วันรุ่งขึ้น ฝนตกตั้งแต่เช้าผมฟังเสียงฝนตกไปเรื่อยเปื่อยระหว่างชั้นเรียนวรรณคดีสมัยใหม่ในคาบที่สามเสียงฝนที่โปรยปรายเบาๆ ดูเหมือนจะดูดซับเสียงรอบข้างไปจนหมด สร้างภาพลวงตาว่าไม่มีใครอยู่ข้างนอกห้องเรียนครูที่สอนวรรณคดีสมัยใหม่เป็นชายหนุ่มอารมณ์สงบระหว่างที่เขาหยุดอ่านจากหนังสือเรียน เสียงพลิกหน้ากระดาษก็ดังขึ้นทั่วห้องหัวข้อในวันนี้คือ “โคโคโระ” ของ นัตสึเมะ โซเซกิส่วนที่อยู่ในหนังสือเรียนคือจดหมายลาตายของตัวละครชื่อ “อาจารย์” ซึ่งเล่าถึงความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างเขากับเพื่อนชื่อเคผมพลิกหน้าถัดไปช้ากว่าเพื่อนร่วมชั้นเล็กน้อย และก็เห็นกระดาษโน้ตที่เขียนว่า “ตั้งใจดูนะ นี่คือคำใบ้!” ด้วยลายมือโค้งมนดูสนุกสนานแบบนี้ต้องเป็นฝีมือของรุ่นพี่สึกิโนะคิแน่ เธอชอบแอบแปะอะไรไว้ในหนังสือของผมโดยไม่ได้บอกไว้ก่อนที่เธอเขียนไว้—< BL, NTR, WSS. โคโคโระ มีทุกสิ่งที่เราต้องการ >ผมอยากให้เธอเลิกเหมารวมผมกับกลุ่มนั้นสักทีพูดถึง WSS มันย่อมาจาก “ทั้งๆที่ฉันชอบนายก่อนแท้ๆ” ซึ่งส่วนใหญ่คือสิ่งที่ยานามิบ่นบ่อยๆตอนที่ผมพยายามจะทิ้งกระดาษโน้ตที่ถืออยู่ในมือ ผมหยุดและลังเลไปชั่วขณะ พอคิดได้ว่ารุ่นพี่สึกิโนะคิไม่ได้อยู่ที่โรงเรียนนี้อีกแล้วผมพับโน้ตใบนั้นด้วยความรู้สึกประหลาดบางอย่าง[ –วันนี้จบแค่นี้ ]เสียงออดดังขึ้นพร้อมกับที่อาจารย์ประกาศจบคาบอย่างเงียบๆผมชอบเซนเซคนนี้มาก เขาเลิกคาบตรงเวลาเสมอเวลาพักเป็นช่วงเวลาที่มีค่า ฝนที่ตกจะทำให้น้ำก๊อกมีรสชาติเปลี่ยนในวันรุ่งขึ้น วันนี้ผมต้องตรวจหลายจุดเลย…ตอนที่ผมกำลังจะออกจากห้องเรียน แล้วเซนเซก็เรียกผมไว้[ นุคุมิซึคุง เธออยู่ชมรมวรรณกรรมใช่มั้ย? ][ เอ๊ะ? อ๋อ ใช่ครับ ]อาจารย์มีสีหน้าเหมือนรู้สึกผิดเมื่อเห็นผมดูตกใจ[ ขอโทษที่เรียกกะทันหัน รีบอยู่หรือเปล่า? ][ ไม่ครับ แค่ตกใจที่รู้จักผมน่ะ ]เซนเซหัวเราะเหมือนคิดว่าที่ผมพูดเป็นมุก[ ไม่มีครูคนไหนที่จะจำนักเรียนที่ตัวเองสอนไม่ได้หรอก ]มีสิ แล้วก็อยู่ใกล้ๆ นี่แหละ[ เอ่อ เซนเซมีอะไรหรือเปล่าครับ? ][ ฉันอยากให้ข้อมูลเกี่ยวกับงานวรรณกรรมสำหรับนักเรียน เห็นว่าอาจจะเป็นประโยชน์กับกิจกรรมของชมรมเธอ ]ผมรับใบปลิวมาและอ่านเนื้อหา มันมีทั้งการแข่งขันวรรณกรรมระดับมัธยม การอ่านบทความ และ Bibliobattle ทุกกิจกรรมดูจริงจังมาก…..ชมรมของเราจะเหมาะกับงานที่ต้องพบปะผู้คนแบบนี้หรือเปล่าโดยเฉพาะงานเขียนของโคมาริ—[ เดี๋ยวนะ โคมาริ มาทำอะไรตรงนี้ ? ]โคมาริยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าห้องเรียนเหมือนถูกเรียกมาจากความคิดของผมเธอรีบวิ่งเข้ามาและจับชายเสื้อแจ็กเก็ตของผมไว้[ น-นุคุ…! ][ นี่ เกิดอะไรขึ้น โคมาริ? ][ …เอ๊ะ อ่า น-นุคุ…! ]หยดน้ำตาเริ่มไหลจากดวงตาของโคมาริ[ เฮ้!? เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน ทำไมจู่ๆ ถึง… ]ยานามิรีบวิ่งมาผลักผมออกไปก่อนจะโอบโคมาริไว้แน่น[ โคมาริจัง เป็นอะไรหรือเปล่า!? เฮ้ นุคุมิซึคุง นายทำอะไรลงไปน่ะ? ][ ยังไม่ได้ทำอะไรเลย— เอ่อ ไม่ได้ทำจริงๆ ใช่มั้ย? ]เริ่มไม่มั่นใจแล้ว ผมทนบรรยากาศนี้ไม่ไหวและหลบออกจากที่เกิดเหตุและตามสองสาวไปแทน◇โคมาริจิบโกโก้ที่ผมซื้อให้อยู่บนม้านั่งข้างตู้ขายเครื่องดื่ม[ ใจเย็นลงบ้างหรือยัง? ][ …อ-อืม อ่า— ]ยานามิหันมามองผมด้วยสายตาคมกริบทันทีที่โคมาริเริ่มพูด[ นุคุมิซึคุง นายทำอะไรกับเธอรึเปล่า? แบบเปลี่ยนแกละจากซ้ายไปขวาอะไรแบบนั้น? ]อะไรน่ะ? ฟังดูน่าสนุกดีเหมือนกัน[ ไม่ได้ทำอะไรเลย โคมาริ เธอจะมาหาพวกเราที่ห้องใช่มั้ย ? ]โคมาริพยักหน้าแล้วสูดหายใจลึก[ ร-รุ่นพี่ทามากิ….ต-ติดมหาลัยแล้ว ! ]หา? อ่อ จริงด้วย วันนี้วันประกาศผลนี่นา[ อ้อ ใช่ๆ รุ่นพี่ทามากิเพิ่งส่งข้อความมาน่ะ นุคุมิซึคุง ]ผมเช็คโทรศัพท์ เห็นข้อความในกลุ่ม LINE ของชมรมวรรณกรรมเกี่ยวกับการติดมหาลัยของเขาจริงดิ? ข่าวดีมากเลย แต่ว่า—[ โคมาริ นี่เธอร้องไห้เพราะเรื่องนี้เหรอ… ร้องไห้เพราะดีใจเหรอ? ]เธอพยักหน้าอีกครั้ง สรุปก็คือ พอได้ยินข่าวดีของรุ่นพี่ ทามากิเธอก็รีบวิ่งไปที่ห้อง 1-C เจอผมแถวๆ นั้นแล้วก็เริ่มร้องไห้ เธอมีเรื่องแค้นกับผมหรือไง?[ ฉ-ฉันดีใจมาก… ]โคมาริยิ้มพร้อมกับกำกระป๋องโกโก้ไว้แน่นทั้งสองมือ…ผมได้แต่ยิ้มตอบกลับแบบเดียวกัน เมื่อเห็นรอยยิ้มของเธอยานามิตบมือเปาะแปะในระหว่างนั้น[ งั้นหลังเลิกเรียนเราไปซื้ออะไรฉลองให้รุ่นพี่กันเถอะ ][ อ-อ่า ฉันอยากไปด้วย ]ดวงตาของโคมาริเป็นประกายขณะที่เธอพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น[ งั้นตกลงนะ นุคุมิซึคุงไปด้วยมั้ย ? ][ เอ่อ ขอฝากให้พวกเธอสองคนจัดการได้มั้ย? ]ยานามิเอียงคอนิดหน่อย[ นายจะไปซ้อมทั้งๆที่ฝนจะตกน่ะเหรอ? ][ ใช่ คิดว่าทำเท่าที่ทำได้ เดี๋ยวจ่ายส่วนของผมเอง ไม่ต้องห่วง— ]ยานามิโบกมือไปมา[ ไม่ต้องหรอก ช่วงนี้ฉันเริ่มเบื่อที่จะตามไปซ้อมด้วยแล้วล่ะ ]ยัยคนนี้พูดอะไรตรงเกินไปทุกทีเลยเอาล่ะ เวลาพักเกือบหมดแล้ว โคมาริดูโทรศัพท์ของเธอแล้วพึมพำเบาๆ ระหว่างที่พวกเรากลับไปที่ห้องเรียน[ ย-ยากิชิโอะ…ยังไม่ได้เช็คท-โทรศัพท์เลย ]ยากิชิโอะ? ผมมองไปที่แชท เห็นมีคนอ่านข้อความแสดงความยินดีที่ผมส่งไปก่อนหน้านี้อยู่สี่คนน่าจะมีรุ่นพี่สองคน โคมาริ ยานามิ—[ ปกติแหละ ไม่เช็คโทรศัพท์ตอนเวลาพัก เธออาจจะคุยกับเพื่อนอยู่ก็ได้ ]ผมพยายามยิ้ม แต่กลับออกมาเหมือนยิ้มฝืนๆ พร้อมกับเร่งฝีเท้าก้าวเดินเร็วขึ้น◇ห้องชมรม หลังเลิกเรียนผมเปลี่ยนเป็นชุดพละแล้วเริ่มฝึกตามที่คิดไว้เมื่อคืนอย่างแรก ตั้งใจจะยกเข่าสูง 50 ครั้ง… แต่เอาแค่ 15 ก็พอสำหรับวันแรกต่อไปเป็นสควอท แต่ผมตัดสินใจข้ามไปก่อนเพื่อเลี่ยงการทำให้หลังล้าแทนที่จะทำสควอท ผมตั้งเป้าจะวิดพื้น 50 ครั้งเพื่อสร้างร่างกายช่วงบน แต่สุดท้ายก็ยอมแพ้หลังจากแค่ 5 ครั้ง นอนหงายมองเพดานที่มีไฟฟลูออเรสเซนต์[ …แย่กว่าที่คิดอีก ]ผมพึมพำกับตัวเองโดยไม่ได้พูดกับใครช่วงสุดสัปดาห์ ผมออกไปวิ่งตามคำแนะนำของยานามิ แต่จบลงด้วยอาการปวดเมื่อยไปทั้งตัว การเพิ่มการฝึกกล้ามเนื้อเข้าไปยิ่งทำให้อาการแย่ลงไปอีก[ บางทีน่าจะขอคำแนะนำจากรุ่นพี่คุราตะตั้งแต่แรก… ]ขณะที่เริ่มรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ทำแบบนั้น—[ ขอโทษนะคะ มีใครอยู่มั้ย? ]ประตูห้องชมรมถูกเปิดออก เป็นเทียร่าซังจากสภานักเรียนสายตาเราสบกันในขณะที่ผมมองขึ้นมาจากพื้น[ อาระ นุคุมิซึซัง ทำอะไรอยู่บนพื้น—อ๊ะ!? ]เทียร่าซังรีบกดชายกระโปรงของเธอ[ นี่ นายแอบมองอะไรอยู่น่ะ!? ]ไม่ใช่นะ เธอเป็นคนเปิดประตูเข้ามาเองต่างหาก กล่าวหากันแบบนี้มันเกินไปหน่อย แค่บังเอิญที่มุมมองของผมอยู่ใต้กระโปรงของเธอเพราะผมนอนอยู่[ ไม่ต้องห่วง เห็นถึงแค่หัวเข่าเอง เอาล่ะ แล้วมาที่นี่มีอะไรเหรอ? ][ เอ๋? อ่า ใช่ๆ ฉันมาเตือนเรื่องแผนงานปีงบประมาณหน้าของชมรมที่ยังไม่ได้ส่ง—เดี๋ยว ! นายมองอีกแล้วใช่มั้ย!? ]ผมไม่ได้ตาบอดนะ…ผมถอนหายใจแล้วลุกขึ้น เทียร่าซังมองผมด้วยสายตาสงสัย[ แล้วทำไมนุคุมิซึซังถึงใส่ชุดพละอยู่ล่ะ? ][ อ่า ก็เพราะ… ]เอาจริง ๆ ชมรมกรีฑารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว งั้นก็บอกเธอไปตรง ๆ เลยละกัน[ ….แปลกใจจัง ]เทียร่าซังเบิกตากว้าง[ ก็ใช่ อาจนึกภาพไม่ออกว่าผมจะวิ่งได้ ][ เปล่า นุคุมิซึซัง แปลกใจที่ปกตินายดูแตกตื่นเวลาคุยกับฉัน แต่ครั้งนี้กลับเล่าเรื่องนี้ให้ฟังง่าย ๆ ]แบบนั้นเหรอ? ขอโทษที่ทำให้แปลกใจ แต่ก็หวังว่าเธอจะเลิกทำให้ผมกลัวได้เหมือนกันเธอพยักหน้าอย่างจริงจังหลังจากเงียบไปชั่วครู่[ ถ้าอย่างนั้น ฉันว่าฉันช่วยนายได้นะ ][ เอ๋? เคยมีประสบการณ์ในชมรมกรีฑาหรืออะไรแบบนั้นเหรอ? ][ ไม่มีทางค่ะ ]เธอโบกมือเหมือนจะปฏิเสธ[ หมายถึง ต้องการใครสักคนที่ไม่ใช่ชมรมกรีฑามาสอนวิ่งให้ใช่มั้ยล่ะ? ][ รู้จักใครงั้นเหรอ? ][ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเองค่ะ ถึงจะดูแบบนี้ แต่ก็รู้จักคนเยอะเหมือนกันนะ ]เทียร่าซังยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ในขณะที่ผมยังรู้สึกกลัวนิด ๆ