ทางเหนือของถนนโทคิวะโดริ หน้าสถานี มีร้านกาแฟเล็กๆ อยู่ร้านหนึ่ง

ร้านนี้ตั้งอยู่บนชั้นสองของอาคาร ให้บรรยากาศที่สงบและดูเป็นร้านเก่าแก่ ลูกค้าส่วนใหญ่ก็มีอายุกันพอสมควร

[ ไม่ใช่นะคะ… ไม่ใช่อย่างนั้นจริงๆ… ]

สองวันแล้วหลังจากเหตุการณ์คอสเพลย์สุดช็อคนั่น

คนที่กำลังฟุบหน้าลงบนโต๊ะแล้วส่งเสียงครวญออกมา ก็คือเทียร่าซัง

เสียดายนิดหน่อยที่กลับมาไว้ผมทรงเดิมแล้ว

[ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แต่ท่าทางตอนนั้นของเธอน่ะ ดูเต็มที่เลยไม่ใช่เหรอ? ดูเหมือนจะสนุกออก ]

บนหน้าจอมือถือที่ผมยื่นให้ เป็นโปสเตอร์หาเสียงของผู้สมัครประธานนักเรียน เทียร่า บาโซริ

เทียร่าซัง กำลังทำท่าจิกะเปียวหรือก็คือชูนิ้วชี้ทั้งสองข้างแล้วหมุนๆอย่างร่าเริง

[ ก็ทำไงได้ล่ะคะ! เขาบอกให้โพสท่า ก็เลยเผลอทำท่าที่ซ้อมเอาไว้… อย่ามาดูรูปตรงนี้สิคะ! ]

เทียร่าซังดีดตัวขึ้นทันที รู้สึกโล่งใจหน่อยที่ยังดูสดใสดี

ดูเหมือนพอจะตั้งสติได้แล้ว เธอก็มองไปรอบๆ ร้านด้วยท่าทางแปลกใจ

[ …แล้วนี่ทำไมถึงพาฉันมาที่นี่เหรอคะ ]

[ บาโซริซังเองบอกว่าอยากออกไปนอกโรงเรียนใช่มั้ย แล้วอีกอย่าง เรื่องนี้… เธอไม่ตอบอะไรเลย ก็เลยจัดการให้เอง ]

พอผมวางแก้วน้ำองุ่นสีแดงลงตรงหน้า เทียร่าซังก็มองด้วยความสงสัย

[ …ไม่ใช่กาแฟเหรอคะ ]

[ บาโซริซังไม่ค่อยชอบกาแฟนี่ ]

[ รู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ชอบกาแฟ? ]

[ ก็วันก่อนตอนเราไปคาเฟ่บอร์ดเกมด้วยกัน เธอเติมน้ำตาลกับนมเยอะมาก แล้วก็ดื่มรวดเดียวหมดเลย ]

ผมยกแก้วน้ำองุ่นของตัวเองขึ้นมา

[ อีกอย่าง เวลารู้สึกเหนื่อย หวานๆ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ปกติก็กินแต่กาแฟ วันนี้เลยลองสั่งดูบ้าง ]

เทียร่าซังนิ่ง มองแก้วอยู่สักพัก ก่อนจะค่อยๆ ดูดจากหลอด

[ …อร่อยดีค่ะ ]

[ ใช่มั้ยล่ะ? เค้าบอกว่าใช้องุ่นจากไร่องุ่นแถวอะคุโมโนะนี่เอง ]

พอเห็นเธอดูใจเย็นลง ผมก็ยกแก้วดื่มตามบ้าง

แต่แล้วเทียร่าซังก็พึมพำเสียงเบาด้วยสายตาเย็นชา

[ …เก่งจังนะคะ ]

[ หือ? หมายถึงอะไร? ]

[ นุคุมิซึซังนี่ เหมือนจะชำนาญการปลอบใจผู้หญิงที่กำลังอ่อนแอจริงๆนะคะ พามาที่ร้านกาแฟสงบๆ ที่มองจากข้างนอกไม่เห็น แถมยังใช้ของหวานมาล่ออีก ]

.. ถูกกล่าวหาแรงไปหน่อยแล้วมั้ง

[ ตอนเด็กๆ ก็แค่เคยมาที่นี่กับพ่อแม่เท่านั้นเอง ]

[ อ๋อ สรุปมันเลยกลายเป็นที่พาผู้หญิงประจำเวลามาแบบนี้สินะคะ ]

หยาบคายจริง เธอเป็นผู้หญิงคนแรกนอกจากคาจูที่ผมพามาที่นี่เลยนะ 

เอาล่ะ ถ้าเทียร่าซังกลับมาเป็นปกติแล้ว ก็คงได้เวลาคุยเรื่องสำคัญกันสักที

[ ว่าแต่ วันนั้นทำไมถึงแต่งตัวแบบนั้นเหรอ? ]

ค่อกๆ ! เทียร่าซังพ่นน้ำองุ่นออกมา

เธอรีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามาปิดปาก ก่อนจะมองผมด้วยสายเหมือนจะร้องให้

[ ตะ… ต้องอธิบายด้วยเหรอคะ? ]

[ ก็มันเกี่ยวกับการเลือกตั้งนี่ ]

[ เอ่อ… นั่นมัน… ]

งั้นก็ช่วยไม่ได้นะ

ผมเอารูปโปสเตอร์บนมือถือให้ดู เทียร่าซังก็รีบเอนตัวมาข้างหน้า

[ ก็… ใช้เสน่ห์ค่ะ ! ตั้งใจใช้เสน่ห์มาหว่านล้อมนุคุมิซึซัง ให้ยอมเป็นผู้สนับสนุนให้ฉันค่ะ ! ]

เธอหอบหายใจ ก่อนจะดูดน้ำองุ่นอีกครั้ง

…ที่แท้วันนั้นก็โดนใช้เสน่ห์มัดใจอยู่เหรอเนี่ย ไม่รู้ตัวเลยสักนิด

[ สรุปคือ จะมาทำเสียงอ้อนๆแบบ ได้โปรดเป็นผู้สนับสนุนให้ฉันเถอะค่ะ… เหมียว อะไรแบบนั้นเหรอ? ]

[ ใช่ค่ะ ! …แต่ไม่ได้เหมียวหรอกนะคะ ! ]

เทียร่าซังพูดพลางวางแก้วเปล่าเสียงดัง

[ งั้นขอพูดตรงๆ เลยได้มั้ยคะ? ฉันอยากให้นุคุมิซึซังเป็นผู้สนับสนุนฉันจริงๆ ค่ะ ]

เธอยืดหลังตรง พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง มองผมไม่วางตา

…ทำไมต้องทำถึงขนาดนั้นกันนะ ผมลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถามกลับไป

[ แต่ทำไมต้องเป็นผมล่ะ? ให้ครูช่วยให้คงได้คะแนนเสียงมากกว่าแน่ๆ ]

[ ก็อาจจะใช่ค่ะ… แต่อยากให้นายช่วยจริงๆ ]

เป็นคำตอบที่วนกลับมาจุดเดิม คงต้องปฏิเสธให้ชัดเจนแล้วล่ะ

แต่พอจะอ้าปากพูด เทียร่าซังก็รีบขัดขึ้น

[ นุคุมิซึซังรู้มั้ยคะ ว่าทำไมฉันถึงถูกเลือกให้เป็นรองประธาน? ]

[ น่าจะเพราะชิกิยะซังแนะนำใช่มั้ย? ]

เทียร่าซังพยักหน้า แล้วมองแก้วเปล่าในมือ

[ ทั้งที่ก่อนหน้านั้น ฉันไม่ค่อยได้คุยกับเธอเลยด้วยซ้ำ แต่ฉันก็ไม่กล้าถามว่าทำไมเขาถึงเลือกฉัน ไม่กล้าถามว่าทำไมถึงให้ฉันเป็นรองประธาน ]

เธอพูดต่อ ราวกับกำลังค้นหาความทรงจำในใจ

[ ตอนแรกที่ได้เจอพวกเขา ก็แค่ไปช่วยงานสภานักเรียนในฐานะอาสาสมัคร บอกตรงๆ ว่าไม่ได้ช่วยอะไรมากนักหรอกค่ะ ]

[ ไม่จริงหรอก— ]

เทียร่าซังส่ายหน้า

[ นายก็รู้ดีว่าฉันเป็นคนหัวแข็ง เอาแต่ใจ ชอบขัดแย้งกับคนอื่น จนต้องให้ประธานมาช่วยไกล่เกลี่ยอยู่บ่อยๆ พอถูกขอให้เป็นผู้สนับสนุนในการเลือกตั้งปีที่แล้ว ฉันยังคิดว่านั่นมันตลกสิ้นดี ]

เธอจับแก้วน้ำแน่น มองผิวน้ำที่สั่นไหว

[ ตอนนี้คิดๆ ดูแล้ว… บางทีเขาอาจจะแค่สงสารฉันก็ได้ เห็นฉันขัดแย้งกับทุกคนเลยอยากให้ฉันอยู่ในสายตาเขาตลอด ]

แล้วเทียร่าซังก็เงยหน้าขึ้น

[ นั่นแหละค่ะ ฉันเลยอยากชนะ อยากอยู่ในสภานักเรียนต่อไป ในฐานะเพื่อนที่เท่าเทียมกันกับทุกคน ]

[ แล้ว… ทำไมต้องเป็นผม? ]

[ ก็เพราะ… ทุกคนในสภานักเรียนให้ความสำคัญกับนุคุมิซึซังมากขนาดนั้น เลยคิดว่า สิ่งที่ฉันขาดไป คงเป็นสื่งที่อยู่ในตัวของนาย ]

สายตาจริงจังคู่นั้น…

ผมไม่อาจละสายตาจากดวงตาของเทียร่าซังได้ จึงได้แต่ยิ้มแห้งๆ

[ พูดเกินไปแล้วมั้ง… ]

[ ไม่เลยค่ะ ]

เธอตอบด้วยน้ำเสียงมั่นคงและไม่มีความลังเล

[ ตอนฉันขึ้นไปพูดสนับสนุนประธานโฮโคบารุเมื่อปีที่แล้ว ขาฉันสั่นเลยค่ะ ]

[ งั้นเหรอ? บาโซริซังก็เคยขึ้นไปพูดสนับสนุนด้วยนี่นะ ]

[ ……นุคุมิซึซังก็น่าจะได้ยินอยู่แล้วนี่ ]

อืม พอฟังแล้วก็เหมือนจะจำได้

เทียร่าซังกระแอมแล้วก็เริ่มพูดอีกครั้งเหมือนจะตั้งหลักใหม่

[ “ยัยนั่น เหมือนจะได้ใจเกินไปแล้วนะ ใช้อำนาจบารมีของประธานมาอวดเบ่ง “ ──ตลอดปีที่ผ่านมา คนก็พูดแบบนั้นกันมาเรื่อย แต่ปีนี้ฉันเป็นผู้สมัครเอง ต้องยืนอยู่จุดนั้นเหมือนที่ประธานเคยยืนเมื่อปีก่อน พูดตรง ๆ เลยนะคะฉันกลัวแทบแย่ ]

เธอเอามือทาบหน้าอก สูดหายใจลึกแล้วพูดต่อ

[ ฉันอยากได้คำพูดจากนุคุมิซึซัง…แค่เป็นกำลังใจให้ก็ได้ ขอแค่นั้น ฉันก็คิดว่าตัวเองคงจะยืนอยู่ตรงนั้นได้อย่างสง่าผ่าเผย เพราะงั้น──]

เทียร่าจังจ้องมาที่ผมอย่างตรงไปตรงมา

[ แค่ตอนนี้…ช่วยสนับสนุนแค่ฉันแค่คนเดียวได้มั้ยคะ ]

คำพูดของเทียร่าซังเหมือนระบายความในใจ

ผมเจอความตรงไปตรงมานั้นเข้าก็ไม่รู้จะตอบยังไง ได้แต่เงียบไว้

[ ขอโทษนะคะ จู่ๆก็พูดอะไรแบบนี้ ]

[ ไม่ เป็นไรหรอก…… ]

ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้ง

เหมือนจะพยายามเปลี่ยนบรรยากาศ เทียร่าซังเลยเรียกพนักงานที่เดินผ่านมาหยุดไว้

[ สั่งกาแฟเถอะค่ะ เดี๋ยวเลี้ยงเอง ]

[ หา? เธอไม่ชอบกาแฟไม่ใช่เหรอ ]

[ ค่ะ ไม่ชอบจริง ๆ แต่ถ้านุคุมิซึซังชอบ ก็คิดว่าจะพยายามค่อยๆชินให้ได้ ]

ทำไมถ้าผมชอบกาแฟ แล้วเธอต้องพยายามฝืนด้วยล่ะ…?

ขณะที่ผมสงสัยอยู่ เทียร่าซังก็ควักกระดาษพับ ออกจากกระเป๋ามา

[ ฉันไปเอาหนังสือพิมพ์โรงเรียนมาแล้วค่ะ การวิเคราะห์การเลือกตั้งทำได้ดีเกินคาดเลย ]

เทียร่าจังกางกระดาษบนโต๊ะ

[ หืม หนังสือพิมพ์โรงเรียนถึงขั้นวิเคราะห์การเลือกตั้งแล้วเหรอ ]

[ เหมือนพวกเขาไปทำแบบสอบถามเกี่ยวกับการลงคะแนนมาน่ะค่ะ ดูนี่สิ ]

นิ้วเรียวยาวของเทียร่าซังชี้ไปที่กราฟวงกลม แสดงอัตราการสนับสนุน

ซากุไรคุง 45, เทียร่าซัง 30, ยังไม่ตัดสินใจ 25──

แถมยังมีการวิเคราะห์ตามชั้นปี เพศ ชัดเจนไปอีก

ซากุไรคุงดูเหมือนจะได้แรงสนับสนุนจากผู้หญิงปี 1 และ ปี 3 และผู้ชาย ปี2 ส่วนเทียร่าซังเองก็สูสีในหมู่ผู้ชาย ปี1

ดูแล้วก็ไม่มีข้อมูลไหนที่เข้าข้างเทียร่าซังนัก

พอเห็นสีหน้าหนักใจของเธอ ผมเลยหยิบหนังสือพิมพ์โรงเรียนขึ้นมาอ่าน

[ แต่หนังสือพิมพ์นี่ก็มีแต่ข่าวซุบซิบทั้งนั้น อย่าไปซีเรียสเกินเลยนะ ซากุไรคุงก็โดนหาว่าเป็นศัตรูของผู้หญิง อะไรก็ไม่รู้ด้วย ]

ถึงจะเป็นคู่แข่งกัน แต่เห็นซากุไรคุงโดนใส่ร้ายก็ไม่สบายใจนัก

พอพูดจบ เทียร่าก็ทำสีหน้ายากจะอธิบาย

[ เป็นอะไรไปน่ะ ]

[ ……คำว่า ศัตรูของผู้หญิง ในนี้ ฉันว่ามันหมายถึงนุคุมิซึซังนะคะ ]

[ หา?! ผมไม่เคยมีแฟนสักคน จะไปหลายใจได้ยังไงกัน ]

[ ค่ะ เข้าใจค่ะ ว่านุคุมิซึซังน่ะ…ชอบผู้ชายมากกว่า ]

[ ไม่ใช่สักหน่อยครับ ! ]

ผมรีบเถียงจนภาษาสุภาพหลุดปากออกไป เทียร่าซังกลับหยิบสมุดโน้ตออกมาเฉย

[ ทำอะไรน่ะ ]

[ ขอโทษค่ะ พอมีเรื่องที่ต้องพิจารณาเป็นพิเศษ ฉันจะจดลงโน้ตไว้ก่อน แล้วเอาไว้อ่านใหม่ตอนสติกลับมา ]

แล้วตอนนี้เธอไม่มีสติเหรอ…เมื่อกี้ยังพูดตั้งยาว

เทียร่าซังพึมพำเบา ๆ แล้วก็เขียนอะไรสักอย่างลงไปในโน้ต

[ เอ่อ…นุคุมิซึซัง…ไม่เกี่ยง…ทั้งชาย…ทั้งหญิง… ]

ไม่ใช่เลย อย่ามองผมแล้วเขียนไปด้วยสิ

อยากจะโวย แต่ก็ต้องอดทน ไม่อยากไปรบกวนการบำบัดของเธอ

ผมเลยก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์โรงเรียนต่อ

พอคิดว่าบทความนี้เขียนถึงตัวเองแล้ว ก็ยิ่งรู้สึกว่ามันมั่วเอามาก ๆ

ในนี้เขียนว่าผมเป็นคนโปรยเสน่ห์ไปทั่ว แต่ไม่ยอมคบใครจริงจัง เป็นคนเลวไม่มีใครเกิน

แล้วยังบอกว่า ‘สาวสวยปีสอง A’ หมายถึงยานามิ รึเปล่า? เขียนซะมั่วไปหมดแต่บางจุดก็เหมือนจะแอบตรงอยู่…น่าหนักใจจริง ๆ

──เสียง ปึบ ของการปิดสมุดโน้ต ทำให้ผมหลุดจากความคิด

[ ขอบคุณที่รอค่ะ ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ]

เทียร่าซังยิ้มสดใส ก่อนจะยกกาแฟที่เพิ่งมาเสิร์ฟขึ้นจิบอย่างลังเล

[ แบล็ค…โอเคเหรอ ]

[ อืม…แปลกดี แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ ขอเติมน้ำตาลนิดนึงนะคะ ]

ผมมองเทียร่าซังใส่น้ำตาลลงไปพลางยิ้มบาง ๆ แล้วก็ลองจิบกาแฟบ้าง

[ ……เอ๋ อร่อยผิดคาดเลยนะ? สั่งอะไรมาเหรอ ]

[ คิลิมันจาโรค่ะ เขาบอกว่าเป็นราชาแห่งกาแฟ ]

นั่นของแพงเลยนะ ดีแล้วล่ะที่เธอเลี้ยง…ใช่มั้ย ?

ผมที่ระแวงทุกอย่างเพราะคนบางคน ก็จิบกาแฟไปพลางดูเธอเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ

[ เอาล่ะ จะหกโมงเย็นแล้วสินะ ]

เอ๋? หรือว่าเธอมีเคอร์ฟิว ?

เทียร่าซังหยิบมือถือออกมา

[ หนังสือพิมพ์โรงเรียนฉบับที่สองจะปล่อยตอนหกโมงเย็นค่ะ ]

[ อ๋อ แบบที่เขียนไว้ว่า ‘ตอนต่อไปอ่านได้ในเว็บ’ นั่นสินะ ]

[ ไม่รู้ว่าเขาจัดการยังไง แต่ถ้าจ่ายเงินก็จะอ่านได้หมดเลยนะคะ ฉันสมัครรายปีไปแล้ว เห็นว่าคุ้มดี ]

ไม่เข้าใจก็อย่าไปสมัครมั่ว ๆ สิ…

เทียร่าซังที่กำลังจ้องหน้าจออย่างจริงจัง อยู่ดี ๆ ก็หันจอมาให้ผมดู

[ นุคุมิซึซัง ดูนี่สิ！ ]

[ เอ่อ… รองประธานบาโซริใส่ชุดคอสเพลย์โชว์แบบเสียเงิน── ] 

[ ไม่ใช่ตรงนั้นค่ะ！ ]

เทียร่าซังให้ผมดู ผลโพลโหวตล่าสุด

ซากุไรคุงขึ้นจากครั้งก่อนนิดหน่อยเป็น 50 ส่วนเทียร่าซัง──ขึ้นมา 15 คะแนนจนเป็น 45 แล้ว

เทียร่าซังตาเป็นประกาย โน้มตัวมาข้างหน้า

[ สุดยอดเลย ! สงสัยคำปราศรัยเมื่อกี้คงเข้าถึงใจคนได้จริง ๆ นะคะ ]

[ อาจจะนะ…ขอดูสรุปผลคะแนนหน่อยสิ ]

ผมเอาผลโพลล่าสุดไปเทียบกับผลโพลก่อนหน้านี้…

คะแนนที่เพิ่มขึ้นอย่างมากจากครั้งก่อนคือคะแนนเสียงจากผู้ชาย ส่วนคะแนนเสียงจากผู้หญิงกลับลดลง อืม… เอ่อ พูดยากนิดหน่อยนะ… 

ผมลังเลจนพูดออกมาไม่ได้ เทียร่าซังก็โน้มตัวเข้ามาใกล้

[ อะไรเหรอคะ? อย่าเกรงใจเลยค่ะ บอกมาเถอะ ]

[ โปสเตอร์หาเสียงที่เธอใส่คอสเพลย์… น่าจะเป็นที่ชื่นชอบนะ ]

เมื่อได้ยินคำนั้น เทียร่าซังก็สะดุ้ง

[ ฉะ… ฉันในชุดนั้น…? ]

อืม… ก็ไม่ได้แย่นะ

ผมยืมมือถือจากเทียร่าซังแล้วกวาดตาอ่านบทความ

[ อ๊ะ เว็บของชมรมหนังสือพิมพ์มีบอร์ดด้วยแฮะ ]

[ บอร์ด? เขียนอะไรกันบ้างคะ? ]

[ เอ่อ… แป๊บนึงนะ ]

ผมซ่อนหน้าจอจากเทียร่าซัง

มันเป็นบอร์ดที่นักเรียนมัธยมโพสต์โดยไม่เปิดเผยชื่อ ไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรกันบ้าง

<คนนี้ทำไมแต่งคอสเพลย์อะ?> <แบบนี้ไม่ไหวมั้ง> < ขายความเซ็กซี่เรอะ? >

แน่นอนว่ามีความคิดเห็นเชิงลบเยอะทีเดียว

รูปถ่ายโปสเตอร์หาเสียงที่เป็นมุมถ่ายแบบยั่วๆ พร้อมกับสีหน้าแตกตื่น ของเทียร่าซัง เป็นภาพที่ดึงดูดมาก แต่ดูเหมือนจะกระตุ้นมากเกินไปสำหรับนักเรียนสึวะบุกิที่เอาจริงเอาจัง

โพสต์ถัดไปก็เหมือนจะลุกลามกลายเป็นประเด็นร้อนแบบนี้… ผมไม่อาจให้เทียร่าซังเห็นได้──

< เขตแดนศักดิ์สิทธิ์ ! ><จะลงคะแนนให้แน่นอนครับ> < จิกะเปียว จิกะเปียว จิกะเปียวเปียว!> 

…อืม ไม่ให้ดูแน่นอน

[ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ? ]

[ แบบนี้… คนที่เป็นเจ้าตัวเองไม่ควรเห็นน่ะ ]

[ ฉันก็โชว์ชุดนั้นให้ทุกคนในโรงเรียนดูไปแล้วนะคะ จะมาห้ามดูตอนนี้ก็สายไปแล้ว ]

เทียร่าซังพูดอย่างตรงไปตรงมา แล้วคว้ามือถือกลับไปจากผม

เทียร่าซังมองหน้าจอเงียบๆ แล้วหรี่ตาลง

[ …มีทั้งปฏิกิริยาที่คาดไว้ และที่คาดไม่ถึงค่ะ ]

[ เอ่อ… เสียงเชียร์นั่นเป็นมุกจากตอนเบสบอลในอนิเมะตอนที่ 8 ซีซันแรก… ]

[ ฉันรู้ค่ะ ก่อนจะใส่ชุดนั้น ฉันดูอนิเมะ จบครบ 12 ตอนแล้ว ]

งั้นเหรอ ซีซัน 2 ก็เริ่มแล้วด้วยนะ ดูต่อให้ครบด้วยล่ะ

[ แล้ว ‘หวุดหวิดไปเลยนะ เปียว’ นี่หมายความว่าอะไรคะ? ]

[ ไม่รู้สิ… แต่อย่าไปค้นนะ ]

ที่สึวะบุกินี่ ดูเหมือนจะมีพวกที่น่าจะเป็นเพื่อนกันได้เยอะเลยนะ

อย่างน้อยเทียร่าซังก็ดูไม่สะทกสะท้านกับคอมเมนต์ด่าทอพวกนั้น

ดีแล้ว… แต่สิ่งที่ผมกังวลคือผลโพลสำรวจคะแนนเสียง

ผลต่างเหลือแค่ 5 คะแนน แต่คะแนนเสียงลอยๆ ก็เหลือแค่ 5 คะแนน

ถ้าลงคะแนนตามโพลเป๊ะๆ ต่อให้เทียร่าซังได้คะแนนลอยๆ หมด ก็คงแค่ตีเสมอ

ถ้าจะชนะจริงๆ ต้องเจาะฐานเสียงของพวกที่สนับสนุนซากุไรคุง

[ ซากุไรคุงก็ถูกพูดถึงนะคะ คนที่เชียร์เขาส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงค่ะ ]

[ อย่าไปเชื่อเรื่องเพศบนบอร์ดนักเลย ]

ผมสอนมารยาทบนอินเทอร์เน็ตพลางคิดถึงฝั่งซากุไรคุง

ถ้าซากุไรคุงชนะ ยานามิก็จะได้เป็นรองประธานนักเรียน

ชมรมวรรณกรรมที่มีคนอยู่น้อยนิด ตอนนี้แม้แต่โคมาริยังเขียนนิยายช้าลง ถ้าจะเสียกำลังคนอีก คงไม่ดีแน่…

ขณะที่ผมคิดเรื่องนี้ เทียร่าซังก็ถอนหายใจยาว

[ ก่อนหน้านี้ ฉันคิดว่าตัวเองน่าจะไม่มีโอกาสชนะ แต่ตอนนี้… น่าจะสู้ได้ค่ะ ]

เทียร่าจ้องมองผมด้วยดวงตาที่มุ่งมั่น

[ ฉันอยากชนะค่ะ ไม่ใช่เพราะความสงสาร แต่ด้วยพลังของตัวเอง ไม่ขอให้มาเข้าร่วมสภานักเรียนหรอก ขอแค่ช่วยมาเป็นเป็นผู้สนับสนุนให้ฉันก็พอ ]

…การที่เธอได้เป็นรองประธาน ไม่ใช่เพราะความสงสารแน่

ทั้งประธาน ทั้งชิกิยะซัง ทั้งซากุไรคุง… ทุกคนเชื่อใจเทียร่าซัง

แต่ก็คงเพราะแบบนั้น พวกเขาเลยกังวลและเป็นห่วงเธอมากพอๆ กัน

เพราะแบบนี้..เทียร่าซังเลยไม่อาจเชื่อใจตัวเองได้เต็มที่

ผมยกถ้วยกาแฟที่เริ่มเย็นขึ้นมาดื่มจนหมด วางถ้วยลงบนโต๊ะ

[ …..ผมไม่อยากลงการแข่งที่รู้ว่ายังไงก็ต้องแพ้ ]

เทียร่าซังพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

[ แต่ถ้าจะให้ผมเป็นผู้สนับสนุนล่ะก็ ขออย่างเดียว ]

[ คะ?! หรือว่า── ]

[ ไม่ใช่อย่างที่คิดนั่นหรอก ]

ผมรีบเบรกความเข้าใจผิดสีชมพูของเธอ แล้วเปิดภาพโปสเตอร์เลือกตั้งในมือถือให้ดู

[ ในวันหาเสียง เธอต้องใส่ชุดนี้ขึ้นเวที ]

[ แค่นั้นเหรอ──เอ๊ะ?! ]

เทียร่าซังเพ่งมองรูปโปสเตอร์

[ …เข้าใจแล้วค่ะ แบบนี้นี่เอง ]

[ เข้าใจใช่มั้ย? ]

เทียร่าซังพยักหน้าต่ำๆ

[ พูดง่ายๆ ก็คือ…โชว์ความน่าอาย── ]

[ ไม่ใช่สิ ]

ให้ตายสิ… เธอเนี่ยนะ

ผมถอนหายใจ แล้วอธิบายราวกับกำลังสอนเด็กเล็ก

[ ดูจากโพล ผู้ชายปี 1 สนับสนุนเธอมากขึ้นใช่มั้ย? ]

[ แต่คะแนนผู้หญิงลดลงนะคะ? ]

[ คะแนนที่ลดลงคือผู้หญิงปี 2 เป็นธรรมดาที่คนในรุ่นเดียวกันจะโดนวิจารณ์แรง ให้ดูผลโพลอีกทีสิ ]

เทียร่าซังเปิดเว็บไซต์ข่าวโรงเรียนในมือถือแล้ววางไว้กลางโต๊ะ

[ ส่วนซากุไรคุง คะแนนขึ้นเพราะผู้หญิงเกือบทั้งหมด ส่วนคะแนนจากผู้ชาย ปี 1 และปี 3 กลับลดลง ]

ผมกับเทียร่าซังก้มดูจอด้วยกัน

[ ซากุไรคุงน่ารักจริง แต่ไม่ใช่ประเภทที่ผู้ชายจะโหวตให้ ถ้าเขารู้สึกสนใจ เขาอาจจะกดคะแนนให้ฝ่ายตรงข้ามเพื่อปฏิเสธความรู้สึกตัวเองก็ได้ ]

[ …มีแบบนั้นจริงๆ เหรอคะ ]

[ จริง… แต่ไม่ต้องถามละเอียดนะ ]

[ เพราะฉะนั้น… แผนคือ ใช้ชุดจิกะเปียวดึงเสียงผู้ชายให้ได้มากที่สุด ถ้าจะกลับมาแซง ก็คงต้องเดิมพันกับวิธีนี้ ]

[ แต่… แบบนั้นจะโดนผู้หญิงเกลียดมากกว่าเดิมมั้ยคะ? ]

[ ยังไงก็ไม่มีแฟนคลับผู้หญิงแล้ว ไม่เป็นไร ]

[ อึก! ]

เทียร่าซังกุมอก เจ็บปวดกับความจริงอันโหดร้าย… แต่ต้องยอมรับ ถ้าอยากไปต่อ

[ ว่าไง ? ]

[ …สะ , สัญญาแล้วนะคะ ]

เทียร่าซังเงยหน้าขึ้นมา หน้าแดงนิดหน่อย

[ ถ้าวันจันทร์หน้า ฉันต้องขึ้นเวทีหาเสียงในชุดนั้น… ]

[ อืม ผมก็จะขึ้นไปพูดในฐานะผู้สนับสนุนให้เธอ ]

ผมเงยหน้าจากมือถือเช่นกัน

ใบหน้าของเทียร่าซังอยู่ตรงหน้า… ใกล้มาก

[ [ …! ] ]

เราต่างรีบผละออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วคว้าถ้วยกาแฟขึ้นมา

[ …เอาล่ะ งั้นก็ลุยตามนี้ ]

[ ค…ค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ ]

เรายกถ้วยกาแฟขึ้นพร้อมกัน แต่ก็ยิ้มแห้ง เมื่อเห็นว่ามันว่างเปล่า

[ เป็นอะไรไปเหรอคะ นุคุมิซึซัง เหมือนพยายามกลั้นหัวเราะอยู่นะ ]

[ เทียร่าซังนั่นแหละ ไม่ต้องกลั้นหรอก ]

เราเงยหน้าสบตากันแล้วหัวเราะออกมาพร้อมกัน

เมื่อหัวเราะจนพอใจแล้ว เทียร่าซังก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับรอยน้ำตา

[ อย่าทำให้ฉันหัวเราะขนาดนี้บ่อยนักนะคะ แล้วก็นุคุมิซึซัง ]

[ อะไรเหรอ? ]

[ อย่าเรียกฉันด้วยชื่อจริงแบบนั้นสิคะ ]

เทียร่าซังพูดด้วยเสียงที่ฟังดูร่าเริงอย่างประหลาด

 

ชูมือขึ้นแล้วหมุนๆ ~