หลังจาก “การปรับเบา ๆ” สองชั่วโมง เราก็มุ่งหน้าไปยังบ้านของประธานผมรู้สึกแปลกใจที่ไม่ค่อยรู้สึกเหนื่อยล้าเลยบ้านของประธานเป็นบ้านไม้ชั้นเดียวสไตล์ญี่ปุ่นหลังใหญ่ พร้อมโรงเก็บของกระจายอยู่ทั่วลานกว้างผมเดินตามประธานไปพลางมองรอบ ๆ ลานด้วยความสนใจ[ ครอบครัวรุ่นพี่ทำอะไรเหรอครับ ? ][ เราดูแลไร่เล็ก ๆ ไม่กี่แปลง และทำงานกับสหกรณ์น่ะ พ่อแม่ฉันไปทำงานอยู่ตอนนี้ ต้องขอโทษด้วยที่ต้อนรับได้ไม่ดีเท่าที่ควร ]เมื่อประธานเลื่อนบานประตูหน้าบ้านออก ก็เห็นรองเท้าหลายคู่เรียงอยู่ในพื้นที่ทางเข้ากว้างขวางผมรู้ว่าเธออาศัยอยู่กับพ่อแม่ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่ามีผู้หญิงคนอื่นอาศัยอยู่ที่นี่ด้วยหรือเปล่า[ ประธาน ! กลับมาแล้วเหรอคะ ]เสียงของเทียร่าซังดังมาจากหลังบ้าน ขณะที่เธอเดินออกมาพร้อมกับสวมผ้ากันเปื้อน เสียงรองเท้าแตะดังแปะ ๆ[ เอ๊ะ ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่? ]คำถามที่หลุดออกมาจากความคิดของผม แต่แทนที่จะต่อว่าผม เทียร่าซังก็ยืดอกด้วยความภูมิใจ[ ในฐานะรองประธาน มันก็ธรรมดาที่จะต้องช่วยเหลือประธานน่ะสิ เข้ามาเลยทุกคน ][ อย่าเกรงใจเลยนะ เข้ามาข้างในเถอะ ฮิโรโตะ ช่วยพานุคุมิซึคุงไปดูรอบ ๆ หน่อยสิ ][ ได้เลย นุคุมิซึคุง ทางนี้ ]ซากุไรคุงพาผมไปยังห้องสไตล์ญี่ปุ่นขนาดประมาณสิบเสื่อทาทามิห้องนั้นเชื่อมต่อกับระเบียงไม้ตรงหน้าต่าง แม้จะเก่าแต่ก็สะอาดและดูสงบ[ ใช้ห้องใหญ่ขนาดนี้ได้เหรอ? ][ ปู่ย่าของพวกเราไปอยู่ในตัวเมืองแล้ว เลยมีห้องว่างเหลือ ][ พูดถึงแล้ว นายกับประธานเป็นลูกพี่ลูกน้องกันใช่มั้ย? ]ซากุไรคุงพยักหน้าในขณะที่วางสัมภาระลง[ แต่ห้องอื่น ๆ มีของเก็บเต็มหมดแล้ว ที่นี่เป็นห้องเดียวที่โล่ง ]เข้าใจแล้ว ซากุไรคุงก็คงพักอยู่ห้องนี้ด้วย ผมนี่ลำบากเวลาต้องนอนร่วมกับคนอื่นจริง ๆ…แต่เอาเถอะ จะเรื่องมากไม่ได้ ผมวางกระเป๋าลงแล้วเดินออกไปที่ระเบียงมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นสวนที่มีต้นพลับอยู่ต้นหนึ่งผมเคยฝันไว้เสมอว่าตอนเกษียณจะได้นั่งอยู่บนระเบียงแบบนี้ อาบแดด และจิบชาอย่างสงบ…ผมกำลังจมอยู่ในความคิด พอก้าวเท้าออกไป และทันใดนั้นก็รู้สึกถึงความนุ่มหยุ่นเหมือนเนื้อดิบใต้ฝ่าเท้า[ ชิกิยะซัง!? ]สิ่งที่ผมเหยียบไม่ใช่เนื้อดิบ แต่คือชิกิยะซังเธอนอนอยู่บนระเบียง ลืมตาขึ้นพลางขยี้ตา แล้วลุกขึ้นนั่ง[ ขอโทษครับ ! ไม่คิดว่าจะมีใครมาอยู่ตรงนี้ ][ …ไม่เป็นไร …ระเบียง …อุ่น ]ชิกิยะซังมองผมด้วยความสงสัยเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน[ นุคุมิซึคุง…? ทำไม…….มาอยู่ที่นี่? ][ ผมมาค่ายฝึกเตรียมแข่งพรุ่งนี้ แล้วรุ่นพี่กับบาโซริซังมาทำอะไรที่นี่ล่ะ? ][ ค่าย…ดูสนุกดีใช่มั้ย…? ]อืม การสนทนาดูจะหลุดโลกไปหน่อย ขณะที่ผมกำลังคิดว่าจะตอบยังไง—[ เวลามีคนมารวมตัวกันเยอะ ๆ ฮิบะเน่ชอบมากเลยล่ะ เธอจะตื่นเต้นมากช่วงเทศกาลโอบ้งหรืออะไรทำนองนั้น ]ซากุไรคุงช่วยอธิบายให้ผมเข้าใจพูดง่าย ๆ คือประธานชอบบรรยากาศที่มีคนอยู่เยอะ ๆ เลยเรียกคนในสภานักเรียนมาด้วยหมดชิกิยะซังยังคงแกว่งตัวไปมา ก่อนจะดึงชายชุดวอร์มของผมเบา ๆ[ ทำอาหาร…ด้วยกัน? ]หือ อาหาร? อ้อ ใช่—[ ผมเห็นบาโซริซังใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่เมื่อกี้นี่ไม่ใช่เหรอ? เธอกำลังทำอาหารอยู่ใช่มั้ย? ][ อาหารของเธอ…ไม่อร่อย……มันแปลก ๆ… ]งั้นเหรอ? ก็คิดไว้แล้วล่ะ[ แต่ประธานก็อยู่กับเธอไม่ใช่เหรอ? อาหารของเธอน่าจะ— ]ปัง! เสียงดังลั่นมาจากด้านหลังบ้านซากุไรคุงที่เงียบ แล้วเดินออกจากห้องไปตามเสียงกรีดร้องของเทียร่าซัง…ว่าไปแล้ว ประธานเองก็เป็นคนซุ่มซ่ามอยู่เหมือนกันนี่มันค่ายฝึกกับพักผ่อนเพื่อเตรียมแข่งวันพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ…?ผมถอนหายใจแล้วเดินตามซากุไรคุงไป ขณะที่ชิกิยะซังยังคงดึงชุดวอร์มของผมไว้ไม่ยอมปล่อย◇มื้อเย็นจบลงตอนหกโมงเย็น ตอนนี้ผมกำลังล้างจานเทียร่าซังยืนอยู่ข้าง ๆ คอยเช็ดจานที่ล้างแล้วให้แห้งวันนี้เธอเงียบผิดปกติ แต่ไม่นานก็เริ่มพูดขึ้นอย่างลังเล[ …นุคุมิซึซัง นายทำอาหารเก่งเหมือนกันนะ? ][ ไม่ขนาดนั้นหรอก แค่ทำเป็นนิดหน่อย เพราะพ่อแม่ทำงานทั้งคู่ ]ตอนแรกตั้งใจจะทำหม้อไฟ แต่ประธานดันทำทุกอย่างหลุดมือไปหมด เลยต้องเริ่มต้นกันใหม่โชคดีที่เรามีกะหล่ำปลีเยอะ ผมเลยดองกะหล่ำปลีแบบง่าย ๆ และใช้หมูบดในช่องฟรีซมาทำกะหล่ำปลียัดไส้แบบไม่ยัดไส้แทน[ แค่ ‘นิดหน่อย’ เองเหรอ? นายยังทำคินปิระจากเปลือกแครอทระหว่างรออาหารอีกนะ ][ ก็แค่ฆ่าเวลาไปพลาง ๆ ระหว่างรอให้ทุกอย่างอุ่นขึ้นน่ะ ]คาจูคงจะทำอาหารจานหลักเพิ่มได้อีกสองอย่างในเวลาเดียวกัน และยังมีของหวานให้หลังมื้ออาหารด้วย ผมยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ[ ซุปมิโสะที่บาโซริซังทำก็.…..อร่อยดีนะ ][ .…..ฉันทำให้อร่อยกว่านี้ได้อีก ][ ก็ถือว่าใช้ได้เลยนะ ถ้าไม่นับว่าเธอลืมทำดาชิ ][ …..ปกติก็ทำถูกวิธีนั่นแหละ ]ผมควรหยุดพูดจาขัดใจกว่านี้ได้แล้วเทียร่าซังรับจานที่ผมส่งให้เงียบ ๆ

หลังจากเราล้างจานเสร็จและเช็ดซิงค์เรียบร้อย ประธานก็เข้ามาในครัว[ โอเค ก่อนที่พ่อแม่ฉันจะกลับมา ไปอาบน้ำกันก่อนดีกว่า นายเป็นแขกวันนี้ เพราะงั้น ไปก่อนเลยนะ ][ ผมไปก่อนได้จริงเหรอ? ][ นายเป็นแขกคนสำคัญของเรา แต่ช่วยไปพร้อมกับฮิโรโตะได้มั้ย? วันนี้คนเยอะน่ะ ][ เอ๊ะ!? ]จู่ ๆ คนที่ส่งเสียงตกใจกลับเป็นเทียร่าซังเธอสั่นเล็กน้อยและขยับเข้าไปใกล้ประธาน[ ม-มันไม่ขัดต่อศีลธรรมหรือคะ!? ][ ทำไมล่ะ? ]ใบหน้าของเทียร่าซังแดงก่ำทันทีเมื่อประธานถามกลับอย่างง่าย ๆ[ แต่….แบบนี้มันจะดีจริงเหรอ? สองคนไปอยู่ในพื้นที่ปิด แถมไม่มีเสื้อผ้า… ][ แน่นอนว่าต้องเปลือยสิ จะอาบน้ำนี่นา ]ปิดจบอย่างเด็ดขาด ผมเลยพูดขึ้นอย่างเก้อเขิน[ เอ่อ ผมไม่ติดอะไรหรอก… ][ นุคุมิซึซัง!? ไม่สิ แต่… ]เทียร่าซังที่ยังคงตัวสั่นและทำตาเบิกกว้างเหมือนจะตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ ก่อนพยักหน้า[ งั้นฉันจะไปด้วย! ]…นี่เธอกำลังพูดอะไรน่ะ?แม้แต่ผมก็ยังอึ้งกับความไร้สาระนี้ และดูเหมือนคนอื่น ๆ จะได้ยินเสียงวุ่นวายเช่นกัน ซากุไรคุงที่ปรากฏตัวอย่างไม่ทันรู้ตัว วางมือลงบนไหล่ของเทียร่าซัง[ ใจเย็น ๆ บาโซริจัง เธอไปด้วยไม่ได้หรอก ][ ตะ-แต่ฉันอยากดู- เอ่อ…. หมายถึง… ถ้าไม่มีคนคอยดูแล ต้องเกิดเรื่องวุ่นวายแน่ๆ….ใช่มั้ย? ]นี่ ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่จับเธอมัดแล้วโยนเข้าตู้เก็บของไปเลยล่ะ?ซากุไรคุงที่ใจเย็นสุด ๆ ยังคงพูดต่อโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า[ ไม่เป็นไร บาโซริจัง เธอไปอาบพร้อมกับฮิบะเน่ก็ได้นะ แบบนี้โอเคมั้ย ฮิบะเน่ ? ][ เอ๊ !? อ-อาบน้ำกับ…ประธาน!? ]ดวงตาของเทียร่าซังยิ่งเบิกกว้างขึ้นไปอีก และประธานก็โอบแขนรอบตัวเธอ[ เธออยากอาบน้ำกับฉันสินะ? เอาล่ะ บาโซริคุง ไปด้วยกันเถอะ ][ อะ…อะ-อะไรนะ! อะไร… ]ขณะที่เทียร่าซังกำลังตัวสั่นอีกครั้ง ซากุไรคุงก็กระซิบกับผมเบา ๆ[ นี่เป็นโอกาสแล้ว ไปกันเถอะ ][ เอ๊ะ? อ๋อ…ได้สิ… ]นี่สินะวิธีจัดการกับเทียร่าซัง ซากุไรคุงนี่เก่งจริง ๆผมได้แต่ทึ่งในความสามารถของเขา ขณะฉวยโอกาสหนีออกจากสถานการณ์นี้