวาดสายตาไปมาอย่างเลื่อนลอย ราวกับกำลังหาคำพูดที่เหมาะสม

[ ทั้งสองคน…น่ารัก…ไม่อยากให้ปะทะกัน…เลย… ]

เธอเอียงคอทำท่าออดอ้อนเล็กน้อย

[ ขอโทษ…นะ? ]

[ ทำไมถึงขอโทษล่ะ ฉันไม่โกรธหรอก ]

[ ก็…ซากุไรคุง…ตกรอบ… ]

โฮโคบารุยิ้มแห้ง ๆ เมื่อเห็นท่าทางสำนึกผิดของชิกิยะ

[ คนที่ความรู้สึกแรงกล้ากว่าเป็นฝ่ายถูกเลือก เป็นผลลัพธ์ที่น่าพอใจแล้ว ]

[ ดีแล้ว…เหรอ? ]

[ อ่า ถ้าเป็นบาโซริคุงก็วางใจให้ดูแลสภานักเรียนได้เลย ]

โฮโคบารุเลื่อนปากกาเมจิกไปบนไวท์บอร์ด

[ ไม่แบบ…นั้น…. ]

ชิกิยะหยุดพูดแค่นั้น

โฮโคบารุตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน

[ เรื่องมันผ่านไปนานแล้วนะ ]

หลังจากนั้นไม่นาน มีเพียงเสียงปากกาเมจิกเสียดสีกับพื้นผิวไวท์บอร์ดที่ก้องอยู่ในห้องสภานักเรียน

คงจะเขียนได้ตามที่พอใจ โฮโคบารุพยักหน้าอย่างแรง

[ แล้วชิกิยะล่ะ ตัดสินใจแล้วหรือยัง? ]

คำพูดที่หลุดออกมาอย่างกะทันหันทำให้ร่างกายของชิกิยะสั่นคลอน

[ อืม…ค่อย ๆ…ตัดสินใจอยู่… ]

[ งั้นเหรอ ]

ความเงียบก็กลับมาอีกครั้ง

ขณะที่มองภาพวาดของโฮโคบารุ ชิกิยะก็พึมพำเบา ๆ

[ เทียร่าจัง…บอกว่าจะขอให้ซากุไรคุงเป็นรองประธาน… ]

[ อ่า ฉันก็คิดไว้อย่างนั้นแหละ ฮิโรโตะคุงคงตกลงสินะ ]

[ อืม… ]

[ ว่าแต่ สมาชิกคนอื่นได้ยินหรือยัง? แค่สองคนคงไม่พอหรอกนะ ]

[ เทียร่าจัง…กำลังคิดอะไรอยู่… ]

โฮโคบารุที่กำลังจะถามอีกครั้ง ก็เผยรอยยิ้มเย้ยหยันออกมาที่มุมปาก

[ คนที่กำลังจะจากไป กังวลมากไปก็คงเป็นเรื่องไม่เข้าท่า…เอาล่ะ เสร็จแล้ว ]

[ ฉันก็…เสร็จแล้ว… ]

ทั้งสองปิดฝาปากกาเมจิกแล้วถอยออกมามองไวท์บอร์ด

ตรงกลางมีตัวอักษรขนาดใหญ่เขียนว่า < ฝากที่เหลือด้วย!> รอบ ๆ มีภาพประกอบน่ารัก ๆ และข้อความเขียนอยู่

[ ฮิบาริ…นี่…เพนกวิน…? ]

[ น่ารักใช่มั้ยล่ะ? เป็นร่างใหม่ของมนุษย์เพนกวิน ชื่อโอจิเพน ]

[ ต้อง…ลองคิดใหม่… ]

ชิกิยะเดินเซไปด้านหลังโฮโคบารุ แล้วเอนตัวพิงแผ่นหลัง

จากนั้นเธอก็ยกฝ่ามือขึ้นสูงกว่าศีรษะของตัวเอง

[ ฮิบาริ…สูง…ขึ้นเหรอ…? ]

[ อาจจะนะ ให้ตายสิ สูงแต่ในแนวตั้งจริง ๆ ]

ทั้งสองมองไม่เห็นสีหน้าของกันและกัน

ทั้งสองรู้สึกถึงลมหายใจที่ส่งผ่านหลังชนกัน แล้วเปิดปากพูดอย่างอาลัยอาวรณ์

[ …สนุกจังเลยนะ ]

[ อืม…สนุกมากเลยล่ะ… ]

สภานักเรียนชุดปัจจุบันจะยุบตัวลงหลังงานกีฬาสีในวันมะรืนนี้ แล้วจะส่งมอบให้สภานักเรียนชุดถัดไป

เวลาเดินไปข้างหน้าอย่างไม่รีรอ

เวลาสามปีที่จำกัด ไม่สามารถรั้งพวกเธอไว้ที่เดียวได้

[ ว่าแต่ชิกิยะ มีเรื่องที่ฉันอยากถามมานานแล้ว ]

โฮโคบารุมองแมวบนไวท์บอร์ดอย่างสงสัย

[ ‘นุโกะ’ นี่คืออะไร มันต่างจากเนโกะ(แมว)ยังไง? ]

ภาพนั้นคือภาพประกอบของแมวที่นอนอยู่บนหมอนใบใหญ่ พร้อมชื่อว่า ‘นุโกะหมอน’

ชิกิยะยืนข้างโฮโคบารุ แล้วเอียงคออย่างเชื่องช้า

[ เพราะ….นุโกะน่ารัก….? ]

[ เพราะน่ารักงั้นเหรอ เข้าใจแล้ว ]

โฮโคบารุพยักหน้าอย่างชื่นชม

ชิกิยะที่จ้องมองใบหน้าด้านข้างของโฮโคบารุ ก็พูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน

[ ขอ…หอมแก้ม…ได้มั้ย..? ]

[ ไม่ได้หรอก เก็บไว้ยามจำเป็นดีกว่า ]

โฮโคบารุบอกอย่างเด็ดขาด แล้วจ้องมองไวท์บอร์ดต่อไปด้วยสีหน้าพึงพอใจ