กึก กึก กึก กึก กึก เราค่อยๆ เดินเลาะระเบียงไปอีกฝั่งของอาคาร จนมาถึงห้องประชุมขนาดใหญ่ที่ผมเคยค้นหาก่อนหน้านี้ ผมเลื่อนหน้าต่างเปิดออก และเราก็แอบเล็ดลอดเข้าไปเราข้ามห้องไปแบบเงียบๆ ผมแนบหูเข้ากับประตู…ไม่มีวี่แววว่าจะคนอยู่ข้างนอก ผมค่อยๆ เปิดประตูและพาชิราทามะซังออกไปในทางเดินทางเดินนั้นเลี้ยวซ้ายที่ปลายทางเมื่อชะโงกมองตรงหัวมุม ผมเห็นทางเดินยาวกับบันไดที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตรถัดจากนั้นลงไปในทางเดินคือห้องพักที่เราหนีออกมาเมื่อกี้ถ้าเราลงบันไดไป เราก็จะไปอยู่ใกล้ทางเข้า ถ้าตั้งใจไว้ล่วงหน้าว่าต้องถูกเห็น เราสองคนก็สามารถวิ่งออกไปได้ปัญหาคือกลุ่มผู้หญิงวัยกลางคนที่มุงอยู่รอบๆ ยานามิหน้าบันได และดูเหมือนจะมีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ[ ริโกะจัง โตขึ้นเยอะเลยนะ! ][ หนูดูเข้มแข็งขึ้นมากเลย เหมือนเป็นคนละคน ป้าชื่นใจจริงๆ ]…ดูเหมือนความลับยังไม่แตก ตอนนั้นเอง ยานามิกับผมสบตากันสายตาของยานามิเต็มไปด้วยคำบ่นเงียบๆ อย่ามองผมแบบนั้นสิผมค่อยๆ ส่ายหัวและชี้เบาๆ ไปข้างหลัง ส่งสัญญาณให้เธออยู่เฉยๆยานามิที่กำลังจะขยับตัวมาทางเรา หยุดกึกเธอดูเหมือนจะเข้าใจสถานการณ์และเอียงคอเล็กน้อยผมชี้ไปทางบันไดอย่างเงียบๆ ยานามิชะงักไปจากนั้น เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ปิดตาแล้วลืมตาขึ้นพร้อมความมุ่งมั่น[ นี่! ไหนๆ พวกเราก็มาที่นี่แล้ว ไปดูชุดแต่งงานของพี่สาวกันมั้ย ? ]เธอพูดด้วยเสียงธรรมชาติของเธอเอง ชัดเจนและดังพอที่จะดึงความสนใจกลุ่มผู้หญิงหยุดนิ่งไปชั่วขณะด้วยความแปลกใจ[ อ๊ะ ริโกะจัง เกิดอะไรขึ้นเหรอ? อยู่ๆ น้ำเสียงของหนูก็เปลี่ยนไป… ][ จริงด้วยนะ ถ้าหนูอยู่ในซึวะบุกิแล้ว หนูควรจะพูดให้ดูสุภาพหน่อยสิ ][ แต่หนูก็อยากเห็นชุดมิโนริจังเหมือนกันค่ะ! ]กลุ่มนั้นที่ตอนนี้เริ่มคึกคักอีกครั้ง ล้อมรอบยานามิและเริ่มเดินไปตามทางเดิน ห่างจากบันไดเส้นทางหนีไปบันได—โล่งแล้วผมสบตากับชิราทามะซังและพากันเดินไปทางบันไดอย่างรวดเร็ว ยานามิ ผมจะไม่ลืมการเสียสละของเธอโชคดีที่บันไดไม่มีใครอยู่ เรารีบวิ่งลงและมุ่งตรงไปยังทางเข้า—แต่จู่ๆ ผมก็หยุดเดินกะทันหันชิราทามะซังชนเข้ากับหลังผมเบาๆ[ เกิดอะไรขึ้น ? เราควรจะรีบวิ่งต่อไปนะ ถึงจะถูกเห็นก็เถอะ ][ รู้แล้วน่า แต่ว่า— ]ผมชะโงกมองหัวมุมอย่างระมัดระวัง ชิราทามะซังชะโงกตามผมและรีบดึงตัวกลับ ใบหน้าซีดเผือด[ คุณพ่อ…! ]ใช่แล้ว คนที่ยืนอยู่ใกล้ทางเข้าและกำลังคุยอยู่คือพ่อของชิราทามะซังถ้าผมไม่ได้เห็นรูปเขามาก่อน เราคงเดินไปชนเขาแน่ชิราทามะซังตกใจจนต้องยกมือกุมหน้าอก สูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อสงบสติ[ ต้องไม่ให้เขาเห็นตัวเธอ รอจนกว่าเขาจะออกไปดีกว่า ][ ค่ะ เข้าใจแล้ว ]…เดี๋ยวก่อน คนที่พ่อของชิราทามะซังกำลังคุยอยู่คือผู้จัดการสถานที่ ผมจำเขาได้จากตอนเดินชมสถานที่และถ้าผมจำไม่ผิด เจ้าสาวจะต้องเข้าโบสถ์พร้อมกับพ่อในพิธีเหลือเวลาอีก 25 นาที ก่อนพิธีจะเริ่มนั่นหมายความว่า ปลายทางถัดไปของพ่อชิราทามะซังน่าจะเป็นห้องเจ้าสาวบนชั้นสองเสียงพูดคุยเริ่มใกล้เข้ามาที่บันไดผมคุ้นกับเสียงของพนักงานหนุ่ม พวกเขาเป็นเจ้าหน้าที่สถานที่[ ประธานคะ! ]ชิราทามะซัง ที่หน้าซีดเผือด จับเสื้อผมแน่น…แย่แล้ว ทางเลือกเดียวที่จะหนีคือกลับขึ้นไปชั้นบน แต่เราจะถูกต้อนจนมุมแน่ๆผมต้องหาวิธีให้ชิราทามะซังหนีไปได้ แม้จะต้องเป็นเธอคนเดียว—ทันใดนั้น เสียงตะโกนสั่นเครือก็ดังก้องไปทั่วบริเวณ[ ข-ขอโทษค่ะ ! มีใครเห็นมะ-แมววิ่งเข้ามาที่นี่บ-บ้าง!? ]เป็นโคมาริ…

เสียงสั่นเครือของโคมาริดึงดูดความสนใจของทุกคนเมื่อแอบชะโงกดูสถานการณ์ ผมเห็นโคมาริพุ่งเข้าไปในทางเข้าโดยไม่สนใจการห้ามปรามของใคร และหยุดยืนตรงหน้าพ่อของชิราทามะซังพ่อของชิราทามะซังมองเธอด้วยความงุนงง แต่พยายามปลอบเธอด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน[ คุณผู้หญิง ใจเย็นๆ ก่อนครับ มีแมววิ่งเข้ามาที่นี่เหรอครับ? ผมไม่เห็นเลยนะ มันหน้าตาเป็นยังไงเหรอ? ][ ม-แมวตัวนั้นมันขี้ตะกละมากค่ะ! ม-มันจะกินอาหารที่อยู่ตรงหน้าหมดทุกอย่างเลย ! เราต้องรีบจ-จับมันเร็วๆ! ]…นั่นมันยานามิต่างหากแต่เจ้าเหมียวยานะมิก็ทำให้เกิดความวุ่นวายได้มากพอผู้จัดการสถานที่เริ่มตะโกนสั่งให้พนักงานใกล้ๆ ช่วยกันตามหาเจ้าแมวที่ไม่มีตัวตนนั้น[ อ๊ะ! ม-มันวิ่งไปทางนั้น! ป-ไปที่ห้องครัวค่ะ! เราต้องรีบตามมันไป! ][ แหม ๆ ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นก็ได้ ]โคมาริที่ผลักพ่อของชิราทามะซังให้เดินไปในทิศทางตรงข้ามจากที่พวกเราอยู่ พาเขาออกไปไกลขณะเดียวกัน พนักงานสถานที่ที่ตอนนี้วุ่นอยู่กับการตามหาเจ้าแมวปลอมๆ ก็เริ่มมุ่งหน้าไปทางห้องครัวเรามีเวลาแค่นิดเดียวเท่านั้นเสียงฝีเท้ากำลังใกล้เข้ามาจากชั้นบนไม่มีเวลาให้ลังเลอีกต่อไป ผมคว้ามือชิราทามะซังและวิ่งไปที่ทางเข้าเราวิ่งผ่านแขก ฝ่าออกจากตัวอาคารสู่พื้นที่เปิดโล่งผู้คนในลานจอดรถหันมามองด้วยความตกใจเจ้าสาวที่ถูกชายคนหนึ่งลากตัวออกมาจากสถานที่จัดงาน พุ่งออกมาท่ามกลางสายตาผู้คนแน่นอนว่าเรากำลังดึงดูดความสนใจ แต่เราก็ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องนั้นเราวิ่งเลียบกำแพง มุ่งหน้าไปยังช่องว่างระหว่างอาคาร และทันใดนั้น ชิราทามะซังก็ดึงมือผมไว้[ เดี๋ยวก่อนค่ะ รองเท้าฉัน… ]ผมหันกลับไปมอง เห็นรองเท้าสีขาวคู่หนึ่งตกอยู่หน้าสถานที่จัดงานพนักงานสถานที่วิ่งกรูออกมาทันทีที่ผมลังเล…ความวุ่นวายครั้งนี้ดูเหมือนจะไม่จบลงง่ายๆผมช้อนตัวชิราทามะซังขึ้นมาในอ้อมแขนแล้ววิ่งออกไปทันที โดยไม่ทันคิดอะไร [ ประธานค่ะ !? ]ผมอุ้มเธอในท่าเจ้าสาว วิ่งเข้าไปในพื้นที่แคบระหว่างอาคาร…เธอตัวหนักกว่าคาจู แต่เมื่อเทียบกับยานามิแล้วก็ยังเบาเหมือนขนนกผมกระโจนผ่านช่องว่างในพุ่มไม้ที่อาซากุโมะซังบังเอิญเจอมาก่อนหน้านี้[ คิย๊า ! ]เสียงกรี๊ดน่ารักๆ ของชิราทามะซังดังขึ้นข้างหู ผมยังคงวิ่งต่อไปโดยไม่หยุด…