หลังจากการพบปะลับกับเทียร่าซัง ผมตรงไปยังห้องชมรม พอเปิดประตูเข้าไป ยานามิและโคมาริก็มองผมด้วยสายตาไม่พอใจทันที[ สายแล้วนะ นุคุมิซึคุง ][ น-นายไปทำอะไรมาเนี่ย? ][ โทษที พอดีมีเรื่องที่ต้องจัดการนิดหน่อย ]ผมนั่งลงและกำลังจะหยิบรายงานการสืบสวนออกจากกระเป๋า แต่ก็ชะงักไป…ควรจะโชว์สิ่งนี้ให้พวกเขาดูดีมั้ย?ยานามิวางสมุดบันทึกลงบนโต๊ะในขณะที่ผมกำลังคิด[ นั่นอะไร? ][ เราไปสืบเรื่องชิราทามะ ริโกะมา เราไปที่ห้อง 1-F และสอบถามข้อมูลมาแล้ว ][ เดี๋ยว โคมาริก็ไปด้วยเหรอ? ]โคมาริพยักหน้าอย่างภูมิใจ[ ฉ-ฉันจำตารางเรียนของห้อง 1-F ได้หมดเลยนะ ]…นั่นไม่ใช่ข้อมูลที่มีประโยชน์เท่าไหร่ผมเอื้อมมือไปหยิบสมุดบันทึก แต่ยานามิก็กดมันไว้ทันที[ …ดูไม่ได้เหรอ? ][ สมุดเล่มนี้มีข้อมูลเกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของชิราทามะจัง หลังจากที่หลงใหลเธอขนาดนั้น แน่ใจเหรอว่านายจะรับไหว นุคุมิซึคุง? ][ ปะ-ไปตายเถอะ ][ อา คงรับไหวแหละ ]ผมเจอผู้หญิงที่แย่กว่านี้มาแล้วนี่นาแต่ถ้ายานามิทำให้เรื่องนี้ดูเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ข้างในต้องมีอะไรแน่ๆผมตั้งสติและเปิดสมุดบันทึกดู เริ่มจากความคิดเห็นของพวกผู้ชายในห้องเรียนของชิราทามะซังก่อน—<เธอคุยกับฉัน> <เธอหยิบยางลบให้ฉัน> <เธอกลิ่นหอมเหมือนแชมพู>…ดูเหมือนพวกผู้ชายจะมีปัญหามืดหม่นกว่าเธอผมรวบรวมสติตัวเองแล้วอ่านต่อ<เธอคงชอบฉัน> <ไม่หรอก เธอชอบฉัน> <เธอหยิบยางลบให้ฉันนี่นา><เธอหยิบของฉันตั้ง 3 ครั้งเลยนะ>…อืม ก็คงเป็นอย่างนั้นแหละ รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้น[ ชิราทามะซังดูเป็นคนดีนะ เธอยังหยิบยางลบให้คนอื่นเลย ][ ใช่ แต่เธอหยิบให้บ่อยเกินไปมั้ย !? นี่แค่เดือนเมษายนเองนะ ยางลบมันตกบ่อยขนาดนั้นเลยเหรอ? ][ แปลกดีนะ ตกบ่อยจริงๆ และปกติแล้วไม่มีใครหยิบให้หรอก ]โคมาริพยักหน้าอย่างจริงจังให้กับความจริงอันมืดมนของยางลบที่ตกแล้วไม่มีใครสนใจ[ ดังนั้น ชิราทามะซังก็เหมือนกับนางฟ้าผู้หยิบยางลบให้คนอื่นสินะ ][ เดี๋ยวสิ อ่านความคิดเห็นจากพวกผู้หญิงด้วย ! อย่ามาหาว่าฉันไม่เตือนนะ ]ยังมีอีกเหรอ? ผมหันไปสนใจสมุดบันทึกอีกครั้ง<น่ารัก> <เหมือนตุ๊กตา> <ตัวหอมดี> <อยากจะสั่งสอนบทเรียนให้เธอในอีกแง่หนึ่ง>…โอเค ดูน่ากังวลเล็กน้อย แต่เหมือนพวกผู้หญิงก็ชื่นชมเธอเหมือนกันบางที ยานามิอาจจะแค่อิจฉาความสดใสของเธอก็ได้ ชิราทามะซังดูเป็นคนดีนี่นา ลองดูส่วนต่อไป…<เล่นหูเล่นตากับพวกผู้ชาย> <สนิทกับพวกผู้ชายเกินไป>…เดี๋ยวนะ ทำไมโทนมันเริ่มเปลี่ยน? ผมพลิกหน้าไปอีก<ถูกพวกผู้ชายเอาใจ> <โดนแฟนบอกเลิก> <เกี่ยวอะไรกัน?><แฟนฉันขอให้ฉันแนะนำเขาให้เธอรู้จัก> <นี่เขาเป็นแฟนเธอจริงเหรอ?> <เธอก็หยิบยางลบให้ฉันเหมือนกัน>สาวปีหนึ่งนี่พูดจาโหดจริงๆ และเธอยังหยิบยางลบให้คนอื่นอีกในนี้ด้วยผมอ่านสมุดบันทึกนั้นอย่างละเอียดอีกครั้งก่อนจะปิดลง[ …บางทีชิราทามะซังอาจแค่เป็นที่นิยม คนอื่นๆ ก็เลยอิจฉาเธอใช่มั้ย? ][ ฉันก็เป็นที่นิยมเหมือนกันนะ! ]ใช่ แต่เราไม่ได้พูดถึงเธอ ยานามิโคมาริพูดขึ้นมาอย่างระมัดระวังหลังจากพลิกหน้าสมุดอย่างถี่ถ้วน[ ตะ-แต่เธอดูไม่ใช่คนเลวร้ายนะ… ][ อย่าหลงกลเชียวนะ โคมาริจัง ! เขาชอบบอกว่าไม่จริงจัง แล้วสุดท้ายก็หลงเธอหัวปักหัวปำ แบบนั้นมันน่าอายมากนะ ! ]อคติส่วนตัวเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ และบทสนทนาก็เริ่มออกนอกประเด็นไปเรื่อยๆ[ ยานามิซัง เป้าหมายของเราคือชวนเธอเข้าชมรมไม่ใช่เหรอ? และจากที่เธอถูกพักการเรียน มันก็ชัดเจนว่าเธอมีปัญหาบางอย่าง ][ นั่นก็จริง แต่…] ความมั่นใจของยานามิเริ่มลดลง เอาล่ะ ได้จังหวะกดดันต่อแล้ว[ โคนุกิเซนเซฝากเธอไว้กับเรา ถึงจะมีปัญหาอะไรก็เถอะ นี่คือโอกาสที่เราจะตอบแทนบุญคุณที่ได้รับมา— ]…ตอบแทนโคนุกิเซนเซ? ฟังดูไม่จริงใจเลยที่พูดแบบนี้จากปากผมผมลังเล และยานามิก็พยักหน้าด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน[ อืม มันก็เถียงยากนะ โคนุกิเซนเซช่วยเราไว้ตั้งเยอะ ][ เอ๋ ยานามิซัง เธอรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เหรอ? ][ นายคิดว่าฉันเป็นคนอกตัญญูเหรอ!? ]ใช่เลย ค่อนข้างจะคิดแบบนั้นโคมาริที่ไม่ได้ซาบซึ้งเท่าไหร่แลกเปลี่ยนสายตาประหลาดใจกันกับผม และยานามิก็ลุกขึ้นแล้วฉีกหน้าปฏิทินเดือนที่แล้วออกจากผนัง[ โอเค เรามาคอยจับตาดูไปก่อนละกัน ]พรุ่งนี้ วันที่ 16 เมษายน เป็นวันที่ชิราทามะซังจะกลับมาเรียนหลังจากถูกพักการเรียน—◇กลิ่นหอมหวานต้อนรัผมทันทีที่เปิดประตูเข้าบ้าน[ ยินดีต้อนรับกลับค่ะ ท่านพี่! ]น้องสาวของผม คาจู วิ่งเข้ามาหาด้วยความตื่นเต้นผมมองผ่านตัวเธอเข้าไปในครัว[ กำลังทำถั่วแดงกวนอยู่เหรอ? ] [ ใช่ค่ะ! รางวัลของท่านพี่คือคาจูตลอดชีวิต! ][ โอ๊ะ นี่เป็นรางวัลที่หรูหรามากเลยนะ ]ผมปัดมุกของคาจูทิ้งและแอบดูหม้อที่ตั้งอยู่บนเตาในหม้อนั้นมีส่วนผสมของถั่วแดงกวนกับแป้งสีขาวก้อนเล็กๆ[ หืม ทำเซ็นไซเหรอ? แต่ใช้ดังโงะแทนโมจิ? ][ ใช่ค่ะ นี่คือชิราทามะดังโงะ ลองชิมหน่อยนะคะ ]เธอยื่นชามใบเล็กให้ผม ข้างในมีถั่วแดงกวนต้มและชิราทามะดังโงะกลมๆ หนึ่งก้อนพอเห็นเซ็นไซที่ใช้ชิราทามะดังโงะ ผมอดนึกถึงตอนพบกันที่JAS ไม่ได้…ความสัมพันธ์ระหว่างชิราทามะซังกับทานากะเซนเซคืออะไรกันแน่?ขณะที่ผมหยิบช้อนไม้ขึ้นมาอย่างใจลอย คาจูก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจัง[ ระวังหน่อยนะคะ ท่านพี่ ดังโงะติดคอได้ง่ายมากเลย ][ ไม่ต้องห่วงหรอก พี่ไม่เป็นไร ]ผมตอบกลับไปอย่างสบายๆ และกำลังจะตักเข้าปาก แต่คาจูก็คว้ามือผมไว้[ คาจู? ][ -ชิราทามะดังโงะมีผิวเรียบลื่น กินแล้วอาจติดคอได้ง่าย เพราะงั้นต้องระวังให้มากนะคะ ]เธอยังจับมือผมไว้ คาจูตักชิราทามะดังโงะขึ้นด้วยช้อนแล้วป้อนให้ผมถั่วแดงกวนมีรสหวานน้อยกว่าที่ผมคาดไว้—จริงๆ แล้วมันออกจะเค็มนิดๆ และรสชาตินั้นก็แผ่กระจายไปทั่วลิ้น[ …ควรจะเคี้ยวชิราทามะดังโงะให้ละเอียดและบดมันให้เป็นชิ้นเล็กๆ นะคะ นั่นคือวิธีกินที่แนะนำค่ะ ]รสเค็มในปากและรอยยิ้มจอมปลอมที่ใกล้เกินไปของคาจูทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจ[ …ท่านพี่ ต้องระวังให้ดีนะคะ เข้าใจมั้ย? ]ผมพยักหน้าอย่างเงียบๆ และค่อยๆ เคี้ยวชิราทามะดังโงะอย่างระมัดระวัง◇หลังเลิกเรียนวันถัดมายานามิกับโคมารินั่งไม่ติดที่ในห้องชมรม พลางขยับตัวอย่างกระวนกระวาย[ นุคุมิซึคุง ชิราทามะจังจะมาจริงๆ ใช่มั้ย? ][ ใช่ ไม่ต้องห่วง โคนุกิเซนเซยืนยันมาแล้ว] ชิราทามะซังจะมาเยี่ยมชมรมของเราครั้งแรก หลังจากที่การพักการเรียนของเธอสิ้นสุดลงโคมาริดูประหม่าเสียจนลุกขึ้นนั่งลงสลับไปมาไม่หยุด[ โคมาริ ใจเย็นๆ เธอเองก็จะได้เป็นรุ่นพี่เหมือนกันนะ ต้องทำตัวให้สงบหน่อยสิ ][ ร-รุ่นพี่…!? ]โคมาริยืนนิ่ง แข็งทื่อเหมือนรูปปั้น ตาเบิกกว้าง ในขณะที่ยานามิพยักหน้าอย่างจริงจัง[ ใช่แล้ว โคมาริจัง ลองฝึกเป็นรุ่นพี่กับนุคุมิซึคุงดูก่อนสิ ]นี่มันเรื่องอะไรอีกเนี่ย? แต่ก็อยากรู้อยู่เหมือนกันว่าโคมาริจะทำตัวเป็นรุ่นพี่ยังไง[ โอเค ฉันจะเป็นตัวแทนให้ โคมาริ ลองทำตัวเป็นรุ่นพี่ดูเลยสิ ][ อ-เอ่อ ฉันควรทำยังไงดี? ]ยานามิกอดอกอย่างมั่นใจ[ ก็แค่สั่งให้นุคุมิซึคุงทำอะไรให้สิ จะให้เขานวดไหล่หรือไปซื้อเครื่องดื่มมาก็ได้ ][ …ยานามิซัง อย่าไปใช้ชิราทามะซังทำอะไรแบบนั้นนะ ][ งะ-งั้น นุคุมิซึ…] โคมาริก้มมองมาที่ผมก่อนจะพูดต่อ[ ละ-ลูบหัวหน่อย… ]…หา? คำขอที่ไม่คาดคิดทำให้บรรยากาศในห้องเงียบลงทันที[ เดี๋ยวสิ โคมาริ เธอเป็นรุ่นพี่นะ มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่รุ่นพี่จะถูกเอาใจ ][ ตะ-แต่ยานามิบอกให้ฉันขะ-ขอสิ่งที่อยากได้นี่… ][ …โคมาริจัง? ]ใบหน้าของยานามิจริงจังขึ้นมาทันทีด้วยเหตุผลบางอย่างเอ่อ ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่นี่หมายความว่าโคมาริกำลังสวมบทบาทรุ่นพี่ที่ชอบให้รุ่นน้องตามใจงั้นเหรอ? นี่มันงานอดิเรกที่ลึกซึ้งจริงๆ…ขณะที่ผมกำลังครุ่นคิด ประตูห้องชมรมก็เปิดแง้มออกเล็กน้อย[..เฮ้ นี่กำลังทำอะไรกันอยู่? ][ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เลม่อนจัง! ][ ไม่ได้เจอกันนานเหมือนกัน ยานะจัง! ได้ยินว่าจะมีสมาชิกใหม่มาวันนี้เหรอ? ]ยากิชิโอะเดินเข้ามาในห้องในชุดซ้อมและนั่งลงข้างๆ ยานามิ[ ซ้อมเสร็จแล้วเหรอ? ][ ใช่ โค้ชบอกให้ฉันพักบ้าง เพราะซ้อมหนักเกินไป เขาจับได้ว่าฉันวิ่งทั้งเช้าเลย ]การจับกระบอกเชคเกอร์โปรตีนด้วยมืออีกข้างจากยานามิเป็นผลจากประสบการณ์ที่เธอได้เรียนรู้มา[ ดูเหมือนจะไปได้สวยเลยนะ? ][ ใช่ ตั้งตารอไว้ได้เลย ]เธอเขย่ากระบอกเชคเกอร์โปรตีนด้วยรอยยิ้มมั่นใจ คล้ายดอกทานตะวันที่สดชื่นหลังฝนตกรอยยิ้มสดใสของเธอทำให้ผมตระหนักได้ว่าผมไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเธออีกต่อไปแล้ว เธอก้าวไปไกลเกินกว่าที่ผมจะเอื้อมถึงแต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังรู้สึกเหงาเล็กน้อย อาจเป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของตัวเอง-ในขณะที่ผมมองการสนทนาอย่างร่าเริงระหว่างสามสาว ประตูก็ค่อยๆ เปิดออกอีกครั้ง[ เอ่อ…นี่ห้องชมรมวรรณกรรมใช่มั้ยคะ? ]ร่างเล็กๆ ที่โผล่หน้ามาอย่างลังเลคือชิราทามะ ริโกะ เธอดูประหม่า แต่ก็ยิ้มด้วยความโล่งใจเมื่อสบตากับผม[ ใช่ๆ! เธอคือทามะจังใช่มั้ย? เข้ามาเลยสิ! ]ยากิชิโอะพูดให้กำลังใจ ชิราทามะซังก้าวเข้ามาอย่างเขินอาย ศีรษะของเธอก้มต่ำเธอดูเหมือนจะถูกกดดันจากสายตาของพวกเราและนิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะโค้งคำนับ[ เอ่อ ชิราทามะ ริโกะ ค่ะ เป็นนักเรียนปีหนึ่ง จะขอเป็นสมาชิกชั่วคราวนะคะ ฝากตัวด้วยค่ะ… ]