< บทที่2 ถาระอันหนักอึ้งที่แบกไว้ >

วันจันทร์หลังเลิกเรียน ตอนนี้เหลือแค่โฮมรูม

ครูประจำชั้นของห้อง 2-C อามานัตสึ โคนามิ มองพวกเรารอบห้องก่อนจะตบโต๊ะครูดัง ปัง!

[ พวกเธอฟังไว้นะ──สิ่งที่เรียกว่า จูนไบรด์ น่ะ มันคือกับดักต่างหากล่ะ! ]

……มาอีกแล้วเหรอ

พอขึ้นชั้นปีมาได้สองเดือน เพื่อนร่วมชั้นหลายคนก็เริ่มชินกับนิสัยของครูอามานัตสึ

เวลาที่เธออารมณ์ไม่ดี การนิ่งเงียบแล้วแกล้งสนใจเรื่องอากาศดูจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

[ พวกนั้นน่ะ กำลังจ้องจะฮุบโบนัสหน้าร้อนของฉันกันอยู่ ! รู้มั้ยว่าพออายุ 28 ปี คนรอบตัวก็เริ่มทยอยแต่งงานกันแล้ว! เอ่อ อธิบายให้เข้าใจง่ายๆ ก็คือ── ]

ครูอามานัตสึเริ่มเขียนแผนภาพลงบนกระดานดำด้วยชอล์ก

[ หลังเรียนจบมัธยม คนที่เข้าสู่การทำงานก็จะเข้าสู่ ระลอกแรกของการแต่งงาน ภายใน 2-3 ปีใช่มั้ยล่ะ แบบว่าได้ภรรยาวัยใสน่ารักอะไรแบบนั้น ส่วนพวกที่เรียนต่อ พอย้ายที่อยู่ ความสัมพันธ์ก็จะถูกรีเซ็ต พอผ่านไปอีก 5-6 ปีก็จะเข้าสู่──แบบนั้นล่ะ……! ]

เธอเขียนข้อความใหญ่ๆ ว่า ระลอกแต่งงานครั้งที่สอง! ลงไป แล้วหันกลับมามองพวกเรา

[ พวกเธอฟังไว้นะ! จากนี้ไปมันคือ นรกของจริง แล้วล่ะ! ]

ปัง ปัง ปัง! ครูอามานัตสึตบกระดานอย่างคึกคัก

[ เพื่อนร่วมรบที่เคยเลียแผลใจให้กันและกันจะกลายเป็นศัตรูในชั่วพริบตา! บางคนก็พูดนะว่า ‘โคนามิออกจะน่ารัก เดี๋ยวก็หาได้สักคนแหละน่า’ งั้นถ้ามันง่ายนักก็พามาให้หน่อยสิ! ไหนว่าหาง่ายไงล่ะ?! ]

อามานัตสึ โคนามิ อายุ 28 ปี ตะโกนจากก้นบึ้งของหัวใจ

น่าเสียดายที่อายุเฉลี่ยของห้อง 2-C อยู่ที่ 16 ปี ทำให้ปฏิกิริยาที่ได้กลับมาคือค่อนข้างเงียบ

ผมฟัง โรงละครอามานัตสึ ไปพลาง มองแผ่นหลังของ ซากุไร ที่นั่งอยู่ข้างหน้า

รู้สึกอึดอัดนิดหน่อย เพราะยังไม่ได้พูดคุยเรื่องเลือกตั้งกันเลย

จู่ๆ เขาก็ลงสมัคร มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่… คงต้องพูดให้รู้เรื่องสักทีล่ะนะ

[ ทำไมทุกสุดสัปดาห์ของเดือนมิถุนายนต้องมีงานแต่งงานด้วย……!? เมื่อไม่นานมานี้โคนุกิจังก็เริ่มติดต่อยาก แถมปีนี้ก็ไม่มีรูปนัดดูตัวจากบ้านอีกแล้ว ถึงฉันจะบอกว่าจะหาด้วยตัวเองก็เถอะ แต่เข้าใจหัวใจลูกสาวที่ทำเป็นเข้มแข็งหน่อยสิ…… ]

วันนี้ดูเหมือนเธอจะพร่ำบ่นยาวนานเป็นพิเศษ

ด้วยความใกล้เดือนมิถุนายน เหล่าบรรดาเจ้าสาวที่ยังไม่ปรากฏตัวก็เริ่มรุมเร้าหัวใจของครูอามานัตสึเข้าเต็มที่

[ พวกเธอจะต้องยอมปล่อยตัวปล่อยใจตามกระแสให้ได้นะ…… เอ๊ะ ว่าแต่มีเรื่องแจ้งอะไรมั้ยนะ ]

เธอเปิดสมุดบันทึกแล้วพลิกดูอย่างส่งๆ ก่อนจะโบกมือแบบหมดอารมณ์

[ จำไว้นะ พวกเธออย่าไปหลงใหลรักๆ ใคร่ๆ ให้มากล่ะ วันนี้จบเท่านี้! ]

เมื่อเธอตบโต๊ะครูดัง ปัง เพื่อนร่วมชั้นก็พากันลุกขึ้นตามเป็นสัญญาณ

ได้เวลาแล้วสินะ ต้องไปคุยกับ ซากุไร ให้ได้

แต่ก่อนจะลุกขึ้น ประตูห้องเรียนก็ถูกเปิดออกอย่างแรง

คนที่โผล่เข้ามาคือ──เทียร่า บาโซริ

เธอเดินตรงมาหาผม แล้ววางปึกกระดาษลงบนโต๊ะเสียงดัง ตุบ

[ นุคุมิซึซัง! ฉันจะพูดต่อจากเมื่อวันเสาร์นะคะ! ]

[ ……เรื่องอะไรเหรอ ]

ผทเผลอถามกลับไป เธอก็โน้มตัวเข้ามาใกล้

[ ก็เรื่องที่ห้องฉันไงคะ! อย่าบอกนะว่าลืมไปแล้ว ? ปล่อยให้ฉันแต่งตัวแบบนั้นด้วยนะ! ]

[ นั่นเธอเป็นคนเลือกเองไม่ใช่เหร──อ๊ะ เอาเถอะ ตรงนี้มันไม่เหมาะ ไปคุยที่อื่นดีกว่ามั้ย ! ]

ถ้ายังพูดแบบนี้ต่อ จะโดนคนอื่นเข้าใจผิดแน่นอน… ถึงจะพูดว่า เข้าใจผิด ก็เถอะ แต่บางส่วนมันก็จริงด้วยสิ นั่นแหละที่แย่สุด

ผมเหลือบมองไปรอบๆ อย่างกล้าๆ กลัวๆ ก็เห็น ยานามิ โคะมาริ และ ฮิเมมิยะ กำลังจ้องผมด้วยสายตาคมกริบ ส่วนครูอามานัตสึ… เธอกำลังถ่ายรูปผมอยู่เหรอ!?

เทียร่า เหลือบมอง ซากุไร แวบหนึ่ง ก่อนจะกระแอมเบาๆ

[ จริงด้วยค่ะ เปลี่ยนสถานที่ดีกว่า ไปที่ที่มีแค่เราสองคนกันเถอะ ]

อืม… ก็ตามนั้นแหละ แต่ช่วยเลือกคำพูดให้มัน… ฟังดูดีกว่านี้หน่อยจะดีมากเลยนะ…

◇

ในลานกลางของโรงเรียนสึวะบุกิ มีโต๊ะหินกว้างกับเก้าอี้ให้ใช้นั่งพัก

เมื่อผมนั่งลงข้าง ๆ ตามที่เธอเชิญเทียร่าซังก็เริ่มวางเอกสารเรียงบนโต๊ะทันที

[ เข้าเรื่องเลือกตั้งเลยนะคะ วันประกาศรายชื่อจะเป็นหนึ่งสัปดาห์ก่อนวันเลือกตั้งค่ะ ช่วงเวลาก่อนหน้านั้นจะเป็นช่วงเตรียมตัว ซึ่งได้รับอนุญาตให้รับฟังความคิดเห็นของนักเรียน── ]

เทียร่าพูดต่ออย่างรวดเร็วแทบไม่เว้นช่วงให้พักหายใจ

นักเรียนที่เดินผ่านระเบียงใกล้ ๆ ต่างก็ส่งสายตาแปลก ๆ มาทางเรา

[ …เอ่อ เทียร่าซัง ตรงนี้มันไม่เตะตาเกินไปเหรอ? ]

[ พอมีระยะห่างอยู่ค่ะ คนอื่นไม่ได้ยินหรอก แล้วก็อย่าเรียกฉันด้วยชื่อจริงแบบนั้นสิคะ ]

เธอพูดออกมาอย่างเรียบเฉยแล้วพลิกหน้ากระดาษต่อ

[ ฉันอยากเตรียมทุกอย่างให้ได้มากที่สุดก่อนล่วงหน้า และอยากให้นุคุมิซึซังรู้จักเรื่องของสภานักเรียนด้วย ขอรบกวนเวลาช่วงหลังเลิกเรียนสักพักได้มั้ยคะ? ]

[ เดี๋ยวก่อนนะ ]

[ อ๊ะ ขอโทษค่ะ เผลอพูดอยู่ฝ่ายเดียว เชิญนุคุมิซึซังเลยค่ะ ]

เทียร่าหัวเราะและเขินเล็กน้อย

[ คือ เรื่องเลือกตั้งสภานักเรียน… ]

[ ค่ะ! ]

เทียร่าเงยหน้ามองผมด้วยสายตาเปี่ยมความหวังอย่างประหลาด

ผมเบือนหน้าหนีแล้วพูดต่อ

[ เอ่อ…คือผมยังต้องทำกิจกรรมชมรมวรรณกรรมอยู่ แล้วก็แบบว่า…ไม่อยากเข้าไปยุ่งมากเกินไปน่ะ ]

[ แต่ที่ห้องฉัน── ]

คำพูดของเทียร่าซังขาดหายไปกลางทาง

หลังจากเงียบไปสักพัก เธอก็ลุกขึ้นพร้อมกับกวาดเอกสารบนโต๊ะเข้ากระเป๋า

[ ใช่ค่ะ เข้าใจแล้ว นุคุมิซึซังเองก็มีชมรมอยู่ด้วย ]

เสียงเธอสั่นเล็กน้อย

[ ขอโทษที่ไปจริงจังกับคำพูตามมารยาทนะคะ … ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะพยายามจัดการคนเดียวให้ได้ แล้วก็พรุ่งนี้เริ่มเปลี่ยนเครื่องแบบฤดูร้อนแล้ว อย่าลืมด้วยนะคะ ]

เทียร่าจัดของเสร็จอย่างรวดเร็ว แล้วกำลังจะจากไป…

[ ──เดี๋ยวสิ ]

ผมลุกขึ้นคว้ามือเธอไว้ก่อนจะทันคิด

[ นุคุมิซึซัง…? ]

[ ถึงผมจะไม่ไปเป็นผู้สนับสนุนก็จริง แต่… ถ้าแค่ช่วยจนกว่าจะหาคนอื่นมาแทนได้ล่ะก็ ]

บางทีนี่อาจเป็นความรู้สึกสงสารและพยายามปกป้องตัวเองที่ดูไม่ค่อยดีนัก

ผมเองก็รู้ว่ามันคือความรู้สึกครึ่ง ๆ กลาง ๆ

[ แต่ว่า จะไม่เป็นการรบกวนนุคุมิซึซังเหรอคะ… ]

[ สมาชิกสภานักเรียนทุกคนก็ดีกับผมนี่นา อย่างน้อยเวลาแบบนี้ ก็อยากตอบแทนบ้าง ]

มือของเทียร่าที่ผมจับไว้ค่อย ๆ คลายแรงลง

[ …ตอนนี้คนที่อยู่ตรงนี้ ไม่ใช่สภานักเรียนนะคะ แต่เป็น ‘ฉัน’ ]

[ หมายความว่าไง? ]

ผมถามกลับโดยไม่ทันคิด แต่เทียร่าซังก็ส่ายหัวเบา ๆ

[ เปล่าค่ะ ก็แค่…นุคุมิซึซังสนิทกับซากุไรคุง ถ้าเข้าข้างฉันจะทำให้ลำบากใจหรือเปล่า ]

[ ไม่น่าหรอก เขาเพื่อนเยอะ อีกอย่างผมว่าเขาไม่คิดมากหรอก ]

[ ฉันเองก็มีเพื่อนนะคะ ]

เทียร่าแย้งเสียงเบาแล้วหัวเราะเบา ๆ เหมือนตั้งสติได้

[ ช่วยได้เยอะเลยค่ะ ฉันเองก็ไม่มีเพื่อนผู้ชายเลย ]

[ ผมเองก็มีเพื่อนผู้ชายไม่เยอะนะ ]

[ แต่มีเพศตรงข้ามรู้จักเยอะกว่านี่ก็…น่าคิดนะคะ ]

ในจังหวะที่บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายลงจากการหยอกล้อ──

[ รุ่นพี่บาโซริคะ น้ำชาค่ะ ]

[ [ !? ] ]

มีมือยื่นถ้วยน้ำร้อนมาวางตรงหน้าเทียร่า

เหนือไอร้อนที่ลอยจากถ้วย… ชิราทามะซังกำลังยิ้ม

[ ชิราทามะซัง?! ]

[ หา? มาทำไมเนี่ย ]

[ มองเห็นจากระเบียงค่ะ แล้วก็เห็นจับมือกันเลยคิดว่า หนาวเหรอ ]

[ มะ…ไม่ใช่ค่ะ! นุคุมิซึซังดึงมือฉันแรง ๆต่างหาก！]

พูดแบบนั้นคนจะเข้าใจผิดนะ เทียร่ารีบสะบัดมือผมออกอย่างร้อนรน

ชิราทามะยกน้ำชาที่หาคนรับไม่ได้ขึ้นจิบหนึ่งคำแล้วพยักหน้าเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง

[ งั้นประธานก็ตกลงจะช่วยบาโซริซังแล้วสินะคะ ]

[ ได้ยินเหรอ── เดี๋ยวสิ ทำไมต้องผมล่ะ ]

ผมถามกลับ แต่ชิราทามะเอียงคอน่ารักก่อนพูดว่า

[ ไม่รู้เหรอคะ? ก็คนที่เป็นผู้สนับสนุนของรุ่นพี่ซากุไรคือรุ่นพี่ยานามิไงคะ ]