แม่ของยากิชิโอะนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผมที่โต๊ะในห้องนั่งเล่นด้วยท่าทางร่าเริง ไอน้ำลอยขึ้นมาจากถ้วยชาที่อยู่ตรงหน้าและมีเค้กชิ้นหนึ่งวางอยู่ข้างๆ[ เอ่อ ผมแค่แวะเอาของมาให้เลม่อนซังน่ะครับ…][ เธอออกไปวิ่งอยู่น่ะจะ เธอรอที่นี้แล้วกินเค้กสักหน่อยมั้ย ? ]ผมอยากกลับ แต่ถ้าเดินออกไปเฉยๆหลังจากได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นแบบนี้มันก็ดูแปลกๆ…ผมจิบชาแล้วมองแม่ของยากิชิโอะผมอดไม่ได้ที่จะสังเกตเห็นความสวยของเธอ เธอถือถ้วยด้วยสองมือ แม้ว่าเธอจะอายุสี่สิบกว่าแล้ว แต่เธอก็ดูเหมือนคนอายุสามสิบได้สบายๆคิดๆดูแล้ว เธอนี่เองที่ใส่ชุดที่ยากิชิโอะยืมมาตอนเราไปเดทที่พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำสินะ… เข้าใจแล้ว…ผมวางถุงกระดาษลงบนโต๊ะขณะที่ยังครุ่นคิดอยู่[ ช่วยบอกเลม่อนซังด้วยว่ามาจากชมรมวรรณกรรมนะครับ ][ ขอบใจที่เอามาให้นะจ้ะ เลม่อนในชมรมเป็นยังไงบ้างล่ะ? ]ยากิชิโอะในชมรมวรรณกรรมเหรอ? ภาพที่ผุดขึ้นมาในหัวก็มีแต่ภาพเธอเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ควรจะพูดถึงที่นี่…[ เอ่อ เธอก็สดใสร่าเริงเสมอ แล้วก็…มีชีวิตชีวาดีครับ… ]ผมรู้ตัวว่าผมพูดซ้ำไปซ้ำมาแม้ว่าคำพูดของผมจะธรรมดา แต่แม่ของยากิชิโอะก็พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม[ อืม… แล้วมีอะไรอีกมั้ยจ้ะ? เลม่อนเขียนนิยายอะไรบ้างหรือเปล่า? ][ เธอไม่เขียนนิยายหรอกครับ แต่เอ่อ… ลูกสาวคุณแม่วิ่งเร็วมาก แล้วก็…มีชีวิตชีวาดีครับ ]การบรรยายยากิชิโอะของผมยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ[ ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะ ช่วงนี้ฉันเป็นห่วงเธอนิดหน่อย ]พูดจบ เธอก็พยายามดื่มชาลงอึกใหญ่ แต่ต้องชะงักเพราะความร้อน ซึ่งก็ดูน่ารักในแบบของเธอ…เธอก็น่ารักดีนะ ถึงจะเป็นแม่ของคนอื่นก็เถอะผมคิดว่าผมควรกลับก่อนที่ยากิชิโอะจะกลับมา ผมกำลังจะลุกขึ้น แม่ของยากิชิโอะมองมาที่ผมอย่างตั้งใจและพึมพำว่า[ …เป็นเพราะเธอหรือเปล่า? ]หืม? เธอหมายความว่าไง? ในขณะที่ผมกำลังครุ่นคิดถึงคำพูดของเธอ ผมได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้จากทางเข้าบ้าน[ แม่คะ! ซักผ้าเสร็จหรือยัง? ]ยากิชิโอะ เลม่อน เปิดประตูห้องนั่งเล่นทันทีหลังจากพูดจบเธอสวมเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นและกำลังเช็ดคอด้วยผ้าเช็ดตัว ยากิชิโอะยืนนิ่งทันทีที่เห็นผมในห้องนั่งเล่น[ -เห!? ทำไมถึงอยู่ที่นี่ล่ะ นุคคุง!? ]ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน[ เอ่อ ฉันเอาขนมวันไวท์เดย์มาให้แทนชมรมวรรณกรรม… ][ อ่า… เข้าใจแล้ว ขอบคุณนะ… ]ยากิชิโอะเกาหลังแก้มของเธออย่างเก้ๆ กังๆ และหลบสายตาไปทางอื่นจะอึดอัดก็เป็นเรื่องปกติ งานของผมเสร็จแล้ว ถึงเวลาต้องกลับจริงๆ แล้วล่ะแม่ของยากิชิโอะลุกขึ้นพอดีกับที่ผมกำลังจะบอกล่า[ งั้นป้าขอตัวไปซื้อของหน่อยนะ! ตามสบายเลยนะจ้ะ นุคุมิซึคุง! ][ แม่คะ!? ][ ไม่ครับ ผมจะกลับแล้วเหมือนกัน ]แม่ของยากิชิโอะเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วและกดผมลงนั่งอีกครั้งตอนที่ผมพยายามจะลุกขึ้น[ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เค้กนี่มาจากมัทเทอร์ฮอร์นน่ะ อร่อยมากเลยนะ เลม่อน นั่งลงก่อนสิ ][ เดี๋ยวสิคะแม่!? ]แม่ของยากิชิโอะพูดขึ้นหลังจากให้ลูกสาวของเธอนั่งลงตรงหน้าผม[ งั้นขอตัวนะจ้ะ! ]แม่ของยากิชิโอะรีบออกจากห้องไปก่อนที่ผมจะทันได้คัดค้าน พลังงานแบบนี้แหละที่บ่งบอกว่าเป็นแม่ของยากิชิโอะผมยังคงรู้สึกอึดอัดที่ถูกทิ้งไว้ในบรรยากาศแบบนี้ แต่การกลับไปตอนนี้มันจะยิ่งทำให้แย่ลงกว่าเดิม…ยากิชิโอะยิ้มแบบยอมแพ้เมื่อเห็นว่าผมลังเลอยู่[ กินเค้กสิ นุคคุง ][ …ก็ได้ งั้นกินกันเถอะ ]ขณะที่ผมกำลังจิ้มเค้กมงบลองค์ ยากิชิโอะก็ตั้งใจมองมาที่ผมมาก[ เอ่อ เธอมองฉันแบบนั้น มันรู้สึกแปลกๆ นะ ][ …นายไปเรียนวิ่งกับประธานนักเรียนมาสินะ? ]ผมหยุดมือที่กำลังยกเค้กขึ้น[ ใช่ แต่ไม่ได้มีความคิดอะไรแปลกๆ หรอก ก็แค่ฝึกซ้อมเท่านั้นแหละ ][ ความคิดแปลกๆ? ฉันไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นเลยนะ ]…ใช่ เธอไม่ได้พูด ผมแค่ขุดหลุมฝังตัวเองยากิชิโอะเอามือทั้งสองข้างไว้หลังศีรษะแล้วมองมาที่ผมมด้วยสายตาแหลมคม[ เห? งั้นนายมองประธานแบบนั้นเหรอ นุคคุง น่าสนใจดีนี่ ]ผมไม่ได้มองประธานแบบนั้น แต่ผมรู้สึกว่า ถ้ายิ่งพูดก็ยิ่งจะพลาดหนักขึ้นไปอีกผมกินเค้กเงียบๆ แต่แล้วจู่ๆ ยากิชิโอะก็ขว้างผ้าเช็ดตัวมาที่ผม หยาบคายจริงๆ[ ชิ คิดว่าจะสอนนายสักสองสามอย่างสักหน่อย ][ จะสอนเหรอ ? เธอเป็นคู่แข่งนะ จะดีเหรอ? ]ผมเอาผ้าเช็ดตัวออกจากหน้าขณะที่ถามยากิชิโอะ เธอแค่ยักไหล่เหมือนมันเป็นเรื่องปกติธรรมดา[ ถ้าฉันไม่สอนนายมันก็ไม่ใช่การแข่งด้วยซ้ำ ][ ถ้าเธอไม่ทำอะไรเลย ยังไงเธอก็ชนะได้แน่][ ใช่ ฉันไม่ทำอะไรเลยมันคงจะง่ายกว่า แต่ฉันก็ยังจะชนะอยู่ดีแหละ วันแข่งฉันจะฟิตเต็มร้อยแน่นอน ]พูดจบ ยากิชิโอะก็ส่งสายตาที่บอกว่าเธอจะชนะได้แน่ๆ…นี่แหละ ยากิชิโอะ เลม่อน มั่นใจ แน่วแน่ มองไปข้างหน้าเสมอแต่เธอก็มีช่วงเวลาที่เปราะบางเหมือนกัน อ่อนไหว ขี้โมโหจู่ๆ ยากิชิโอะก็ก้มตัวข้ามโต๊ะเข้ามาใกล้ๆ[ยากิชิโอะ? ]ริมฝีปากของเธอยิ้มเล็กน้อยขณะที่เธอเข้ามาใกล้[ เอ๊ะ เดี๋ยวสิ? ][ ขอกินบ้างสิ ]…อ๋อ เค้กสินะ ผมตักเค้กด้วยส้อมแล้วยื่นไปที่ปากของเธอยากิชิโอะค่อยๆ อ้าปากช้าๆ อย่างตั้งใจ ก่อนจะกัดเข้าไปเธอเช็ดครีมเกาลัดที่ติดอยู่ที่ริมฝีปากเมื่อผมดึงส้อมออก[ นายนี่ซุ่มซ่ามจริงๆ นุคคุง ][ อ่ะ ขอโทษนะ ]ใจเย็นไว้ ตัวผม ถึงบทจะกลับกัน แต่ยากิชิโอะกับผมก็เคยแบ่งกันกินแบบนี้มาก่อนแน่ล่ะ ที่นี่ไม่ใช่คาเฟ่ แต่เป็นบ้านของยากิชิโอะ และแม่ของเธอก็ออกไปเพื่อให้เราได้อยู่กันตามลำพัง… เกิดอะไรขึ้นกับสถานการณ์นี้กันแน่?ผมกลืนน้ำลายลงคอด้วยความประหม่า แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของยากิชิโอะ[ นี่สำหรับวันวาเลนไทน์สินะ? ][ หืม? ขนมวันไวท์เดย์อยู่ตรงนั้นแล้วนี่ ][ ……ฉันไม่ชอบส่วนนั้นของนายเลย ]ยากิชิโอะบ่นออกมาด้วยความไม่พอใจ[ ผมพูดอะไรแปลกๆ ไปเหรอ? ][ ฉันอาจจะบอกถ้านายป้อนอีกคำ ]ยากิชิโอะอ้าปากอีกครั้ง คราวนี้หลับตาลงด้วย[ เอ๊ะ? เดี๋ยวนะ? ]เกิดอะไรขึ้น? นี่ไม่เหมือนกับตอนที่เล่นเป็นพี่สาวนะ ? หรือว่าตอนนี้…กำลังเล่นเป็นน้องสาวอยู่ ?ใช่สิ ผมคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้อยู่แล้วผมค่อยๆ ยื่นส้อมไปที่ปากของยากิชิโอะขณะที่หาข้ออ้างให้ตัวเองไปด้วย—[ เน่ซัง มีแขกมาหา ]อะไรนะ!? ผมกับเลม่อนสะดุ้งถอยออกจากกันหันไปทางเสียงที่ได้ยิน ดูเหมือนว่าจะเป็นเด็กผู้หญิงที่อยู่ในช่วงประถมปลาย สวมแว่นตาหนาและผมถักเปีย มองมาที่เราด้วยสายตาเย็นชา[ นางิ!? แล้ว- ][ ยานามิซัง!? ]ใช่แล้ว คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเด็กสาวที่น่าจะเป็นน้องสาวของเลม่อนก็คือยานามิ ที่ยืนกอดอก มองตรงมาที่พวกเรา.

[ พวกเธอทำอะไรกันอยู่? ][ [ ไม่มีอะไร ! ! ] ]เราสองคนตอบพร้อมกันเป๊ะๆ ทำให้ยานามิเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย[ นี่มันแผน A ใช่มั้ย? ][ เอ๋ แบบแผนอะไรนะ? ]ผมถามด้วยความงุนงงกับคำที่ไม่คุ้นเคย จากนั้นยานามิก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ยากิชิโอะ[ แผน A ก็คือสถานการณ์ที่พวกเธอสองคนตกลงเป็นแฟนกันไปเรียบร้อยแล้ว โดยที่ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย พวกเธอทำอะไรกันสารพัดใต้ผ้าห่มตอนกลางคืนพลางคิดถึงเรื่องในอดีต นั่นแหละ ]ผมกับยากิชิโอะส่ายหัวพร้อมกัน จากนั้นยานามิก็เอามือกุมหัวด้วยท่าทางปวดหัว[ งั้นนี่มันแผน B สินะ… ][ …หมายความว่าไง? ][ ก็คือการที่ฉันได้เห็นกระบวนการที่พวกเธอสองคนตกลงเป็นแฟนกันแบบสดๆ ต่อหน้าฉันเอง ฉันยังฝันร้ายจากเรื่องนี้อยู่เลยนะ ]อา แบบของฮาคามาดะกับฮิเมมิยะสินะ ไม่สิ นั่นก็ไม่ใช่เหมือนกัน[ จริงๆ แล้ว ไม่มีอะไรระหว่างผมกับยากิชิโอะเลยนะ ][ ใช่ๆ! ไม่มีอะไรเลยจริงๆ! ][ ถ้างั้นทำไมพวกเธอถึงทำท่าทางป้อนขนมกันแบบนั้นล่ะ ? ]ยานามิจ้องผมเขม็ง เอ่อ คือ…ผมหันไปมองยากิชิโอะเพื่อขอความช่วยเหลือ เธอก็พยักหน้าอย่างมั่นใจ[ ก็ เห็นมั้ยล่ะ แบ่งอาหารกันมันเป็นเรื่องปกตินะ แค่นั้นเอง ][ ถึงเขาจะเป็นผู้ชายก็เถอะ? ]ยากิชิโอะเอียงคออย่างสงสัย[ ฉันทำแบบนี้กับกับมิตสึกิตลอดนะ ยานะจัง เธอไม่เคยทำกับฮาคามาดะเหรอ? ][ ฉัน…ไม่เคยทำหรอกนะ ]ความเงียบปกคลุมโต๊ะอาหารในบ้านของยากิชิโอะทันทีทันใดนั้น น้องสาวของยากิชิโอะก็นั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆผม เก้าอี้ของเธอลากกับพื้นเสียงดังเธอเริ่มจิบแก้วนมของเธออย่างไม่สนใจใคร[ นี่ๆ น้องสาวของเธออายุเท่าไหร่แล้ว? ]ยานามิพยายามเปลี่ยนเรื่อง น้องสาวของยากิชิโอะจ้องมองเธอผ่านแว่นหนาๆ ของเธอ[ -นางิ หนูอยู่ป.6 ][ เหรอ? จะขึ้นมัธยมปีนี้สินะ? มีผู้ชายที่ชอบบ้างหรือยัง ยากิอิโมะจัง? ]น้องสาวของยากิชิโอะวางแก้วนมลงเสียงดังหลังจากดื่มเสร็จ[ หนูไม่สนใจเรื่องแบบนั้นหรอก โอเน่ซัง หนูเอาผ้าที่ตากไว้ไปวางไว้บนเตียงของพี่แล้ว อย่าลืมพับแล้วเก็บด้วยล่ะ ]หลังจากพูดจบ น้องสาวของยากิโอะก็หยิบแก้วของเธอแล้วออกจากห้องนั่งเล่นไป เหมือนกับว่าเธออยู่ในโลกของตัวเอง[ เมื่อกี้คือน้องสาวของเธอเหรอ? ][ ใช่ เธอฉลาดกว่าฉันอีกนะ เธอรอจนถึงป้ายก่อนจะกดปุ่มให้รถรางจอดได้ด้วย ]ยิ่งไปกว่านั้นคือ ทำไมเธอรอไม่ได้อะ ?[ …เอ่อ ยังไงก็เถอะ ยานามิซัง เธอมาที่นี่ทำไม? ][ อ้อ ใช่ ฉันมีเรื่องจะบอกพวกเธอทั้งสองคน ]ยานามิลุกขึ้นและกระแอมเบาๆ[ ฉันตัดสินใจอยู่ข้างเลม่อนจังด้วยเหมือนกัน! เพราะงั้นจากนี้ไป ฉันกับนายเป็นคู่แข่งกันแล้วนะ นุคุมิซึคุง! ]อะไรนะ!? นี่มันกระทันหันมากๆ ยากิชิโอะก็ดูตกใจไม่แพ้กัน[ เดี๋ยวก่อน ยานามิซัง เธอเข้าใจความหมายของการแข่งนี้มั้ย? ][ ฉันเข้าใจ แต่โคมาริยังอยู่ข้างเลม่อนจังเหมือนกันใช่มั้ย ? ถ้าต้องอยู่คนเดียวฉันคงเหงาแย่… ]เธอจ้องมองผมอย่างเคร่งเครียด[ แล้วนุคุมิซึคุง นายก็หลงประธานนักเรียนหัวปักหัวปำเลยนิ ? ฉันไปขัดขวางอะไรได้ยังไงอยู่แล้ว ]ยากิชิโอะพยักหน้าเห็นด้วย[ ใช่เลย นุคคุง นายดูเหมือนจะชอบประธานมากๆ เลยนะ ][ นี่คือที่เขาเรียกกันว่า ไม่แยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงาน นะ ]พวกเธอเริ่มร่วมมือกันโจมตีผมแล้ว แต่ผมก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกออกมาอย่างชัดเจนเลย อย่างน้อยก็ไม่ที่ใบหน้ายานามิและยากิชิโอะดูเหมือนจะระบายความไม่พอใจในตัวผมเสร็จแล้ว เธอจัดทรงผมและนั่งลงอีกครั้ง[ งั้นก็เป็นอันว่า ตกลง แต่กลับไปที่เรื่องการแบ่งเค้กกันก่อน ]…จริงเหรอ? เราต้องกลับไปที่เรื่องนั้นอีกเหรอ?[ บอกแล้วไงว่ามันไม่ได้มีความหมายอะไรเลย- ][ ใช่ ใช่ พอคิดดูแล้ว การแบ่งกันในหมู่เพื่อนมันก็เป็นเรื่องปกตินะ ]ดีใจที่เธอเข้าใจนะ ถึงจะมีบรรยากาศขี้เล่นบ้าง แต่ก็ไม่ได้มีอะไรแปลกๆ หรอกผมรู้สึกโล่งใจในขณะที่เห็นยานามิใช้ปลายนิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ พร้อมกับหันหน้าหนีไป[ งั้นฉันจะขอลองชิมบ้างได้มั้ย…? ]เคาะ เคาะ เคาะ นิ้วของเธอเคาะลงบนโต๊ะหือ…? ถ้าเธออยากลองชิมเธอก็แค่บอกสิ ผมผลักจานเค้กไปทางยานามิ[ เธอกินที่เหลือได้เลย ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่แล้ว ]การทำความดีในแต่ละวัน การแสดงน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้แหละคือสิ่งที่จะนำพาโชคดีมาสู่เกมกาชาน่ะ ผมเชื่อแบบนั้นในขณะที่ผมรู้สึกดีใจลึกๆ ยานามิกับยากิชิโอะกลับมองผมด้วยสายตาแหลมคม[ เอ๋? มีอะไรผิดปกติหรอ? ]ยากิชิโอะยักไหล่ด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย[ ฉันไม่ชอบส่วนนั้นของนายเลยจริงๆ นุคคุง ]เอ๋? ส่วนไหน? ยานามิยังเสริมด้วยน้ำเสียงไม่พอใจตามยากิชิโอะ[ ฉันไม่ชอบส่วนนั้นของนายเลย นุคุมิซึคุง แต่เลม่อนจัง ฉันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอกนะ ][ ไม่ใช่เหรอ? ][ ไม่ใช่ ]พวกเธอจ้องหน้ากันอย่างไร้อารมณ์ด้วยเหตุผลบางอย่าง…งั้นส่วนนี้ หรือว่าไม่ใช่แบบนั้นโลกนี้เต็มไปด้วยบทสนทนาที่ซับซ้อนผมยกถ้วยขึ้นมาดื่ม พอรู้ว่ามันหมดแล้ว ผมก็วางถ้วยกลับลงบนจาน