ยามเย็น ณ ร้านกาแฟ UNO‐UNO หน้าสถานีโทโยฮาชิ

ยานามิ อันนะ และ ฮิเมมิยะ คาเรน นั่งเรียงกันที่ที่นั่งเคาน์เตอร์ มองออกไปยังหน้าสถานีโทโยฮาชิผ่านกระจก

[ อันนะ เรื่องเตรียมเลือกตั้งสภานักเรียนเสร็จแล้วเหรอ？ ]

คาเรนเอียงคอถามพลางถือแก้วสตรอว์เบอร์รีมิลค์เชค ผมของเธอพลิ้วไหว สะท้อนแสงเป็นประกายระยิบระยับไปรอบๆ

[ ต้นฉบับคำแถลงนโยบายก็เสร็จแล้ว ที่เหลือก็แค่ถ่ายรูปติดโปสเตอร์น่ะ ส่วนซากุไรคุงก็คงยุ่งกับการเตรียมงานกีฬาสี ช่วงนี้เลยยังไม่ว่างมาสนใจเลือกตั้งเท่าไหร่ ]

ยานามิกล่าว พลางจ้องมองโซดาฟลอตที่พนักงานนำมาเสิร์ฟ ดวงตาเปล่งประกายระยิบระยับ

[ พูดถึงงานกีฬาสี นั่นก็คืองานสุดท้ายของสภานักเรียนสินะ ดูท่าจะเหนื่อยแฮะ ]

[ เด็กม.ปลายก็ยุ่งกว่าที่คิดเนอะ… อ๊ะ อันนี้อร่อยดีแฮะ ]

คาเรนมองอันนะที่กำลังกินไอศกรีมอย่างเอร็ดอร่อย แล้วก็เปิดปากถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ

[ คือว่า……อันนะ เธอกับซากุไรคุงนี่สนิทกันแค่ไหนเหรอ？ ]

[ สนิทเหรอ ก็แค่เพื่อนร่วมห้องไง คาเรนจังก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ？ ]

อันนะตอบเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา ซึ่งทำให้คาเรนหน้าเหวอไปนิดหน่อย

[ ถ้าแค่เพื่อนร่วมห้อง… แล้วทำไมถึงยอมเป็นผู้สนับสนุนเขาล่ะ？ ]

[ ก็เพราะนุคุมิซึคุงโดนบาโซริซังชวนอยู่ไม่ใช่เหรอ？ ]

[ แต่ว่า ทำไม── ]

คาเรนทำหน้าครุ่นคิดอย่างงงๆ แต่แล้วก็เหมือนจะนึกออก พร้อมกับประกายแสงที่กระจายออกไปรอบตัว

[ แปลว่าเป็นแบบนั้นเองสินะ อันนะ！ ]

ยานามิพยักหน้าเบาๆ

[ ใช่ ถึงใครชนะก็จะได้บุญคุณจากสภานักเรียนอยู่ดี แถมการมีภาพลักษณ์เบื้องหลังว่าเป็นรองประธานนักเรียนก็เท่ดีนะ การแนะนำเข้ามหาลัยก็มีให้เลือกเพียบเลยล่ะ ]

ซู้ด… อันนะดื่มโซดาผสมไอศกรีมจากแก้วโดยตรง

[ …แบบนั้นเองสินะ แต่การเข้าไปในสภานักเรียนก็เหนื่อยไม่ใช่เหรอ？ ]

[ ถึงตอนนั้นก็ค่อยให้ช่วยก็ได้ นุคุมิซึคุงน่ะ ถ้าเป็นคำขอของฉันก็ไม่ปฏิเสธหรอก ]

จะง่ายขนาดนั้นจริงหรือเปล่านะ…

แม้จะมีคำถามมากมาย แต่กับเพื่อนคนนี้แล้ว การเป็นห่วงก็เหมือนเสียเวลาเปล่า

คาเรนถอนหายใจ แล้วยิ้มเจื่อนพลางแลบลิ้นออกมาเล็กน้อย

[ งั้นก็ดีแล้วล่ะ ชั้นนึกว่าที่ทำไปทั้งหมดนั่นเป็นเพราะจะประชดนุคุมิซึคุงซะอีก── ]

คาเรนรีบปิดปากตัวเองทันที

[ คาเรนจัง หมายถึงบทความในหนังสือพิมพ์โรงเรียนใช่มั้ย？ ]

[ เอ๊ะ อะ เอ่อ… เรื่องในนั้นน่ะ อย่าไปใส่ใจจะดีกว่านะ？ ทุกคนก็รู้ว่าไร้สาระ ]

ยานามิยิ้มซุกซนราวกับจะบอกว่าไม่ต้องไปสนใจหรอก

[ ช่วยไม่ได้นี่นา ตอนเข้ามาเรียนใหม่ๆ ฉันก็เนื้อหอมเหมือนกันนี่？ ]

[ หืม？ ]

อันนะพูดอย่างภาคภูมิใจ พลางยกสมาร์ทโฟนขึ้นมา

บนหน้าจอคือเวอร์ชันเสียเงินของหนังสือพิมพ์โรงเรียนสึวะบุกิ

[ อันนะ เธอซื้อมาอ่านเหรอ?! ]

[ ก็ชั้นเป็นหนึ่งในคนที่โดนพาดพิงนี่เนอะ？ เลยคิดว่าควรอ่านไว้บ้าง ]

ยานามิมองหน้าจอพร้อมยิ้มกรุ้มกริ่ม

[ เขียนมั่วซั่วจริงๆ เลย แบบว่าฉันคบกับนุคุมิซึคุง หรือว่าโดนเขาทิ้ง？ ไม่จริงสักอย่างนะ จริงๆ แล้วเป็นฉันที่เป็นฝ่ายทิ้งเขาด้วยซ้ำ ]

[ ห๊ะ？ ]

คาเรนหลุดเสียงออกมา ก่อนรีบเอามือปิดปาก

[ แต่ประโยคประมาณว่า ‘ศึกตัวแทนความรักเพื่อแย่งชิงสาวงามยอดนิยม A’ ก็ฟังดูเข้าท่าดีเหมือนกันนะ แล้วบอกว่านุคุมิซึคุงเป็นศัตรูของผู้หญิง ก็ไม่ผิดเท่าไหร่ด้วย ]

ยานามิที่อารมณ์ดีขึ้นก็ฮัมเพลงออกมา

คาเรนที่กำลังสังเกตอยู่ ก็ยกมือขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ

[ คือว่าー อันนะ ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย？ ]

[ จ้ะ คาเรนจัง ว่ามาเลย」

[ ตอนนี้เธอกับนุคุมิซึคุง…ไม่ได้คบกันใช่มั้ย？ ]

[ ไม่เคยคบกันเลยนะ ทั้งตอนนี้หรือแต่ก่อน ]

คาเรนพยักหน้าอย่างจริงจัง

[ ถ้าอย่างนั้นล่ะก็ บางทีเรื่องนี้อาจทำให้บาโซริซังกับนุคุมิซึคุงใกล้ชิดกันขึ้นมาได้นะ？ ]

[ ไม่หรอก รองประธานคนเคร่งๆ แบบนั้นน่ะ ไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่ เธอมักจะหาเรื่องใส่นุคุมิซึคุงตลอดเลย ไม่แน่ อาจจะไม่ชอบหน้าเขาด้วยซ้ำ ]

[ แล้วทำไมถึงไปชวนเขามาเป็นผู้สนับสนุนได้ล่ะ？ ]

[ เธอบอกว่าไม่รู้จักผู้ชายคนอื่นเลย เป็นเด็กขี้เกรงใจน่ะ แล้วก็เหมือนจะไม่ถนัดคุยกับผู้ชายด้วย ]

[ เหรอ งั้นเรื่องที่นุคุมิซึคุงไปบ้านบาโซริซัง เธอก็ไม่คิดอะไรสินะ？ ]

สมาร์ทโฟนในมือของยานามิสั่นเล็กน้อย

[ มะ…มันก็นุคุมิซึคุงนี่นา？ ต่อให้ฉันไปบ้านเขาก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเลย…… ]

ยานามิชะงักไป

เธอนิ่งค้าง จ้องที่หน้าจอไม่ขยับ คาเรนมองเธอด้วยสายตากังวล

[ อันนะ เป็นอะไรไป？ ]

[ ………… ]

ไม่มีคำตอบ สมาร์ทโฟนหลุดจากมือของยานามิ หล่นลงพื้น

คาเรนที่เก็บขึ้นมาเห็นข้อความบนหน้าจอเข้าโดยบังเอิญ

— เดิมที A เป็นสาวที่ได้รับความนิยมสูงสุดในหมู่หนุ่มๆ นับตั้งแต่เข้าเรียน แต่บัลลังก์นั้นก็ล่มสลายในเวลาเพียงเดือนเดียว ด้วยการมาของนักเรียนใหม่ K

เมื่อสูญเสียทั้งความนิยมและผู้ชาย Aจะสามารถกลับคืนสู่จุดสูงสุดอีกครั้งได้หรือไม่ ในศึกเลือกตั้งสภานักเรียนครั้งนี้──

คาเรนอ่านจบถึงท้ายบทความก็รีบซ่อนสมาร์ทโฟนไว้ด้านหลังทันที

[ เดี๋ยวก่อนนะ อันนะ! ของพรรค์นี้อย่าไปอ่านให้เสียอารมณ์สิ！ ]

[ ไม่ได้ใส่ใจเลยนะ… อืม…ไม่ได้ใส่ใจเลย… ]

ออร่าของยานามิราวกับจางหายไปในพริบตา

ไม่ได้การแล้ว คาเรนรีบกางเมนูออกตรงหน้าเธอ

[ นี่ เดี๋ยวชั้นเลี้ยงเอง เอาอะไรก็เลือกมาเลย! ]

[ เอ๊ะ จริงเหรอ？ อะไรก็ได้เลย？ ]

สีหน้าของยานามิกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

[ แน่นอน ไม่ต้องเกรงใจ! เค้กร้านนี้ก็อร่อยนะ ]

[ อะไรก็ได้แบบนี้ตัดสินใจยากแฮะ คาร์โบนาร่าก็น่าสนใจ ซอสครีมเห็ดพอร์ชินีก็น่าลอง… ]

[ อันนะ เธอจะกินพาสต้าเลยเหรอ ]

[ หืม？ คาเรนจังพูดอะไรนะ？ ]

คาเรนส่ายหน้าเบาๆ

ใช่แล้ว…ต่อหน้ารอยยิ้มของยานามิไม่ว่าจะแซวอะไรไปก็ไม่มีความหมาย

คาเรนมองใบหน้าของเพื่อนรักที่กำลังเลือกเมนูด้วยความสุขใจ แล้วภาวนาให้เธอมีความสุขจากใจจริง