…ผมไม่มีทางปล่อยให้คาจูเห็นผมในสภาพนี้เด็ดขาด ผมสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ยานามิให้ยืมทับเสื้อวิ่งของผม ด้วยความไม่เต็มใจ ไหล่กว้างๆทำให้รู้สึกไม่มั่นใจ แต่ตามที่ยานามิบอก มันคือ < เสื้อโอเวอร์ไซส์สำหรับใส่ซ้อนกัน > ดังนั้นผมจึงพยายามติดกระดุมจนสำเร็จ ปกเสื้อที่มีลูกไม้ทำให้รู้สึกอึดอัด แต่ถือว่าผ่านด่านแรกมาได้ ตอนนี้ต้องเจอกับด่านถัดไปแล้ว… ผมกลืนน้ำลายลงคอ ตรงหน้าผมคือกระโปรงสีดำแบบไม่มีจีบอีกตัวที่ยานามิให้ยืม มันมีลักษณะบานเล็กน้อยตรงชายกระโปรง คล้ายกับดอกทิวลิป ใส่เสื้อเชิ้ตผู้หญิงยังพอว่า แต่ใส่กระโปรงเนี่ย…รู้สึกเหมือนกำลังข้ามเส้นที่ไม่ควรข้าม [ เอ่อ หรือว่า…จะไม่ใส่ดี? ][ ทำคนเดียว.……………….ไม่ได้เหรอ? ] ชิกิยะซังเริ่มเข้ามาใกล้ ผมรีบผลักเธอออกไป [ ไม่ๆ ทำเองได้อยู่ ! อย่าเพิ่งเข้ามา! ]เห้อ ไม่มีทางเลือกแล้ว ผมใส่กระโปรงทับกางเกง …โอเค นี่คือด้านหน้า ติดตะขอ รูดซิป เรียบร้อย ผมหายใจลึกๆ แล้วมองตัวเองในกระจกเต็มตัว ลืมเรื่องการปลอมตัวไปเลย สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือเด็กผู้ชายม.ปลายที่ใส่ชุดผู้หญิงเท่านั้นเอง นี่มันยากกว่าที่คิดไว้เยอะเลย… ด้วยความไม่เต็มใจ ผมหยิบวิกผมยาวที่วางไว้ขึ้นมาสวม แต่มันยิ่งทำให้การแต่งหญิงดูชัดเจนกว่าเดิม [ นุคุมิซึคุง จะไม่ถอดกางเกงเหรอ? ] [ จะถอดแล้ว! แต่หยุดแอบมองได้แล้ว ยานามิซัง! ]เฮ้อ ไม่มีทางเลือก ต้องทำให้สุดแล้วล่ะ ผมถอดกางเกงออก แล้วก้าวออกจากหลังม่านโดยไม่คิดอะไรมาก [ โอเค ผมใส่แล้วนะ แต่ว่า…] [ [ [ [ โอ้ววว! ] ] ] ] เสียงสาวๆ ดังขึ้นพร้อมกัน ตามมาด้วยเสียงปรบมือ นี่พวกเธอปรบมือกันทำไม? [ดูสิ มันดูไม่เนียนเลยใช่มั้ย? ผมปลอมตัวแบบนี้ไม่ได้แน่ๆ ] ยานามิที่ดูสนุกเกินไปหยิบสายยางยืดเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋า [ กระโปรงไม่พอดีเหรอ? ฉันเตรียมสายปรับขนาดมาให้- ][ …หา? ไม่อะ ก็พอดีดี ]ผมพูด พลางสอดนิ้วเข้าไปตรงเอวของกระโปรง [ ถ้าจะมีอะไร มันก็ดูหลวมไปนิด แล้วมันปรับด้วยสายเส้นนั้นได้จริงเหรอ?] [ ………..] [ เอ๊ะ? เฮ้ สาย… ] ทำไมเธอมองเหมือนอยากฆ่าผมแบบนั้นล่ะ…? เธอดูเหมือนกำลังจะรัดคอผมด้วยสายยางนั้น แต่ก่อนที่ผมจะเริ่มกังวล อาซากุโมะซังก็วางมือบนไหล่ของเธอเพื่อปลอบใจ [ ตอนนี้ดูดีแล้ว ต่อไปเราใช้ชุดกระชับสัดส่วนกับวิกเพิ่ม งั้นฝากที่เหลือด้วยนะ ]อาซากุโมะซังพาพวกประธานและชิราทามะซังเข้าไปในพื้นที่เปลี่ยนชุด ประธานจะปลอมตัวเป็นผู้ชายงั้นเหรอ? ผมว่ามันต้องเหมาะกับเธอแน่ๆ… ในขณะที่ผมกำลังคิดไปเรื่อย ผมสังเกตเห็นชิกิยะซังมองมาที่ผมอย่างตั้งใจ [ เอ่อ จะแต่งหน้าให้ผมใช่มั้ย? ][ แค่นั้น…ไม่พอหรอก… ]ชิกิยะซังเดินเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางเซๆ [ เราต้อง…ซ่อนมือกับเท้า…แล้วก็คอด้วย… ] [ คอ ? ]นิ้วเรียวยาวของเธอแตะคอของผมเบาๆ [ ผู้ชายจะมี………ลูกกระเดือก… ]เธอหยุดชั่วครู่ มือยังคงวางอยู่ที่คอของผม ก่อนจะเอียงหัวอย่างสงสัย [ ทำไมของนาย.……..เล็กจัง? ] นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนพูดแบบนั้น ยานามิก็โน้มตัวเข้ามามองคอของผม [ แม้แต่นุคุมิซึ- อุวะ เล็กจริงๆ ด้วย ] [ ใช่.……เล็กมาก… ][ ใช่ ของนายเล็กกว่าของโซสุเกะเยอะเลย ]ผมถูกล้อมรอบด้วยสองสาวที่เอาแต่พูดว่าผม “เล็ก” ซ้ำไปมา มันทำให้ความมั่นใจของผมลดฮวบไปหมด นี่มันสถานการณ์อะไรกันเนี่ย? ในขณะที่ผมก้าวถอยหลังโดยสัญชาตญาณ ชิกิยะซังก็เริ่มสัมผัสตัวผมมากขึ้น [ ขานาย…เนียนมาก… ] [ ไม่ใช่นะ! ฟุ๊วะ!? ] อยู่ดีๆ มือของชิกิยะซังก็เลื่อนเข้าไปใต้กระโปรงของผม แต่ยานามิก็รีบคว้าแขนของเธอไว้ ดึงตัวออกจากผม [ เดี๋ยวก่อนค่ะ รุ่นพี่! ทำอะไรเนี่ย!? ห้ามแตะต้องในชมรมวรรณกรรมนะ ! ] ยานามิลากชิกิยะซังไปที่มุมห้อง [ แต่ว่า…ขาของเขา…เนียนมาก.. ][ ถึงจะเป็นอย่างนั้น แต่เขาก็ยังเป็นผู้ชายนะคะ บางครั้งเขายังมองฉันแบบหื่นๆ เลย ] ยานามิบ่นเบาๆ พร้อมกับส่งสายตาแปลกๆ มาทางผม จริงเหรอ? ผมเป็นแบบนั้นในสายตาเธอเหรอ? [ แต่…ร่างกายของนุคุมิซึคุงเหมือน…ผู้หญิง…] [ หา? จริงเหรอ? ] ไม่ครับ ผมเป็นผู้ชายทั้งแท่ง ทั้งร่างกายและจิตวิญญาณเมื่อรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองเข้ามา ผมดึงชายกระโปรงลงโดยสัญชาตญาณ ในขณะนั้นเอง ม่านบริเวณพื้นที่เปลี่ยนชุดก็ถูกเปิดออกอย่างเงียบๆ ประธานปรากฏตัวออกมาในชุดเต็มยศ เธอเดินเข้ามาที่กลางห้องด้วยความมั่นใจ ประธานใส่รองเท้าหนังสีน้ำตาลกางเกงลายตารางที่คาดด้วยสายเอี๊ยม เสื้อคอเต่าสีดำถูกเก็บไว้ใต้แจ็คเก็ตสีน้ำตาลอ่อน และผมทั้งหมดของเธอถูกซ่อนไว้ใต้หมวกแบน ชุดของเธอให้ความรู้สึกเหมือนนักข่าวยุคไทโช – โดดเด่น น่าเกรงขาม และเข้ากับบุคลิกของเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบ [ อืม ก็ไม่ดูผิดธรรมชาตินะ แต่จะตัดสินด้วยตัวเองก็ยากอยู่ ][ เหมาะมากค่ะ ดูน่าเชื่อถืออย่างบอกไม่ถูก ]ผมยังไม่แน่ใจกับคำชมของตัวเองนัก แต่อาซากุโมะซังก็พยักหน้าเห็นด้วย และยืนเคียงข้างเธอ [ เสื้อคอเต่าช่วยปกปิดความแตกต่างของลำคอระหว่างเพศ และการเก็บผมไว้ใต้หมวกก็ทำให้ดูเป็นธรรมชาติ ] อาซากุโมะซังอธิบายพร้อมกับเคาะไหล่ประธานเบาๆ [ ต่อไป เราจะโฟกัสที่รูปร่าง ใช้ชุดกระชับสัดส่วนและเสื้อผ้าซ้อนชั้นกันและพันซาราชิอีก เดี๋ยวรุ่นพี่ชิกิยะจะจัดการเรื่องเมคอัพให้ค่ะ ]อาซากุโมะซังเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง – 7:30 น. คือเวลาที่เจ้าสาว ชิราทามะ มิโนริ จะเข้ามาในสถานที่ [ เริ่มภารกิจเฟสแรกกันเลยนะคะ หลังจากที่ชิราทามะซังเข้ามาในสถานที่แล้ว เราจะสลับตัวเธอกับยานามิซัง ]ใช่แล้ว ผมคือหัวหน้าโปรเจกต์ ดันลืมไปได้ยังไง – อ่า ผมไม่อยากทำเรื่องนี้เลยจริงๆ… แต่ถอยกลับตอนนี้ไม่ได้แล้ว ผมยืดตัวตรง แล้วมองไปรอบๆ เห็นใบหน้าของทุกคนที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง [ เอาล่ะ งั้นมาเริ่มปฏิบัติการล้างแค้นครั้งใหญ่ของชิราทามะ ริโกะ…หรืออะไรแบบนั้นกันเถอะ ]คำสั่งแบบขอไปทีของผม เป็นสัญญาณเริ่มต้นแผนการของพวกเราทั้งหมด ◇ยานามิและคนอื่นๆ ออกไปแล้ว ถึงเวลาเตรียมการสำหรับเฟส 2สัมผัสนุ่มของแปรงบนใบหน้า ความเย็นจากปลายนิ้วของชิกิยะซังที่แตะบนแก้ม เสียงเสื้อผ้าสัมผัสกัน ลมหายใจเบาๆ ของเธอ… และกลิ่นน้ำหอมที่ผสมกับกลิ่นเครื่องสำอางเมื่อหลับตา ความรู้สึกอื่นๆ กลับชัดเจนยิ่งขึ้นขณะที่ผมยืนตัวแข็งและใจเต้นรัว-[ ลืมตา…..ได้แล้วนะ..? ]เสียงแหบๆ ของชิกิยะซังดังอยู่ใกล้ๆเมื่อผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น ชิกิยะซังกำลังยื่นกระจกเงาให้ผมนี่…คือผมเหรอ…? ดูเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่เลย…คนในกระจกดูเหมือนอายุ 20 ปี เป็นภาพของหญิงสาวธรรมดาที่ไม่ฉูดฉาด แต่แต่งตัวให้น่ารักที่สุดเท่าที่จะทำได้ พร้อมแฝงความเป็นผู้ใหญ่เล็กน้อย น่าจะเป็นคนที่รักการอ่านและฝันถึงการพบเจอที่แสนวิเศษไม่ใช่แค่การแต่งหน้า รูปร่างของผมถูกปรับด้วยการพันซาริชิและซ่อนคอด้วยผ้าพันคอ แจ็กเก็ตถูกเลือกมาเพื่อช่วยให้ไหล่ดูกว้างน้อยลง ขณะที่ขาที่โผล่ออกจากกระโปรงถูกปกคลุมด้วยถุงน่องเนื้อบาง[ อืม ดู…น่ารักดีนะ…อยากกอดเลย… ]ชิกิยะซังกระซิบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงใจทันใดนั้น ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับอาซากุโมะซังและชิราทามะซังที่รีบร้อนเข้ามา[ การสลับตัวกับยานามิซังสำเร็จ! เฟส 1 เสร็จสิ้น! เราไม่มีเวลามาก ไปใส่ชุดเจ้าสาวกันเถอะ! ][ ค่ะ เข้าใจแล้ว! ]อาซากุโมะซังรีบพุ่งเข้าไปในพื้นที่เปลี่ยนชุดตามด้วยชิราทามะซังที่แกะโบว์ของตัวเองขณะเดินเข้าไป[ ฉันจะช่วย…….เปลี่ยนเสื้อผ้า… ]ชิกิยะซังที่ดูเหม่อลอย เดินโซเซตามเข้าไปหลังม่านผมรู้สึกคลุมเครือว่ามันอาจจะแย่ แต่เพราะไม่แน่ใจว่าทำไม เลยตัดสินใจเมินมันไปประธานนักเรียนดึงสายเอี๊ยมเข้าที่แล้วสวมแจ็กเก็ต[ โอเค ต่อไปคือเฟส 2 เราต้องล่อยชิราทามะคุงเข้าไปในโบสถ์โดยให้ยานามิคุงช่วย จากนั้นก็พาทานากะเซ็นเซออกมาและถ่ายรูป- รู้สึกประหม่าเลย ]นี่แหละคือบททดสอบของจริง แผนทั้งหมดจะล่มถ้าการแฝงตัวเป็นช่างภาพปลอมล้มเหลว[ ว่าแต่ กล้องอยู่ไหนครับ ประธาน? ][ อ่า ฉันให้บาโซริคุงช่วยเอามาไว้แล้ว น่าจะอยู่ในห้องสภานักเรียน- ]ผมกับประธานหยุดนิ่งขณะสบตากัน[ เดี๋ยว หมายความว่าอยู่ที่ซึวะบุกิ !? ][ อาจจะเป็นฮิโรโตะที่เก็บรวมกับอุปกรณ์อื่นๆไว้ รอก่อนนะ ฉันจะไปดูให้ ]ประธานเลื่อนตัวผ่านม่านเข้าไปในพื้นที่เปลี่ยนชุดแต่เดี๋ยวสิ ถ้าไม่มีกล้อง เราจะเป็นช่างภาพได้ยังไงขณะที่ผมกำลังเผชิญหน้ากับวิกฤตครั้งใหญ่ มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่ประตูจะเปิดออก[ ขอโทษค่ะ ฉันเป็นนักเรียนจากโรงเรียนซึวะบุกิ ชื่อบาโซริ… ]เทียร่าซัง!? ผมหันหลังให้เธออย่างรวดเร็ว[ ขอโทษที่รบกวนนะคะ แต่โฮโคบารุอยู่ที่นี่หรือเปล่าคะ? ][ เอ๊ะ!? อ่า! ค่ะ! เธออยู่ที่นี่ แต่เพิ่งออกไปเมื่อกี้เอง! ]เทียร่าซังพึมพำว่า “ฉันว่าแล้ว” และเริ่มเดินตรงมาหาผมอย่างรวดเร็ว[ ฉันเอาของที่เธอลืมมาให้ค่ะ เธออยู่ที่ไหนเหรอ? ][ อ-อาจจะยังไม่กลับมาอีกสักพัก ถ้ายังไงวางไว้ตรงนั้นก็ได้ค่ะ! ]น้ำเสียงของผมสูงขึ้นผิดปกติ และเทียร่าซังก็หยุดกึก[ ฉันอยากจะยื่นให้เธอโดยตรง ถ้าฉันรอจะเป็นอะไรมั้ย? ][ อ่า ค่ะ เชิญค่ะ ]…เธอคงยังไม่รู้ใช่มั้ย ผมยืนหันหลังให้เทียร่าซัง กลั้นหายใจ และพยายามทำตัวให้ดูไม่เด่นที่สุดใช่แล้ว ผมคือภูตแห่งโรงเรียนคิริโนะกิ คนที่สมองเน่ามองไม่เห็นผมหรอก-[ เอ่อ ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ ? ]เธอมองเห็นผมชัดเลย ผมพยักหน้าเงียบๆ ทำตัวนิ่งๆหลังจากลังเลเล็กน้อย เทียร่าซังก็พูดขึ้น[ ทำไมโฮโคบารุถึงมาที่นี่เหรอคะ ? ]เดี๋ยวสิ เธอจับแผนเราได้แล้วเหรอ…?[ อะไรนะ? อ่า เธอมาที่นี่…เพื่อเขียนข่าวชมรมการแสดงน่ะค่ะ ][ แต่เธอมากับชมรมวรรณกรรมไม่ใช่เหรอ? ทำไมเธอถึงทำข่าวเกี่ยวกับชมรมการแสดงกับคนของชมรมวรรณกรรมล่ะ? ][ คะ-ใครจะรู้ล่ะคะ ฉันแค่ช่วยงานเธอเฉยๆ ]กลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ ผมพยายามกลบเกลื่อนมีช่วงหนึ่งที่ทุกอย่างเงียบไป ก่อนที่เทียร่าซังจะพูดเบาๆ[ …นุคุมิซึซังนี่ไม่ไหวเลย ][ เอ๊ะ ผมเหรอ? ][ เอ๊ะ!? ]แย่แล้ว ผมรีบยกมือปิดปากตัวเอง แต่สายไปแล้ว[ ขอฉันดูหน้านายหน่อย! ]เทียร่าซังจับไหล่ผมแล้วหันผมกลับมาเธอจ้องมองผมด้วยความตกตะลึง ตาเบิกกว้าง[ นุคุมิซึซัง!? ทำไมแต่งตัวแบบนี้ล่ะ !? ][ อ-อ่า เรื่องนั้นคือ… ]ขณะที่ผมพยายามคิดคำแก้ตัว ม่านก็เปิดออก และประธานก็โผล่ออกมา[ …อ้าว เสียงนั้น? บาโซริคุงเองเหรอ? รู้ได้ไงว่าเรามาอยู่ที่นี่? ][ มันเขียนอยู่ในตารางของห้องสภานักเรียนค่ะ! นี่มันอะไรกัน- เอิ๊กกก!? ]เธอร้องเหมือนไก่โดนบีบคอประธานเดินเข้ามาอย่างสง่างามและรับกระเป๋ากล้องจากมือเทียร่าซังที่ยืนนิ่ง[ เธอมาส่งกล้องให้เรางั้นเหรอ? ขอบคุณมากเลยนะ ฉันซาบซึ้งมาก ][ ประธา- นุ- เอ๊ะ- นี่- ]ปากของเทียร่าซังอ้าแล้วปิดสลับกัน ขณะเธอหันไปมองประธานกับผม[ ประธานกลายเป็นผู้ชาย แล้วนุคุมิซึซังก็กลายเป็นผู้หญิง หมายความว่า- พวกเธอสองคนคือแบบนั้น!? ]ไม่ใช่เลยไม่รู้ทำไม ประธานพยักหน้าเหมือนเพิ่งเข้าใจอะไรบางอย่าง[ อืม ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน แต่น่าจะใช่มั้ง ][ เงียบไปเลยค่ะ ประธาน ! ]เทียร่าซังร้องเหมือนไก่โดนบีบคออีกครั้งจากนั้น เลือดไหลออกจากจมูกเธอเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะล้มลงตรงนั้น◇เวลา 9:30 น. ภารกิจเข้าสู่เฟส 2ผมปรับน้ำหนักของกระเป๋าที่สะพายอยู่บนไหล่และมองขึ้นไปยังทางเข้าของสถานที่จัดงานนี่เป็นครั้งที่สองที่ผมมาเยือน ที่ผ่านมา ผมมาในฐานะผู้มาเยี่ยมชม แต่ครั้งนี้ ผมเป็นผู้บุกรุก[ …เทียร่าซังจะโอเคมั้ย? ]ผมพึมพำกับตัวเอง พยายามกลบเกลื่อนความกังวล ประธานนักเรียนตบไหล่ผมเพื่อให้กำลังใจ[ ชิกิยะอยู่กับเธอ ดังนั้นเธอน่าจะไม่เป็นไร ]นั่นแหละที่ทำให้ผมกังวล คิดว่าไม่ต้องอธิบายว่าทำไมเมื่อเหลือบมองไปด้านข้าง ผมเห็นสองร่างในช่องว่างระหว่างอาคารพวกเขาคืออาซากุโมะซังและชิราทามะซัง คนหลังคลุมชุดแต่งงานด้วยเสื้อโค้ต เธอจะลอบเข้าไปในโบสถ์ด้วยความช่วยเหลือจากยานามิเมื่อเราเข้าไปข้างในประธานนักเรียนตบไหล่ผมอีกครั้ง ก่อนจะผลักประตูทางเข้าขนาดใหญ่ให้เปิดออกสถานที่จัดงานยังคงดูหรูหราเหมือนครั้งก่อน ด้วยเพดานสูงที่ให้ความรู้สึกสงบและสง่างาม แต่ไม่เหมือนกับการมาเยือนครั้งก่อน ครั้งนี้พนักงานดูวุ่นวายกับการเตรียมงานประธานนักเรียนเดินตรงไปที่โต๊ะต้อนรับและยื่นนามบัตรให้ โดยไม่ลังเล [ ขอโทษที่รบกวนครับ ผมคือโทราทานิ จากสตูดิโอดามอนด์ วันนี้เรามาถ่ายภาพให้ ท่านทานากะ กับ ท่านชิราทามะครับ ]พนักงานหญิงที่กำลังกรอกเอกสารเงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยสีหน้างุนงง[ ขอบคุณที่มาทำงานค่ะ แต่ฉันได้รับแจ้งว่าการนัดหมายอยู่ในเวลา 10 โมงเช้า… ][ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาที่สถานที่ เลยหวังว่าจะได้ดูสถานที่ถ่ายภาพคร่าวๆ ก่อน ถ้าเป็นไปได้ ผมขอถือโอกาสนี้ทักทาย ท่านทานะกะที่เป็นเจ้าบ่าวเลย ได้มั้ยครับ? ]ประธานนักเรียนยิ้มเสน่ห์ในลุคชายหนุ่มพนักงานหญิงดูเหมือนจะหยุดหายใจไปชั่วขณะก่อนพยักหน้าเหมือนตกอยู่ในภวังค์[ …อ๊ะ แน่นอนค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปแจ้งเจ้าบ่าวให้นะคะ ][ ขอบคุณมากครับ พวกเราจะตามไป ]ประธานนักเรียนยังคงหว่านเสน่ห์มัดใจไม่เปลี่ยนผมเดินตามหลังพวกเขาไป พยายามไม่ให้ตัวเองเด่นด้วยการก้มหน้าตลอดทาง…อ๊ะ นั่นยานามิในคราบชิราทามะปลอม กำลังซุ่มอยู่ใกล้ห้องน้ำยานามิที่กำลังเดินเตร็ดเตร่อย่างไร้จุดหมาย สังเกตเห็นพวกเราและยกนิ้วโป้งให้แบบลับๆ หยุดทำแบบนั้นเดี๋ยวนี้[ —— ผมคิดว่านี่เป็นงานที่ยอดเยี่ยมมากเลยนะครับ การมอบความฝันให้กับทุกคนเนี่ย ภูมิใจในตัวเองเถอะครับ ][ ขอบคุณค่ะ รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลย ][ ถ้าวันไหนอยากพูดคุย ผมพร้อมรับฟังเสมอ….แวะมาที่สตูดิโอได้ตลอดเลยนะครับ ]เดี๋ยว. อะไรนะ? ประธานนักเรียนกำลังนั่งฟังชีวิตส่วนตัวของพนักงานคนนี้อยู่เหรอ? ผมเสียสมาธิกับนิ้วโป้งของยานามิไปนานแค่ไหนเนี่ย …?ผมเดินตามพวกเขาขึ้นไปยังชั้นสองเมื่อขึ้นบันไดไป ด้านซ้ายคือห้องประชุมที่ใช้บรีฟงาน ส่วนด้านขวาคือห้องแต่งตัวของเจ้าบ่าวและเจ้าสาวเจ้าบ่าวและเจ้าสาวแต่ละคนมีห้องแต่งตัวแยกกัน และเนื่องจากสถานที่นี้จัดงานแต่งงานได้สองงานต่อวัน จึงมีห้องแต่งตัวทั้งหมดสี่ห้องเรียงกันอยู่ถัดจากห้องแต่งตัวไปยังมีบันไดอีกชุดที่นำลงไปสู่ห้องจัดเลี้ยงพนักงานเคาะประตูห้องที่สองจากท้ายสุดซึ่งมีป้ายเขียนว่า < ห้องเจ้าบ่าว - ครอบครัวทานากะ >[ ท่านทานากะคะ ช่างภาพมาถึงแล้วค่ะ ]ประตูเปิดออกแทบจะทันที ทานากะเซ็นเซที่อยู่ในชุดทักซิโดมองมาที่พวกเราด้วยความประหลาดใจ[ อ๊ะ มาค่อนข้างเร็วเลยนะ ][ ครับ นี่เป็นครั้งแรกที่เรามาที่นี่ เลยอยากทำการทดสอบกล้องก่อน หวังว่าจะไม่รบกวนนะครับ ]ขณะที่เขารับนามบัตรจากประธานนักเรียน ทานากะเซ็นเซดูพอใจ[ ไม่เป็นปัญหาเลยครับ ผู้ชายเตรียมตัวกันเร็วอยู่แล้ว ผมก็แค่รออยู่เฉยๆ ]ประธานนักเรียนยิ้มให้พนักงานที่ยังจ้องเธออยู่ด้วยสีหน้ามึนงง[ ขอบคุณนะครับ นัตสึมิซัง กลับไปทำหน้าที่ของคุณได้เลยครับ ][ ค่ะ ถ้าต้องการอะไรบอกได้เลยนะคะ ]นัตสึมิซังส่งสายตาที่ดูมีความหมายให้ประธานนักเรียนก่อนจะเดินออกไป อ่อ เธอชื่อนัตสึมินี่เอง…หวังว่าการลอบเข้าโบสถ์ของชิราทามะซังจะราบรื่นดีนะผมแอบเหลือบมองสมาร์ตวอทช์ของตัวเองขณะที่ประธานนักเรียนยังคุยเล็กคุยน้อยกับทานากะเซ็นเซข้อความเด้งขึ้นมาบนหน้าจอพอดี< ข้าวสุกแล้ว >— นั่นคือสัญญาณจากยานามิ ชิราทามะ ริโกะ ลอบเข้าโบสถ์สำเร็จแล้วผมเคาะหลังประธานนักเรียนเบาๆ ขณะเธอยังคงพูดคุยกับทานากะเซ็นเซย์[ โทราทานิซัง พระอาทิตย์เริ่มขึ้นสูงแล้วนะ ]ประธานนักเรียนยกกล้องขึ้นข้างใบหน้า พร้อมรอยยิ้มที่สะกดทุกสายตาไม่ว่าจะชายหรือหญิง[ ถ้าอย่างนั้น ทานากะซัง รบกวนตามพวกเรามาเลยครับ— เราจะถ่ายภาพที่ดีที่สุดกัน ]