ไม่ใช่แต่ประธานนักเรียนจะอยู่ที่นั่นในชุดโค้ทยาวบนม้านั่งแล้ว ยังมีเทียร่าซังและเหรัญญิกสภานักเรียน ซากุไรคุง อีก และ—[ ท่านพี่! มองมาทางนี้สิคะ! ]ไม่รู้ทำไม คาจูก็รู้เรื่องนี้ด้วยเธอกำลังถือพัดสองอันและกระโดดโลดเต้นไปมา ซึ่งแค่นั้นก็ดูแปลกอยู่แล้ว แต่ข้อความบนพัดที่เขียนว่า “มองมาทางนี้สิ” และ “ท่านพี่ทำให้ใจเต้นแรง” นั้นก็ยิ่งทำให้แปลกกว่าเดิม[ นุคุมิซึซัง ขยับไปทางซ้ายหน่อยได้มั้ย? ถ้าอยู่ข้างประธานน่าจะดูสมดุลมากกว่า ]เทียร่าซังที่ทำหน้าที่เป็นช่างภาพกำลังเล็งกล้อง DSLR ที่มีเลนส์ขนาดใหญ่เท่ากระบองมาที่พวกเรา นั่นเอามาจากไหน ?[ …เลนส์แบบนั้นจำเป็นจริง ๆ เหรอ? ดูเหมือนจะถ่ายเห็นรูขุมขนพวกเราได้เลย ][ ไม่จำเป็นค่ะ ประธานสวยมากจนไม่มีรูขุมขนให้เห็นหรอก ]เทียร่าซังพูดขึ้นอย่างจริงจัง ผมไม่พูดอะไรเพราะเธอชอบทำหน้าดุถ้าโดนแย้งประธานนักเรียนพูดคุยกับซากุไรคุงที่เป็นผู้จับเวลาเสร็จแล้วโบกมือเรียกผม[ นุคุมิซึคุง ถ้าวอร์มร่างกายเสร็จแล้ว เราเริ่มกันเลยก็ได้นะ พร้อมเมื่อไหร่ก็เริ่มเลย ][ อะ ครับ ]ตอนนี้เท้าผมไม่เจ็บแล้ว และรู้สึกว่าร่างกายเบาขึ้นกว่าเมื่อสองสัปดาห์ก่อนแต่ก็ยังสงสัยว่าหลังจากเน้นฝึกเพิ่มความแข็งแรง เวลาของผมจะดีขึ้นแค่ไหนกัน…ผมเดินไปที่จุดเริ่มต้นและมองกลับไปที่กลุ่มสภานักเรียนพร้อมด้วยแขกรับเชิญพิเศษคาจูที่กำลังโบกพัด และเทียร่าซังที่ถือเลนส์ยักษ์เด่นจนแทบลืมไม่ลง…ใช่ เธอบอกว่าผมเริ่มเมื่อไหร่ก็ได้ผมสูดหายใจลึก ๆ ก้มตัวลง แล้วออกวิ่งไปข้างหน้าสัมผัสได้ถึงสายตาที่มองมา ผมวิ่งจนถึงเส้นชัยแล้วทรุดตัวลงหอบหายใจ[ เวลาเท่าไหร่…? ]ผมถามพลางหอบหนัก ๆ และซากุไรคุงโชว์นาฬิกาจับเวลาพร้อมยิ้มออกมา[ 15.2 วินาที ]…ดีขึ้นมากจากสถิติเดิมที่ 16.5 วินาทีเลย ! ผมโน้มตัวเข้าไปดูนาฬิกาจับเวลาใกล้ ๆ ด้วยความตื่นเต้น—แต่แล้วคาจูก็กระโดดเข้ามาหาผมด้วยความตื่นเต้น[ ท่านพี่ เก่งมากเลยค่ะ! ][ คาจูจะเช็ดเหงื่อให้เอง ! ท่านพี่หิวน้ำมั้ยคะ? เดี๋ยวคาจูจะนวดตัวให้ครบทุกส่วนเลย เดี๋ยวกลับบ้านไปแช่น้ำด้วยกันคาจูจะร้องเพลงกล่อมให้ด้วยนะคะ— ][ คาจู ใจเย็น ๆ ก่อน หายใจเข้าลึก ๆ แล้วก็หายใจออกนะ เอ้า สูดเข้า— ][ โอเคค่ะ หายใจเข้า—หายใจออก— ]เมื่อแน่ใจว่าเธอสงบลงแล้ว ผมหันกลับไปหาแววตาพอใจของประธานที่ยืนกอดอกอยู่[ …เอ่อ ทำไมเวลาถึงดีขึ้น ทั้งที่ไม่ได้วิ่งบ่อย ๆ เลยล่ะครับ? ][ มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว ตอนที่จับเวลาครึ่งเดือนก่อน เธอหมดแรงตอนกลางทาง ตอนนั้นเธอแทบจะเดินตอนปลายทางด้วยซ้ำ ]เอ๋ จริงเหรอ? คิดว่าตัวเองวิ่งได้เท่มากแล้วซะอีก[ วันนี้เป็นครั้งแรกที่นายวิ่งเต็ม 100 เมตรจริง ๆ น่ะ นายก็เหมือนลูกกวางแรกเกิดนั่นแหละ จากนี้ไปจะเร็วขึ้นแน่นอน ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ก็ตาม ]คำว่า “เร็วขึ้น” ของประธานทำให้ผมรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาจากผู้ชายที่วิ่ง 100 เมตรไม่ได้ ตอนนี้ผมพัฒนามาเป็นลูกกวางแรกเกิดที่ไม่มีช่องโหว่แล้ว[ จะวัดเวลาอีกรอบเลยมั้ย? ][ ไม่ล่ะ รอบนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จับเวลาแล้ว ]…อะไรนะ? ผมนิ่งไปด้วยความประหลาดใจ แต่ประธานวางมือบนไหล่ผมอย่างมั่นใจ[ เป้าหมายของเราคือให้ร่างกายของนายอยู่ในสภาพดีที่สุดในวันแข่ง ถ้ามัวแต่ยึดติดกับตัวเลขมากเกินไประหว่างทาง อาจเกิดการถดถอยที่ไม่คาดคิดได้ ][ แต่ไม่รู้เวลาตัวเองที่ดีขึ้นเลยแบบนี้จะดีเหรอครับ?」[ ไม่ต้องห่วง ฉันมีแผนอยู่แล้ว ]ประธานค่อย ๆ รูดซิปโค้ทยาวลงแล้วโยนมันออกไปด้วยการเคลื่อนไหวอันรวดเร็วเสียงเชียร์กึ่งกรีดร้องของเทียร่าซังและเสียงชัตเตอร์ดังสนั่นไปทั่ว[ ประธาน ชุดนั้นคือ— ]

ใช่แล้ว ใต้โค้ทของเธอคือชุดวิ่งของชมรมกรีฑาที่เป็นแบบแยกชิ้น[ ครั้งต่อไป ฉันจะวิ่งพร้อมกับนาย เป้าหมายคือ 14.5 วินาที ]หน้าท้องของเธอเผยให้เห็นกล้ามเล็ก ๆจาง ๆ ผมมองไปแวบหนึ่งก่อนจะเบือนสายตาไปทางอื่น[ ยากิชิโอะคุงต้องทำลายสถิติของตัวเองแน่นอน เพราะงั้นต้องเอาชนะฉันให้ได้ถึงจะชนะ ][ อะ เอ่อ… ]ผมรู้สึกกดดันจากผิวขาวๆของเธอ แต่ประธานก็ก้าวเข้ามาใกล้ผมสองก้าวจากนั้นเธอจิ้มที่หน้าอกของผมด้วยนิ้วแล้วพูดขึ้น—[ นี่คือบททดสอบของจริง ลูกกวางแรกเกิดจะวิ่งชนะเสือชีตาห์ได้รึเปล่านะ ? ]◇ห้าวันผ่านไปนับตั้งแต่เริ่มการฝึกซ้อมอย่างจริงจังหลังจากจบการฝึกซ้อมในช่วงเช้า ผมก็มาอยู่ที่ร้านเบเกอรี่ชื่อบอน เซนกะซึ่งอยู่ห่างจากสถานีโทโยฮาชิไม่กี่นาทีร้านนี้ขึ้นชื่อเรื่องมุมกาแฟสไตล์เรโทรที่ดูเหมือนจะไม่เปลี่ยนไปเลยตั้งแต่สมัยพ่อแม่ผมยังเด็กผมนั่งอยู่หน้าขนมปังบัตเตอร์ครีมและครีมโซดาและไตร่ตรองถึงการฝึกซ้อมที่หนักหน่วงในวันนี้วันแรกที่เริ่มฝึก ประธานนักเรียนวิ่งนำผมไปไกล แต่หลังจากดูวิดีโอและภาพถ่ายเพื่อปรับปรุงท่าทาง ผมก็เริ่มไล่ตามเธอทันช่วงบ่ายเป็นเวลาฝึกซ้อมอิสระ ผมควรตรวจสอบตารางฝึกพละกำลัง แล้วอาจวิ่งเบา ๆ สักรอบระหว่างที่ผมค่อย ๆ ตักไอศกรีมจากครีมโซดาและวางแผนสำหรับช่วงบ่ายอยู่ สึกิโนะคิเซ็นไปก็เดินเข้ามาในร้านเธอแต่งตัวเรียบง่ายด้วยเสื้อสเวตเตอร์ถักและแจ็กเก็ตเบา ๆเธอนั่งตรงข้ามผม พลางไขว้ขาที่อยู่ในกางเกงเข้ารูป[ ขอโทษที่โทรมากะทันหัน มีแผนอะไรอยู่หรือเปล่า? ][ ไม่เป็นไร แค่กำลังจะกลับบ้านจากโรงเรียน แล้วรุ่นพี่ทามากิล่ะ? ไม่ได้มาด้วยเหรอ? ][ เขาลืมไปรับเอกสารย้ายเลยต้องรีบไปสำนักงานเทศบาล เดี๋ยวเขาก็มา ]รุ่นพี่สึกิโนะคิสั่งกาแฟกับเค้กคาสเทลล่าจากพนักงานเสิร์ฟที่ดูใจดี ก่อนจะหยิบการ์ดใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า[ นี่ ที่อยู่ใหม่ของฉัน แวะมาได้ทุกเมื่อเลยนะ ][ ขอบคุณที่อุตส่าห์ลำบากมานะครับ เอาจริง ๆ แค่ส่งเมลมาก็พอแล้ว ][ ฉันอยากบอกทุกคนในชมรมวรรณกรรมด้วยตัวเอง ]เธอดูเขิน ๆ กับคำพูดของตัวเองจึงถอดแว่นตาออกแล้วเริ่มเช็ดมันอย่างตั้งใจ[ ฉันคิดจะไปหาที่ห้องชมรมเหมือนกันนะ แต่พอเรียนจบแล้วมันก็แปลกๆที่จะเข้าโรงเรียนอีก ][ ทำไมล่ะ? ][ ก็ลองคิดดูสิ ใส่ชุดธรรมดาเข้าไปก็เด่นแปลก ๆ หรือถ้าใส่ชุดนักเรียนกลับไปก็เหมือนคอสเพลย์ใช่มั้ยล่ะ? ถึงฉันจะไม่กล้าใส่ชุดคอสเพลย์เข้าโรงเรียนเก่าก็เถอะ ][ …อืม แต่บางทีก็เห็นคนกลับไปใส่ชุดนักเรียนที่โรงเรียนเก่านะ ][ ในกรณีไหนล่ะ? นอกจากถ่ายวิดีโอแปลก ๆ? ]เธอพูดมีเหตุผล ผมเองก็เคยต้องทำแบบนั้นสมัยเกิดเรื่องที่โรงเรียนมัธยมต้นโมโมโซโนะ[ แล้วรุ่นพี่ได้ติดต่อคนอื่น ๆ จากชมรมวรรณกรรมบ้างหรือยัง? ][ นายเป็นคนสุดท้ายที่ฉันเจอเลยนะ นุคุมิซึคุง แล้วก็ ฉันเจอยากิชิโอะจังเมื่อวันก่อน ]เธอใส่แว่นกลับเข้าไป พลางยิ้มแปลก ๆ ใส่ผม[ …อยากรู้ล่ะสิ? ][ ก็ใช่ พรุ่งนี้ต้องเจอกันแล้วนี่ ]พรุ่งนี้วันเสาร์คือวันที่จะดวลกับยากิชิโอะ จากที่ยานามิเล่ามา เธออยู่ในสภาพที่ฟอร์มดีสุด ๆ[ ผมจะไปพักที่บ้านของประธานในคืนก่อนหน้านั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ][ ที่บ้านโฮโคบารุเหรอ? บ้านเธออยู่อิโคเบะไม่ใช่เหรอ? ทำไมต้องไปไกลขนาดนั้น? ][ เธอบอกว่าอยากปรับสภาพครั้งสุดท้ายพร้อมดูแลร่างกายของผมไปด้วย ดูเหมือนซากุไรคุงจากสภานักเรียนก็จะไปพักด้วย ][ การแข่งมีวันเสาร์ใช่มั้ย? ฉันกับชินทาโร่จะออกจากโทโยฮาชิวันถัดจากนั้น ]บทสนทนาหยุดลงชั่วครู่เมื่อพนักงานเสิร์ฟนำกาแฟและเค้กมาเสิร์ฟผมพยักหน้าขอบคุณขณะที่รุ่นพี่สึกิโนะคิรับของหวานไปวางตรงหน้า[ ขอโทษนะ ช่วงนี้ยุ่งมากจนไม่ได้ฉลองการเริ่มต้นใหม่ของรุ่นพี่เลย ][ ไม่เป็นไร จริง ๆแล้วฉันรู้สึกโล่งใจด้วยซ้ำไป ยังไงฉันต้องย้ายไปอยู่แล้ว- ]เธอพูดพร้อมกับเทนมลงในกาแฟและคนมันอย่างเงียบ ๆ[ การได้เห็นพวกเธอพยายามในที่ที่ฉันไปไม่ถึง มันทำให้ฉันสบายใจขึ้นนิดหน่อย ]เธอส่งยิ้มบาง ๆ ที่ดูเศร้าอย่างบอกไม่ถูก[ นุคุมิซึคุง ตอนแรกเริ่มต้นจากสมาชิกในเงาใช่มั้ย? แต่ตอนนี้นายได้เป็นประธานชมรม คอยสนับสนุนโคมาริจัง และบางทีตอนนี้ก็อาจจะสนับสนุนยากิชิโอะจังด้วย? ][ …ไม่แน่ใจ…ผมแค่เหมาะเพราะไม่มีสายสัมพันธ์กับชมรมวิ่งต่างหาก ]รุ่นพี่สึกิโนะคิยิ้มในขณะที่ผมจัดการครีมโซดาที่กำลังละลาย[ แค่นั้นเองเหรอ? อาจมีโอกาสก็ได้นะ ][ ไม่มีทางหรอก เรากำลังพูดถึงยากิชิโอะกับผมเลยนะ ][ ไม่แน่นะ กับคู่ที่ไม่น่าจะเกิดก็เกิดได้ แล้วถ้าเธอไม่มีความสนใจอะไรเลย ทำไมเธอถึงชวนนายออกไปเดทล่ะ ? บางทีคนเราก็ไม่รู้ความรู้สึกตัวเองหรอก ]เธอพูดเหมือนเดิมทุกที ผมดูดน้ำผ่านหลอดและหัวเราะเบา ๆความคิดที่ว่ายากิชิโอะ สาวที่อยู่จุดสูงสุดของลำดับชั้นในโรงเรียน จะมีความรู้สึกอะไรกับผม มันช่างห่างไกลจากความเป็นจริงเหลือเกิน…แต่เดี๋ยวนะ แม้ว่าเธอจะนิสัยแย่สุด ๆ แต่รุ่นพี่สึกิโนะคิก็ยังเป็นผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนยากิชิโอะบางทีเธออาจมองเห็นสิ่งที่ผมกับรุ่นพี่ทามากิไม่เห็น[ จริงเหรอ? ยากิชิโอะเนี่ยนะ มี…แบบนั้น? ][ เอ่อ… ]รุ่นพี่สึกิโนะคิที่ดูเหมือนจะคิดหนัก ทันใดนั้นก็ตบมือเข้าด้วยกันแล้วก้มหัวขอโทษอย่างจริงจัง[ ขอโทษนะ ฉันแค่พูดลอย ๆ ฉันเองก็เดายากิชิโอะจังไม่ออกเหมือนกัน ][ …อ่า เข้าใจแล้ว ]แน่แหละ ผมตัดสินใจสนใจครีมโซดาต่อโดยไม่พูดอะไรอีก— รุ่นพี่ทั้งสองกำลังจะออกจากโทโยฮาชิและเริ่มต้นชีวิตใหม่ในสุดสัปดาห์นี้แม้ว่านาโกย่าจะอยู่ในจังหวัดเดียวกัน แต่มันก็ไม่ใช่ระยะทางที่จะไปหากันง่าย ๆผมรู้สึกว่าต้องคิดถึงพวกเขาแน่ ๆ แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็เริ่มตระหนักถึงอนาคตที่รออยู่ข้างหน้าหลังการลาจากครั้งนี้ ทางเลือกของยากิชิโอะ อนาคตของชมรมวรรณกรรม และตัวผมเองในฐานะนักเรียนปีสอง-ทำไมผมถึงพยายามมากมายเพื่อท้าทายยากิชิโอะ? หรือทำไมผมถึงสั่งครีมโซดาที่ไม่ใช่แนวผมเลย-ความคิดมากมายหมุนวนในหัว ผมจ้องมองฟองเล็ก ๆ ในโซดา รู้สึกว้าวุ่นเล็กน้อย◇บ่ายวันศุกร์ ก่อนการแข่งที่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้ ผมพบว่าตัวเองอยู่ในสนามของโรงเรียนมัธยมต้นแห่งหนึ่งที่ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับผมเลยโรงเรียนเก่าของประธานโฮโคบารุ โรงเรียนเทศบาลซาซายูริ ล้อมรอบไปด้วยทุ่งกะหล่ำปลีกลิ่นไอทะเลผสมกับสายลมที่พัดมา บอกชัดเจนว่านี่ไม่ใช่สภาพแวดล้อมที่ผมคุ้นเคยช่วงนี้เหมือนผมจะผูกพันกับโรงเรียนมัธยมต้นมากเป็นพิเศษผู้หญิงคนหนึ่งในชุดวอร์มกำลังคุยกับประธานอยู่ ดูเหมือนเธอจะเป็นครูของโรงเรียนนี้ซากุไรคุงยืนอยู่ข้างๆผมในขณะที่ผมกำลังเข้าสู่เซตที่สองของการออกกำลังกายตามวิทยุ[ ขอโทษที่ลากนายมาถึงที่นี่นะ ถ้าฮิบะเน่ตัดสินใจแล้วจะไม่ยอมฟังใครเลย ][ ไม่เป็นไร มีเรื่องแบบนี้ในชมรมวรรณกรรมบ่อยๆ ชินแล้วล่ะ ]เรายิ้มแห้ง ๆ ให้กัน ก่อนที่ประธานจะเดินมาหาพวกเราพร้อมกับถอดโค้ตตัวหนาออก[ พอได้แล้วน่า อย่ามานินทาฉันเลย วันนี้เรามาเช็คการเคลื่อนไหวก็พอ อย่าหักโหมเกินไป ][ ถ้าอย่างนั้น ผมมีอะไรบางอย่างที่อยากลองทำดู ][ โอ้? ลองพูดมาสิ ]ประธานฟังข้อเสนอของผมเงียบ ๆ แล้วพยักหน้าอย่างหนักแน่น[ งั้นลองทำดูเลย ฮิโรโตะ ช่วยถ่ายการเคลื่อนไหวใกล้ ๆประตูให้หน่อย ][ ได้เลย สู้ ๆ นะ นุคุมิซึคุง ]พูดจบ ซากุไรคุงก็วิ่งไปยังบริเวณประตูเขาเป็นคนดีนะ อาจจะเป็นคนปกติคนเดียวในกลุ่มนี้ด้วยซ้ำ…จริง ๆ ทำไมรอบตัวผมถึงมีแต่พวกแปลก ๆ นะ?พอคิดดูแล้ว หลังจากรุ่นพี่ทามากิที่ค่อนข้างปกติเรียนจบไป เหมือนจะเหลือแต่คนประหลาด ๆ อยู่รอบตัวผม[ มีอะไรเหรอ? มองหน้าฉันทำไม ][ อ๋อ เปล่า ๆ งั้นเริ่มวิ่งกันเลยดีกว่า ]…อืม ก็ว่าไป ประธานเองถ้าเทียบกับคนอื่น ๆ แล้ว ก็อาจจะจัดว่าอยู่ในฝั่ง “ปกติ” ก็ได้มั้ง